برترین فیلم‌های سال ۲۰۱۷ که در هیاهوی فصل جوایز گم شدند

سال سینمایی ۲۰۱۷ نسبت به دو سال قبل چندان فیلم‌های چشمگیری نداشتیم. چند اتفاق خوب افتاد: یکی توجه به فیلم‌های مستقل بود. عرصه کلا به دست فیلمسازان مستقل افتاد. آن هم کسانی که اولین فیلم‌شان را ساخته بودند از جوردن پیل با فیلم تحسین‌شده «برو بیرون» بگیرید که در اسکار هم موفق بود تا گرتا گرویگ، بازیگر فیلم‌های نوآ بومباک که اولین فیلم خودش، «لیدی‌برد» را کارگردانی کرد و البته دست خالی از اسکار رفت. جنبش‌های علیه تعرض‌ها هم در هالیوود بالا گرفت و بسیاری از معادلات را به هم ریخت. فصل جوایز امسال به فیلم‌هایی توجه شد که تا امروز سابقه نداشت. اما این مطلب درباره بهترین فیلم‌های سال ۲۰۱۷ نیست. درباره فیلم‌های خوبی است که طبق مقتضیات فصل جوایز طبیعی بود موردتوجه قرار نگیرند اما درنهایت منتقدان امتیازهای خوبی به آنها دادند و حیف است اگر دیدن‌شان را از دست داده باشید. این وسط فقط یک شگفتی بزرگ وجود دارد: فیلم «دیترویت» کاترین بیگلو این ظرفیت را داشت که در فصل جوایز جدی‌تر گرفته شود چه به لحاظ موضوعی و چه کارگردانی جسورانه بیگلو که اولین کارگردان زنی است که برای فیلم «هرت لاکر» اسکار گرفت.

اما اول این ویدئو با ادای دینی به یک انیماتور بزرگ شروع می‌شود: ایزائو تاکاهاتا.