سوخت‌گیری هوایی برای نخستین بار در جهان با پهپاد انجام شد

امیر نیک‌رو

۱۰ آذر ۱۴۰۳ | ۱۰:۴۶ زمان مورد نیاز برای مطالعه: ۲ دقیقه

نخستین سوخت‌گیری هوایی توسط هواپیمای بدون سرنشین

نیروی دریایی آمریکا برای نخستین بار در جهان عملیات سوخت‌گیری هوایی را با استفاده از یک هواپیمای بدون سرنشین انجام داد.

پهپاد آزمایشی بویینگ که «ام‌کیو-۲۵ استینگری» (MQ-25 Stingray) نام دارد در روز ۴ ژوئن (۱۴ خرداد) مأموریت سوخت‌رسانی به جنگنده‌ی «اف/ای-۱۸ سوپر هورنت» (F/A-18E-F Super Hornet) نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا را با موفقیت انجام داد.

این مأموریت آزمایشی که در خارج از فرودگاه «میدامریکا» (MidAmerica) انجام شد، ثابت کرد که هواپیمای تانکر بدون سرنشین می‌تواند با موفقیت روش استاندارد سوخت‌رسانی هوایی «کاوند و قیف» (Probe and Drouge) یا میله و مهار چتری را که در عملیات سوخت‌گیری هوایی نیروی دریایی ارتش استفاده می‌شود، به‌کار بگیرد.

پس از پایان آزمایش‌ها، MQ-25 بر روی ناوهای هواپیمابر فعالیت می‌کند و ناوگان سوپر هورنت را از مأموریت سوخت‌گیری که بیش از یک سوم پروازها را به خود اختصاص می‌داد، بی‌نیاز خواهد کرد.

«برایان کوری» (Brian Corey) افسر اجرایی برنامه‌ی هواپیماهای بدون سرنشین نیروی دریایی آمریکا گفت: «این پرواز اساس عملیات یکپارچه در محیط ناو را فراهم می‌کند و مفهوم همکاری با هواپیماهای بدون سرنشین را به سطح دیگری ارتقا می‌دهد. همچنین ناوهای هواپیمابر را به تجهیزاتی متعلق به آینده مجهز می‌سازد.»

در طول این آزمایش یک فروند هواپیمای جنگنده‌ی سوپر هورنت نیروی دریایی به هواپیمای بدون سرنشین آزمایشی بویینگ MQ-25 T1 نزدیک شد و در فاصله‌ی ۲۰ متری آن قرار گرفت تا اندازه‌گیری‌هایی را انجام دهد و ویژگی‌های تانکر بدون سرنشین را مشاهده کند.

سوخت‌گیری جنگنده‌ی نیروی دریایی توسط پهپاد بویینگ
Credit: Boeing

«دیو بوژولد» (Dave Bujold) مدیر برنامه‌ی این هواپیمای بدون سرنشین گفت: «آن‌ها می‌خواستند ببینند که پرواز در نزدیکی هواپیما چقدر پایدار است. باید با استفاده از چشمان آموزش دیده‌ی خلبانان رفتار واحد سوخت‌گیری هوایی و سبد (مهار چتری) به‌طور رسمی مشاهده می‌شد زیرا دیدن پایدار و اطمینان از اینکه با نزدیک شدن سانحه‌ای روی نمی‌دهد، بسیار مهم است.»

سوپر هورنت ابتدا «اتصال خشک» (Dry Connect) را انجام داد که طی آن همه‌ی تجهیزات لازم برای سوخت‌گیری هوایی متصل شد اما هیچ سوختی جابه‌جا نشده بود. در مرحله‌ی دوم ۳۰۰ پوند سوخت از واحد سوخت‌رسانی بدون سرنشین به جنگنده منتقل شد. کل این مأموریت در هنگامی انجام شد که هواپیما با سرعت عملیاتی ارتفاع ۱۰ هزار پایی پرواز می‌کرد.

یک سوخت‌گیری کوچک‌تر دیگر هم با سرعت عملیاتی مرتبط با ارتفاع ۱۶ هزار پایی انجام شد که طی آن ۲۵ پوند سوخت از هواپیمای بدون سرنشین به سوپر هورنت منتقل شد تا اطمینان حاصل شود که روش‌های اتصال و قطع در هنگام پرواز مناسب است.

مجموع این مأموریت حدود ۴ و نیم ساعت به طول انجامید و دو هواپیما برای اتصال خشک و تر بیش از ۱۰ دقیقه به هم متصل بودند و در مجموع ۳۲۵ پوند سوخت انتقال داده شد.

با بررسی داده‌های این پرواز آزمایشی، بویینگ و نیروی دریایی در ماه‌هایی آینده به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری لازم را هم برای عملیات بعدی اعمال خواهند کرد. اهمیت پرواز آزمایشی T1 اعتماد اولیه به طراحی و آیرودینامیک است و همچنین اطلاعاتی که درباره‌ی شیوه‌ی کارکرد تجهیزات و ارتباط میان سوخت‌رسان و سوخت‌گیر فراهم می‌کند.

اگرچه عملیات سوخت‌گیری هوایی با کمک هواپیمای بدون سرنشین MQ-25 T1 به‌خوبی انجام شد، اما این هواپیما دارای ارابه‌ی فرود مناسب برای فرود بر روی ناو نیست و احتمال می‌رود که نخستین آزمایش دریایی و برخاست از باند برای سوخت‌گیری با هواپیماهای بدون سرنشین در اوایل سال ۲۰۲۳ و پس از آن انجام شود که بویینگ هفت فروند پهپاد MQ-25 را تحویل نیروی دریایی دهد.

همچنین در حالی که این پرواز نخست طبق برنامه‌ریزی در شرایط مطلوب آب‌وهوایی اجرایی شد، شرایط در پروازهای بعدی چالش‌برانگیزتر خواهد شد تا امکان انجام سوخت‌رسانی هوایی با هواپیمای بدون سرنشین در شرایط متفاوت آب‌وهوایی فراهم باشد.