با فضاپیمای دراگون سرنشیندار اسپیسایکس بیشتر آشنا شوید
مرکز فضایی کندی ناسا در فلوریدا بعد از ظهر شنبه ۱۰ خرداد بار دیگر میزبان یک رویداد مهم فضایی بود. جایی که بیش از پنجاه سال پیش فضاپیمای آپولو ۱۱ از آن روانه ماه شد این بار از اولین پرتاب سرنشین‌داری که یک شرکت خصوصی مسئولیت آن را بر عهده داشت میزبانی کرد؛ ماموریت فضاپیمای دراگون سرنشیندار.
فضاپیمای دراگون سرنشیندار شرکت اسپیسایکس شنبه با موفقیت و با موشک فالکون ۹ به فضا پرتاب شد و دقایقی بعد در مدار زمین قرار گرفت. باب بنکن و داگلاس هارلی، دو فضانورد حاضر در این ماموریت، حدود بیست ساعت پس از پرتاب به ایستگاه فضایی بین‌المللی رسیدند و به فضانوردان حاضر در ایستگاه فضایی ملحق شدند.
این ماموریت که Demo-2 نام دارد آخرین پرتاب آزمایشی فضاپیمای دراگون سرنشیندار بود. در صورت موفقیت کامل این ماموریت از این پس دراگون سرنشیندار به صورت منظم و عملیاتی مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
آغاز ماجرای دراگون سرنشیندار و همکاری اسپیسایکس و ناسا برای ساخت فضاپیمای سرنشیندار به چندین سال قبل بازمی‌گردد. پس از پایان فعالیت شاتل‌های فضایی در سال ۲۰۱۱ ناسا دیگر امکان اعزام فضانورد به ایستگاه فضایی بین‌المللی را نداشت. تنها گزینه پیش رو استفاده از فضاپیمای سایوز روسیه بود که هزینه‌های سنگینی را به ناسا تحمیل می‌کرد.
لحظه پرتاب شاتل فضایی آتلانتیس در آخرین ماموریت شاتل‌های فضایی.
credit: NASA/Bill Ingalls
تصمیم ناسا برای از سرگیری ماموریت‌های سرنشیندار از خاک آمریکا همکاری با شرکت‌های خصوصی بود. دو شرکت اسپیسایکس و بوئینگ بر اساس قراردادهایی با ناسا مشغول طراحی فضاپیماهای سرنشیندار جدید شدند. تا این که بالاخره و پس از گذشت نه سال از آخرین ماموریت شاتل‌های فضایی اسپیسایکس موفق شد اولین ماموریت سرنشیندار از کشور آمریکا را با موفقیت انجام دهد.
دراگون سرنشیندار فضاپیمایی مدرن است که با آن‌چه پیش از این در شاتل‌های فضایی و سایوز دیده‌ایم تفاوت زیادی دارد. به گفته فضانوردان حاضر در ماموریت Demo-2 دراگون سرنشیندار نسبت به شاتل‌های فضایی محیط راحت‌تری دارد. علاوه بر این در این فضاپیما دیگر خبری از انبوهی دکمه نیست و صفحات لمسی روند کار را تا حدی برای فضانوردان آسان‌تر کرده است.
تصویری از محیط فضاپیمای دراگون سرنشیندار.
نسخه اولیه فضاپیمای سایوز در سال ۱۹۶۷ به فضا پرتاب شد و طراحی کلی سایوز از آن زمان تغییر چندانی نکرده است. اولین شاتل فضایی نیز در سال ۱۹۸۱ به فضا پرتاب شد. بنابراین جهش تکنولوژی در چند دهه اخیر به وضوح با مقایسه دراگون سرنشیندار با فضاپیماهای قبلی قابل مشاهده است.
لباس فضایی جدیدی نیز برای فضانوردان طراحی شد که تفاوت زیادی با لباس مورد استفاده در شاتل‌های فضایی دارد. لباسی که بیشتر شبیه لباس فضانوردان در فیلم‌های علمی-تخیلی است. مسئله‌ای که البته دور از انتظار نبود، چرا که طراحی ظاهر لباس بر عهده طراح لباس چند فیلم معروف هالیوودی بوده است!
دراگون سرنشیندار اولین فضاپیمایی است که با این ظاهر مدرن و قرن بیست‌ویکمی به فضا پرتاب می‌شود. فضاپیمایی که آغازگر دورانی جدید در صنعت هوا فضا است. دورانی که دیگر فضا در انحصار دولت‌ها نیست و اهمیت شرکت‌های خصوصی در آن بسیار بیشتر از گذشته است.
