اختتامیه جشنواره فیلم فجر ۹۷ با جمعبندی امیر قادری؛ فیلمهایی که از وسترن کلاسیک فاصله گرفتند
یازدهمین و آخرین ویدیوی بوم ویژه جشنواره فیلم فجر ۹۷ یک مهمان ویژه داشت. امیر قادری منتقد سینما و سردبیر سایت کافه سینما به استودیوی دیجیکالا مگ آمد تا با هم از اتفاقات جشنواره امسال صحبت کنیم و اختتامیه جشنواره فیلم فجر ۹۷ را رقم بزنیم.
امیر قادری سال‌هاست که از موضوع سینمای نفتی می‌گوید که البته امروز موضوع گفتمان همه برنامه‌های سینمایی است اما به عقیده او امسال فیلم‌های جشنواره فجر پیچیده‌تر شده‌اند و پیدا کردن اینکه هر کدام‌شان دقیقا چه حرفی می‌خواهند بزنند کار سخت‌تری است.
در عین حال از این صحبت کردیم که چطور عشق سینما بودن که شرط لازم ساختن فیلم خوب است تقریبا در سینمای ایران از بین رفته. حالا دیگر کارگردانان یا ادای عشق سینما بودن را درمی‌آورند یا اصلا به کلی علاقه خاصی به سینما ندارند.
حرف‌های جالب امیر قادری را درباره سینمای امسال ایران ببینید و البته انتخاب‌های شخصی که از جشنواره دارد. این وسط طبق معمول نقبی هم به سینمای جهان و هالیوود زدیم.
با سلام
بنظر من هنرمندی که خودش مجبوره خودشو سانسور کنه و بعدش یه گروه دیگه ام کارشو مورد بررسی و سانسور قرار میدن اصلا نمیتونه اثر هنری خلق کنه.هنر با سانسور کاملا در تضاده.اسمشون فیلم هست ولی اثر هنری نیست.البته در طی این سالیان اثار هنری هم داشتیم ولی انگشت شماره.جشنواره فجر هم از این داستان خارج نیست.درسته که عزیزان سینمایی ما دارن زحمت میکشن ولی سینمای ما در حال حاظر نه اینکه توانایی فیلمسازا کم باشه؛بخاطر شرایط،نمیتونه آثار هنری تولید کنه و پرفروشترین فیلم های ما بخاطر سطح شادی بسیارپایین جامعه و خراب شدن سلیقه مخاطب بخاطر نبود آثار خوب،فیلم های کمدی سطح پایین هستن که در بسیاری از موارد فقط با گفتن دیالوگ های سخیف سعی در جذب مخاطب دارن.تا وقتی که فیلم نامه نویس و کارگردان آزاد نباشن اوچیزی که تو ذهنشون هست رو بیان کنن و به مسائل بصورت واقعی بپردازن سینمای ما بچز آثاری انگشت شمار به جایی نخواهد رسید.
دوست عزیز بر خلاف تصور شما تقریبا همه جا قوانینی وجود داره برای ساخت فیلم بعضی جاها کمتر و بعضی جاها بیشتر! و بدتر از اون خود سانسوری همه جای دنیا به شدت وجود داره، حتی توی هالیوود هم یک فیلم ساز وقتی میخواد یه پروداکشن مثلا پر خون بسازه به این فکر میکنه که اگه خیلی خون تو صحنه زیاد باشه رده سنی فیلم میره بالا و کلی مخاطب از دست میده، مثال واضح پلیس آهنی که چند سال پیش ساخته شده بود برای پایین نگه داشتن رده سنی اکشن فیلمو به گند کشیده بود و خاطره فوقالعاده ای که از فیلم اول بودو خراب کرد فقط برای فروش بیشتر، یا مثلا کارگردان میخواد یه صحنه نبرد خیلی عظیم خلق کنه توی فیلم ولی مجبوره خودشو سانسور کنه چون یه صحنه نبرد عظیم چند ده میلیون دلار هزینه برای استودیو میتراشه و اینطوری استودیو ها کارشو قبول نمیکنن و خیلی موارد دیگه…
عرض کنم بر خلاف تصور شما فیلم هنر نیست، فیلم مجموعه ای از هنر هاست که اکثرشون تجسمی اند و حتی نه همشون!. حرفی که شما میزنید در باره یک یا نهایتا دو جنبه هنری فیلم صادقه و نمیتونید با استناد بهش همه جنبه های هنری فیلم نادیده بگیرید. متاسفانه باید بگم درک شما از فیلم و سینما ناقصه!
با سلام خدمت دوست عزیزم
ممنون از تبادل نظر شما.بهر حال درک من هم همینقدره.منم با نظر شما مخالفم ولی هیچ وقت به خودم اجازه نمیدم دیدگاه کسیرو ناقص بدونم،چون شاید من اشتباه کنم.منظور من مقدار خون در یه فیلم یا رده سنی فیلم نبود یا اغراق در مقدار اکشن یه فیلم؛ دوست عزیزم منظورم مسائل بزرگتر سینمای ایران بود.به هر حال برداشت شما از دیدگاه من این بود.در هر صورت ممنونم از شما.نظر شما برای من محترمه.