غار دانیال؛ دومین غار آبی بلند ایران
فرض کنید اتاقتان تا سینه از آب ۱۷-۱۸ درجه پر شده باشد و بخواهید اینطرف و آنطرف بروید. حال‌گیری است، نه؟ در اتاق شما شاید! اما در غار دانیال تنکابن نه. غار آبی دانیال یکی از غارهای رودخانه ای ایران است و چند سالی بیشتر نیست که بر سر زبان‌ها افتاده. غار، اسمش را از روستای دانیال که در چند کیلومتری آن قرار دارد گرفته و در مسیر جاده چالوس و سلمانشهر (متل قو) قرار دارد. این غار با طول حداقل ۲۱۵۸ متر، بعد از غار آبی قوری قلعه کرمانشاه، دومین غار آبی طولانی کشور عزیزمان ایران است.
فاصله غار دانیال تا تهران فقط ۲۲۵ کیلومتر است. برای بازدید از غار دانیال باید به گونه‌ای خودتان را به سلمانشهر و روستای دانیال برسانید. سپس نیم ساعت در جنگل پیاده روی کنید تا به غار برسید.
پیمایش غار دانیال
پیمایش غار دانیال کار سختی نیست. اما برای راحتی به یک سری وسایل نیاز دارید:
- یک لباس راحت که بهتر است یک تکه و ضد آب باشد.
- اگر سرمایی هستید لباس گرم فراموش نکنید.
- کلاه ایمنی
- هد لامپ و باتری
- چکمه یا کفش مناسب برای راهپیمایی در آب
- دستکش مخصوص
طول غار دانیال هنوز به طور دقیق مشخص نیست؛ چون هنوز کسی آن را تا آخر ندیده. احتمال می‌رود طول این غار بیش از ۵ کیلومتر باشد. عمق غار کمی بیشتر از ۷۴ متر است. عرض غار در بعضی جاها به قدری زیاد است که تا سه قایق می‌توانند در کنار هم حرکت کنند. اما جاهایی هم دارد که به سختی می‌توان از آن عبور کرد.
بر اساس گفته‌های آقای قربانی سازنده مستند غار دانیال، دمای آب غار در طول سال تغییر چندانی نمی‌کند و حدودا ۱۷ درجه است. آب قابل شرب غار از سرچشمه‌های انتهای آن تامین می‌شود. همین آب سرچشمه رودخانه‌ای است که شما را تا دهانه‌ی غار راهنمایی کرده بود. دمای هوای غار هم در طول سال حدودا ۲۵ درجه است.
غار دانیال یک دالان اصلی به همراه چندین دالان فرعی دارد. دهانه بیشتر دالان‌های فرعی آنقدر کوچک است که نمی‌توان از آن‌ها رد شد. خود همین دالان‌های فرعی دارای انشعابات زیاد هستند به طوری که اگر با فنون غارنوردی آشنا نباشید به راحتی در آن‌ها گم می‌شوید.
ورودی غار دانیال- عکس از علی محمودی
همان اول ورود به غار باید ۲ متری پایین بروید تا به کف دالان اصلی برسید. از دهانه غار ۱۰۰ متر را که رد کنید، باید با خشک بودن خداحافظی کنید. اینجاست که تا شکم داخل آب رودخانه غار فرو می‌روید. این رودخانه به زیر سطح شیب‌دار رفته و چند متر پایین‌تر روی سطح زمین ظاهر می‌شود. رودخانه در ادامه به حیله رود و سپس به خزر می‌ریزد.
بعد از این که حسابی خیس شدید، اگر ۳۰۰ متر را به همین صورت ادامه دهید به یک تالار می‌رسید که به تالار خفاش معروف است. یک فضای باز بزرگ که خفاش‌ها از سقفش آویزانند. اینجا خانه خفاشهاست. آن‌ها جزئی از اکوسیستم غار دانیال هستند. کاری به کارشان نداشته باشید. لطفا نه چیزی به سمتشان پرتاب کنید، نه سر و صدا راه بندازید.
در تالار خفاش‌ها ممکن است بوی نامطبوعی به مشامتان برسد. این بو ناشی از فضولات خفاشهاست که طی سالیان روی هم انباشه شده‌اند. از تالار خفاش‌ها ۴۰۰ متر که جلوتر بروید، مسیر غار ناگهان تنگ، عمیق و پر آب می‌شود. در اینجا سقف غار تا نزدیکی سطح آب پایین آمده و شکل سیفون مانندی را به وجود می‌آورد.
یکی دیگر از قسمت‌های غار به تالار ریزان یا زرین معروف شده. دلیلش هم قطعات استلاکتیتی قندیل شکلی هستند که از این‌ور و آن‌ور غار بیرون زده. به هیچ وجه قندیل‌ها را نکنید. به این فکر کنید که برای شکل‌گیری هر سانت از این اشکال زیبا ۱۰۰ سال زمان لازم است. کافیست یک استلاکتیت را بکنید؛ احتمالا ۱۰۰۰ سال باید صبر کنیم تا جای آن یکی دیگر سبز شود.
چشمه آب غار دانیال- عکس از علی محمودی
برای رسیدن به این قسمت باید سیفون اول را رد کنید. فقط ۲۰۰ متر آب تنی می‌خواهد. وقتی در غار جلو می‌روید احساس می‌کنید آب سردتر می‌شود و سقف بالای سرتان کوتاه‌تر. سنگهای آهکی هم تیزتر می‌شوند. مثل این که غار می‌خواهد به شما فشار بیاورد که تنهایش بگذارید و سکوتش را نشکنید.
به هر حال اگر به غار توجهی نکنید و مانند یک سرباز جسور ۲۰۰ متر سینه خیز بروید به جایی می‌رسید که دیواره‌ها دیگر آهکی نیستند و آب از لای آن‌ها بیرون می‌زند. همان آب زلالی که رودخانه بیرون از غار از آن سرچشمه می‌گیرد.
هر جا از غار که احساس خستگی کردید می‌توانید برگردید. کافیست مسیر آب را دنبال کنید تا به دهانه برسید. زمان پیمایش تا انتهای غار ۲ ساعت و نیم و مجموعا ۵ ساعت است.
راستی اصلا روی دیوارها یادگاری ننویسید. کنده‌کاری هم نکنید. این کار فقط منظره بکر غار را خراب می‌کند.
اکوسیستم و حیات جانوری غار دانیال
عکس از علی محمودی
در نگاه اول فکر می‌کنید که آب رودخانه غار بدون موجودات زنده باشد. با این حال با بررسی‌های انجام شده روی آب و گل و لای حاشیه رودخانه با چندین نمونه جاندار از جمله گونه‌ای سخت پوست (گاماروس)، تک یاختگان و جانوران ذره‌بینی برخورد شده است. این جانداران حیاتشان وابسته به فضولات همان خفاش‌های غار است.
البته خود فضولات خفاش‌ها در نواحی گلی و رسی غار هم باعث جلب حشرات تجزیه‌کننده مختلف مثل قاب‌بالان، سوسری‌های غارزی، لارو دوبالان (مگس‌ها) و پولک‌بالان (بیدها)، پادمان و غیره شده که در کنار هم اکوسیستم پایدار غار را می‌سازند. همچنین قارچ‌هایی که روی فضولات خفاش‌ها زندگی می‌کنند غذای بسیاری از حشرات غارزی را تشکیل می‌دهند. تجزیه فضولات خفاش‌ها در ثابت نگه داشتن دما و رطوبت غار نیز مؤثر است. از حشرات فراوان این غار می‌توان به گونه‌ای ملخ اشاره کرد که از مواد پوسیده جانوری و قارچ‌ها تغذیه می‌کند. خفاشی که درون غار دانیال زندگی می‌کند از گونه‌ی خفاش‌های نعل اسبی است که در معرض خطر قرار دارند.
یادآوری این نکته ضروری است که تمام این مجموعه به همدیگر وابسته است و از بین رفتن یکی از این گونه‌ها باعث از بین رفتن کل حیات جانوری غار می‌شود.
جنگل غار دانیال
جنگل غار دانیال- عکس از علی محمودی
در مسیر روستای دانیال تا خود غار، جنگلی وجود دارد. مطمئنا شما نمی‌خواهید زیبایی این جنگل را از دست بدهید. از خود روستای دانیال تا غار دانیال نیم ساعت تا ۴۵ دقیقه راه است. در راه درختان انجیلی را می‌بینید. درخت انجیلی به درخت آهن هم معروف است و فقط و فقط در جنگل‌های شمال کشورمان یافت می‌شود. البته جنگلِ اطراف غار دانیال درختان دیگری هم در خود جا داده. درختانی مثل: انواع بلوط، ون، توسکا، شیردار، نمدار و آزاد.
جنگل به غیر از درخت، پر از قارچ‌های زیبا اما سمی است. سکوت سبز جنگل با صدای پرندگان، خش خش برگ‌ها و البته آب رودخانه‌ای که قرار است بلد شما تا غار باشد، شکسته می‌شود. اگر مراقب نباشید به احتمال زیاد مسیر نیم ساعته تبدیل به مسیر چند ساعته پر از فلش دوربین می‌شود. به خصوص اگر عاشق عکاسی از این منظره‌های بهت‌انگیز باشید.
مسیر دسترسی به غار دانیال
عکس از علی محمودی
برای رفتن به غار دانیال باید خود را به سلمانشهر (متل قو) و روستای دانیال برسانید. اما چگونه؟ بهترین کار استفاده از GPS موبایلتان است. کافیست مختصات ۳۶.۶۶۰۰۷۴۲, ۵۱.۱۸۰۹۴۹۵ را به عنوان مقصد در نقشه گوگل وارد کنید و مسیر را در پیش بگیرید. به هر حال اگر از تهران حرکت می‌کنید مسیر رسیدن به غار به این صورت است:
جاده چالوس را که بلدید؟ جاده را بگیرید تا برسید به سلمانشهر (یا همان متل قو). بلوار اصلی شهر به سمت جنوب را در پیش بگیرید. تابلویی وجود ندارد که مسیر روستا را نشان دهد. احتمالا آنجا از هر کسی بپرسید روستای دانیال کجاست نشانتان می‌دهد. بعد از حدود ۵ کیلومتر به روستا می‌رسید. روستا را تا انتها بروید تا برسید به یک شیب. نرسیده به شیب جاده فرعی دست چپ را بروید تا از ویلاها رد شوید. اینجا باید از ماشین پیاده شوید. از رودخانه عبور کنید و از سمت چپ آن بروید تا برسید به دومین انشعاب. از آنجا مسیر سمت چپ را به سمت بالا دست بروید تا برسید به یک دیواره سفید رنگ. دهانه غار درست زیر همین دیواره و رو به شمال غربی قرار دارد.
هزینه سفر به غار دانیال
عکس از علی محمودی
سفر به غار دانیال چندان پرهزینه نیست. اگر با تیم خودتان هستید فقط هزینه بنزین دارید. به اضافه لوازم و خوراکی‌هایی که با خود به همراه آورده‌اید. هزینه بنزین برای مسیر ۲۲۵ کیلومتری تهران تا غار، با احتساب صدی ۱۰ لیتر، می‌شود ۲۰-۳۰ هزار تومان.
اگر با تور هستید، بسته به آژانس مسافرتی، قیمت تورهای غار دانیال حدودا ۳۰۰ هزار تومان است.
بهترین زمان بازدید از غار دانیال
با این که دمای محیط و آب غار در طول سال ثابت است، اما در زمستان به این دلیل که پس از غارنوردی خیس هستید احتمال سرماخوردگی وجود دارد. پس بهتر است تابستان را برای بازدید از غار انتخاب کنید.
توصیه‌های سفر به غار دانیال
عکس از علی محمودی
گفتیم که پیمایش غار دانیال چندان مشکل نیست. با این حال به طور کلی اگر قصد رفتن به درون غاری را دارید به نکات ایمنی زیر توجه کنید:
– نزدیکان و دوستانتان را از برنامه خود مطلع کنید تا در صورت بروز سانحه احتمالی به کمک غارنوردان بشتابند.
– قبل از این که وارد غار بشوید از صحت و سلامت چراغها و وسایل خود مطمئن شوید.
– در درون غار طوری حرکت کنید که بیش از اندازه عرق نکنید.
– در درون غار از سر و صدا پرهیز کنید.
– وسایل را از خود جدا یا دور نکنید.
– در غارنوردی به علت کمبود دید و محدودیت نور، فقط می‌توان چند متر جلوتر را دید پس باید در برداشتن گام‌ها و حرکات تند دقت کامل را انجام داد.
– یک نفر را مسئول کار علامتگذاری کنید. کوچکترین بیدقتی در اینکار باعث گم شدن در درون غار می‌شود.
– اگر تجربه کمی در غارنوردی دارید یک ساعت ماندن در درون غار کافی است. این زمان برای گروه‌های باتجربه حداکثر ۸ ساعت است.
– در درون غارها از جهیدن و پریدن بپرهیزید و به هیچ سنگ و گیری نباید اطمینان کنید.
– از پرت کردن وسایل به طرف یکدیگر جدا خودداری کنید چون وسایل به راحتی داخل حفره‌ها افتاده و گم می‌شوند.
– از نظر اخلاقی و حفظ محیط زیست، غارنوردان باید کلیه زباله‌های خود را توسط کیسههای نایلونی به بیرون حمل و از پاشیدن رنگ به دیواره‌های غار جداً خودداری کنند.
– هنگام دیدن مناظر غار بهتر است کاملا بایستید و حرکت نکنید تا به علت غفلت از مسیر، داخل شکاف چاهی پرت نشوید.
– از آویزان کردن وسایل اضافی خود مانند قمقمه و کلاه و طناب باید خودداری کنید چون به ممکن است به راحتی به برآمدگی‌های مسیر گیر کنند و تعادل ما را بر هم بزنند.
– باید به این نکته توجه کرد که با توجه به دمای ثابت در اکثر غارها که بین ۸ تا ۱۲ درجه است، هنگام ورود به غار پوشاکی را باید در نظر گرفت که در اثر فعالیت مزاحم کار نشود.
– آب‌های داخل غارها عموماً قابل خوردن هستند مگر آن‌هایی که در ابتدای غارها وجود دارند که علت آن هم فضولات حیوانات داخل غار مانند خفاشهاست.
– در هنگام بروز خطر گم شدن، فرد گم شده باید ابتدا خونسردی خود را حفظ کند و با صدای سوت و با فریادهای منقطع دوستان خود را آگاه سازد و از بالا و پائین رفتن و حرکات اضافی خودداری کند. چه بسا ممکن است بیشتر از مسیر اصلی دور شود.
– باید مواد غذایی و ذخیره غارنوردی خود را جیره‌بندی کنید.
تمام عکس‌ها از Ali.Mahmoodi
بیشتر بخوانید: اولسبلنگاه؛ نگین ییلاقات ماسال
لطفا به وقت طبیعت‌گردی، حتما نکات زیر را رعایت کنید:
- حتما کیسههای زباله بزرگ به همراه داشته باشید و به معنی واقعی، نه چیزی از طبیعت بردارید و نه چیزی در آن برجای بگذارید. اگر همه‌ی مردم بخواهند چنین کاری بکنند از طبیعت چیزی باقی نمی‌ماند. (همان‌طور که خیلی مکان‌ها تا الان تخریب شده‌اند.)
- زباله‌هایی مثل پوست میوه، پوست تخمه و زباله‌های تجزیه‌پذیر دیگر، همچنان زباله هستند و نباید در طبیعت جا گذاشته شوند. تصور کنید تعداد زیادی گردشگر زباله‌های ارگانیک خود را در طبیعت رها کنند. طبیعت در کوتاه مدت ظرفیت بازیافت این همه زباله‌ی ارگانیک را ندارد.
- به هنگام پیمایش در طبیعت یا کمپینگ، در صورت امکان حتما کیسههای پلاستیکی بزرگ همراه داشته باشید و سعی کنید در مسیری که می‌روید زباله‌ها را از روی زمین جمع‌آوری کنید. اگر همه این کار را بکنند، به شکل چشمگیری شاهد کم شدن زباله‌ها در طبیعت خواهیم بود.
- لطفا در طبیعت سکوت را رعایت کنید و آرامش مکان طبیعی را با بلند کردن صدای موسیقی و برگزاری جشن و میهمانی به هم نزنید. این احترام به اکوسیستم و البته گردشگران دیگری است که برای لذت بردن از سکوت به طبیعت سفر کرده‌اند.
- لطفا در گروه‌های خیلی بزرگ سفر نکنید. برای رفتن به طبیعت یک گروه دوستی در دو یا سه ماشین کافیست، ورود یکباره‌ی جمعیت بزرگ به مکان طبیعی سرعت تخریب را بیشتر می‌کند.
- لطفا به هنگام کمپ زدن و اطراق شبانه در طبیعت، آرامش محل را با نورهای قوی و موسیقی بلند برهم نزنید. روشنایی کمپ و سر و صدا را حداقل نگه دارید و به طبیعت و به دیگر گردشگران احترام بگذارید.
- لطفا تا جایی که ممکن است در طبیعت آتش روشن نکنید. اگر این کار را کردید، کنترل شده، کوچک و با مصرف حداقل مقدار هیزم باشد. حتما به هنگام ترک کردن کمپ، با آب کافی از خاموش شدن کامل آتش اطمینان حاصل کنید.
- لطفا هرجا مرتع سرسبز و زیبایی دیدید با ماشین از وسط آن رد نشوید. اساسا لازم نیست همیشه چشم‌اندازهای زیبا را پیاده یا با ماشین فتح کنیم! خیلی اوقات از دور تماشا کردن و عکس گرفتن لذت بیشتری دارد.
- لطفا به خصوص وقتی جاده شلوغ است، درست رانندگی کنید. لازم نیست همیشه تخت گاز برانیم، لازم نیست دائما در تلاش برای سبقت گرفتن از ماشین جلویی باشیم و لازم نیست هرسال اثبات کنیم که بعد از رانندگان تانزانیا، لیبی، مالاوی و جمهوری دموکراتیک کنگو، بدترین رانندگان جهان هستیم! (اصلاح این یکی که دیگر دست خودمان است…)
با سلام خدمت دوستانی که مطلب منو می خونن
ما امسال ، تیرماه به سفر رفتیم و یکی از جاهایی که در طی سفر برای دیدن انتخاب کردیم ، غار بسیار جذاب دانیال بود ….
چند تا از نکاتی رو که در این سفر باید مد نظر داشته باشید رو خدمتتون میگم ؛ امیدوارم که استفاده کنید …
نکته اول اینکه مسیر غار دانیال در چابکسر ، یک مسیر کاملا بی نام و نشان هست ، یعنی از اخرین تابلویی که اونجا زدن و روش نوشتن ” غار دانیال ” تا دم رودخونه ، فاصله خیلی زیادیه و برای پیدا کردنش حتما از ۵ ، ۶ نفر باید ادرس بپرسید .
نکته دوم اینکه یکی از افرادی که مسیر رو ازشون پرسیدیم به ما یه کوهی رو نشون دادن و گفتن غار دانیال توی دیواره این کوهه ولی اصلا با خونواده نمیشه رفت ؛ شما هم اصلا نرید که پشیمان میشید … البته ما به این حرف اصلا توجهه نکردیم و از این بابت هم واقعا خوشحالیم ….
نکته سوم اینکه در نوشته های افراد دیگه توصیه کرده بودن که ” بلد ” بگیرید ، ولی اون روزی که ما رفتیم هیچ کسی رو پیدا نکردیم که حاضر بشه مسیر رو به ما نشون بده ، ولی خودمون تونستیم مسیر غار رو با توجه به فلشهای نارنجی پیدا کنیم
نکته چهارم اینکه به همراه داشتن چند چیز واقعا الزامیه : ۱- کفش ( حتما حتما کفش مناسب به پا داشته باشید و به هیچ عنوان از صندل استفاده نکنید ) ۲- اب اشامیدنی ۳- یک چراغ قوه عالی ( اینو اصلا یادتون نره )
نکته پنجم اینکه از رودخونه که رد میشید باید فلش های نارنجی رنگی که یه گروه کوهنوردی روی تخته سنگها یا روی تنه درختان علامت زدن ، دنبال کنید … هیچ علامت دیگه ای نداره ولی باز هم من به نوبه خودم ازشون واقعا ممنونم که همین علامتها رو زدن ، وگرنه امکان نداشت غار رو پیدا بکنیم
نکته ششم اینکه از لب رودخونه تا دهانه غار حدود ۴۰ – ۴۵ دقیقه فاصله هست که در دل جنگل از کوه باید بالا برید تا به دهانه غار برسید
نکته هفتم که از همه مهم تره ، پیدا کردن دهانه غار هست …. وقتی اسم دهانه غار میاد همه یاد یه دهانه بزرگ در دیواره یه کوه بلند میفتن …. ولی اینجا اصلا همچین توقعی نداشته باشید … بعد از کلی کوهنوردی به یه دیواره بلند سنگی می رسید که هیچ خبری از دهانه غار نیست بلکه فقط از بین تکه سنگهایی که به هم تنیده شدن ، یه مرتبه یه باد خیلی خیلی خنک بهتون می خوره که هر چی دور و بر می گردین هیچ منبعی براش نمی تونین پیدا کنین … فقط در پشت این سنگهای به هم تنیده یه سوراخی به ارتفاع نیم متر و به عرض شاید یه متر می بینید که هیچ چیزی هم درونش دیده نمیشه ، فقط تاریک هست و بس … یه نکته ای رو هم همین جا بهتون بگم و اون هم اینکه وقتی فلش ها رو دنبال می کنید به فاصله شاید یه متر یا یه متر و نیم از دهانه غار روی یه تخته سنگ بزرگ با رنگ نارنجی دوتا کلمه خیلی بد خط نوشته که ما اول اصلا نتونستیم کلمه رو بخونیم ، ولی بعد متوجه شدیم که نوشته ” دهنه غار “… پس هر جا این کلمه رو دیدید بدونید که بالاخره رسیدید
نکته هشتم که البته شاید بهتر بود به جای نکته دوم یا سوم اونو بنویسم اینکه حتما حتما دو یا سه خونواده ای برید تا جرات رفتن به توی غار رو داشته باشید … چون غارش به این شکله که باید به حالت خزیده از این دهانه کوتاه غار وارد بشید و غار هیچ گونه امکانات توریستی مثل برق کشی و روشنایی نداره و چون دهانه غار هم خیلی کوچکه ، هیچگونه ورودی نور هم نداره … این که جزء تجهیزات لازم بهتون گفتم یه چراغ قوه عالی ، برای همین بود
نکته نهم اینکه حتما حتما با اعضای گروه وارد غار بشید و با نور چراغی که در دست دارید از فضای داخل غار لذت ببرید … چون واقعا جالبه ، فقط کمی دل و جرات لازم داره
درون غار حدود یه ربع می تونید پیاده روی کنید … در ضمن درون غار یه جوی ابی هم جاریه که اولش کمتره ولی بعدا بیشتر میشه … ابش هم سرده و برای مدت خیلی طولانی پاها اذیت میشن
در پایان هم امیدوارم حتما به این غار زیبا سفر کنید و به اندازه ما از سفر به وانجا لذت ببرید و همچنین امیدوارم از تجربیات ما کمال استفاده رو ببرید ….
سلام به دوستان عزیز.من تابستان امسال به انتهای غار رفتم.بعد از ۱.۵ ساعت به بن بست رسیدیم.البته دوستانم راه بلد بودن.کلاه ایمنی حتما واجبه چون وقتی به قسمت های تنگ غار میرسین سرتون به سنگا برخورد میکنه.باتری اضافی همراتون باشه.همچنین لباستون هم به خاطر سینه خیز رفتن پاره میشه.میتونین تا قبل سیفون تفریحی برین جذابیتش خیلی زیاده.
قبلاً هم نظر دادم. لطفاً خواهشاً التماس می کنم این مکان ها رو معرفی نکنید… با معرفی شون به تخریب بیشترشون کمک می کنید.