معرفی فیلم ۱۲ سال بردگی؛ صریح و خشن

استیو مک‌کویین کارش را با ساخت فیلم‌های کوتاه شروع کرد و سال ۲۰۰۸ با ساختن فیلم «گرسنگی» به عنوان یک تازه‌وارد به سینمای داستانی مورد توجه قرار گرفت. فیلم بعدی‌اش «شرم» او را به عنوان یک سینماگر بااستعداد تثبیت کرد. اما با فیلم ۱۲ سال بردگی بود که جوایز جهانی را درو کرد.

فیلم ۱۲ سال بردگی برمبنای خاطرات مردی به نام سالومون نورتاپ ساخته شد. داستان فیلم در سال ۱۸۴۱ اتفاق می‌افتد. سالومون یک مرد آزاد آفریقایی-آمریکایی است که نجار و ویولنیست ماهری به شمار می‌رود. دو غریبه به او پیشنهاد کاری همراه با سیرک با درآمد بالا به عنوان موزیسین می‌دهند. سالومون بدون این که به کسی خبر بدهد همراه آن‌ها می‌رود ولی او را بیهوش می‌کنند و به جایی می‌برند که به عنوان برده فروخته شود. وقتی سالومون می‌گوید که مرد آزادی است به شدت او را کتک می‌زنند.

سالومون به مدت ۱۲ سال به عنوان برده به ارباب‌های مختلف فروخته می‌شود که بیشتر آن‌ها رفتارهای غیر انسانی از خودشان نشان می‌دهند. بعد از ۱۲ سال خاطراتش را برای یک نفر تعریف می‌کند و علیرغم ریسکش او به همسر سالومون نامه‌ای می‌نویسد. مقامات نیویورکی به تکاپو می‌افتند تا زمینه برای آزادسازی سالومون را فراهم کنند.

فیلم مک‌کوئین در حقیقت اولین اثری بود که با تمرکز روی سیاهپوستان در اسکار تحویل گرفته شد و بعد از آن فیلم‌هایی مانند «مهتاب» و بقیه‌ی آثاری که تمرکزشان روی سیاهپوستان بود اهمیت پیدا کردند. منتقدان معتقدند که هر چند دیدن فیلم ساده نیست اما با صراحت و خشونت تاریخ برده‌داری در آمریکا را نمایش می‌دهد.

فیلم چند نقطه قوت بزرگ دارد. اول این که بیشتر از آن که یک مرثیه‌ی اندوهگین باشد، با وجود آن که احساسات مخاطب را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد اما بیشتر نشانه‌ای بر پیروزی هنر است. کاراکترهای فیلم به یادماندنی هستند و شیوه‌ی کارگردانی مک‌کوئین فروتنانه اما جادویی است. فیلم برنده‌ی سه جایزه‌ی اسکار شد و لوپیتا نیونگ او را هم که اسکار نقش مکمل دریافت کرد، به سینما معرفی کرد.

بیشتر بخوانید:
ناشر فرانسوی از چاپ کتاب خاطرات وودی آلن انصراف داد