چرا این همه سریال انیمیشن مخصوص بزرگسالان وجود دارد؟
تا مدت‌های طولانی چیزی به نام طنز مخصوص بزرگسالان وجود خارجی نداشت و برای بسیاری تعریف نشده بود، اما حالا شاهد انیمیشن‌ها و کارتون‌هایی هستیم که از شوخی‌های مخصوص بزرگسالان اشباع شده‌اند!
«سیمپسون‌ها» (The Simpsons) اولین مجموعه انیمیشن مخصوص بزرگسالان بود که توانست جایگاه بسیار خوبی در بین مردم نه تنها آمریکا، بلکه کل دنیا پیدا کند. سیتکام دنباله‌دار مت گرینیگ (خالق سیمپسون‌ها) درباره‌ی یک خانواده‌ی عجیب زرد رنگ است که تا کنون ۷۰۰ قسمت از آن ساخته شده و اخیرا حداقل تا سال ۲۰۲۳ تمدید شده است. در سال ۱۹۹۰، اولین دوره‌ی پخش آن بیش از ۳۰ میلیون بیننده‌ی آمریکایی را پذیرا شد و ثابت کرد که یک مجموعه‌ی تلویزیونی انیمیشن با کاراکترهای رنگین‌پوست و با نوشتاری هوشمندانه می‌تواند چشم افراد بالغ و یا به زبان ساده‌تر بزرگسالان را در همان قسمت‌های اول به خود معطوف کند. کم سن و سال‌ترها هم به این سریال علاقه نشان دادند که دیگر نور علی نور بود!
در طول سه دهه‌ی گذشته، شنیدن جوک‌های بزرگسالان در چهارچوب کارتون بچگانه دیگر چیز تازه‌ای نبود. سیمپسون‌ها و بعد از آن انیمیشن‌های سریالی دیگر با قسمت‌های طولانی مانند «پادشاه تپه» (King of the Hill)، «ساوت پارک» (South Park) و «فامیلی گای» (Family Guy)، که برای بزرگسالان ساخته شده بودند، توانستند در تلویزیون جایگاهی همیشگی پیدا کنند. در دهه‌ی گذشته شاهد ساخت انفجاری سریال‌های جدید بودیم، بعضی با رویکردهای تازه به این ژانر، بعضی هم با ادامه دادن همان مسیر قدیمی. آیا در این بازار به اشباع رسیده‌ایم؟
شاید برای رسیدن به پاسخ این سوال باید جریان‌سازی یا همان استریمینگ را بررسی کنیم. سرویس‌های تشنه‌ی پیشرفتی که هم سریال‌ها و برنامه‌های موجود حال حاضر را برای ارائه در لیست خود دارند و هم با سفارش ساخت برنامه‌های جدید به دنبال مطرح کردن برند خود هستند. در زمانه‌ی حضور چنین سرویس‌هایی مانند نتفلیکس، این بدان معناست که دست یافتن به موفقیت ممکن است سخت باشد و باعث ضربه خوردن و شکست بسیاری از این محصولات شود؛ مانند سریال مشهور و تلخ و شیرین «بوجک هورسمن» ( BoJack Horseman). البته طبق معمول شکست‌ها به مراتب بیشتر خودشان را نشان می‌دهند؛ مانند کمدی متفاوت بسکتبالی با نام «هوپس» (Hoops) که پس از یک فصل ساخت آن لغو شد.
پخش کننده‌هایی که اخیرا به جمع دیگر سرویس‌ها اضافه شدند مانند اپل تی‌وی پلاس ( Apple TV + ) و HBO Max هم روش نتفلیکس را در پیش گرفتند؛ قسمت‌هایی از سری انیمیشن‌هایی مانند «اسکوبی دو ولما» (Scooby-Doo’s Velma)، ظاهرا هر هفته در این سرویس‌ها منتشر می‌شود. حتی ویروس کرونا هم نتوانسته سرعت آن‌ها را کاهش دهد، زیرا تولید انیمیشن راحت‌تر و بسیار ارزان‌تر از ساخت لایواکشن است.
نتیجه فراوانی انیمیشن بزرگسالان است که می‌تواند طاقت‌فرسا و بیهوده باشد. در چنین فضای افسار گسیخته‌ی رسانه‌ای، دشوار است که بتوانید از «دانکنویل» (Duncanville) که یک داستان ساخته شده با همکاری ایمی پولر و یا «سنترال پارک» (Central Park) که یک موزیکال پر از ستاره‌های NYC در تلویزیون اپل + است، حرفی به میان آورید.
برای دیده شدن در چنین بازار شامی، سازندگان در حال تغییر و تحولات بزرگ هستند و از سادگی و انعطاف‌پذیری انیمیشن برای مطرح کردن سوژه‌هایی که قبلا تابو بوده‌اند استفاده می‌کنند. «بوجک» پیشتاز این موج جدید است که ماهرانه افسردگی، اعتیاد و حتی زوال عقل را بررسی می‌کند. «دهن گنده» (Big Mouth)، یکی دیگر از آثار برجسته‌ی نتفلیکس است که به مسائل نوجوانان از جمله بلوغ، تمایلات جنسی و سایر مسائلی که آن‌ها در این دوره با آن درگیر هستند، از راه‌هایی که یک فیلم و لایواکشن هرگز جرات ارائه‌ی آن را پیدا نمی‌کند، نگاهی بدون فیلتر می‌اندازد.
به نظر می‌رسد در سال ۲۰۲۱ که به شدت تشنه‌ی محتواست، سرویس‌ها آماده‌اند که تقریبا از هر مرزی بگذرند. البته همه‌ی این آثار به عنوان هنر و غذای روح شناخته خواهند شد، اما همچنین ممکن است به دلیل افزایش پیش‌بینی نشده‌ی برنامه‌های علمی-تخیلی ادالت سوئیم (شبکه‌های مناسب بزرگسالان که برنامه‌هایشان در شب پخش می‌شود) مانند «ریک و مورتی» (Rick and Morty) تحریک کننده هم باشند. ریک و مورتی کمدی عجیب و پر از محتوای اگزیستانسیالیسم است که از زمان معرفی‌اش در سال ۲۰۱۳ توانست طرفداران خاص خود را از سراسر دنیا جذب کند.
بعید است سرعت ساخت و پخش چنین برنامه‌هایی به این زودی‌ها کاهش یابد. نتفلیکس و CBS استودیوهای انیمیشن داخلی ساختند تا ضمن افزایش تولید، هزینه‌های خارجی را کاهش دهند. دیزنی، بزرگترین غول رسانه‌ای، اخیرا بخش انیمیشن بزرگسالان را برای یکپارچه کردن محصولات خود و شروع ده‌ها پروژه‌ی جدید راه‌اندازی کرده است. شاید تعدد بیش از اندازه‌ی این سرویس‌ها و برنامه‌هایشان گیج کننده و ناراحت کننده باشد اما بهتر است خودتان را ناراحت نکنید، ما با قضاوت‌های انتقادی‌مان به دنبال بهترین‌ها هستیم و هیچکدام از دید ما غافل نخواهند شد.
منبع: theguardian
