تفاوت صنایع دستی با بقیه محصولات هنری از دیدگاه بهرام دبیری
بهرام دبیری از برجسته‌ترین نقاشان ایرانی میزبان یکی از پادکست‌های سیاوش صفاریان پور در نمایشگاه صنایع دستی در غرفه دیجی‌کالا بود.
بهرام دبیری متولد ۱۳۲۹ در شیراز است. ۲۰ ساله بود که وارد دانشکده هنرهای زیبا شد و تحت تعلیم استادانی مانند هانیبال الخاص، پرویز تناولی و روئین پاکباز قرار گرفت. آثار دبیر را به سه دوره تقسیم می‌کنند. دوره اول مربوط به پیش از انقلاب است که آثارش تجسم رویا و کابوس هستند. با پالت رنگی تند و خطوط واضح و مشخص. از سال ۱۳۵۷ به بعد توانایی‌های فنی او در کارهایش بیشتر نمود پیدا می‌کنند. دوره سوم کارهایش هم طبیعت‌های بی‌جان هستند. آثار او از دهه ۶۰ به بعد، مضامین اساطیری و جستجو در نقاشی مدرن را دنبال می‌کند و به سوی ریشه‌ها و میراث تصویری ایران گرایش دارد.
صفاریان‌پور برای شروع بحث از بهرام دبیری می‌پرسد که آیا اصولا باید صنایع دستی را هنر قلمداد کرد؟ دبیری در جواب می‌گوید: «پاسخ این سوال خیلی روشن نیست. به یک معنا کاملا می‌شود آن را به عنوان اثر هنری نگاه کرد اگر به عنوان مثال فرش را هم جزیی از صنایع دستی بدانیم. که بنظر من این‌طوری هست. یا بسیاری از کوزه‌ها و سفال‌ها و خمره‌ها که می‌شود آنها را در حوزه هنر نگاه کرد. اما از طرف دیگر ممکن است مفهوم کاربردی بودن این‌ها کمی از مفهوم هنر به معنای خالص کلمه دورشان کند. به همین دلیل در اصطلاح جدیدی که برای این اقلام به کار می‌بریم آنها را هنرهای کاربردی می‌نامیم. ممکن است تمام زیبایی‌شناسی یک اثر هنری را داشته باشند ولی چون کاربرد روزمره زندگی دارند آن را از هنر به مثابه یک مفهوم خاص مثل نقاشی یا شعر یا مجسمه جدا می‌کند. معنایش این نیست که آن آثار هنری کاربرد ندارند. کاربرد آنها فراتر و تاریخی است. منظور من از کاربردی بودن لیوانی است که در آن چایی‌ام را می‌خورم یا فرشی که رویش می‌نشینم.»
این گفت‌وگوی جذاب را با یکی از برجسته‌ترین هنرمندان حوزه هنرهای تجسمی ایران درباره صنایع دستی و ویژگی‌هایش دنبال کنید.
