۱۰ نقش‌آفرینی برتر در فیلم‌های کوئنتین تارانتینو

امیرحسین صادقی ماشک

۱۷ فروردین ۱۴۰۰ | ۱۲:۴۵ زمان مورد نیاز برای مطالعه: ۸ دقیقه

۱۰ فیلم کارنامه‌ی سینمایی کوئنتین تارانتینو با داستان‌گویی دیوانه‌وار و سبک مخصوص او، تاریخ سینما را متحول کرده‌اند.

تارانتینو ۲۷ مارس ۱۹۶۳ در ناکسویل، تنسی ایالات متحده‌ی آمریکا به دنیا آمد. او تا به امروز برای نوشتن دو فیلم‌نامه‌ی غیراقتباسی داستان عامه‌پسند (Pulp Fiction) و جانگوی زنجیر گسسته (Django Unchained) برنده‌ی اسکار شده است.

کوئنتین تارانتینو ۱۲ فیلم محبوبش از تاریخ سینما را انتخاب کرد

ارتباط تارانتینو با بازیگران و بازی گرفتن مطلوب از آن‌ها همیشه یکی از نقاط قوت فیلم‌های او بوده است و بازیگرهای زیادی در کارهای او به بالاترین قله‌ی کارنامه‌ی خود رسیده‌اند، از جمله کریستف والتس که برای دو فیلم حرامزاده‌های لعنتی (Inglourious Basterds) و جانگوی زنجیر گسسته دو اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد دریافت کرد یا برد پیت که برای روزی روزگاری در هالیوود (Once Upon a Time in Hollywood) همین جایزه را به کارنامه‌ی هنری خود افزود.

پیش از این که نگاهی بیاندازیم به ده بازی برتر بازیگران در فیلم‌های تارانتینو، به تعدادی از بازی‌های برتر دیگر اشاره می‌کنیم:

رابرت فورستر در نقش مکس چری در جکی براون (Jackie Brown)
داریل هانا در نقش اله درایور در بیل را بکش: بخش دو (Kill Bill: Volume 2)
لوسی لو در نقش او-رن ایشی در بیل را بکش: بخش یک (Kill Bill: Volume 1)
برد پیت در نقش کلیف بوث در روزی روزگاری در هالیوود
وینگ رهامس در نقش مارسالس والاس در داستان عامه‌پسند
اوما تورمن در نقش عروس در بیل را بکش: بخش یک و دو
جان تراولتا در نقش وینست وگا در داستان عامه‌پسند
کریستوفر واکن در نقش کاپیتان کونز در داستان عامه‌پسند
بروس ویلیس در نقش بوچ در داستان عامه‌پسند
ساموئل ال. جکسون در نقش سرگرد مارکی وارن در هشت نفرت‌انگیز (The Hateful Eight)
جنیفر جیسن لی در نقش دیزی دامرگو در هشت نفرت‌انگیز

در ادامه نگاهی می‌اندازیم به ده بازی برتر بازیگران، در فیلم‌های تارانتینو.

۱۰. والتون گوگینس در هشت نفرت‌انگیز (The Hateful Eight)

در نقش: کریس منیکس
سایر بازیگران: ساموئل ال. جکسون، جنیفر جیسن لی
نمره‌ی راتن تومیتوز: ۷۴ از ۱۰۰
نمره‌ی متاکریتیک: ۶۸ از ۱۰۰
صحنه‌ای که صلاحیت گوگینس را اثبات می‌کند: پس، تو یه نامه از آبراهام لینکلن داری؟

فیلم داستان گروهی در غرب وحشی را روایت می‌کند که در طوفان برفی گیر افتاده‌اند و باید در کنار یک‌دیگر زمان بگذرانند.

به دنبال موفقیت‌های تلویزیونی خود در سریال‌های موجه (Justified) و شیلد (The Shield)، والتون گوگینس بازیگری قابل ستایش در فیلم وسترن انتقام‌جویانه‌ی تارانتینو بود.

او در این فیلم نقش کریس منیکس، که به‌تازگی به‌عنوان کلانتر رد راک (Red Rock) انتخاب شده است، را مقابل دوربین تارانتینو برده است.

اگر چه هم‌بازی او جنیفر جیسون لی توانست در گروه بهترین بازیگر نقش مکمل زن در اسکار به رقابت بپردازد (او اسکار را به آلیسیا ویکاندر برای دختر دانمارکی (The Danish Girl) واگذار کرد.)، اما گوگینس نتوانست توجه‌ها را به خود جلب کند، احتمالا چون در نهمین فیلم تارانتینو توجه‌ها بین او، کرت راسل، تیم راث و ال. جکسون تقسیم شده بود.

۹. کری واشنگتن در جانگوی زنجیر گسسته (Django Unchained)

در نقش: بروم‌هیلدا ون شافت
سایر بازیگران: جیمی فاکس، کریستف والتس
نمره‌ی راتن تومیتوز: ۸۷ از ۱۰۰
نمره‌ی متاکریتیک: ۸۱ از ۱۰۰
صحنه‌ای که صلاحیت واشنگتن را اثبات می‌کند: این رفیقت کجاست؟

سیاه‌پوستی پس از این که از بند اسارت آزاد می‌شود به دنبال انتقام می‌افتد.

فیلم انتقام‌جویانه‌ی محصول ۲۰۱۲، برای تارانتینو و کریستف والتس دومین اسکارهایشان را برای بهترین فیلمنامه‌ی غیراقتباسی و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد به ارمغان آورد.

در زمان پخش فیلم، بسیاری از منتقدان نپرداختن کافی به شخصیت بروم‌هیلدا را یکی از نواقص بزرگ فیلم‌نامه‌ی تارانتینو به حساب آوردند، اما با وجود آن، بسیاری حضور ون شافت را درخشان‌ترین لحظه‌ی فیلم می‌دانستند.

واشنگتن توانست در کنار همکاران بازیگرش در این فیلم، اجرای فیزیکی‌ به نمایش بگذارد که حتی با وجود سکوت کامل‌اش به‌خوبی توسط مخاطب احساس شود.

۸. مایکل مدسن در سگ‌های انباری (Reservoir Dogs)

در نقش: آقای مو طلایی
سایر بازیگران: هاروی کایتل، تیم راث
نمره‌ی راتن تومیتوز: ۹۲ از ۱۰۰
نمره‌ی متاکریتیک: ۷۹ از ۱۰۰
صحنه‌ای که صلاحیت مدسن را اثبات می‌کند: با تو در میانه گیر کرده‌ام.

شش سارق بانک بعد از سرقت، در انباری که از پیش تعیین شده است با هم ملاقات می‌کنند.

مایکل مدسن یکی از آن بازیگرانی است که با وجود تنوع فراوان در شخصیت‌هایی که بر پرده‌ی نقره‌ای می‌آورد، بسیار کمتر از آنچه باید، مورد توجه قرار می‌گیرد.

با اینکه سگ‌های انباری یکی از بهترین گروه‌های بازیگری‌ که تارانتینو تا به امروز در کنار هم جمع کرده است را از استیو بوسمی، هاروی کایتل، کریس پن، تیم راث و حتی خود تارانتینو شامل می‌شود، هم‌چنان دیوانگی مدسن، باعث خلق یکی از بهترین بازی‌های کارنامه‌ی هنری خود او و یکی از بهترین شخصیت‌های فیلم‌های تارانتینو می‌شود.

۷. اوما تورمن برای داستان عامه‌پسند (pulp fiction)

در نقش: میا والاس
سایر بازیگران: جان تراولتا، ساموئل ال. جکسون
نمره‌ی راتن تومیتوز: ۹۲ از ۱۰۰
نمره‌ی متاکریتیک: ۹۴ از ۱۰۰
صحنه‌ای که صلاحیت تورمن را اثبات می‌کند: کتچاپ

چهار روایت مختلف که با هم در نقاطی گوناگون گره می‌خورند.

در بین بازیگرانی که تارانتینو دوست دارد با آن‌ها همکاری کند، تورمن به‌راحتی می‌تواند خودش را به لیست سه نفر اول برساند.

نقش تورمن به‌عنوان میا والاس در داستان عامه‌پسند، تنها نامزدی او در اسکار تا به امروز را برایش به ارمغان آورده است (او اسکار را به دایان ویست برای گلوله‌ها بر فراز برادوی (Bullets Over Broadway) باخت).

او به دنبال صحنه‌ی رقص فوق‌العاده‌اش به همراه جان تراولتا، صحنه‌ی صحبت کردن درباره‌ی میلک‌شیک پنج دلاری، صحنه‌ی مصرف بیش از حد مواد و رقص پیش از آن و مسلما صحنه‌ی فراموش نشدنی تعریف کردن جوکی از سریال شکست خورده‌اش، در تاریخ سینما ماندگار شده است.

۶. دیوید کارادین برای بیل را بکش: بخش دو (kill bill: vol 2)

در نقش: بیل
سایر بازیگران: اوما تورمن، مایکل مدسن
نمره‌ی راتن تومیتوز: ۸۴ از ۱۰۰
نمره‌ی متاکریتیک: ۸۳ از ۱۰۰
صحنه‌ای که صلاحیت کارادین را اثبات می‌کند: کف پنج نقطه‌ای

پس از نجات یافتن از مرگ در روز عروسی، عروس به دنبال انتقام است.

کارادین در هر جمله‌ای که به کارمی‌برد، قدرت و اعتماد به نفس یک قدیس را بازتاب می‌دهد. او با هر قدمی که برمی‌دارد به صلابت یک پیامبر نزدیک می‌شود، اما تمام ما می‌دانیم که اعمال او چه نتایج مرگباری به همراه خواهد داشت.

همین تناقضات است که منجر به ساخته و پرداخته شدن یکی از بهترین نقش منفی‌های تاریخ فیلم‌های تارانتینو و به گفته‌ی برخی تاریخ سینما می‌شود.

با هر قدمی که دیوید کارادین در بیل را بکش برمی‌دارد، مخاطب می‌داند که یک قدم به خداحافظی با شخصیتی که دوست ندارد از او جدا شود، نزدیکتر می‌شود.

۵. پم گریر برای جکی براون (Jackie Brown)

در نقش: جکی براون
سایر بازیگران: ساموئل ال. جکسون، رابرت دنیرو
نمره‌ی راتن تومیتوز: ۸۷ از ۱۰۰
نمره‌ی متاکریتیک: ۶۴ از ۱۰۰
صحنه‌ای که صلاحیت گریر را اثبات می‌کند: چیزای معمولی

داوران بخش بازیگری اسکار در سال ۱۹۹۷- ۱۹۹۸ باید همواره به دنبال نادیده گرفتن یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های زن آن سال، مورد سرزنش قرار بگیرند.

هر قدمی که گریر برمی‌دارد، حساب شده و دقیق است و به واقعه‌ای ختم می‌شود که قرار است ما را با شگفت‌زدگی‌ای جدید آشنا کند. البته نمی‌شود از بازی او بدون اشاره به بازی درخشان بازیگران دیگر کنار او مانند ال. جکسون و رابرت فارستر که نامزد دریافت اسکار هم شد، تقدیر کرد.

۴. ملانی لوران برای حرامزاده‌های لعنتی (Inglourious Basterds)

در نقش: شوشانا دریفوس/ امانوئل میمیو
سایر بازیگران: برد پیث، کریستف والتس
نمره‌ی راتن تومیتوز: ۸۹ از ۱۰۰
نمره‌ی متاکریتیک: ۶۹ از ۱۰۰
صحنه‌ای که صلاحیت لوران را اثبات می‌کند: آماده شدن برای اولین شب اکران فیلم غرور ملت.

روایاتی از جنگ جهانی دوم و گروه‌های مخفی فعال در آن.

در سال ۲۰۰۹ اشتباهی مرگ‌بار رخ داد و نقش دخترک سینمادار که نازی‌ها را راضی می‌کند تا سینمای او را برای اکران فیلم خود انتخاب کنند، به جای حضور در بین نقش‌های مکمل، در بین نقش‌های اصلی اسکار به رای گذاشته شد.

هر آنچه لوران به مخاطبان نشان می‌دهد، حقیقی است. از شمایل چهره‌ی فردی با گذشته‌ی دردناک، تا لباس زنانه‌ی قرمز به یاد ماندنی‌اش.

او یکی از محدود بازیگران زن کارهای تارانتینو است که می‌تواند در بحثی بزرگ برای انتخاب بهترین بازیگر فیلم‌های او شرکت کند.

۳. لئوناردو دی‌کاپریو برای روزی روزگاری در هالیوود (Once Upon A Time in Hollywood)

در نقش: ریک دالتون
سایر بازیگران: برد پیت، مارگو رابی
نمره‌ی راتن تومیتوز: ۸۵ از ۱۰۰
نمره‌ی متاکریتیک: ۸۳ از ۱۰۰
صحنه‌ای که صلاحیت دی‌کاپریو را اثبات می‌کند: ریک دالتون لعنتی

در هالیوود چه می‌گذشت؟

بهترین لحظه‌های دی‌کاپریو به‌عنوان یک بازیگر، زیر نظر تارانتینو بوده است و شخصیت ریک دالتون، بهترین انتخاب لئو تا به امروز است.

با هم‌بازی شدن با برد پیت که اسکار را به کارنامه‌ی خود افزود و مارگو رابی که شخصیتی حقیقی را بازآفرینی می‌کرد، حضور دی‌کاپریو قوی‌تر از همیشه احساس می‌شد.

بودن دی‌کاپریو در هر فیلمی تبدیل به نعمتی برای سازندگان آن می‌شود و علاوه بر تمام این‌ها، یک شعله‌افکن هرگز تا این اندازه جذاب نبوده است.

یک نظریه‌ی جالب این است که اگر دی‌کاپریو برای از گور بازگشته (The Revenant) اسکار را به خانه نبرده بود، امروز واکین فینیکس برای جوکر (Joker‎) اسکار را در ویترین افتخارات خود نمی‌دید.

۲. کریستف والتز برای حرامزاده‌های لعنتی (Inglourious Basterds)

در نقش: هانس لاندا
سایر بازیگران: برد پیت، ملانی لوران
نمره‌ی راتن تومیتوز: ۸۹ از ۱۰۰
نمره‌ی متاکریتیک: ۶۹ از ۱۰۰
صحنه‌ای که صلاحیت والتس را اثبات می‌کند: خوردن اشترودل

روایاتی از جنگ جهانی دوم و گروه‌های مخفی فعال در آن.

ورود والتز به زندگی همه‌ی ما به گونه‌ای است که هرگز آن را فراموش نخواهیم کرد.

از عنوان قسمت اول: روزی روزگاری در فرانسه‌ی اشغال‌شده به دست نازی، تا تماشای او در حال خوردن یک لیوان شیر، پیش از این که ترس و مرگ را بر سر تمام کسانی که با او رو‌به‌رو می‌شوند فرو بیاورد.

او نمونه‌ی کامل آن بازیگر و نقشی است که در بسیاری از کارهای تارانتینو نسخه‌های ضعیف‌تر آن را دیده‌ایم.

همچنان که ما در طول فیلم میش می‌رویم، خنده‌های دیوانه‌وار لاندا، حضور وحشت‌آفرین‌اش و بلعیدن وحشیانه‌ی اشترودل توسط او، همه و همه اثبات می‌کند که والتس لایق بردن نخستین اسکار خود برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد بوده است.

۱. ساموئل ال. جکسون برای داستان عامه‌پسند (pulp fiction)

در نقش: جولز وینفیلد
سایر بازیگران: جان تراولتا، اوما تورمن
نمره‌ی راتن تومیتوز: ۹۲ از ۱۰۰
نمره‌ی متاکریتیک: ۹۴ از ۱۰۰
صحنه‌ای که صلاحیت ال. جکسون را اثبات می‌کند: ایزکیل ۲۵: ۱۷

چهار روایت مختلف که با هم در نقاطی گوناگون گره می‌خورند.

چه چیزی می‌شود گفت که تا کنون در تمام عکس‌ها، فیلم‌ها و نوشته‌هایی که درباره‌ی داستان عامه‌پسند در اینترنت منتشر شده ‌است فریاد زده نشده باشد؟

بازی جکسون در نقش جولز در فیلم برنده‌ی نخل طلای تارانتینو همه آن چیزی است که ما از یک بازیگر می‌خواهیم.

برانگیختن رهایی از جولز که تنها در معرض خشونت و گلوله و درد قرار گرفته است، یک اثر هنری است.

نمی‌شود بدون اشاره به فیلم‌نامه‌ی درخشانی که تارانتینو و راجر آواری برای جکسون نوشته‌اند از او تقدیر کرد. اوج کارنامه‌ی همه‌ی آن‌ها در همین سال به‌یادماندنی ۱۹۹۴ است.

فیلمی که جکسون در آن روح خود را وقف نقشی ماندگار در تاریخ سینما می‌کند.