NFC چیست و چگونه کار می‌کند؟ (هر آنچه باید بدانید)
احتمالا قبلا درباره‌ی این فناوری شنیده‌اید و حتی ممکن است صاحب یک گوشی مجهز به این فناوری باشید، اما در کل NFC درون گوشی چیست و چگونه کار می‌کند؟ این روزها بسیاری از گوشی‌ها از فناوری Near Field Communication (ارتباطات میدان‌نزدیک) یا همان NFC بهره می‌برند که به زبان بسیار ساده، یک استاندارد ارتباط بی‌سیم مبنتی بر مجاورت است. برخلاف وای‌فای یا بلوتوث، این فناوری محدوده‌ی بسیار کوچکی را پوشش می‌دهد. در کنار گوشی‌ها، برخی از تبلت‌ها، اسپیکرها و حتی کنسول‌های بازی مانند نینتندو سوییچ و ۳DS هم از این فناوری بهره می‌برند.
اگرچه NFC به دلیل برد کوتاهی که دارد به نظر برخی کاربران فناوری چندان مهمی به نظر نمی‌رسد، اما روی هم رفته مزایای زیادی به ارمغان می‌آورد. در ادامه به ماهیت این فناوری، چگونگی کارکرد و کاربردهای آن می‌پردازیم.
ماهیت و چگونگی کارکرد NFC
درباره‌ی ماهیت این فناوری پاسخ مختصری دادیم اما دقیقا NFC چگونه کار می‌کند؟NFC یک فناوری کاملا جدید نیست و بلکه می‌توان آن را نسل بعدی RFID (سامانه‌ی بازشناسی با امواج رادیویی) در نظر گرفت که دهه‌ها از عمر آن می‌گذرد. اگر تا حالا از کلیدهای کارتی برای دسترسی به ساختمان اداری یا هتل‌های استفاده کرده‌اید، پس با کارکرد این فناوری آشنا هستید.
دستگاه‌های مبتنی بر این فناوری حداقل در مسافت‌های نزدیک، به صورت القایی به یکدیگر متصل می‌شوند. این یعنی دستگاه به اصطلاح «خواننده» با عبور جریان الکتریکی از یک سیم‌پیچ، میدان مغناطیسی ایجاد می‌کند. زمانی که یک تگ (که آن هم سیم‌پیچ خود را دارد) به نزدیکی دستگاه می‌رسد، بدون هرگونه سیم یا تماس فیزیکی، میدان الکتریکی به صورت الکترومغناطیس به تگ راه پیدا می‌کند. بعد از سپری شدن این فرایند ابتدایی، داده‌های ذخیره شده روی تگ به صورت بی‌سیم به دستگاه اصلی منتقل می‌شود.
تفاوت کلیدی فناوری‌های NFC و RFID مربوط به محدوده‌ی انتقال آن‌ها است و فناوری دوم معمولا برای فواصل بسیار طولانی‌تر استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال، در برخی مناطق عوارض جاده به طور خودکار از طریق فناوری RFID پرداخت می‌شود. در این مناطق تگ‌های مخصوص را روی شیشه‌ی جلوی خودرو می‌چسبانند و با عبور از باجه‌ی عوارضی، مبلغ مدنظر به طور خودکار از حساب راننده کسر می‌شود. اگر برچسب RFID به یک منبع انرژی وصل باشد، فواصل طولانی‌تر (حدود ۳۰ متر و حتی بیشتر) را پوشش می‌دهد.
NFC حداکثر برد چند سانتی‌متری دارد. در بسیاری از اپلیکیشن‌ها برای بهره‌گیری از این فناوری، از کاربر خواسته می‌شود که گوشی خود را بر روی دستگاه مدنظر قرار دهند. این موضوع برای جلوگیری از ایجاد ارتباطات تصادفی است که به‌خصوص برای انتقال اطلاعات و داده‌های مهم، اهمیت زیادی دارد.
نکته‌ی قابل توجه دیگر این است که دستگاه‌های NFC می‌توانند به‌عنوان خواننده یا تگ عمل کنند. این قابلیت دو طرفه به کاربران این امکان را می‌دهد که مثلا از گوشی خود برای کارهای مختلفی بهره ببرند.
کدام دستگاه‌ها NFC دارند؟
نکسوس اس اولین گوشی اندرویدی است که در سال ۲۰۱۰ همراه با این فناوری معرفی شد. اپل هم در سال ۲۰۱۴ استفاده از آن را آغاز کرد و از آیفون ۶ به بعد این فناوری در تمام گوشی‌های این شرکت قرار دارد. علاوه بر این، بسیاری از ساعت‌ها و مچ‌بندهای هوشمند مانند اپل واچ و سری می بند از این قابلیت بهره می‌برند.
این روزها عمدتا گجت‌های پایین‌رده فاقد این فناوری هستند. البته اهمیت آن هم به بستگی به کشور موردنظر دارد. به عنوان مثال، شرکت‌هایی مانند شیائومی در برخی کشورها که این فناوری چندان استفاده نمی‌شود، سیم‌پیچ مربوط به NFC را از گجت‌ها حذف می‌کند.
با NFC چه کارهایی می‌توان انجام داد؟
طی سال‌های اخیر استفاده از NFC برای انجام کارهای مختلف بسیار بیشتر شده و در ادامه به تعدادی از رایج‌ترین استفاده‌های آن‌ها می‌پردازیم؛
- انتقال اطلاعات – با انتشار اندروید ۴ در سال ۲۰۱۱، قابلیت اندروید Beam ارائه شد. این مشخصه ارسال اطلاعات از طریق NFC را امکان‌پذیر کرد و برای بهره‌گیری از این مشخصه، پنل پشتی هر دو گوشی باید روی یکدیگر قرار می‌گرفت. چند سال قبل اندروید Beam به طور کامل کنار گذاشته شد و گوگل قابلیت Nearby Share را جایگزین آن کرد که برای انتقال فایل از بلوتوث و فناوری Wi-Fi Direct استفاده می‌کند.
- پرداخت‌های موبایلی – سرویس‌هایی مانند Samsung Pay، Google Pay و Apple Pay همگی از چیپ NFC موجود در گوشی برای پرداخت موبایلی استفاده می‌کنند. در بسیاری از کشورها، اکثر کارت‌های اعتباری دارای تگ NFC هستند و در کل فقط با نزدیک کردن گوشی یا کارت به دستگاه کارتخوان، مبلغ تعیین شده از حساب کاربر کسر می‌شود.
- اتصال سریع – بسیاری از اسپیکرها و هدفون‌های بی‌سیم برای اینکه بتوانند با سرعت زیادی به گوشی شما وصل شوند، از فناوری NFC استفاده می‌کنند. برخی از دوربین‌ها هم ابتدا با NFC فرایند اولیه‌ی اتصال را انجام می‌دهند و سپس ارتباط Wi-Fi Direct را برای انتقال عکس و ویدیو برقرار می‌کنند.
- دسترسی به حمل و نقل عمومی – سیستم حمل و نقل عمومی بسیاری از شهرها مانند هنگ‌کنگ، سنگاپور و لندن، از کارت‌های مبتنی بر NFC استفاده می‌کنند. حتی در برخی از شهرها، کاربران می‌توانند با استفاده از اپلیکیشن‌های پرداخت مانند Google Pay موجود در گوشی خود هزینه‌ی حمل و نقل عمومی را بپردازند و با این کار دیگر نیازی به استفاده از کارت‌های مخصوص ندارند.
- گیمینگ – نینتندو از NFC برای اتصال اسباب‌بازی‌های فیزیکی به بازی‌های ویدیویی استفاده می‌کند. به طور مشخص باید به اسباب‌بازی‌های سری Amiibo اشاره کنیم که از چیپ NFC بهره می‌برند و اگر آن‌ها به نزدیک نینتندو سوییچ یا ۳DS ببرید، در بازی مدنظر کاراکترهای جدید، مراحل تازه یا آتم‌های مختلف ارائه می‌شوند.
- اتوماسیون خانگی – برخی از پلتفرم‌های خانه‌های هوشمند مانند Home Assistant و HomeKit اپل از NFC هم پشتیبانی می‌کنند و می‌توانید تگ‌های NFC را برای کنترل گجت‌ها یا اتوماسیون تنظیم کنید.
NFC در برابر بلوتوث و UWB
NFC تنها پروتکل ارتباطی بی‌سیم نیست و بسیاری از گجت‌ها از بلوتوث و فناوری UWB (باند فوق وسیع) هم بهره می‌برند. اما این فناوری‌ها دقیقا چه تفاوت‌هایی دارند که در کنار یکدیگر استفاده می‌شوند؟
یکی از مهم‌ترین نقاط قوت NFC این است که برای برقراری اتصال لازم نیست در ابتدا فرایند جفت شدن را انجام دهد و در کمتر از یک ثانیه اتصال برقرار می‌شود. اما گجت‌های بلوتوثی باید فرایند جفت شدن را پشت سر بگذارند و این کار به سرعت گجت‌های NFC انجام نمی‌شود.
با توجه به اینکه NFC مسافت بسیار کوتاه‌تری را پوشش می‌دهد، به همین خاطر انرژی به‌شدت کمتری نسبت به بلوتوث و UWB مصرف می‌کند. اکثر گوشی‌هایی که چیپ NFC دارند، این قابلیت را به صورت پیش‌فرض فعال کرده‌اند ولی در توصیه‌های مربوط به افزایش عمر باتری همواره غیرفعال کردن بلوتوث گوشی دیده می‌شود.
اگرچه برخی خودروها برای کنار گذاشتن کلید فیزیکی به بهره‌گیری از فناوری UWB روی آورده‌اند، اما مصرف انرژی این فناوری بسیار بالاتر از NFC است. به همین خاطر برخی از شرکت‌ها برای محکم‌کاری، مکانیسم مبتنی بر NFC را هم ارائه داده‌اند. در ضمن فناوری UWB گران‌تر است و در اکثر شرایط، دقتی که این فناوری ارائه می‌دهد چندان ضروری محسوب نمی‌شود.
سؤالات متداول
تگ NFC چیست؟
تگ NFC یک مدار مجتمع کوچک محسوب می‌شود که از یک سیم‌پیچ مسی و مقداری فضای ذخیره سازی تشکیل شده است. از آنجایی که تگ منبع انرژی ندارد، برای خواندن یا نوشتن اطلاعات بر روی آن باید یک گجت NFC به تگ نزدیک شود. نزدیکی گجت NFC به تگ منجر به ایجاد میدان مغناطیسی می‌شود و انتقال داده را امکان‌پذیر می‌کند.
دستگاه خواننده‌ی NFC چیست؟
گجت‌هایی که از چیپ NFC بهره می‌برند، برای خواندن داده‌های مربوط به این فناوری استفاده می‌شوند. چنین دستگاهی از باتری خود برای ایجاد یک میدان الکترومغناطیسی استفاده می‌کند تا هر تگی که نزدیک آن شود، انرژی لازم را داشته باشد.
کدام مدل‌های آیفون و گوشی‌های اندرویدی از NFC بهره می‌برند؟
آیفون ۶ و مدل‌های بعد از آن مبتنی بر این فناوری هستند. در بین گوشی‌های اندرویدی هم بیشتر مدل‌های میان‌رده و پرچم‌دار از چنین قابلیتی بهره می‌برند. در این زمینه می‌توانید به مشخصات گوشی موردنظر نگاهی بیندازید تا از این بابت مطمئن شوید.
آیا گوشی من از NFC بهره می‌برد؟
به غیر از آیفون‌های عرضه شده طی ۶ سال گذشته، در گوشی اندرویدی به بخش تنظیمات سر بزنید و در بخش‌های Connected Devices یا Network and Sharing به دنبال گزینه‌ی NFC بگردید.
NFC مخفف چیست؟
NFC مخفف Near Field Communication (ارتباطات میدان‌نزدیک) است. این فناوری با استفاده از امواج رادیویی انتقال داده در فواصل بسیار کوتاه را امکان‌پذیر می‌کند.
چگونه NFC را در آیفون فعال و غیرفعال کنم؟
در آیفون این مشخصه همواره فعال است و امکان غیرفعال کردن آن وجود ندارد. با توجه به مصرف انرژی بسیار کم این مشخصه، فعال بودن آن عملا هیچ تأثیری بر باتری ندارد.
چگونه NFC را در گوشی اندرویدی فعال یا غیرفعال کنم؟
به بخش تنظیمات سر بزنید و راهی قسمت‌های Connected Devices یا Network and Sharing شوید تا بتوانید گزینه‌ی NFC را پیدا کنید. همچنین می‌توانید عبارت NFC را در بخش جست‌وجوی منوی تنظیمات تایپ کنید.
منبع: Android Authority
بنظر من ان اف سی پرداخت با رمز دوم اصلا خوب نیست یا باید رمز یکبار مصرف بزارید یا رمز کارت چهار رقمی ولی درکل این اتفاق بیوفته که با ان اف سی گوشی تلفن پرداخت انجام بدیم بهتره هم از لحاظ امنیت هم از لحاظ هزینه هم دیگه نیازی نیست کارت حمل کنیم حداقل مترو اینکار بکنیم