به ضیافت موزیسینها خوش آمدید
فیلم حماسه کولی ساخته برایان سینگر درباره زندگی و شرح حال یکی از بزرگترین خوانندههای راک تاریخ موسیقی جهان باعث شد در اپیزود دهم ویدیوکست بوم سراغ تعدادی از فیلم‌هایی برویم که در سال‌های اخیر درباره موزیسینها و به ویژه خوانندگان گروه‌های مختلف ساخته شده‌اند.
اگر مستندهایی مثل «امی» درباره زندگی امی واینهاوس را هم در نظر می‌گرفتیم فهرست‌مان مفصل‌تر از این‌ها می‌شد. مستند تحسین‌شده‌ای که آصف کاپادیا سال ۲۰۱۵ و بعد از مرگ شوکه‌کننده امی واینهاوس ساخت.
بیشتر بخوانید: ۱۰ فیلم برتر درباره موسیقی؛ نابغه‌های موسیقی روی پرده سینما
واقعیت اینجاست که به جز مستندهای مثلا اسکورسیزی درباره گروه رولینگ‌استونز یا فیلم داستانی «د دورز» ساخته الیور استون در دهه ۹۰ که درباره گروه «د دورز» و خود جیم موریسون بود. جیم موریسون جزو آن خوانندگانی است که به باشگاه ۲۷ ساله‌ها پیوست. جریان از این قرار بود که بین سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۱ چند تن از موزیسین‌های مطرح به دلیل اوردوز مواد مخدر یا خودکشی همگی در سن ۲۷ سالگی از دنیا رفتند. جانیس ژوپلین، برایان جونز، جیم موریسون و جیمی هندریکس از این گروه بودند. حتی تحقیقاتی انجام شد که شاید در این سن خاص اتفاق خاصی برای موزیسین‌های راک می‌افتد. تحقیقاتی که البته به نتیجه قطعی نرسید.
اما در هزاره سوم شیوه پرداختن به موزیسینها در سینما تغییر کرد. این تغییر سال ۲۰۰۲ با فیلم «ری» ساخته تیلور هکفورد آغاز شد. فیلم «ری» درباره یکی از اسطوره‌های جز و بلوز یعنی ری چارلز بود. جیمی فاکس برای بازی در نقش این هنرمند بزرگ برنده جایزه اسکار شد. یکی از تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های هزاره سوم که به زندگی پرفراز و نشیب پیانیستی پرداخت که ریتم‌های جدیدی در جاز و بلوز ابداع کرد و روی موزیسین‌های بعد از خودش تاثیر گذاشت. ری چارلز از هفت سالگی نابینا شده بود و همین باعث می‌شود که داستان زندگی‌اش جذاب‌تر هم شود.
سه سال بعد فیلم «سر به راه باش» یا «روی خط راه برو» (Walk the Line) با بازی یوآکین فونیکس درباره زندگی جانی کش ساخته شد. جانی کش خواننده و آهنگساز آمریکایی که در سبک کانتری کار می‌کرد و در سینما هم فعال بود. ساوندترک‌های زیادی از او به جا مانده است. فونیکس با نامزدی اسکار برای این فیلم تبدیل به ستاره شد. بازیگر نقش روبه‌رویش، ریس ویترسپون اسکار نقش مکمل را برای فیلم دریافت کرد. به هر حال رابطه‌های عاطفی یکی از موارد موثر در زندگی خوانندگان و موزیسین‌های دهه ۶۰ و ۷۰ بودند و معمولا زنانی که نقش مقابل را در این فیلم‌ها بازی می‌کنند جزء اصلی درام هستند.
اما متفاوت‌ترین فیلم را درباره موزیسینها تاد هینز ساخت. فیلم «من آنجا نیستم» روایتی غیرکلاسیک داشت. فیلم قرار نبود فقط شرح زندگی باب دیلن به عنوان یک آهنگساز، ترانه‌سرا و شاعر باشد. (تاد هینز اگر می‌دانست باب دیلن چند سال بعد از فیلمش اسکار ادبیات می‌گیرد شاید به فکرش می‌رسید وجوه دیگری از این شمایل فرهنگی را هم نشان‌مان بدهد.) هینز از زندگی باب دیلن و ترانه‌هایش توامان استفاده کرد تا افکار و چهره‌های مختلف او را به تصویر بکشد. برای اینکه این کار را دقیق‌تر هم انجام بدهد از شش بازیگر از جمله کریستین بیل و هیث لجر برای بازی در نقش دیلن استفاده می‌کند اما آن کسی که می‌درخشد کیت بلانشت است. کاملا شبیه دیلن نه فقط در چهره که در اکت و حرف زدن.
حالا برایان سینگر، کارگردان سری فیلم‌های «مردان ایکس» بعد از این تجربه‌های موفق سراغ فردی مرکوری رفته است. البته انتخاب عجیبی برای کارگردانی یک فیلم بیوگرافیک درباره یک موزیسین بوده. فیلم هرچند در گیشه بسیار موفق ظاهر شده اما نتوانسته نظر منتقدان را چندان به خودش جلب کند. با این حال «حماسه کولی» جزو مهم‌ترین فیلم‌های امسال بخصوص برای علاقمندان به موسیقی راک است. بازی رامی مالک در نقش فردی مرکوری ممکن است در فصل جوایز مورد توجه قرار بگیرد.
