آدرنالین؛ روزی که قلب انگلیس در جام جهانی شکست

انگلیس تقریبا همیشه در تاریخ جام جهانی یک شکست‌خورده بزرگ بوده. به جز جام جهانی ۶۶ که آنها در خانه جام قهرمانی را بالای سر بردند، فقط یک بار دیگر به جمع ۴ تیم برتر مسابقات رسیدند و به جز آن هرگز از مرحله یک چهارم نهایی عبور نکردند.

انگلیس سال ۱۹۹۰ در جام جهانی ایتالیا، بعد از حدود ۳ دهه از بزرگترین افتخار تاریخش موفق شد طلسم عبور از یک چهارم نهایی را بشکند و با یکی از بهترین تیم‌های تاریخش راهی نیمه نهایی شود. آنها در این مرحله به مصاف آلمان غربی سابق، دشمن ازلی و ابدی‌شان رفتند. آلمان هم یکی از بهترین تیم های دنیا در آن زمان بود؛ تیمی که فینال دوره قبل را به آرژانتین مارادونا باخت.

انگلیس با ترکیبی از بهترین بازیکن‌های تاریخش مقابل آلمان با ترکیبی از بهترین بازیکن های تاریخش قرار گرفت. تری بوچر، برایان رابسون، کریس وادل، جان بارنز، دیوید پلت، گری لینه کر و پل گاسکوین جوان امیدهای انگلیس برای پیروزی مقابل آلمان فرانس بکن بائر را بالا برده بودند.

آلمان هم تعدادی از بهترین بازیکن‌های تاریخش مثل لوتار متیوس، اندی برمه، یورگن کلینزمن و کارله ریدله را در ترکیب داشت.

دقیقه ۶۰ بازی اندی برمه مدافع چپ آلمان دروازه انگلیس را باز کرد و تیمش را پیش انداخت اما ۲۰ دقیقه بعد و ۱۰ دقیقه قبل از سوت پایان بازی گری لینه کر گل مساوی را زد و بازی را به وقت های اضافه فرستاد. جریان بازی در وقت های اضافه تغییری نکرد و کار به ضربات پنالتی کشید.

در جریان ضربات پنالتی هر ۲ تیم سه پنالتی اولشان را وارد دروازه حریف کردند. استیوارت پیرس بازیکن باتجربه انگلیس پنالتی چهارم تیمش را از دست داد. اولاف تون ستاره جوان آلمان‌ها در آن جام پنالتی چهارمش را وارد دروازه حریف کرد. کریس وادل پنالتی پنجم انگلیس را خراب کرد و آلمان با پیروزی در ضربات پنالتی راهی فینال شد.

بعد از پایان بازی اشک‌های پل گاسکوین ستاره جوان انگلیس، نمادی از شکست های انگلیس در ضربات پنالتی شد.