حس چشایی به مغز مربوط است، نه زبان
میوه‌ها، خوراکی‌ها و غذاهای مختلف را در ذهن‌تان بیاورید. هر کدام از این غذاها، مزه‌ای متفاوت دارند؛ مزه‌هایی که می‌توانید با بستن چشم‌های‌تان، آن‌ها را تصور کنید. محققان می‌گویند که این موضوع چندان هم دور از ذهن نیست. یعنی ممکن است روزی فرا برسد که بتوانید بدون غذا، مزه‌ها را احساس کنید.
قسمت‌های مختلفی برای حس مزه‌های متفاوت وجود دارند، اما نه روی زبان و بلکه روی مغز.
محققان دانشگاه کلمبیا، توانسته‌اند با استفاده از تکنیکی به اسم «اپتوژنتیک» (Optogenetic)، مزه‌ها را در مغز خاموش و روشن کنند. این تکنیک، از نور برای کنترل و خاموش و روشن کردن سلول‌های مغزی استفاده میکند. بر اساس این تحقیقات جدیدی که در شماره‌ی هفته‌ی پیش نشریه‌ی Nature منتشر شده‌اند، محققان توانسته‌اند سلول‌های مغزی موش‌ها را طوری تحریک کنند تا مزه‌های مختلف را بدون وجود ماده‌ی شیمیایی آن روی زبان آن‌ها حس کنند.
اصولا وقتی چیزی می‌خوریم، برآمدگی‌های روی زبان‌مان (پاپیلا)، مواد شیمیایی غذا را دریافت و آن‌ها را به مغز ارسال می‌کنند. پنج نوع اصلی پاپیلا وجود دارد که مزه‌های شیرین، ترش، شور، تلخ و اومامی (Umami) را تشخیص می‌دهند. برخلاف باور عمومی، این سنسورها در قسمت‌های مختلف زبان قرار ندارند و به طور مساوی، در همه‌ی نقاط زبان یافته می‌شوند.
قسمت‌های مختلفی برای حس مزه‌های متفاوت وجود دارند، اما نه روی زبان و بلکه روی مغز. محققان اول از همه یافتند که مراکز تشخیص مزه‌های شیرین و تلخ، دو میلیمتر با قسمت Insula در مغز فاصله دارد. محققان سپس با استفاده از نور، مغز موش‌ها را طوری تحریک کردند تا از آب معمولی که بدون طعم است، مزه‌های تلخ و شیرین را دریافت کنند.
موش‌ها با خوردن آب معمولی، احساس می‌کردند که آب شیرین است و حتی پس از رفع تشنگی‌شان هم به خوردن ادامه می‌دادند.
«چارلز زوکر»، مدیر آزمایشگاه Zucker lab در دانشگاه کلمبیا روی این موضوع تحقیق کرده است. او می‌گوید که تحقیقات‌اش آن چه از حس‌های تجربی می‌دانیم را از بین می‌برد. زوکر می‌گوید: “حس مزه مستقیما به مغز ما مربوط می‌شود. برخلاف حس بویایی که شبیه به مزه است، اما کاملا به تجربه ربط دارد.“
منبع: Scientifc American
مطلب بسیار جالبی بود.
در حقیقت به همین دلیل امید این وجود داره که در آینده نزدیک “واقعیت مجازی” تبدیل به موضوعی فراتر از صرفا دیدن و شنیدن و لامسه بشه و در اون دنیا حتی مزه ها و بوها رو هم احساس کنیم و یا حتی مزه ها و حس های جدید ایجاد بشه (که البته نظیر این موارد سالهاست در محیطهای آزمایشگاهی و لابراتوارهای پیشرفته تکنولوژی انجام شده و حتی حس چشایی و بویایی به تجهیزات واقعیت مجازی افزوده شده)
از طرفی چه بسا در آینده نزدیک بسیاری از معلولیت ها که به واسطه از دست دادن اعصاب مربوط به عضوی ایجاد شده و فعالیت هایی مثل بینایی، شنوایی، چشایی، بویایی و … رو تحت تاثیر قرار داده به سادگی و با قرار دادن سنسورهایی که بتونه سیگنالها رو اصلاح کنه و مستقیم به مغز برسونه، از بین بروند و مرتفع شوند.
در فیلم های علمی تخیلی مثل متریکس، ساروگیت و بسیاری دیگر انسانهایی رو می بینیم که با اتصال چند سنسور به مغزشون وارد دنیای مجازی میشن که مثل واقعیت هست و تمام فعالیت های معمول و غیر معمول رو می تونن انجام بدن. در حقیقت رسیدن به چنین دنیایی امروزه به هیچ وجه جنبه تخیلی ندارده و تحقق اون در آینده نه چندان دور ممکن است.
هر آنچه که انجام میدهیم و حس می کنیم صرفا در مغز ما رخ میدهد و بیشتر اعضای بدن صرفا نقش سنسورهای گیرنده را بازی می کنن که سیگنالهای دریافتی را به مغز می رسانند. در آینده نگرانیی بابت بروز ایراد یا اختلال در عملکرد این سنسورهای گیرنده وجود نخواهد داشت و چه بسا بسیاری از این سنسورها به سادگی قابل تعویض باشند. گرچه تصور آن برای انسانهای سالم ممکن است کمی ترسناک و یادآور افراد شبه ترمینتور باشد، ولی به واقع اندیشیدن به امکانات و توانایی ها و کمکی که این تحقیقات به انسان آینده میکند اهمیت و خارق العاده بودن آن را نشان میدهد.
چه بسا در آینده بسیاری از مشکلاتی که آن را معلولیت می نامیم وجود نداشته باشد.
با تشکر