معرفی فیلم حرامزاده‌های لعنتی؛ من آدم می‌کشم!
کوئنتین تارانتینو با آن ایده‌های عجیب و غریبش، با آن خشونت لجام گسیخته فیلم‌هایش و رنگ تند خون که روی پس‌زمینه‌های مات پخش می‌شود سال ۲۰۰۹ یکی از بهترین و دیوانه‌وارترین فیلم‌هایش را ساخت. با اسم کنجکاوی‌برانگیز «حرامزاده‌های لعنتی». فیلمی که هنوز هم بهترین بازی کارنامه برد پیت است. فیلم حرامزاده‌های لعنتی در فرانسه اشغال شده دوران جنگ جهانی دوم می‌گذشت.
یک آدم بد در فیلم داریم که کلنل هانس لاندای بیرحم نازی با بازی درخشان کریستف والتز بود و گروهی از متفقین که این‌بار آنها هم در خشونت دست کمی از آلمانی‌ها ندارند. و یک کاراکتر جذاب به اسم شوسانا با بازی امیلی لوران که می‌خواهد انتقامش را از مقامات بالایی آلمان بگیرد و یک سالن سینما پر از افسر را به آتش می‌کشد. و دیوانه‌وارترین کاراکتر فیلم هم آلدو رین با بازی برد پیت است. افسر آمریکایی شکارچی نازی‌ها.
اگر همه این‌ها کنجکاوتان نکرده این را هم بگوییم که فیلم رتبه ۹۵ را در میان ۲۵۰ فیلم برتر سایت imdb دارد. و در همه رشته‌های مهم آن سال نامزد دریافت جایزه اسکار شد که البته درنهایت فقط کریستف والتز اسکار را به خانه برد.
فیلمی است که از لحاظ بصری چشم‌نواز است و درامش را خیلی خوب روایت می‌کند. فیلمی که مبدعانه و پر از انرژی است و از شوخ‌طبعی جسورانه‌ای برخوردار است.
فیلم با بودجه‌ای معادل ۷۰ میلیون دلار ساخته شد و بیش از ۳۲۱ میلیون دلار در جهان فروش کرد.
فیلم با حاشیه‌های زیادی جلو رفت. از جمله اینکه وقتی فیلمنامه‌اش کامل شد بخش‌هایی از آن در سایت‌های طرفداران تارانتینو لو رفت و حتی نقد و نظرهایی هم رویش نوشته شد.
منتقدان روی فیلم نقدهای مثبتی نوشتند و آن را یک افسانه پریان خشونت‌آمیز خواندند. موسیقی فیلم هم تاثیر فوق‌العاده‌ای در جذابیتش داشت و مثل همه آثار تارانتینو روح اثر در آن تنیده شده بود.
آنهایی که فیلم را دوست نداشتند بیشتر از خشونت فیلم توی ذوق‌شان خورده بود یا فانتزی بودن این درام با ارجاعات تاریخی را برنمی‌تابیدند.
این فیلم یکی از بهترین فیلم هایی بود که در عمرم دیده بودم
در ضمن اسم اون دختر یهودی که سینما داشت و اون رو آتش زد شوشانا بود نه شوسانا