پایان فصل سوم بوم؛ ادای دین آقای تارانتینو به سینما

در آخرین قسمت از فصل سوم برنامه‌ی بوم سراغ آخرین ساخته‌ی کوئنتین تارانتینو یعنی فیلم روزی روزگاری در هالیوود رفته‌ایم که مهم‌ترین فیلم سال تا این جا محسوب می‌شود. نهمین فیلم تارانتینو یکی از کامل‌ترین فیلم‌های اوست و البته در نگاه اول شاید متفاوت با آثاری مثل «پالپ فیکشن» به نظر برسد اما در حقیقت از همه‌ی فیلم‌هایش به آن نزدیکتر است.

ارتباط برقرار کردن با فیلم بدون دانستن ارجاعات سینمایی آن و حتی وضعیت اجتماعی و سیاسی آمریکا در اواخر دهه‌ی ۶۰ و اوایل دهه‌ی هفتاد کار سختی است.

این فیلمی نیست که خط داستانی کلاسیکی داشته باشد. پیرنگ‌های داستانی به ظاهر بی‌اهمیت به نظر می‌رسند چون در پیشبرد درام موثر نیستند اما نکته‌ی مهم‌شان ساختن جو و فضایی است که باعث می‌شود فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» اهمیت زیادی در تاریخ سینما پیدا کند. او در این فیلمش که برآمده از سینماست این فرصت را پیدا می‌کند تا به همه‌ی آن چیزهایی که در طول این سال‌ها از سینما گرفته ادای دین کند و آن‌ها را در یک فیلم دوباره به خود سینما هدیه بدهد.

فیلم داستان یک بازیگر مشهور سریال‌های وسترن است که حالا با روی کار آمدن سینمای مستقل و تمام شدن دوره‌ی تلویزیون کارنامه‌اش رو به افول گذاشته و یکی از معدود کسانی که هنوز به او ایمان دارد رفیق و بدلکاری کلیف بوث است. از قضا در همسایگی ریک دالتون، شارون تیت و همسرش پولانسکی زندگی می‌کنند.

یادتان باشد که قصه‌ی فیلم در سال ۱۹۶۹ اتفاق می‌افتد یعنی همان زمانی که آن دسته از هیپی‌هایی که به خانواده‌ی منسون معروف بودند سراغ تیت که هشت ماه و نیم باردار بوده می‌روند و او و دوستانش را به طرز فجیعی در خانه‌اش به قتل می‌رسانند.

فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» به تقابل آن آمریکایی‌های نسل قدیم با این نسل جدید هیپی‌ها می‌پردازد. به تقابل وسترن‌های کلاسیک با وسترن اسپاگتی‌هایی که هجویه‌ی فیلم‌هایی هستند که زمانی نماد آمریکای اخلاق‌گرا بودند.

فصل سوم برنامه‌ی بوم با نقد و بررسی فیلم «روزی روزگاری در هالیوود» با چند توصیه برای چگونه دیدن فیلم بسته شد.

بیشتر بخوانید:
نقد فیلم روزی روزگاری در هالیوود؛ وقتی مخدر سینما آرام زیر پوست می‌خزد

بیشتر ببینید:
عشق فیلم به روایت تارانتینو؛ با ارجاعات سینمایی فیلم روزی روزگاری در هالیوود آشنا شوید