اینترنت فضایی؛ پدر اینترنت از آینده میگوید
مفهوم اینترنت و آجرهای اولیهی آن، ۳۰ سال پیش بوجود آمد. از آن زمان تا کنون، اینترنت تغییر و تحول زیادی کرده است و اساسا اینترنت امروزی ما، با آن زمان قابل مقایسه نیست. از زمانی که با اینترنت «دایلآپ» سر و کله میزدیم بیش از یک دهه نمیگذرد. زمانی هر بار برای اتصال به شبکه، باید کامپیوتر پر سر و صدای خود را روشن میکردیم و با یک مراسم ویژه به اینترنت آهسته و اعصاب خردکن متصل میشدیم. حالا با وجود گوشیهای هوشمند در جیب و ساعتهای هوشمند بر دست که همیشه به اینترنت پرسرعت متصل هستند، گویی در دنیایی متفاوت به سر میبریم. ولی آینده چگونه خواهد بود؟ بیش از این میتوانیم چه چیزی را از اینترنت انتظار داشته باشیم؟ آیا ممکن است اینترنت از زمین فراتر برود و به فضا برسد؟ اگر خواستیم روزی به سفرهای فضایی برویم یا بر روی سیارهای دیگر زندگی کنیم، اینترنت همراه ما خواهد بود؟ شاید کسی بهتر از «وینت سرف» (Vint Cerf) که به پدر اینترنت هم شهرت دارد، از این موضوع خبر نداشته باشد. او بزرگ شدن کودک خود را دیده و اکنون میتواند آیندهی آن را پیشبینی کند. وینت سرف از آیندهی اینترنت بر روی زمین و برقراری آن در منظومهی شمسی میگوید.
وقتی اینترنت در سال ۱۹۸۳ شروع به کار کرد. ایدهی اینکه بتوانیم کامپیوترهای قدرتمندی را در جیبهایمان داشته باشیم تنها متعلق به فیلمهای علمی-تخیلی بود. ولی این رویا محقق شد، کامپیوترهای جیبی ما به اینترنت متصل شدند. اینترنت از گوشیهای هوشمند نیز فراتر رفت و به اشیاء هوشمندی رسید که میتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. به این پدیده، «اینترنت اشیاء» میگوییم. اینترنت اشیاء اکنون نیازمند پروتوکلهای استانداردی است که به محصولات شرکتهای مختلف اجازه بدهد خیلی آسان با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
به زودی خودروها، ساختمانها، شهرها و حتی آدمها، دارای سختافزارها و نرمافزارهایی خواهند بود که میتوانند در یک شبکه با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. در چنین محیطی، ماشینهایی که میتوانند بیاموزند و کارهایی را به صورت خودکار انجام بدهند، نقش مهمی ایفا خواهند کرد. البته منظورم روباتهای کمهوش امروزی نیست، منظورم دستگاههایی کاملا هوشمندتر است که توانایی یادگیری دارند. وقتی ما اشیاء مختلف را در یک شبکه به یکدیگر متصل میکنیم، ایمنی و حفظ حریم خصوصی از چالشهای اصلی زندگی ما میشود. غیر ممکن است بتوانیم جلوی سوء استفاده را بگیریم، ولی میتوانیم آن را شناسایی و کنترل کنیم. ما باید به فناوریهایی برسیم که امنیت بیشتری به همراه آورند و بتوانند هویت افراد را مشخص کنند. بعلاوهی اینکه کشورها باید معاهداتی را برای پیگیری جرمهای سایبری امضا کنند. بدین ترتیب میتوان از جرایم سایبری بینالمللی جلوگیری کرد.
اکنون فقط ۳ میلیارد نفر در دنیا به اینترنت متصل هستند، این همهی مردم دنیا نیستند و بنابراین کار زیادی در پیش داریم
در آینده، نه تنها اینترنت در همه جای کرهی زمین در دسترس خواهد بود، بلکه از زمین هم فراتر میرود و به منظومهی شمسی میرسد. یک نمونهی آزمایشی اینترنت اکنون در ایستگاه فضایی بینالمللی وجود دارد. بدین ترتیب که فضانوردان در ایستگاه فضایی به طور کامل به اینترنتی که روی زمین وجود دارد، دسترسی دارند. این فضانوردان به راحتی و به صورت روزانه، بر روی شبکههای اجتماعی خود مینویسند و به مردم پاسخ میدهند. ما اکنون تا حدودی میتوانیم با فضاپیماهایی که به مریخ فرستادهایم تبادل اطلاعات کنیم، با این حال این اینترنت واقعی نیست. در آینده ما اینترنت بین سیارهای واقعی خواهیم داشت. اینترنتی که تمام فضاپیماها، مدارگردها، سطحنوردها و سطحنشینهایی که تا به حال به جایجای منظومهی شمسی فرستادهایم، میتوانند به عنوان دستگاههای رله کنندهی سیگنالهای آن عمل کنند.
در آینده اینترنت به فراسوی زمین هم میرسد و میتوانیم در سراسر منظومهی شمسی سیگنالهای اینترنت را دریافت کنیم
یکی از مشکلات اصلی در برقراری اینترنت بین سیارهای، غیر قابل اطمینان بودن، تاخیر و قطعی زیاد در تبادل سیگنال است. برای مواجهه با تاخیرها و قطعی شبکهی اینترنت فضایی، ما به پروتوکلهای جدید و خیلی بهتری احتیاج خواهیم داشت. من به تازگی در پروژهای شرکت داشتم که در آن، از پروتوکل جدیدی به نام «باندل پروتوکل» (Bundle Protocol) استفاده میشد. پروتوکلی که در آن، قطعیهای مکرر شبکه در نظر گرفته شده است. وقتی شبکه قطع میشود، این پروتوکل جدید میتواند بستههای داده را نزد خود نگه دارد، تا وقتی که دوباره اتصال ایمن برقرار شد آنها را ارسال کند. سازمان ملل در حال کار کردن بر روی این پروتوکل است تا آن را به عنوان یک استاندارد تعیین کند و بدین ترتیب از این اینترنت در اکتشافات فضایی سرنشیندار و بیسرنشین استفاده شود. ما زمانی که اینترنت را راهاندازی کردیم، در نظر داشتیم که این پدیده، شبکهی شبکهها باشد و بتواند در طول زمان گسترش یابد، این چنین نیز خواهد شد.
منبع: Popsci
عالی بود . ممنون …
ممنون از مطلب جالبتون،
اما چند نکته هست که ذکر میکنم.
– من زیاد متوجه دلیل وجود اینترنت در فضا و بین سیارات نشدم، آیا صرفا برای ایجاد ارتباط ساده تر میان ایستگاه های فضایی و برای افراد آنها؟ در حالی که هنوز بیش از نیمی از کره زمین به اینترنت دسترسی ندارند!
-همینطور به نظر میرسد مبنا در پروتکل های جدید مد نظر دردسترس بودن ( availability) است.
سلام زیاد ادمی نیستم که به بحث با افراد بپردازم اما باخوندن این مطلب شما اقای حمید در حالی که دیدم تنها یک نظر اون هم این چنین نظری هست بسیار علاقه مند به پاسخ دادن شدم البته چند دفعه خواستم چیزی نگم و رد بشم اما نه این کار من نبود .یک چیزی رو در ابتدا بگم اون فضای مجازی که شما یا دیگران تایید میشنوید در واقعیت هیچ تاییدی وجود حتی حرف شمادرست باشه در نهایت یک سکوت شاید نصیب شما بشه که این هم بسیار نادره.
این حرف شما از پایه اشتباه است و انگار فقط یه تایید میخواستید از طرف ادم هایی که ابله هستند و اما چرا نادرست ۱به خاطر اینکه صرفا برای گرفتن تایید ۲اینکه ادم ها زمانی رشد کردند که بر اساس عقلشون حرف بزنن هرچند که بسیار سخن ساده والبته معمولی باشه اما از روی دانستن و عقل بودن اون مهمه وعقل اینه شاید شما معانی دیگه بسازید براش برای دفاع از صحبتتون اما عقل همون دانسته هایی که از روی تجربه باشه هرچند اندک .
مثال تنها دلیل پذیرفته شدن حرف نیوتون عقلانی بودن اون بود نه رویایی بودن اون .پس رویا هاتون رو اقای حمید برخلاف عقل قرار ندید اون بی عقلی نه چیزی دیگه امیدوارم بخونید افای حمید با تشکر از اقای مومن زاده برای این مطلب البته این مطلب هم نادرسته الان هم فضا پیما ها اتصال دارن اما اینترنت یعنی چی اینترنت چیزی غیر از ارتباط با منابع علمی زمین هست که الان هم وجود داره در فضا پیما ها و ایشون با این صحبت میخواستند در مود پروژه خودشون صحبت کنندو از معایب ارتباط کنونی صحبت کنند تا سرمایه گزار ها که انگار برخورد خوبی با پروژه ایشون نداشتند تا کمی تحت فشار قرار بدند علمی نیست این مطلب و وازه های دهن پر کن شما که این روز ها زیاد دیده میشه تنها تعداد کمی خواننده رو تشویق میکنه تا بخونن (پدر اینترنت )و ( از اینده گفتن ) ….
اگر هر کس به اندازه عقلش حرف میزد،
سکوت بر تمام دنیا حاکم بود.