فیلم جدید راسل کرو زیر تیغ نقد؛ پرسروصدا اما سطحی
فیلم سینمایی «نامتعادل» (Unhinged) جدیدترین اثر دریک بورت کارگردان آلمانی-آمریکایی با بازی راسل کرو از آخر هفته گذشته در برخی سینماهای آمریکای شمالی اکران شده و در حالی که نسبت به شرایط، فروش بدی نداشته اما منتقدان را راضی نکرده است.
نامتعادل داستان رویارویی یک زن و یک مرد از نظر روانی نامتعادل است؛ ماجرا از یک درگیری ساده رانندگی آغاز می‌شود و در ادامه مرد روانی زن را تعقیب می‌کند و زن هدف اذیت و آزار او قرار می‌گیرد.
نامتعادل پیش از آغاز اکران در آمریکا در بازار آلمان نمایش داده شده بود. این اثر از جهت گستره اکران واجد اهمیت است چرا که اولین فیلمی است که در این ابعاد پس از همه‌گیری کرونا روی پرده سینماها می‌رود. نامتعادل در حال حاضر چیزی حدود ۱۰ میلیون دلار فروش داشته و تولیدکنندگان آن معتقدند با این روند که یک مسیر آهسته و پیوسته است می‌توانند بودجه ۳۰ میلیون دلاری فیلم را پوشش دهند و حتی به سوددهی برسند.
منتقدان درباره این فیلم ۹۳ دقیقه‌ای چه دیدگاهی داشتند؟ عموم منتقدان معتقدند فیلم نامتعادل به دلیل شرایط ویژه صنعت سینمای آمریکا سروصدای زیادی به پا کرده و بسیاری از مخاطبان انتظار دیدنش را کشیدند اما کیفیت فیلم در این حد و اندازه‌ها نیست و هنگام دیدن فیلم با اثری سطحی و درجه دو روبرو می‌شویم.
بررسی وضعیت فیلم در وب‌سایت راتن تومیتوز حاکی از عدم رضایت کلی منتقدان نسبت به این اثر است. از مجموع ۱۴۰ نقدی که در این وب‌سایت درباره نامتعادل ثبت شده ۶۷ نقد مثبت و ۷۳ نقد منفی بوده که نشان می‌دهد تنها ۴۸ درصد منتقدان فیلم را پسندیده‌اند. میزان رضایت در میان منتقدان شاخص‌تر راتن تومیتوز از این هم پایین‌تر بوده و اگر تنها به نظر این گروه توجه کنیم، رضایت به چیزی حدود ۳۹ درصد تقلیل می‌یابد.
در عین حال وضع فیلم در وب‌سایت متاکریتیک هم از این جالب‌تر نیست. در مجموع ۳۴ نقد درباره این اثر سینمایی نوشته شده که ۶ نقد از میان آن‌ها مثبت، ۱۸ نقد میانه و ۱۰ نقد منفی است.
مجموع این نقدها نمره متای ۴۱ را برای فیلم ایجاد کرده. باید در نظر گرفت که نمرات میان ۴۰ تا ۶۰ در وب‌سایت متاکریتیک نشان‌دهنده‌ی اثری است که از نگاه منتقدان متوسط ارزیابی شده. فیلم نامتعادل در پایین‌ترین حد این طیف قرار گرفته و در واقع از نگاه منتقدان انگلیسیزبان اثری متوسط رو به ضعیف است.
در ادامه بعضی از نقدهای نوشته شده درباره جدیدترین فیلم راسل کرو را بررسی می‌کنیم.
- تلگراف / تیم رابی
- امتیاز به فیلم: ۸۰ از ۱۰۰
فیلم به‌عنوان یک تریلر روان‌شناختی برای خود تنها یک وظیفه‌ی ساده تعریف می‌کند؛ اینکه تا حد ممکن ضربان قلبتان را بالا و بالاتر ببرد و باید گفت در این وظیفه به شکل ناخوشایندی موفق عمل می‌کند. به چنان شدتی که شاید پیش از دیدنش باید به مخاطبانی که قلب ضعیفی دارند هشدار بدهیم.
- امپایر / کریستینا نیولند
- امتیاز به فیلم: ۶۰ از ۱۰۰
نامتعادل با نوعی تدوین سرگرم‌کننده و تأثیرگذار دهه‌نودی آغاز می‌شود و وقایع احساسی و غیرمنتظره زندگی معاصر را بازنمایی می‌کند؛ مجادله‌های خشونت‌بار میان غریبه‌ها، درگیری‌های جاده‌ای رو به فزونی، کار بیش از حد، جنگ، آلودگی و سایر نشانه‌های عمومی نوعی زوال اجتماعی.
با وجود کیفیت ویدیویی که در فیلم وجود دارد با یک تریلر جذاب و تند و تیز طرفیم که در عین حال نوعی کیفیت خاص دارد که ما را به یاد آثار قدیمی‌تر می‌اندازد.
فیلم خودش را زیادی دسته‌بالا نگرفته و در عین حال اثری که کاملا با خودآگاهی ساخته شده باشد هم نیست. نامتعادل فیلمی تازه و به‌روز نیست اما با این وجود یک فیلم مستحکم در ژانر خود است.
- ورایتی / گای لاج
- امتیاز به فیلم: ۵۰ از ۱۰۰
۵ دقیقه چشمگیر آغازین فیلم به نوعی نشان می‌دهد که مخاطبان اثر در پی دیدن چه فیلمی بودند. در پایان این صحنه هنوز حتی نام فیلم هم روی پرده نقش نبسته اما فیلم همین حالا هم به وعده‌اش عمل کرده است؛ راسل کرو به روشنی فردی نامتعادل است. این صحنه آغازین شوکه‌کننده است. اینکه قرار است فیلم خوبی ببینیم یا به تماشای یک اثر ضعیف بنشینیم سؤالی است که در ذهن می‌ماند اما می‌دانیم که تا این لحظه واقعا با سینما مواجه شده‌ایم و اغلب مخاطبان کاملا در این نقطه قفل شده و منتظرند ببینند این قاتل بی‌نام در ادامه چه خواهد کرد.
نامتعادل هرگز نمی‌تواند از همان صحنه‌ی گیرای اول فراتر برود و دلیل آن هم اشتباه محاسباتی ساختاری فیلم‌نامه‌ای است که کارل السورث، از طرفداران این ژانر مرتکب شده؛ اگر فیلم خود درباره یک دیوانه را با شدیدترین لحن ممکن آغاز کنید در ادامه چاره‌ای ندارید جز آنکه همواره روندی نزولی را طی کنید. کارل السورث نویسنده‌ی فیلم‌نامه «چشم قرمز» و «آشفته» است.
- نیویورک تایمز / جنت کاتسولیس
- امتیاز به فیلم / ۴۰ از ۱۰۰
بازی در نقش یک قاتل افیونی زن‌ستیز در فیلمی در این ژانر احتمالا برای بازیگری با شهرت راسل کرو حرکتی عجیب به حساب می‌آید، با این حال او در این اثر از حد یک شوخی فراتر نرفته است؛ صورتی که درون یک گریم عرق‌کرده پیچیده شده، بدنی تهدیدگر که پشت فرمان ماشین و میزهای شام فشرده شده. کاراکتری که کرو نقش آن را بازی می‌کند هر دقیقه هشدار می‌دهد که ممکن است یک حمله قلبی را تجربه کند؛ در واقع کرو را هم می‌شود در حد همین هشدارهای تصنعی جدی گرفت.
در حالی که دریک بورت به‌وضوح فیلم‌ساز توانمندی است و عملکرد تیم بدلکاری تأثیرگذار از کار درآمده شخصیت اصلی فیلم همچون یک عروسک کوکی است؛ نمادی ابلهانه و کثیف از نوعی شرارت مردانه.
- اسکرین‌‌دیلی / وندی آید
- امتیاز به فیلم / ۳۰ از ۱۰۰
برای فیلمی که تا به این حد بر تعقیب و گریز ماشین‌ها متکی است کمبود تنوع چنین صحنه‌هایی از نظر نوع فیلم‌برداری کاملا به چشم می‌خورد. تعقیب و گریزها به خودی خود ماهرانه ساخته شده‌اند اما آن‌قدر که باید هیجان‌انگیز نیستند. بخش تعقیب و گریز با ماشین در این اثر سینمایی باید قسمت سرگرم‌کننده اثر باشد اما سرگرمی در این فیلم که بیشتر از خشم و خصومت تغذیه می‌کند حضور چندان پررنگی ندارد.
- هالیوود ریپورتر / استفن دالتون
- امتیاز به فیلم / ۲۰ از ۱۰۰
یک فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان هوشمندتر ممکن بود بتوانند این سناریوی احساسی انتقام را در حد یک خطابه درباره وضعیت کشور بهبود بخشند. اما فیلم‌نامه ضعیف السورث واجد هیچ نوعی از مفهوم ضمنی نیست؛ در واقع اصلا به سختی می‌شود در آن مفهومی یافت.
فیلم منهای بازی تأمل‌برانگیز و ترسناک راسل کرو، فقط یک فیلم درجه دوی کلیشه‌ای بود که در یاد مخاطب نمی‌ماند. فیلم یک پیام روشن برای دوست‌داران سینما که در قرنطینه مانده و ماه‌ها انتظار کشیده‌اند تا یک اثر مهیج را روی پرده بزرگ تماشا کنند، دارد؛ «برای دیدن یک فیلم خوب کمی بیشتر صبر کنید.»
