میزگرد تهیه‌کنندگان بزرگ سینما؛ از جوکر تا بازار نتفلیکس
برای اولین بار در تاریخ میزگرد هالیوود ریپورتر با مدیران استودیو برگزار شده است. توبی امریچ از کمپانی برادران وارنرز، جیم جیانوپولوس از پارامونت، آلن هورن از دیزنی، دونا لانگلی از یونیورسال، تام راتمن از سونی، جنیفر سالک از آمازون و اسکات استابر از نتفلیکس دور هم جمع شده‌اند تا درباره‌ی امتیازات سرویس‌های پخش آنلاین (مثل نتفلیکس و آمازون)، ارزش ستاره‌های سینما، خشونت روی پرده‌ی سینماها و آینده‌ی سرشار تجارت سینما با هم مناظره کنند. در میزگرد تهیه‌کنندگان بزرگ سینما می‌توانید برای سوالاتی که دارید جذاب‌ترین پاسخ‌ها را دریافت کنید.
به دلایل بسیاری کسب و کار صنعت سینما به شیوه‌ی سنتی مورد تهدید قرار گرفته است. نتفلیکس و رقبایش تجربه‌ی مصرفی سینماروها را تغییر داده‌اند. آن‌ها تولیدات اختصاصی‌شان را برای سالن‌های سینما بالاتر برده‌اند. یعنی تعداد فیلم‌هایی که مردم باید برای دیدنشان در سینما پول بدهند و توسط این شرکت‌ها تولید شده‌اند افزایش پیدا کرده است.
البته این کار برای استودیوهای مثل دیزنی که قبل‌تر برندشان را تثبیت کرده بودند و بلاک‌باسترهایی می‌سازند که مردم به دیدنشان می‌روند و بقیه‌ی استودیوها که برای جلب مخاطب آخر هر هفته برنامه‌ریزی می‌کنند وضعیت اقتصادی را دشوار کرده است. برخی تخمین‌ها می‌گویند که شش استودیوی بزرگ که البته با خرید کمپانی فاکس توسط دیزنی به پنج استودیو تبدیل شدند، در پنج سال گذشته حتی بیشتر هم ضعیف خواهند شد و نتفلیکس و آمازون و بقیه‌ی سرویس‌های استریم جای آن‌ها را خواهند گرفت. حالا این وسط کسانی که فیلم‌ها را می‌سازند کجای معادله قرار می‌گیرند؟
در این لحظه‌ی حساس هالیوود ریپورتر برای اولین‌بار هفت تهیه‌کننده‌ای را که اداره‌ی کمپانی‌های بزرگ پخش و تولید فیلم را برعهده دارند کنار هم جمع کرده است به علاوه‌ی آمازون و نتفلیکس که هر سال به نسبت رقبایشان سرعت رشد تولید فیلم‌هایشان بیشتر است.
نکته‌ی جالب توجه این است که چه طور این مدیران به هم مربوط می‌شوند. آلن هورن ۷۶ ساله که رئیس بخش خلاقیت دیزنی و از مدیران عامل است قبلا هدایت کمپانی برادران وارنر را برعهده داشته است. در حالی که توبی امریچ ۵۶ ساله کمپانی خواهر یعنی نیولاین را اداره می‌کرده. نیولاین جایی است که مدیر فعلی یونیورسال یعنی دونا لانگلی ۵۱ ساله کارش را شروع کرد. او برای سال‌ها در یونیورسال کنار اسکات استابر ۵۰ ساله کار می‌کرده که حالا مدیر نتفلیکس است. جیم جیانوپولوس ۶۷ ساله مدیر عامل پارامونت که زمانی اداره‌ی کمپانی فاکس را برعهده داشت کنار تام راثمن ۶۴ ساله قرار دارد که در حال حاضر مدیر سونی است. رئیس استودیوهای آمازون، جنیفر سالک ۵۵ ساله هم به آن‌ها پیوسته است.
در این مناظره آن‌ها درباره‌ی موضوعات مختلفی از وضعیت سینما تا اکران فیلم‌ها صحبت کرده‌اند.
– این روزها بیشتر ایراد فیلم‌های بد از کجاست؟
آلن هورن: مشکل فیلمنامه است. همان‌طور که همیشه می‌گفتند: «اگر چیزی روی کاغذ نباشد، روی صحنه هم نخواهد بود.» ما به خصوص وقتی دچار مشکل با فیلمنامه می‌شویم که مجبوریم به خاطر در دسترس بودن ستاره‌ها در یک زمان مشخص فیلم را زودتر از آن که از فیلمنامه رضایت کامل داشته باشیم شروع کنیم.
جیم جیانوپولوس: یا حتی به خاطر تاریخ پخش فیلم یک چیزهایی از فیلمنامه را تغییر بدهیم.
هورن: این ماجرا قبل از این است که بخواهیم بازاریابی را متهم کنیم!
توبی امریچ: البته این را هم بگوییم که فیلم‌های خوبی هستند که در گیشه کار نمی‌کنند. و فیلم‌ها بدی که تبدیل به آثار پرفروشی می‌شوند.
– البته این اتفاق این روزها کمتر می‌افتد. برعکس آن چه در سال‌های گذشته در تاریخ هالیوود سابقه داشته است، حالا دیگر خیلی سخت است که فیلم بدی را پخش کنید و موفقیت کسب کند. قبول دارید؟
دونا لانگلی: کاملا موافقم.
جیانوپولوس: تا پنجشنبه شب شما از قضاوت مردم درباره‌ی فیلمتان خبردار می‌شوید. یعنی در واقع همه خبردار می‌شوند. در شبکه‌های اجتماعی بحث و بررسی صورت می‌گیرد و چراغ‌ها روشن می‌شود. درست یا غلط یک توافق عمومی به وجود می‌آید.
لانگلی: پنج یا ده سال پیش اگر فیلمی جلوه‌های ویژه‌ی قابل توجهی داشت و تعداد سکانس‌هایی که در آن از جلوه‌های ویژه استفاده شده بود، تعدادشان زیاد بود، می‌شد انتظار داشت که فیلم در برخی از نقاط مشخص جهان فروش خوبی داشته باشد. آن موانع امروز خیلی بلندتر شده‌اند. در مورد کمدی مثلا می‌شود گفت: «فقط کافی است چند تا سکانس را به هم بچسبانیم و معیارهای تولید هم لازم نیست خیلی بالا باشند.» و راستش فکر نمی‌کنم دیگر این مساله‌ی ما باشد.
تام راتمن: این روزها حتی فیلم‌های خوب هم دیگر به اندازه‌ی کافی خوب نیستند. مطمئن نیستم با فیلمی که مشخصا ناامیدکننده است واقعا بتوانید به جایی برسید. اما سابق بر این قطعا اگر فیلم خوبی می‌ساختید، فروش خوبی هم پیدا می‌کرد. و گمان نمی‌کنم آن‌هایی که از بین ما هنوز در کار صنعت سینما هستند بتوانند روی فروش خوب فیلم‌هایشان دیگر حساب کنند.
امریچ: به علاوه کف فروش هم افتاده است. اگر شما فیلم بزرگی با ستاره‌های بزرگ داشته باشید امروز دیگر ممکن است که فروش آن را از دست بدهید و بعد از اکرانش در حد چند هزار دلار بفروشد.
هورن: اوقات فراغت مردم محدود شده است. در نتیجه وقتی تعداد فیلم‌هایی که اکران می‌شوند به طرز دراماتیکی افزایش پیدا می‌کند، این وقت محدود روی انتخاب‌ها تاثیر می‌گذارد.
جیانوپولوس: به علاوه شما دیگر آن درآمد خالص را ندارید. قبلا اگر در کار سینما بودید، به خصوص در روزهای اوج ویدئو، می‌توانستید این چرخه را با محصولاتی که تولید می‌کنید، تغذیه کنید. همیشه مقداری پول دست مردم بود که می‌توانستید دنبال آن باشید. و اوضاع دیگر مثل سابق نیست.
راتمن: من حتی نمی‌گویم که کف فروش افتاده است. می‌گویم دیگر کفی وجود ندارد. از طرف دیگر سقف فروش از همیشه بالاتر رفته است. فیلم‌های پرفروش حالا بیشتر می‌فروشند. شکست‌های بزرگ هم بزرگتر شدند.
– مردم به استراتژی دیزنی به عنوان ترفندی که کار می‌کند نگاه می‌کنند: اکران کمتر فیلم‌هایی که تا به حال برایشان برندسازی نشده و به جایش اکران بیشتر دنباله‌ها و فرانچایزها. اما دیزنی موفقیت‌های زیادی در بازسازی انیمیشن‌های قدیمی‌اش کسب کرده است. آلن چه وقتی این استراتژی پایان پیدا می‌کند؟
هورن: جای تردید نیست که بالاخره در نقطه‌ای دست ما از فیلم‌هایی مثل «علاءالدین» و «شیر شاه» کوتاه می‌شود. ما مجبوریم که حالا قدمی عقب بگذاریم. در نتیجه «مالفیسنت» یک قدم با «زیبای خفته» فاصله داشت. و فیلم «کروئلا» که قرار است سال ۲۰۲۱ اکران شود هم با «۱۰۱ سگ خالدار» فاصله دارد. اما جای تردیدی نیست که به هر حال این جهان محدودیت دارد.
راتمن: خب به نظرم ما باید خدا را برای همین محدودیت شکر کنیم.
– اسکات تو در این اتاق مثل فیل در تاریکی هستی به این معنا که کسی ماهیت اصلی کار شما را نمی‌داند. در نتیجه بهتر است خودت صحبت کنی. اخیرا گفته‌ای که نتفلکیس ۶۰ میلیون دلار روی فیلم و سینما سرمایه‌گذاری کرده و اگر قرار است موفق شود باید توسط ۳۰ میلیون حساب کاربری دیده شود. این اولین‌بار است که تو از متر و معیارهای موفقیت فیلم‌های نتفلیکس صحبت می‌کنی. آیا این فرمول همه جا به کار بسته می‌شود؟
استابر: نه. هر فیلم برای ما، مثل بقیه‌ی اشخاص حاضر در این اتاق، فرمول جداگانه‌ای دارد. بودن در دو طرف ماجرا، هم صنعت سینما و هم پخش استریم، یعنی چیزهای زیادی آن بیرون برای مصرف وجود دارند که باید برایشان بجنگیم. فرض بر این است که کار برای نتفلیکس آسان‌تر است چون فشار فروش گیشه روی ما وجود ندارد. اما ما هم مشکلات و مسیر خودمان را داریم. ما هم نگرانی‌های خودمان را داریم. برای ما هم هفته‌ی افتتاحیه‌ی فیلم‌ها وجود دارد و مهم است. تخمین دشواری است اما چیزهای مختلف جنبه‌های مختلف بازاریابی را می‌طلبند.
– خب شما دوشنبه صبح بعد از این که یک فیلم بزرگ را روی شبکه‌تان گذاشتید به چه چیزی نگاه می‌کنید؟
استابر: ما درواقع ماهانه اعتبارسنجی می‌کنیم. به ۲۸ روز نگاه می‌کنیم و چون می‌توانیم ببینیم که کجا فرصت بیشتری وجود دارد، بازار را به آن سمت می‌بریم. می‌توانیم در هفته‌ی دوم و سوم هم به همان اندازه بازاریابی کنیم. چراغ سبز می‌دهیم که چه اندازه روی فلان پروژه می‌توانیم پول خرج کنیم. در حقیقت نرخ موفقیت ما ۲۸ روزه است.
– برای مثال فیلم «مرد ایرلندی» اسکورسیزی را در نظر بگیریم. فیلمی که مدت‌ها در انتظار تولید بود و به استودیوهای مختلفی هم ارائه شد. در نهایت شما آن را با ۱۵۰ میلیون دلار تولید کردید. زمان فیلم سه ساعت و نیم است. معیار موفقیت این فیلم چیست؟
استابر: متغیرهای زیادی وجود دارد. وقتی من سال ۲۰۱۷ مسئولیت نتفلیکس را برعهده گرفتم یک استودیوی جدید ساختم. ما گذشته‌ای نداشتیم و نمی‌توانستیم فیلمی را بازسازی کنیم. آن گنجینه‌ای را که آلن در اختیار داشت ما نداشتیم. حالا ممکن است بپرسید پس فرصت شما چه بود؟ فرصت ما فیلمسازان بودند. برای ما این که مارتین اسکورسیزی را به نتفلیکس بیاوریم یک اتفاق بزرگ بود. این برد بزرگ ماست. این خودش یک مورد است. بحث دیگر اقتصاد است. ما آن‌قدر مشترک داریم که فیلم بتواند به سود برسد.
– جیم تو لبخند می‌زنی. تو یکی از کسانی هستی که پروژه‌ی اسکورسیزی را رد کردی.
جیانوپولوس: خب این ماجرا قبل از آمدن من بود ولی اهمیتی ندارد. برای استودیوی ما پذیرفتن چنین پروژه‌ای خیلی جاه‌طلبانه بود. مشاهدات متفاوتی درباره‌ی توجیه اقتصادی وجود دارد. برای ما در آن زمان یک درام تاریخی جاه‌طلبانه و حتی بیش از اندازه جاه‌طلبانه بود.
امریچ: این جا برنده مصرف‌کننده می‌شود. فکر نمی‌کنم هیچ‌کدام از استودیوها اگر آن فیلم را با چنین هزینه‌ای و این مدت زمان می‌ساختند از آن جان سالم به در می‌بردند. اما برای نتفلیکس به دلایلی که اسکات گفت منطقی بود.
– به عنوان کسانی که در صنعت سینما هستید آیا این که نتوانستید خودتان «مرد ایرلندی» را بسازید ناامیدتان نکرد؟
لانگلی: می‌دانید اگر کسی آن را نمی‌ساخت ناامید می‌شدم. این نکته‌ی هیجان‌انگیز و جالب درباره‌ی کل اکوسیستم ماست. اگر چه باعث شب‌بیداری و سردرد می‌شود. الان بهترین زمان برای فیلمسازی و قصه تعریف کردن است.
امریچ: تنها تفاوت برای ما و احتمالا متوسط مصرف‌کنندگان این است که شرط می‌بندم همه سر این میز دوست دارند «مرد ایرلندی» را در سینماها ببینند.
– آلن یادم می‌آید وقتی برنامه‌ی «امریکن آیدل» برای سال‌ها در صدر برنامه‌های تلویزیون بود و هر شب ۳۰ میلیون بیننده داشت. رئیس NBC در آن زمان که فکر می‌کنم جف زوکر بود گفت: «زمانی دیگر دیدن «امریکن آیدل» جذاب نخواهد بود». فکر می‌کنید چه زمانی این اتفاق برای فیلم‌های مارول بیفتد؟
هورن: جواب من این است که چنین اتفاقی نمی‌افتد. اگر فیلمی داستان متقاعدکننده‌ای داشته باشد، اگر در آن قلب و شوخ‌طبعی وجود داشته باشد، دو چیزی که روی آن اصرار دارم، و اجرای خوبی هم داشته باشد همیشه برایش مخاطب وجود دارد.
– توبی، در جشنواره‌ی تورنتو در افتتاحیه‌ی «جوکر» به نکته‌ای اشاره کردی که برایم خیلی جالب بود. گفتی: «ما می‌خواستیم کاری انجام بدهیم که می‌دانستیم مارول و دیزنی نمی‌توانند انجام بدهند.» این روشی بود که با آن به کمیک دی.سی نزدیک شدید؟
امریچ: انگیزه و اراده‌ی پشت ساخت «جوکر» از تاد فیلیپس می‌آمد. اما یکی از فواید بودن در کمپانی برادران وارنر و داشتن جهان دی.سی این است که احساس نمی‌کنیم همه‌ی فیلم‌ها باید لحن آثار دیزنی را داشته باشند یا به نوعی به آن جهان مرتبط باشند. ما فکر کردیم ساختن یک داستان اریجینال ابرشریر با درجه‌بندی R فکر جذابی است. وقتی به فیلم چراغ سبز می‌دادیم فکر نمی‌کردیم با چنین اقبالی روبه‌رو شود.
– نقدهایی به خشونت رئالیستی فیلم «جوکر» وارد شده است. به خصوص تیراندازی به مردم یکی از سکانس‌هایی است که خشونت آن مورد انتقاد قرار گرفت. فیلم دیگری یونیورسال عرضه کرد به عنوان «شکار» که آن هم فیلم خشنی بود. آن فیلم اصلا پخش نشد ولی «جوکر» نزدیک به یک میلیارد دلار فروش کرد. چه چیزی باعث این وضعیت شد؟
لانگلی: ما فیلم «شکار» را از تقویم اکران‌مان به خاطر حساسیت نسبت به تیراندازی‌ها خارج کردیم. هیچ‌کس این فیلم را خارج از استودیو ندید.
امریچ: سوءتفاهم‌های زیادی درباره‌ی تاریخچه‌ی تیراندازی در کلرادو سال ۲۰۱۲ وجود دارد که در فیلم «بتمن» مشابهش وجود داشت. ما به شدت نسبت به این قضیه حساس بودیم اما آن فیلم و آن تیراندازی به هیچ نحوی ربطی به شخصیت جوکر نداشت. در نتیجه فیلم‌مان را با شایستگی‌های خودش سنجیدیم. خیلی از نظرات منفی در شبکه‌های اجتماعی از طرف مردمی بود که فیلم را ندیده بودند و اصلا نمی‌دانستند درباره‌ی چیست. ما از نزدیک و دقیق به فیلم نگاه کردیم و مطمئن شدیم که فیلم بزرگی است. این فیلم یک اثر هنری است. فکر نمی‌کنیم که الهام‌بخش حرکات خشونت‌آمیز باشد. آن را به ونیز بردیم و شیر طلا را برد و بعد احساس کردیم که می‌توانیم به راحتی فیلم را اکران کنیم.
بیشتر بخوانید:
نگاهی به موفقیت تجاری جوکر در میان آثار جهان دی‌سی
منبع: Hollywoodreporter
