فیلم «دنیایی که در راه است»؛ کربی و افلک در یک درام عاشقانه متفاوت
فیلم سینمایی «دنیایی که در راه است» (The World To Come) به کارگردانی مونا فستولد یک اثر تحسین‌شده است که با حضور ونسا کربی و کیسی افلک در روزهای اخیر در جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز ۲۰۲۰ به نمایش درآمد.
دنیایی که در راه است داستان خود را درباره دو زوج همسایه در مرزهای ساحل شرقی آمریکا و از نظر تاریخی در اواسط قرن نوزدهم روایت می‌کند که با دشواری‌های گوناگون و انزوای شدید دست و پنجه نرم می‌کنند. این دو زوج چالش‌های فیزیکی و روانی خاصی را از سر می‌گذرانند و یک عشق نامعمول هم ماجرا را پیچیده‌تر از قبل می‌کند.
ونسا کربی، کاترین واترستون، کریستوفر ابوت و کیسی افلک چهار بازیگر اصلی این اثر سینمایی را تشکیل می‌دهند. کربی امسال فیلم سینمایی «تکه‌های یک زن» (Pieces of a Woman) را هم در جشنواره فیلم ونیز دارد.
مونا فستولد کارگردان نروژی فیلم دنیایی که در راه است پیش از این به‌عنوان بازیگر شناخته می‌شد. فستولد فعالیت‌های خود در زمینه کارگردانی را از سال ۲۰۱۴ با فیلم سینمایی «خوابگرد» (Sleepwalker) آغاز کرد؛ اثری که برای اولین‌بار در جشنواره فیلم ساندنس اکران شد.
فستولد که در دوره‌ای از فعالیت‌هایش به ساخت موزیک ویدیو هم می‌پرداخته در سال‌های اخیر به‌عنوان فیلم‌نامه‌نویس و قصه‌پرداز در «کودکی یک رهبر» (The Childhood of a Leader) و «وکس لوکس» (Vox Lux) هر دو به کارگردانی بردی کوربت حضور داشت.
دنیایی که در راه است فیلم دوم این سینماگر زن از داستانی به همین نام نوشته جیم شپرد اقتباس شده. شپرد و ران هانسن با همکاری یکدیگر فیلم‌نامه این اثر سینمایی را نوشته‌اند. ران هانسن نویسنده رمان «قتل جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل» است.
در حال حاضر ۱۴ نقد درباره این فیلم در وبسایت راتن تومیتوز جمع‌آوری شده که تمام آنها مثبت بوده و نشان از رضایت ۱۰۰ درصدی منتقدان نسبت به این اثر سینمایی دارد.
در ادامه می‌توانید بخش‌هایی از این نقدها را بخوانید.
گزیده‌ی نقدها و بررسی‌های فیلم دنیایی که در راه است
ایندی وایر / دیوید ارلیخ
گرچه فیلم پرداخت در ظاهر سردی دارد اما در مشتعل‌ساختن تخیل ضعیف نیست. فیلم مونا فستولد یک داستان عاشقانه است که به چیزی فراتر از این تبدیل می‌شود.
موتیف‌های نقشه‌برداری به کار رفته در فیلم از همان ابتدا به آن نوعی حس واضح مکان‌مندی می‌دهند. در واقع تیتراژ فیلم بر فراز نقشه‌ای از مناطق شمالی نیویورک در حرکت است.
بدون وجود فیلم قتل جسی جیمز، خبری از فیلم دنیایی که در راه است هم نبود. فیلم‌نامه‌ای که اندرو دومینیک (فیلم‌نامه‌نویس قتل جسی جیمز) از رمانی تاریخی به همین نام اثر ران هانسن اقتباس کرده بود باعث ایجاد یک پیوند دوستانه و حرفه‌ای میان کیسی افلک و هانسن شد.
همکار هانسن یعنی جیم شپرد با دیدن یک یادداشت در حاشیه دفترچه خاطرات یک کشاورز پیر به ایده‌ای درباره یک رمان با محوریت عشقی ممنوع می‌رسد. در آن یادداشت آمده بود: «بهترین دوستم رفته است، فکر نمی‌کنم دیگر هرگز او را ببینم». هنگامی که هانسن و شپرد فیلم‌نامه را به فستولد می‌دهند، افلک را هم به‌عنوان یکی از بازیگران آن توصیه می‌کنند؛ دقیقا بابت آن جبر درونی خاصی که به نقش رابرت ردفورد (در فیلم قتل جسی جیمز) داده بود.
بسیاری از لحظات مهم فیلم درست به حاشیه‌های اثر رانده شده‌اند، درست مانند آن چند خطی که در حاشیه دفترچه خاطرات کشاوز پیر نوشته شده بود و باعث به وجود آمدن شخصیت‌های فیلم شد.
دنیایی که در راه است از آن دست فیلم‌هایی است که به یاد می‌مانند و به سادگی نمی‌توانیم فراموش‌شان کنیم.
راجر ایبرت / برایان تالریکو
احتمالا فیلمی که بیشتر از همه در پخش آخر هفته افتتاحیه جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۰ په آن توجه شد، فیلم دنیایی که در راه است ساخته مونا فستولد بود.
فیلم دنیایی که در راه است به شکل طبیعی بخاطر موضوعش با اثری همچون «پرتره بانویی در آتش» (Portrait of a Lady on Fire) مقایسه خواهد شد.
فیلم فستولد تسلیم نوعی جنبه‌های فیلم‌نامه‌نویسانه شده که آرزو می‌کردم ظریف‌تر از این می‌بودند اما هر چهار ایفای نقش اصلی در فیلم آن‌قدر فوق‌العاده از آب درآمده‌اند که برای چشم‌پوشی از ضعف‌های فیلم کافی به نظر می‌رسد.
ورایتی / گای لاج
ابیگیل، زن درونگرا و خجالتی یک کشاورز در یکی از شهرستان‌های ایالت نیویورک پس از مرگ دخترش از رفتن به کلیسا دست کشیده چرا که معتقد است دیگر از فکر اینکه دنیای بهتری در راه است به آرامش نمی‌رسد. این را خود او در یکی از خاطرات روزانه‌اش می‌نویسد. خاطراتی که فیلم از طریق روایت آنها برای مخاطب جنبه‌های متفکرانه خود را نمایش می‌دهد.
برای فستولد کارگردان نروژی اثر که به‌تازگی در نوشتن فیلم‌نامه آثاری چون کودکی یک رهبر و وکس لوکس هم همکاری داشته، ساخت چنین فیلم دومی با این غنای ساختاری پس از شروع کارگردانی با فیلم خوابگرد در سال ۲۰۱۴ به شکل مشهودی حرکتی رو به جلو است.
کارگردان در فیلم دوم خود هم همانند اثر اول به شکل غریزی تنش‌های فراگیر خانوادگی را به درستی تشخیص می‌دهد و قادر است این تنش‌ها را از تعامل مجموعه کوچک بازیگران اثر به‌خوبی بیرون بکشد.
این مهارت کارگردان از همان صحنه ابتدایی فیلم در رابطه میان ابیگیل (با بازی کاترین واترستون) و شوهر خوددارش دایر (با بازی کیسی افلک) خودنمایی می‌کند؛ زوجی که یک زمستان سخت و سرد را می‌گذرانند بی‌آنکه یک کلام گرم میان‌شان رد و بدل شود.
اسکرین اینترنشنال / جاناتان رامنی
کار ساده‌ای است که بخواهیم فیلم دنیایی که در راه است را با عنوان نسخه زنانه فیلم «کوهستان بروکبک» (Brokeback Mountain) معرفی کنیم اما چنین کاری غنا، یکتایی و قدرت فیلم مونا فستولد را لکه‌دار می‌کند؛ فیلمی که به زیبایی ساخته شده و با نقش‌آفرینی‌های زیبایی همراه است.
دنیایی که در راه است با نوعی ریتم ادبی قوی‌تر از معمول توسط ران هانسن و جیم شپرد اقتباس شده و از هر نظر با مهارت تمام ساخته شده است. فیلم همچنین نقطه اوج فعالیت بازیگری کاترین واترستون است و نمونه‌ای است تماشایی از توانایی بازیگری ونسا کربی که حتی از واترستون هم حضور تأثیرگذارتری دارد.
فیلم بالغ و رضایت‌بخش فستولد که توسط شرکت سونی برای پخش جهانی انتخاب شده احتمالا در محافل مختلف جشنواره تحسین خواهد شد.
