نظر منتقدان در مورد فیلم رشته‌ها؛ یک درام خوش‌ساخت در افتتاحیه‌ی جشنواره ونیز ۲۰۲۰
هفتاد و هفتمین دوره‌ی جشنواره‌ی ونیز بالاخره کار خود را آغاز کرد و روز گذشته فیلم «رشته‌ها» (The Ties) به کارگردانی دانیله لوکتی به عنوان فیلم افتتاحیه این دوره نمایش داده شد و حالا نقدها و بررسی‌های آن منتشر شده‌اند.
طی یک دهه‌ی اخیر همواره فیلم‌هایی غیر ایتالیایی به عنوان آثار آغازین جشنواره‌ی ونیز انتخاب شده‌اند. اما امسال ایتالیایی‌ها فیلمی از سینمای خودشان را برای افتتاحیه‌ی ونیز انتخاب کرده‌اند. رشته‌ها به کارگردانی دانیله لوکتی فیلم درامی پیرامون طلاق و خانواده است که برخی منتقدین آن را پسر عموی اروپایی «داستان ازدواج» به کارگردانی نوا بامباک می‌دانند.
رشته‌ها بر اساس رمانی از دومنیکو استارنونه ساخته شده است و داستان آن در دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی و شهر ناپل ایتالیا می‌گذرد. آلدو و وندا دو شخصیت اصلی داستان هستند که قصد دارند از یکدیگر جدا شوند، اما مسئولیت‌های اجتماعی و عاطفی آن‌ها در قبال دو فرزند کم سن‌وسال‌شان سبب می‌شود از این تصمیم صرف نظر کنند، اما چنین پیوند‌هایی باعث نمی‌شود رابطه پرتنش این زن و مرد به شکل مطلوبی ادامه بیابد. آلبا رورواکر، جووانا متزوجورنو، لوییجی لوکاشیو، سیلویو اورلاندو و لیندا کاریدی بازیگران اصلی این فیلم هستند.
خلاصه نقدهای فیلم رشته‌ها در جشنواره ونیز ۲۰۲۰
ورایتی / گای لوج
فیلم جدید لوکتی بیش از اینکه شبیه فیلم قبلی این کارگردان یعنی «زندگی ما» باشد، لحن و ساختاری شبیه به «برادرم تنها فرزند است» دارد. بازیگران سرشناس و بین‌المللی مانند جوانا متزوجورنو و آلیچه رورواکر در رشته‌ها ایفای نقش کرده‌اند و به همین خاطر احساسات عمیق شخصیت‌های فیلم به خوبی تصویرگری و بیان می‌شوند. در این فیلم از زبان شخصیت‌ها می‌شنویم که در یک زندگی مشترک همه چیز عشق نیست و پای وفاداری هم در میان است. اما شخصیت‌ها و خصوصا آلدو همواره با این پرسش مواجه هستند که در قبال این کشمش‌های عاطفی و اجتماعی چه کاری باید انجام دهند؟ رشته‌ها یک فیلم جذاب درباره‌ی طلاق است که ما را تا حدودی به دنیای ذهنی هر دو شخصیت می‌برد، اما این فیلم قادر نیست نوع نگاه و ذهنیت شخصیت‌هایش را به طور کامل ترسیم کند. اگرچه فیلم به درستی برخی از جزئیات زندگی را به تصویر می‌کشد، اما بعضی صحنه‌های آن تکراری می‌شوند و در نقاط اوج ریشه‌ها خیلی تاثیرگذار نیست.
گاردین / زان بروکس
۳ ستاره از ۵ ستاره
رشته‌ها را می‌توان پسر عموی داستان ازدواج دانست. فیلمی اوپایی که به سراغ فروپاشی یک خانواده از طبقه‌ی متوسط ایتالیا می‌رود. لوکتی در این فیلم نشان می‌دهد ضعف و انفعال در زندگی زوج‌ها را به چه نقاطی می‌رساند. داستان خانوادگی فیلم بین رم و ناپل جابه‌جا می‌شود و کشمکش‌های یک زوج با فرزندانشان را نشان می‌دهد. فیلم در نمایش برخی صحنه‌های حساس و مهم مشکل دارد، اما در مجموع رشته‌ها ارزش وقت گذاشتن دارد.
هالیوود ریپورتر / دبورا یانگ
زوج جوان فیلم که در ابتدا به یکدیگر قول می‌دهند ازدواج‌شان را برای همیشه حفظ کنند، در گذر سال‌ها تنها لاشه نیمه‌جانی از آن رابطه مطلوب ابتدایی برایشان باقی می‌ماند. درک فیلم از روابط و مشکلات یک زن و شوهر کاملا معتبر و پویا است و تصویری درست از آن‌ها در لحظه‌ی شکست نمایش می‌دهد. وندا (آلبا رورواکر) وقتی متوجه خیانت همسرش می‌شود، به خاطر نگرانی‌هایش از تاثیرات طلاق بر فرزندانش تصمیم عجیبی می‌گیرد که مسیر داستان را تغییر می‌دهد. در پایان‌بندی فیلم آلدو و وندای سالخورده را می‌بینیم و فیلم این حرف را بیان می‌کند که اگر آن‌ها باهم می‌ماندند سرنوشت بهتری در انتظارشان بود.
سینما اروپا / مارتا بالاگا
همانند سال گذشته و فیلم «حقیقت» به کارگردانی کورئیدا امسال هم جشنواره‌ی ونیز روایتی از خانواده‌های ناکام را برای فیلم افتتاحیه‌ی خود انتخاب کرده است. رشته‌ها شروعی سریع و غم‌انگیز دارد و خیلی زود بنیان خانواده از هم می‌پاشد، اما شخصیت زن اصلی تصمیم می‌گیرد به خاطر خود یا خانواده‌اش با این مسائل به سبک شخصی‌اش کنار بیاید. فیلم بارها در خطوط زمانی خود جابه‌جا می‌شود و این می‌تواند گاهی گیج‌کننده باشد. سبک نمایشی رشته‌ها گاهی مانع از تاثیرگذاری فیلم می‌شود، اما در مجموع می‌تواند به شکل مطبوعی پیچیده و عمیق باشد. از نکات مثبت دیگر رشته‌ها می‌توان به این موضوع اشاره کرد که فیلم جدید لوکتی خیلی سعی ندارد ملودرام باشد. در مجموع رشته‌ها با تمام مشکلاتش به لطف بازی‌های خوب بازیگران و پرداخت مناسب به روابط آدم‌ها می‌تواند این مفهوم را منتقل کند که باهم ماندن و پایبندی به خانواده کار درستی است.
اسکرین دیلی / لی مارشال
در این فیلم با فهرستی از بازیکنان سطح اول ایتالیا مواجه هستیم که توسط کارگردان تراز اولی هدایت شده‌اند. احساسات به خوبی تصویرگری می‌شوند، اما به طور کلی دشوار است که بفهمیم فیلم از چه مفهومی حرف می‌زند. فیلم چند ایده بصری و شنیداری خوب در خود جای داده است. صحنه‌ی پایانی با اینکه سعی دارد طی یک غافلگیری پایان جالبی برای این ماراتن پیچیده رقم بزند، اما در آن شاهد تاثیرگذاری قابل توجه‌ای نیستیم.
جشنواره‌ی ونیز امسال تا ۲۲ شهریورماه ادامه خواهد داشت. در این رویداد سینمایی مهم ۳ فیلم ایرانی «خورشید»، «جنایت بی‌دقت» و «دشت خاموش» حضور دارند. طی روزهای آتی برای اطلاع از تمامی اتفاقات مهم جشنواره‌ی ونیز ۲۰۲۰ و مطالعه گزیده‌ی نقدها و حواشی فیلم‌های به نمایش در آمده در این رویداد با دیجی‌کالا مگ همراه باشید.
