معرفی فیلم دفترچه راهنمای امید؛ پرانرژی، امیدوارکننده و روشنفکرانه
اولین باری که دیوید او.راسل برایمان تبدیل به کارگردانی محبوب شد موقعی بود که فیلمی را با اسم عجیب و غریب «دفترچه راهنمای امید» دیدیم. انگلیسی‌اش بود: silverlinings play book. پیش‌تر فیلم «مبارز» را هم ساخته بود اما این کمدی-رمانتیک سرحال امیدوارکننده درجه یک حس و حال دیگری داشت.
مردی که از همسرش جدا شده و تازه از بیمارستان روانی مرخص شده و با خانواده‌اش زندگی می‌کند. تیفانی که دختر اسرارآمیزی است که مشکلات شخصی زیادی در زندگی دارد. این دو نفر به هم برخورد می‌کنند و در حالی که اول کار تنش میان‌شان بالاست تصمیم دارند با همکاری هم به یک موفقیت برسند. با توجه به روحیه‌هایشان کار ساده‌ای نیست.
بردلی کوپر که امسال فیلم «ستاره‌ای متولد شده است» را از او دیدیم با این فیلم ستاره‌ای متفاوت شد و مسیر کارنامه‌اش تغییر کرد. جنیفر لارنس هم بازی درخشانی در فیلم دارد. لارنس برای نقش‌آفرینی‌اش برنده اسکار بهترین بازیگر زن شد.
فیلم در همه بخش‌های مهم دیگر اسکار از فیلمنامه گرفته تا کارگردانی هم نامزد دریافت جایزه شد. «دفترچه راهنمای امید» واقعا مثل اسمش عمل می‌کند. نشان می‌دهد که چطور باید در اوج مشکلات و گرفتاری‌ها امید داشت. که همیشه بارقه نوری وجود دارد. که حتی عصبی‌کننده‌ترین آدم‌های جهان هم یک لحظه معصومیت دارند درست مثل رابرت دنیروی فیلم.
فیلم دیوید او.راسل به شدت سرگرم‌کننده است و هر چه جلوتر می‌رود گرم‌تر و دوست‌داشتنی‌تر هم می‌شود. سکانس مسابقه فیلم پر از شور و هیجان از کار درآمده و شیمی بازیگران «دفترچه راهنمای امید» باعث می‌شود چشمان تماشاگران موقع دیدن‌شان روی پرده برق بزند.
از آن فیلم‌های پرانرژی است که هنوز بعد از چند سال توانسته تر و تازگی‌اش را حفظ کند. بزرگترین کار دیوید او.راسل در ساخت این فیلم یکی نوشتن فیلمنامه پر جزییات بوده و دیگری انتخاب درست بازیگران.
هنوز هم احتمالا از نظر خیلی‌ها بهترین فیلم اوست. فیلمی که آمیخته‌ای از سرگرمی و ایده‌های یک کارگردان روشنفکر است.
