کلینت ایستوود؛ میهنپرست جمهوریخواه (تعطیلات عید از کی چی ببینیم؟)
این کارگردان ۸۲ ساله دهههاست که در بالاترین سطح سینما فعالیت دارد. چه اول که کارش را به عنوان بازیگر شروع کرد و چه حالا که کارگردانی است که در ساختن فیلم‌هایی در ژانرهای مختلف تبحر دارد و بارها هم نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شده است. آخرین فیلمی که ساخته «گریه کن ماچو» درامی با بازی خودش بود درباره‌ی مردی که زمانی سوارکار حرفه‌ای بوده و حالا قرار است پسر مردی را از مادر الکلی‌اش پس بگیرد و پیش پدرش برگرداند. سفری که در مسیر رستگاری اوست. هر فیلمی که ایستوود در سال‌های اخیر ساخته امکان داشته فیلم آخرش باشد ولی هر چند این فیلم‌های آخر مثل همین «گریه کن ماچو» یا «ریچارد جوئل» یا «قاطر» چندان چشمگیر نبودند همچنان فیلم‌هایش انرژی دارند که نمی‌شود بی‌تفاوت از کنارشان گذشت.
من ولی معتقدم به جای فیلم‌های آخر ایستوود بهتر است چند سال عقب‌تر برویم. نه آن‌قدر عقب که مثلا به فیلم رمانتیک تحسین‌شده‌ی «پل‌های مدیسون کانتی» با بازی استریپ و خودش برسیم که در میان فیلم‌های ایستوود اثر متفاوتی است ولی مثلا در همین قرن بیست و یکم می‌توانیم درام ورزشی تحسین‌شده‌ی «عزیز میلیون دلاری» را ببینیم. فیلمی که ستاره‌هایش هیلاری سوانک و خود کارگردان هستند. سوانک نقش یک ورزشکار علاقمند را بازی می‌کند که دنبال بهترین مربی برای رسیدن به موفقیت است. بهترین مربی هم کسی نیست جز خود ایستوود اما او حاضر نیست دیگر به خاطر تجربه‌های گذشته با کسی تمرین بوکس کند. در نهایت این دو نفر با هم کنار می‌آیند اما مسیر پیش رویشان اصلا آسان نیست و البته دردناک بودن آن باعث رستگاری هر دویشان می‌شود. فیلم غم‌انگیزی است اما کارگردانی ایستوود در این فیلم کنار درام تعلیق‌برانگیز «رودخانه‌ی میستیک» در اوج است. او خوب می‌تواند روابط انسانی را در فیلم‌هایش از کار دربیاورد و البته بازی خودش در نقش مرشد و سوانک در نقش شاگرد درخشان است.
