بازی‌های عجیبی که بر اساس گروه‌های موسیقی ساخته شده‌اند!

زمانی بود که بازی‌های ویدیویی با حضور گروه‌های راک و رپ در انواع ژانرها عرضه می‌شدند و بعضا جذابیت بسیاری بازی بازیکنان داشتند. بازی‌هایی نظیر یک تیراندازی اول شخص از کیـس (Kiss)، بازی‌ مبارزه‌ای دف جم (Def Jam) و بازی 50 Cent: Blood on the Sand از جمله آثاری بودند که طرفداران خاص خود را پیدا کردند. امروزه این زیرژانر از بازی‌های مبتنی بر موسیقی تقریباً دیگر وجود ندارد. تنها گروه‌های پاپ بزرگ مانند بی‌تی‌اس (BTS) هستند که در بازی‌های خودشان حضور دارند و این بازی‌ها معمولاً برای پلتفرم‌های موبایل هستند. در نتیجه حضور موزیسین‌ها در بازی‌های کنسولی و رایانه‌ای عمدتاً به شکل اسکین‌های بازی‌های فورتنایت، وارزون و آثار سرویس محور محدود شده است. در نتیجه چه بخواهیم چه نخواهیم، ساخت ریبوت یا بازسازی از آثاری نظیر بازی Michael Jackson’s Moonwalker تقریباً غیرممکن است. اما به مدت سه دهه، بازی‌های ویدیویی جالب، عجیب و حتی بسیار بدی بر اساس گروه‌های موسیقی به وجود آمده و عرضه شدند که در اینجا به 9 تا از به یاد ماندنی‌ترین و گاهی دیستوپیایی‌ترین موارد در میان آن‌ها می‌پردازیم.

Journey, the video game / جرنی

تهیه‌کننده: Bally Midway / سازنده: Bally Midway
سال انتشار: 1983
پلتفرم: Arcade

در سال ۱۹۸۳، شرکت بالی میدوی (Bally Midway) بازی Journey را به عنوان یک بازی مختص دستگاه‌های آرکید منتشر کرد که بر اساس گروه موسیقی محبوب و معروفی در آن زمان به همین نام ساخته شده بود. گروه جرنی پس از موفقیت بزرگ هفتمین آلبوم استودیویی خود به نام Escape که شامل آهنگ‌های کلاسیکی چون Don’t Stop Believin’ ،Open Arms و Who’s Crying Now بود، به اوج محبوبیت رسیده بود. در واقع، این گروه پیش از این نیز بازی‌ای به نام Journey Escape در سال ۱۹۸۲ برای کنسول آتاری 2600 داشت، اما آن بازی را کمتر کسی به یاد دارد.

نسخه‌ی آرکید بازی Journey نقطه‌ی آغازی برای آثار عجیب و غریبی در صنعت بازی‌های ویدیویی بر اساس گروه‌های راک بود. ایده‌ی اصلی بازی این بود که گروه‌های بیگانه‌ی وحشی، ابزارهای گروه را دزدیده‌اند و ماموریت بازیکن این است که هر یک از اعضای گروه را به تجهیزات موسیقی‌شان که در پنج کهکشان پراکنده شده بودند، بازگرداند. اگر همه‌ی تجهیزات جمع‌آوری شوند، کنسرت بزرگی در استادیوم کهکشانی برگزار می‌شود و در آنجا نوار کاستی در داخل دستگاه آرکید، آهنگ Separate Ways از آلبوم ۱۹۸۳ این گروه یعنی Frontiers را پخش می‌کند. اعضای قابل بازی گروه از عکس‌های سیاه و سفید استیو پری (Steve Perry)، نیل شون (Neal Schon)، استیو اسمیت (Steve Smith)، جاناتان کین (Jonathan Cain) و راس ولوری (Ross Valory) تشکیل شده بودند که روی بدن‌های کارتونی کوچک قرار داشتند. امروزه Journey بیشتر با بازی‌ای به همین نام که در سال ۲۰۱۲ توسط شرکت thatgamecompany منتشر شد، شناخته می‌شود.

Crüe Ball / ماتلی کرو

تهیه‌کننده: Electronic Arts / سازنده: NuFX
سال انتشار: 1992
پلتفرم: Sega Genesis

سال‌ها پیش، الکترونیک آرتز شرکتی عجیب‌تر بود و ریسک‌های بیشتری را متحمل می‌شد. در دهه‌ی ۹۰ میلادی، این شرکت بازی‌هایی مانند Crüe Ball را منتشر کرد که یک بازی پین‌بال دیجیتال برای کنسول سگا جنسیس و بر اساس گروه هوی‌ متال «ماتلی کرو» (Motley Crue) بود. این بازی در ابتدا به نام Twisted Flipper شناخته می‌شد، اما توسعه‌دهندگان توانستند تاییدیه‌ی گروه ماتلی کرو را بگیرند و در نهایت از آثار هنری و موسیقی آهنگ Dr. Feelgood در بازی استفاده کردند. شخصیتی به نام الیستر فیند (Allister Fiend) که نماد گروه بود، روی جعبه‌ی بازی ظاهر شد و در کات‌سین‌ها نیز حضور داشت. بازی Crüe Ball چندان خوب نبود و تراشه صدای نه چندان با کیفیت کنسول جنسیس به موسیقی ماتلی کرو لطمه زد.

Revolution X / ایروسمیث

تهیه‌کننده: Midway / سازنده: Midway
سال انتشار: 1994
پلتفرم: Arcade, Super NES, Genesis, MS-DOS, Saturn, PS1

در حالی که این بازی در ابتدا به عنوان یک بازی آرکید مرتبط با فیلم پارک ژوراسیک (Jurassic Park) طراحی شده بود، شرکت میدوی تصمیم گرفت آن را به عنوان یک بازی تیراندازی با حضور گروه موسیقی «ایروسمیث» (Aerosmith) در سال ۱۹۹۴ منتشر کند. این بازی در آینده‌ای دیستوپیایی اتفاق می‌افتاد، جایی که یک رژیم نظامی سرکوبگر به نام New Order Nation کنترل جهان را بدست گرفته است و ایروسمیث نیز توسط این رژیم دزدیده شده است. سرکرده‌ی این نظام نیز نیز زنی چرمی‌پوش به نام هلگا است. بازی به بازیکنان وظیفه می‌دهد که سربازان رژیم NON را نابود کنند که این سربازان در اشکال مختلفی ظاهر می‌شوند و حتی شامل نینجاها و بومیانی که نیزه پرتاب می‌کنند هم می‌شود.

علاوه بر اینکه این بازی از لحاظ حساسیت‌های فرهنگی مشکل داشت، Revolution X بسیار از مسائل جنسی استفاده کرده بود. بازیکنان زنان زندانی با پوشش نه چندان مناسب را آزاد می‌کردند و زنانی که به کارهای سخت محکوم شده بودند را نجات می‌دادند، در حالی که این زنان چیزی بیش از شلوارک جین نپوشیده بودند. گفتنی است که تمامی زنان بازی، از جمله هلگا تا گروگان‌ها، توسط کری هاسکینز (Kerri Hoskins)، مدل شخصیت سونیا بلید در بازی مورتال کامبت 3 به تصویر کشیده شده بودند. به طور کلی این بازی مانند یکی دیگر از بازی‌های تیراندازی آرکید ساخته‌ی میدوی، یعنی Terminator 2: Judgment Day، Revolution X طراحی شده بود تا از بازیکنان هرچه که می‌تواند بیشتر سکه بگیرد. تمام کردن بازی نه تنها جیب پرپولی می‌خواست، بلکه نیاز به تحمل آهنگ‌های اوایل دهه‌ی ۹۰ میلادی ایروسمیث نیز داشت.

Kiss: Psycho Circus: The Nightmare Child / کیس

تهیه‌کننده: Gathering of Developers / سازنده: Third Law Interactive
سال انتشار: 2000
پلتفرم: PC, Dreamcast

گروه راک کیـس با آلبوم ۱۹۹۸ خود به نام Psycho Circus به یک فعالیت چندرسانه‌ای دست زد که شامل یک مجموعه کمیک بوک ۳۱ جلدی، اکشن فیگورها و بازی تیراندازی اول شخص Kiss: Psycho Circus: The Nightmare Child می‌شد. این بازی که در سال ۲۰۰۰ برای رایانه‌های شخصی و کنسول سگا دریم‌کست منتشر شد، به بازیکنان نقش اعضای یک گروه موسیقی به نام Wicked Jester را داد که با قدرت‌های جادویی به نبرد با پادشاهی شرور می‌پردازند. هر شخصیت قابل بازی در گروه ویکد جستر شباهت به یک عضو گروه کیـس دارد و یک بخش از بازی را کامل می‌کند.

علاوه بر اینکه بازیکنان از قدرت‌های خداگونه‌ی پال استنلی (Paul Stanley) و ایس فریلی (Ace Frehley) استفاده می‌کنند، می‌توانند زره‌ای بدست آورند که آن‌ها را شبیه به «جین سیمونز» (Gene Simmons) با لقب شیطان (The Demon) می‌کند و در ادامه تلاش برای کشتن پادشاه ذکر شده که به شکل یک جمجمه‌ی قرمز با پاهای عقرب‌مانند ظاهر می‌شود، ادامه می‌دهند. این بازی چه ارتباطی با گروه کیـس داشت؟ تقریباً هیچ! گریم‌های معروف و لباس‌های نقره‌ای و سیاه این گروه بیشتر به عنوان تزئینات ظاهری برای یک بازی تیراندازی متوسط عمل می‌کردند.

Devo Presents Adventures of the Smart Patrol / دوو

تهیه‌کننده: Inscape / سازنده: Inscape
سال انتشار: 1996
پلتفرم: PC

در اواسط دهه‌ی ۹۰ میلادی، سیل جدیدی از بازی‌ها بر اساس سی‌دی‌رام‌های چندرسانه‌ای تعاملی معرفی شدند. این بازی‌ها معمولاً ترکیبی از گرافیک‌های ابتدایی سه‌بعدی و ویدیوهای فول‌موشن بودند. این فناوری بازی‌های پازلی کلاسیکی مانند Myst و Riven و ماجراجویی‌های ترسناک معروفی چون The 7th Guest و Phantasmagoria را به ما معرفی کرد. این روند همچنین آزمایش‌های عجیب و غریبی مانند بازی Devo Presents Adventures of the Smart Patrol را به ما داد که اساسا مجموعه‌ای از صداها، تصاویر، انیمیشن‌های ابتدایی و موارد بی‌نظمی که به‌ دنبال یک خط داستانی هستند بود و اثری بی‌معنی به شمار آمد.

این بازی توسط جرالد کاسال (Gerald Casale) و مارک مادرزبا (Mark Mothersbaugh) از گروه دووطراحی شده بود. داستان بازی شما را به یک ویرانه شهری سوررئال مانند شهر درون بلید رانر می‌برد که در آن بیماری به معنای سودآوری است. مأموریت شما این است که موجودی ژنتیکی به نام ترکی مانکی را پیدا کنید و درمانی برای بیماریOsso Buco Myelitis پیدا کنید، بیماری‌ای که انسان‌ها را به کیسه‌های پوستی ناله‌کنان از مواد چسبنده تبدیل می‌کند. هرچند دوو به‌ طور کلی عجیب است، اما این بازی به‌هیچ‌وجه بهترین کار این گروه نیست.

Queen: The Eye / کوئین

تهیه‌کننده: Electronic Arts / سازنده: Destination Design
سال انتشار: 1997
پلتفرم: PC

بازی ماجراجویی دیستوپیایی و آینده‌گرایانه‌ی Queen: The Eye در پنج سی‌دی عرضه شد که بیشتر به دلیل این بود که دیسک‌ها پر از آهنگ‌های ریمیکس شده و بازسازی‌شده‌ی گروه کوئین بودند. بازیکنان در بازی نقش مردی به نام دوبراک (Dubroc) را بازی می‌کنند، یک مامور مخفی که برای سازمانی به نام د آی که بر همه‌ چیز نظارت می‌کند، کار می‌کند. وقتی دوبراک مجموعه‌ای از موسیقی‌های راک را کشف می‌کند که د آی آن را به عنوان یک شکل خطرناک از بیان ممنوع کرده بود، او به مرگ در یک برنامه‌ی تلویزیونی که به نام آرنا (The Arena) شناخته می‌شود، محکوم می‌گردد.

به نظر می‌رسد که این بازی از رزیدنت اویل (Resident Evil) الهام گرفته است. بازی از مدل‌های سه‌بعدی شخصیت‌ها روی پس‌زمینه‌های از پیش‌ساخته شده استفاده می‌کند و دوبراک با کنترل‌هایی به سبک تانک شبیه رزیدنت اویل در پنج منطقه‌ی مختلف حرکت می‌کند. گیم‌پلی ترکیبی از کاوش، حل پازل، مبارزات تن‌به‌تن و کمی پلتفرمر است. منتقدان بازی را به دلیل گرافیک‌ قدیمی و اشاره‌های بی‌جا به کوئین مورد انتقاد قرار دادند.

Ed Hunter / آیرن میدن

تهیه‌کننده: EMI Records / سازنده: Synthetic Dimensions PLC
سال انتشار: 1999
پلتفرم: PC

حتی گروه هوی متال آیرن میدن نیز به سمت بازی‌های سی‌دی‌رام در سبک تیراندازی ریلی مانند اد هانتر رفتند. این بازی به‌ عنوان بخشی از یک آلبوم بهترین‌ آثار این گروه در سال ۱۹۹۹ منتشر شد. اد هانتر بر اساس شخصیت ادی (Eddie) ساخته شده بود و او در این بازی باید از میان مراحلی که از روی کاورهای آلبوم‌های Iron Maiden ،Killers ،Piece of Mind ،The Number of the Beast ،Live After Death ،Powerslave و Somewhere in Time الهام گرفته شده بودند، عبور می‌کرد. آیرن میدن به شدت به اد هانتر علاقه‌مند بود، به‌ طوری که حتی یک بازی دیگر را که در حال توسعه بود به دلیل نگرانی‌های مربوط به کیفیت لغو کرد. این گروه بعدها بازی دیگری به نام Iron Maiden: Legacy of the Beast و همچنین یک میز پین‌بال آیرن میدن از شرکت استرن (Stern) منتشر کرد.

.Metallica: Damage Inc/ متالیکا

تهیه‌کننده: Black Label Games / سازنده: Vivendi Games
پلتفرم: PC, PS2, Xbox

در اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰، گروه متالیکا رویکرد متفاوتی نسبت به بازی‌های مجوزدار مبتنی بر موسیقی خود داشت. نقشه‌ی این گروه که در نهایتشکست خورد این بود که یک بازی جهان‌باز در سبک و سیاق سری توئیستد متال (Twisted Metal) از سونی بسازد و در سال ۲۰۰۳، همزمان با انتشار آلبوم پرحاشیه‌ی St. Anger، وعده داد که بازی متالیکا تا سال ۲۰۰۵ عرضه می‌شود. در حالی که این بازی که با نام Damage Inc.: Metallica نیز شناخته می‌شود، مدتی کوتاه پس از معرفی‌اش لغو شد، تصاویر و ویدیوهایی از نسخه‌ی اولیه‌ی بازی از آن زمان به‌ صورت عمومی منتشر شده است. این بازی با محوریت مبارزه با ماشین‌ها از بازی‌هایی مانند Twisted Metal: Black و Grand Theft Auto 3 الهام گرفته و از دنیای دیستوپیایی فیلم‌های مد مکس و بلید رانر نیز تاثیر گرفته بود. اعضای گروه، جیمز هتفیلد (James Hetfield)، لارس اولریک (Lars Ulrich)، کرک همت (Kirk Hammett) و رابرت تروجیلو (Robert Trujillo) قرار بود به عنوان رانندگان ماشین‌های مسلح و زره‌پوش در بازی حضور داشته باشند.

Wu-Tang: Shaolin Style / وو-تنگ کلن

تهیه‌کننده: Activision / سازنده: Paradox Development
سال انتشار: 1999
پلتفرم: PS1

پیشینه‌ی این بازی که با نام Wu-Tang: Taste the Pain نیز شناخته می‌شود، جالب است. در ابتدا، این بازی به عنوان یک بازی مبارزه‌ای بحث‌برانگیز و بسیار خشن و بالغانه به نام تریل کیل (Thrill Kill) طراحی شده بود که این بازی نیز در اصل بر اساس یک بازی ورزشی خشونت‌بار مایان باستانی به نام پوکتاپوک شروع به توسعه کرد. تریل کیل تقریبا به پایان رسیده بود و حتی توسط ESRB به دلیل خشونت و خونریزی‌اش رتبه‌بندی بالای 18 سال گرفته بود، اما توسط ناشر آن یعنی الکترونیک آرتز در تاریخ دفن شد.

استودیوی پارادوکس دولوپمنت توانست کار خود روی تریل کیل را نجات دهد و آن را به بازی وو-تنگ: شائولین استایل تبدیل کند که در آن تمامی اعضای گروه رپ وو-تنگ (Wu-Tang) به‌ صورت قابل بازی در یک حالت داستانی و چندنفره حضور داشتند. بازی همچنان سطح خشونت تریل کیل را حفظ کرده بود و هر یک از اعضای وو-تنگ حرکات کشتار نهایی شبیه به فیتالیتی‌های مورتال کامبت را داشتند. وو-تنگ: شائولین استایل در زمان انتشار بازخوردهای ضد و نقیضی را دریافت کرد، اما حداقل می‌توانیم از این بازی به خاطر اینکه به ما یک کنترلر به شکل W برای پلی‌استیشن 1 داد، تشکر کنیم.

خواندنی‌ها

بهترین موزیک ویدیوهایی که در آن‌ها بازی‌های ویدیویی حضور دارند

منبع: Polygon