آخرین تلاش‌ها برای رسیدن به توافق در پاریس؛ دولت‌ها به دیدار یکدیگر رفته‌اند
وزرای دولت‌های مختلف جهان امروز دوشنبه گرد هم آمده‌اند تا آخرین تلاش‌ها برای رسیدن به یک توافق جامع درباره‌ی کنترل تغییر اقلیم زمین را انجام دهند.
وزرای کشورهایی که در کنفرانس پاریس حضور یافته‌اند، تلاش می‌کنند با توجه به پیش‌نویسی که روز شنبه توسط نمایندگان آن‌ها امضا شد، به یک توافق جامع برای مبارزه با تغییر اقلیم برسند.
کشورهای فقیر هشدار داده‌اند در صورتی که کشورهای ثروتمند به آن‌ها امکان توسعه‌ی پایدار سازگار با کمک به حفظ اقلیم زمین را ندهند، مذاکرات شکست خواهد خورد.
مذاکره‌کنندگان برای نوشتن پیش‌نویس توافق بلند مدت، چهار سال وقت گذاشته‌اند. اکنون دولت‌ها برای تبدیل این پیش‌نویس به توافقی جامع که منافع ۱۹۵ کشور شرکت کننده را تامین کند، فقط پنج روز وقت دارند. با این حال رسیدن به این توافق کار ساده‌ای نخواهد بود.
سند پیش‌نویس این توافق‌نامه ۴۸ صفحه دارد و حاوی بیش از ۹۰۰ مربع خالی به عنوان نشانگر موارد مورد مناقشه است.
بعضی نمایندگان می‌گویند حوزه‌های مورد مناقشه‌ی زیادی برای وزرا باقی مانده است.
مامور عالی رتبه‌ی اقلیم اتحادیه‌ی اروپا به نام «میگول آریاس کانته» (Miguel Arias Canete) گفت: «همه‌ی مسائل سخت سیاسی به صورت حل نشده باقی مانده‌اند و وزرا آن‌ها را حل خواهند کرد.» او این‌طور ادامه داد: «هفته‌ی آینده، هفته‌ی توافق خواهد بود. یک هفته‌ی مشکل.»
هنوز بر سر اینکه این توافق به طور کلی از نظر قانونی الزام آور است یا فقط قسمت‌هایی از آن الزام آور خواهد بود، اختلاف نظر وجود دارد.
در ضمن بر سر اینکه هدف نهایی یک توافق بلند مدت باید چه باشد، دودستگی وجود دارد. بسیاری از کشورهای جزیره‌ای اصرار می‌کنند که در متن توافق‌نامه‌ی نهایی این مسئله که در صورت گرم شدن بیش از ۱.۵ درجه‌ای میانگین دمای کره‌ی زمین، سرزمین‌های آن‌ها زیر آب می‌رود، باید گنجانده شود.
یک مسئله‌ی دیگر این است که وقتی در سال ۱۹۹۲، کنوانسیون اقلیم سازمان ملل به تصویب رسید، کشورهای دنیا به توسعه‌یافته و در حال توسعه تقسیم شدند. اکنون کشورهای ثروتمند می‌خواهند تغییراتی که جهان از آن زمان کرده، در کنفرانس پاریس بازتاب داده شود.
«مایکل جاکوبز» (Michael Jacobs) که در زمان برگزاری کنفرانس کپنهاگ در سال ۲۰۰۹ مشاور اقلیم نخست‌وزیر بریتانیا بود می‌گوید: «اکنون کشورهای توسعه یافته و بسیاری از کشورهای در حال توسعه، می‌گویند که جهان تغییر کرده است.» او این‌طور ادامه می‌دهد: «انواع مختلفی از کشورها وجود دارد و آن‌ها می‌خواهند کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته به همراه یکدیگر کاری انجام دهند. آن نوع تقسیمی که در گذشته بین کشورها وجود داشت، در توافق‌نامه‌ی پاریس نمی‌تواند وجود داشته باشد.»
ولی این ایده که جهان تغییر کرده، بین همه‌ی کشورها طرفدار ندارد. یکی از آن کشورها، چین است. «گوردیال سینگ نیجار» (Gurdial Singh Nijar) از مالزی که برای گروه LMDC شامل کشورهای چین، هند و عربستان صحبت می‌کرد گفت: «ما نمی‌توانیم به عنوان هزینه‌ی این توافق، گرسنگی را تحمل کنیم.» او این‌طور ادامه داد: «جهان تغییر کرده است؟ بله جهان تغییر کرده ولی نه به صورتی که شما از آن به عنوان وسیله‌ای برای طفره رفتن از ساده‌ترین احکام کنوانسیون استفاده کنید.» او در میان تشویق حضار گفت: «ما نمی‌توانیم آن را قبول کنیم چرا که قبول کردن آن به معنی نابودی جوامعمان خواهد بود.»
درباره‌ی تامین مالی هم بحث‌های زیادی وجود دارد. کشورهای ثروتمند می‌خواهند در صورتی که قرار است در بودجه‌ی ۱۰۰ میلیارد دلاری کمک به کشورهای فقیر افزایشی صورت بگیرد، تعداد کشورهایی که این هزینه را تقبل می‌کنند افزایش یابد.
همچنین اختلاف‌نظر‌های فراوانی بر روی اینکه چگونه تضمین کم کردن انتشار کربن از سوی کشورها مورد آزمون و بازرسی قرار می‌گیرد وجود دارد.
علی‌رغم همه‌ی این اختلاف‌ها، بیشتر شرکت کنندگان احساس می‌کنند که توافق حاصل می‌شود. یکی از مشکلات بزرگ، خستگی نمایندگان شرکت کننده در مذاکرات است. به خصوص برای نمایندگان کشورهای فقیر که گروه‌های مذاکره کننده‌ی کوچکی دارند.
منبع: Science & Enviroment
