آخرین فیلم آلمادوار تحسین‌ها را برانگیخت؛ ارجاع به «هشت‌ونیم» فلینی
فیلم درد و شکوه (Pain And Glory) ساخته پدرو آلمادوار تا روز پنجم جشنواره فیلم کن ۲۰۱۹ توانست بیشترین امتیاز را با میانگین ۳.۴ از ۵ از آن خودش کند.
پدرو آلمادوار از کارگردانان کهنه‌کار جشنواره کن است. این کارگردان اسپانیایی امسال با فیلم «درد و شکوه» با بازی پنه‌لوپه کروز و آنتونیو باندراس در جشنواره کن حضور پیدا کرد.
فیلم به نوعی حدیث نفس خود فیلمساز به شمار می‌رود. داستان کارگردانی که انتخاب‌هایی که در گذشته و حال داشته به او هجوم می‌آورند و بازتاب آن‌ها را در زندگی‌اش می‌بیند.
این ششمین باری است که پدرو آلمادوار توانسته در بخش مسابقه جشنواره کن حضور پیدا کند. امتیاز فیلم از فیلم‌های قبلی آلمادوار در کن از جمله «جولیتا» (۲۰۱۶)، «پوستی که در آن زندگی می‌کنیم» (۲۰۱۱)، «آغوش‌های شکسته» (۲۰۰۹) و حتی برنده جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان یعنی «همه چیز درباره مادرم» در سال ۱۹۹۹ بیشتر است. فقط فیلم «بازگشت» پیش از این موفق شده از میان فیلم‌های آلمادوار در جشنواره کن به چنین امتیازی دست پیدا کند؛ فیلمی که برنده جایزه هیات داوران هم شد.
در نتیجه می‌شود گفت که امتیاز فیلم «درد و شکوه» رکورد جدیدی برای کارگردان اسپانیایی رقم زده است.
بردلی وارن منتقد پلی لیست درباره فیلم نوشته است: «جشنی زیبا و جسورانه برای بزرگداشت هنر فیلمسازی. ساختار فیلم کمتر از روایت تاثیر می‌گیرد و بیشتر از لحاظ احساسی مخاطب را برانگیخته می‌کند. «درد و شکوه» مثل عروسک‌های روسی است که حقیقت را با کنار زدن لایه‌هایش آشکار می‌کند.»
منتقد اسکرین‌دیلی می‌نویسد: «شمایلی از یک مرد که به شکل جنینی در خودش خم شده و در یک استخر شنا زیر آب غوطه‌ور است. این تصویری سرشار از نشانه‌هاست که صحنه آغازین فیلم پدرو آلمادوار است. فیلمی که شبیه شیرجه‌ای عمیق به کار و زندگی خود فیلمساز است. در خیال‌های ناشی از نشئگی مواد مخدر قهرمان فیلم به زندگی کودکی‌اش نقب زده می‌شود و با تم‌های موردعلاقه آلمادوار تجدید دیدار می‌کنیم: شمایل برجسته مادر، بلوغ جنسی، کلیسای کاتولیک. و تاثیرش مثل یک لحاف چهل تکه است به جای این که شبیه یک کلیت در هم بافته باشد. فیلم با دقت و توجه و در عین حال مشتاقانه در لحن خود پژواکی دارد و آن دسته از طرفداران آلمادوار را که به لحاظ بصری در کارهایش تعمق می‌کنند، جذب خواهد کرد. فیلم «هشت و نیم» فلینی قطعا نقطه ارجاع فیلم آلمادوار است. درست مثل مارچلو ماسترویانی آن فیلم، اینجا هم آنتونیو باندراس تمایل دارد که از فشار کارش فرار کند و به خاطراتش پناه ببرد.»
بیشتر بخوانید: همه آنچه باید درباره جشنواره کن ۲۰۱۹ بدانید
