عادت جذاب آقای بازیگر؛ چرا برد پیت دائما در فیلم‌ها غذا می‌خورد؟
برد پیت بدون شک یکی از شناخته‌شده‌ترین ستاره‌های سینما در این کره‌ی خاکی است. او به خاطر نقش‌آفرینی در فیلم‌های ماندگاری مثل سه‌گانه‌ی «اوشن»، «تلما و لوییز»، «آقا و خانم اسمیت»، «هفت» و سایر آثار سینمایی شناخته می‌شود و این‌ها فقط تعداد قلیلی از خیل عظیم آثاری است که او در آن‌ها حضور داشته است. او توانست برای ایفای نقش در فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» کوئنتین تارانتینو، برنده‌ی اسکار بهترین نقش مکمل مرد شود. قدرت او در بازیگری، ستاره‌بودن او که تضمینی برای موفقیت در گیشه است، روابط عاشقانه‌ی پشت صحنه‌ی او و چهره‌ی وسوسه‌انگیز و دل‌فریبش توانست دو بار برای او لقب اغواکننده‌ترین مرد در قید حیات را به انتخاب مجله‌ی (People) به ارمغان بیاورد. با این حال گرچه این عوامل فرمول‌های ظاهری برای موفقیت در هالیوود هستند، چیزی که هنوز هم بنابر دلایلی به عنوان یک موضوع سرگرم‌کننده مطرح است، خوردن مداوم میان‌وعده و غذا توسط کاراکتری است که او آن را به تصویر میکشد.
معمولا غذاخوردن ویژگی جذابی برای یک ستاره‌ی سینما نیست، به دلیل اینکه غذایی که در دهان کسی وول می‌خورد و با بزاق دهان ترکیب می‌شود، می‌تواند چندش‌آور باشد اما برد پیت نه تنها این کار را مکررا انجام می‌دهد بلکه سبب می‌شود که این کار خوب و حتی جذاب به نظر برسد و انجام این کار به امضای او تبدیل شده است. به نقل از وبسایت اینسایدر، پیت در بیشتر از ۶۰ فیلم دست به غذا دیده شده است. چرا این کار مدام توسط این بازیگر تکرار می‌شود؟ آیا غذاخوردن پیت در فیلم‌ها از روی قصد و نیت انجام می‌شود یا صرفا یک تصادف است؟
موفقیت تجاری
اولین چیزی که تماشاگران درباره‌ی پیت در فیلم «یازده یار اوشن» متوجه شدند، عادت غذاخوردن او بود. در این فیلم، پیت در نقش راستی ظاهر می‌شود، یکی از رفقای دنی اوشن که در یکی از سرقت‌های مهم شهر لاس وگاس او را همراهی می‌کند. او مدت قابل توجهی از طول فیلم را به خوردن میان وعده‌های مختلف می‌گذراند، آن هم وقتی که دستش را برای یافتن راه حل اینکه چگونه باید چندین میلیون دلار پول را دزدید، کثیف نمی‌کند. بعضی از غذاهایی که او از خوردن آن‌ها لذت می‌برد عبارت‌اند از کوکتل میگو، چیزبرگر، بستنی و سالاد میوه. به قول یکی از کاربران وبسایت ردیت که این فیلم را تماشا کرده است، هر چه برد پیت کالری بیشتری مصرف می‌کند، فیلم‌های او امتیازات بیشتری می‌گیرند و پول بیشتری در باکس آفیس نصیبشان می‌شود.
وقتی او بیشتر از ۲۰۰ کالری غذا می‌خورد، (در یازده یار اوشن و با جو بلک آشنا شوید) فیلم‌ها بیشتر از ۱۴۳ میلیون دلار را کاسب می‌شوند. اگر او کمتر از این مقدار غذا بخورد، فیلم‌های او رقمی معادل ۱۱۰ میلیون دلار نصیبشان می‌شود و اگر او اصلا غذا نخورد، چیزی که در باکس آفیس عاید فیلم می‌شود، رقمی در حدود ۶۸ میلیون دلار خواهد بود. در فیلم «تروا» که به فروش بیش از ۴۹۷ میلیون دلار دست پیدا کرد، کاراکتر او در حالی دیده می‌شود که یک پای بزرگ بوقلمون را به دندان میکشد و با ولع تمام می‌خورد. در فیلم «آقا و خانم اسمیت»، او غذای (Pot Roast)، یک سیخ زیتون، پنکیک و نوشیدنی می‌خورد. در «قتل جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل» او خورشت گوشت می‌خورد، در فیلم «خشم» کمی گوشت و تخم مرغ و در «حرام‌زاده‌‌های لعنتی» یک باگت. واضح است که این موارد تنها مشاهداتی خنده‌دار هستند که در واقع هیچ تاثیری روی میزان فروش باکس آفیس فیلم‌ها ندارد. هیچ کس برای این بلیت سینما نمی‌خرد تا ببیند برد پیت تا چه اندازه می‌تواند غذا بخورد اما دیدن این اتفاق تناظر و پیوند جذابی را رقم می‌زند.
او خوردن غذا را به عملی جذاب تبدیل می‌کند
توضیح آشکار دیگری که برای این نظریه‌ی جذاب وجود دارد، جذبه‌ی ظاهری برد پیت است. به این خاطر که این بازیگر هر کاری انجام بدهد، مخاطب نسبت به دیدن آن اشتیاق نشان می‌دهد و تا حدی درست مثل محتواهای غذاخوردن با صدای زیاد، دیدن غذاخوردن او نیز حس رضایت خاطر عجیبی را به همراه دارد. این همان دلیل دیگری است که چرا فک‌های پیت همیشه تکان می‌خورد به این خاطر که این عمل مردم را به صفحه‌ی نمایش خیره می‌کند.
بازیگر درجه یکی که جلوی مخاطب خود غذا می‌خورد، همان پاداش احساسی را به همراه دارد که ما وقتی یک سلبریتی را در حال بنزین‌زدن می‌بینیم، دریافت می‌کنیم. این کار تعمدا و در عین حال به شکل ناخودآگاه ارتباطی بین برد پیت و مخاطب در حین صحنه‌ی غذاخوردن و ورای آن ایجاد می‌کند. او با انجام این کار بیش از پیش ملموس و در دسترس است.
بازی استادانه همراه با غذاخوردن
به دلیل اینکه بازیگران در واقع هنگام برداشت‌های خود غذا نمی‌خورد، روش کار مشخصی وجود دارد که از آن «بازیگری همراه با غذا خوردن» (Eat Acting) یاد می‌شود. برخی از صحنه‌های غذاخوردن شاید نیازمند چندین برداشت باشند و به همین خوردن این سکانس‌ها نیازمند روش بازیگری همراه با غذاخوردن است. این روش بازیگرانی را به کار می‌گیرد که غذا را گاز می‌زنند، می‌جوند و آن را به بیرون پرت می‌کنند در حالی که دوربین به دور از قاب است یا برداشت به پایان رسیده است. جالب اینجاست که این روش چیزی است که پیت در طی سال‌ها در آن به درجه‌ی استادی رسیده است و بازیگری همراه با غذاخوردن واقع‌گرایانه‌ی او دلیلی اصلی چیزی است که داریم درباره‌ی آن حرف می‌زنیم.
در مطلبی در روزنامه‌ی واشنگتن پست، کارولاین لیم، مسئول انتخاب بازیگران و استاد دانشگاه پیس در رشته‌ی هنرهای نمایشی، مهارت‌های غذاخوردن پیت در فیلم را استثنایی می‌خواند و حتی از او با عنوان لارنس اولیویه‌ی غذاخوردن یاد می‌کند. لیم می‌گوید: «او این کار را جوری انجام می‌دهد که انگار واقعا کسی دارد غذا می‌خورد و شما خیلی وقت‌ها شاهد چنین چیزی نیستید. او کارکردن با غذا را به خوبی بلد است».
تمرکز روی کاراکتر
وقتی از برد پیت درباره‌ی این عادت مداوم در گفت‌وگویی با وبسایت جو پرسیده شد، ستاره‌ی فیلم‌های «بابیلون» و «قطار سریع‌‌السیر» سرانجام جوابی را که بسیاری از مخاطبان درباره‌ی آن گمانه‌زنی می‌کردند، داد. در این مصاحبه پیت اشاره کرد که او علاقه دارد که همیشه گاز کوچکی به غذا بزند: «دوست دارم خودم را مشغول کنم. ذاتا آدمی هستم که غذاخوردن را دوست دارد». اما با این حال او می‌افزاید تعمدی به اینکه چرا او همیشه در فیلم‌های «اوشن» غذا می‌خورد، وارد شده است. «در واقع علتی برای این کار وجود داشت. کاراکتر او همیشه در تکاپو بود و عجله داشت و من به این فکر کردم که او وقت نشستن و خوردن یک غذای درست و حسابی را ندارد. پس او باید همیشه عجله‌ای چیزی را به دست بگیرد و راهی شود».
در حالی که سایر بازیگران تعبیر دیگری از مشغول‌بودن داشتند و با کار دیگری آن را به اجرا در می‌آوردند، مثل سیگار کشیدن یا بازی‌کردن با توپ، غذاخوردن مداوم پیت در فیلم‌ها لایه‌ای مضاعف و واقع‌گرایانه‌تر به عمق کاراکتر او اضافه می‌کند. برای نمونه، خوردن میان وعده توسط کاراکتر بیلی بین در «مانی‌بال» نمایشی از استیصال و درماندگی او است و روی بردن مسابقات بیسبال تاکید می‌کند. در سناریو‌های دیگر الگوی غذاخوردن او حتی با زمینه‌ی موضوعی و پیرنگ ماجرا نیز هم سو است و با آن‌ها یکپارچگی دارد. برای مثال در فیلم «با جو بلک آشنا شوید»، پیت نقش مرده‌ای را بازی می‌کند که داخل بدن انسان گیر افتاده است. به این دلیل که او مفهومی انتزاعی را به تصویر میکشد، مثل نوزادی غذا می‌خورد که انگار تازه با غذا آشنا شده است. هدف این است که موضوع خیالی فیلم برجسته شود و وقتی او به شکل کامل انسانی می‌رسد و احساسات خود را به دست می‌آورد، کاشف به عمل می‌آید که غذای محبوبش کره‌ی بادام زمینی است.
سناریوی دیگری که در آن برد پیت باز هم غذا می‌خورد و این بار جزئیات بیشتری به کاراکتر خود اضافه می‌کند، در فیلم «مصاحبه با خون‌آشام» است. با تغذیه‌ی سخت‌گیرانه از موش‌ها، کاراکتر خون‌آشام پیت، لویی دو پون دو لاک، هم‌دلی خود با انسان‌ها را نشان می‌دهد و خود را به عنوان یک خون‌آشام خوب معرفی می‌کند. به هر طریقی که شده در هر فیلمی، این بازیگر در حال خوردن غذا یا میان وعده به تصویر کشیده می‌شود و او با این کار سبک خاص غذاخوردن خود را به تدریج به کاراکتر و پیرنگ داستان تزریق می‌کند.
طرفدران سیتکام ماندگار «فرندز» هیچ وقت نمی‌توانند حضور او در یکی از قسمت‌های این سریال در سال ۲۰۰۱ با عنوان (The one in the rumor) را فراموش کنند، جایی که او در نقش فردی به نام ویل ظاهر شده بود، یکی از دوستان زمان مدرسه که قبلا چاق بود و حالا بیشتر مراقب عادت غذاخوردن خود است و از رژیم بدون چربی، بدون شکر و بدون لبنیات استفاده می‌کند. مانیکا او را به شام روز شکرگذاری دعوت کرده است اما ویل از حضور ریچل چنان عذاب میکشد که می‌گوید: «نگاش کن با اون سیب‌زمینی‌های شیرین. دوتا از بزرگترین دشمنای من، راس. ریچل گرین و کربوهیدرات‌های پیچیده».
تصویر پیت که مدام دارد غذا را داخل دهان می‌چپاند، یکی از بی‌شمار حقیقت هیجان‌انگیز درباره‌ی نقش‌های شناخته‌شده و سیاق بازیگری آن‌ها است. مثال بارز دیگری از این عادت در فیلم ۲۰۲۲ او «قطار سریع‌‌السیر» است. بین زد و خورد‌ها، کاراکتر او واسابی نخود فرنگی را در بسیاری از سکانس‌های این تریلر کمدی اکشن می‌خورد. هر چه که باشد این یک کار متداول است که طرفداران خوشحال او آن را خواهند فهمید و آن را برای باقی حرفه‌ی او نیز تماشا خواهند کرد.
منبع: Movieweb
