لیلا حاتمی و پیمان معادی در فهرست بزرگترین بازیگران قرن ۲۱

در نظرسنجی ایندی‌وایر از منتقدانش پنجاه بازی برتر نوزده سال اول هزاره‌ی سوم انتخاب شده است و لیلا حاتمی و پیمان معادی، بازیگران ایرانی به ترتیب در جایگاه‌های سی و ششم و سی و هفتم قرار گرفته‌اند. این ویدیو مروری است روی بازیگر برتر این فهرست که فیلیپ سیمور هافمن فقید است به علاوه دو ستاره‌ای که از ایران حضور دارند.

فیلیپ سیمور هافمن در فیلم استاد

• عنوان اصلی فیلم: master
• کارگردان: پل توماس اندرسون

کل داستان فیلم «استاد» درباره‌ی مردی بود که از سربازان کهنه‌کار نیروی دریایی به شمار می‌رفت و بعد از جنگ به خانه‌اش برمی‌گشت در حالی که جایی نداشت و نسبت به آینده‌اش هم مطمئن نبود. تا این که تحت‌تاثیر رهبر یک فرقه‌ی ایدئولوژیک (همان کاراکتری که هافمن نقش‌اش را بازی می‌کرد) قرار می‌گرفت. هافمن توانایی غریبی در سنجش احساسات کاراکترهایی که نقش‌شان را بازی می‌کرد داشت و می‌توانست به داخل زندگی آن‌ها نفوذ کند.

در تمام مراحلی که آن جلسات مسحورکننده‌ی تراپی فردی کوئل اتفاق می‌افتد فیلیپ سیمور هافمن فیلم را روی دوش خودش حمل می‌کند.

برداشت آزاد او از کاراکتر ران هوبارد، موسس فرقه‌ی ساینتولوژی همزمان وهم‌آور و ترسناک و در عین حال راحت و دلپذیر بود. کاراکتری که پر از تناقضات گوناگون بود.

لیلا حاتمی در فیلم جدایی نادر از سیمین

• عنوان اصلی: A separation
• کارگردان: اصغر فرهادی

داستان ایرانی اصغر فرهادی درباره‌ی والدینی که مشغول دعوا با یکدیگر وسط جریان جدایی‌شان هستند و تاثیری که این جریانات روی بچه‌شان می‌گذارد به درستی برای کارگردان اسکار به همراه آورد. اما راستش را بخواهید لیلا حاتمی هم استحقاق یک جایزه‌‌ی اسکار را داشت. او نقش زنی را بازی می‌کند که مشتاق است از کشورش مهاجرت کند. و وقتی شوهرش از این تصمیم او حمایت نمی‌کند تصمیم می‌گیرد هر طور که شده و به تنهایی و با بچه‌شان برود. دادگاه مقابل او می‌ایستد. اما این تازه آغاز مشکلات آن‌هاست. خدمتکاری که استخدام می‌شود باعث یک چرخش اندوهگینانه می‌شود که مسائل بغرنج و پیچیده‌ی خانواده را پیچیده‌تر می‌کند و آن را وارد سطح بالاتری می‌کند.

حاتمی به عنوان یک زن مصمم که دوست دارد کنترل اتفاقات اطرافش را به دست بگیرد، در مرکز فیلم مسلط است. نشانه‌هایی از ناامیدی بروز می‌دهد اما هیچ‌وقت به حد نهایت آن نمی‌رسد. نکته‌ی مهم موفقیت اجرا از نگاه‌های خیره‌ی ناامید او می‌آید و عکس‌العمل‌های مغشوش و دستپاچه‌اش در دادگاه و همه‌ی چیزهای دیگری که راحتی زندگی او را تهدید می‌کنند. حالت ارتجاعی او ابعاد بالاتری به کاراکتری می‌بخشد که در یکی از متعادل‌ترین و بهترین فیلمنامه‌های فرهادی حضور دارد. او موتور اصلی فیلم است.

پیمان معادی در فیلم جدایی نادر از سیمین

• عنوان اصلی: A separation
• کارگردان: اصغر فرهادی

روی کاغذ، نادر ممکن است کاراکتر یک‌بعدی به نظر برسد. مردی که قادر نیست از نقطه‌نگاه همسرش به جهان نگاه کند یا نیاز او را برای بزرگ کردن دخترشان در خارج از کشور درک کند. اما پیمان معادی به عنوان بازیگر این نقش همه فرض‌های اولیه‌ را نابود می‌کند. بازی او در فیلم اصغر فرهادی لایه‌های زیادی به این شخصیت اضافه می‌کند (که همه‌شان هم همدلی‌برانگیز نیستند). او شوهر متعهدی است که سعی دارد خانواده‌اش را در یک جامعه‌ی پدرسالارانه نگهدارد. بعد از آن پیش‌فرض اولیه‌ی حق به جانب بودن نادر، بعد از این که همسرش تصمیم می‌گیرد که باید پدر مبتلا به آلزایمر او را ترک کنند، معادی با لایه‌هایی از عشق رنج‌آور که هرگز یاد نگرفته چه طور آن را ابراز کند، به لجبازی این کاراکتر لایه‌های بیشتری می‌بخشد.

فیلمنامه‌ی فرهادی راحتی «برحق بودن» را از نادر می‌گیرد و او را به سوی ابهامات اخلاقی سوق می‌دهد. در این لحظات پرفشار است که بازی معادی به ما اجازه می‌دهد ناهنجاری‌های شناختی کاراکتر او را کشف کنیم. هر چقدر شرایط بیشتر از کنترل نادر خارج می‌شود، معادی بیشتر به لبه‌های پیچیده‌ی کاراکترش می‌چسبد. هر چه قدر تصمیم‌گیری در مورد بخش اخلاقی داستان سخت‌تر می‌شود، بیشتر می‌شود آن ضرورتی را که معادی برای اولین‌بار قرار است راه حلی برایش پیدا کند، تحسین کرد.

این نظر منتقدان ایندی‌وایر درباره‌ی بهترین بازی‌های بازیگران ایرانی در هزاره‌ی سوم بود. شما اگر به جای منتقدان ایرانی بودید کدوم بازی‌های بازیگران ایرانی رو در ۱۹ سال اخیر انتخاب می‌کردید؟

یبشتر ببینید: ۱۰۰ فیلم برتر قرن بیست و یکم به روایت منتقدان با حضور عباس کیارستمی و اصغر فرهادی