گزارش ناگوار یک جاسوس تازه کار؛ نقد و بررسی بازی The Low Road

بازی‌های کوچک و کم‌هزینه امروزه تمام استیم یا بازی‌فروشی‌های دیگری چون آن را پر کرده‌اند و این به خودی خود قدم بزرگی برای آینده‌ی بازی‌سازی محسوب می‌شود؛ سکوی پرتابی برای جوانانی پرشور که با وجود نداشتن امکانات سخت‌افزاری آن چنان، ایده‌ها و اراده‌های بزرگ دارند و از بازی‌کنندگان توجه و حمایت می‌طلبند. XGen Studios یکی از همین شرکت های نوپاست که اخیرا بازی جدیدی ارائه کرده و بی‌شک از آن مفتخر است. ولی این استودیو بیشتر از افتخار، به آرزوی موفقیت نیاز دارد.

جهش ژانری چشمگیر و البته پیشرفت محسوس این استودیو هر کسی را به تحسین وامی‌دارد.

بازی The Low Road  داستان یک جاسوس تازه کار به نام «نومی کواکس» (Noomi Kovacs) را روایت می‌کند که برای اثبات جایگاه خود به عنوان یک مامور مخفی تمام و کمال،‌ حاضر است سختی‌های فراوان را متحمل شده و دست به هر عملی بزند. داستان از میانه به روابط دیگر شخصیت‌ها گره می‌خورد و به دست شماست که این گره گشوده خواهد شد. اما چه چیزاست که The Low Road  را برازنده‌ی این نام میکند؟

اگر نظری به ساخته‌های قبلی سازندگان The Low Road بیندازید‌‍‍‍‍‍، متوجه تفاوت فاحش بین این بازی و دو بازی پیشین آنان یعنی Defend Your Castle و Super Motherload خواهید شد؛ بازی‌هایی که از نظر ساختاری و ایده پردازی به سختی نمره‌ای متوسط می‌گیرند و بازی تازه‌ی آن‌ها نیز سنت‌شکنی نمی‌کند. جهش ژانری چشمگیر و البته پیشرفت محسوس این استودیو هر کسی را به تحسین وامی‌دارد؛ ولی همین موضوع دلیلی مبنی بر بی‌تجربگی و نبود خلاقیت لازم برای یک بازی در سبک ماجراجویی اشاره و کلیک شده است. چند پازل بسیار ساده که تعدادش به سختی به تعداد انگشتان دو دست می‌رسد، توانایی انتخاب دیالوگ‌ها که در پیشرفت داستان موثر است، و البته یک «جدال قافیه‌ای» در چند دقیقه‌ی پایانی بازی، تمامی آن چیزی است که گیم‌پلی The Low Road را تشکیل می‌دهد. تعامل با دنیای اطراف نیز کم‌و‌بیش چنگی به دل نمی‌زند و کمبود آن در تمام جریان بازی احساس می‌شود. در یک بازی اشاره و کلیک دوست دارید که در محیط بازی بگردید، روی اشیای مختلف کلیک کنید و واکنش کاراکتر نسبت به آن‌ها را ببینید. اما این بازی تنها به اقتضای پیشبرد داستان به محیط و اجزای آن می‌پردازد؛ جزئیاتی که در بازی وجود دارند، ولی بهره ای از آن‌ها برده نمی‌شود.

آیتم‌هایی که در اختیار دارید، شما را در حل مسئله‌ها یاری میکنند؛ آیتم‌ها اما محدود هستند و کاربردهای متفاوت ندارند.

یکی از نکات مثبت بازی، لحظاتی است که می‌توانید به جای کسی جز شخصیت اصلی (Noomi Kovacs) بازی کنید و شاید کمی از روند بی فراز و نشیب داستان دور شوید. همچنین اگر در حل پازلی ناکام بمانید و یا دیالوگ اشتباهی در پاسخ به مخاطب خود انتخاب کنید، بازی به جای اینکه تمام شود، گزارشی کوتاه از سرنوشت شخصیت ها به شما می‌دهد که همگی حاصل تصمیم (یا اشتباه) شماست. سپس به طور خودکار به مرحله‌ی دردست بازمی‌گردید تا این بار آگاهانه تر تصمیم بگیرید.

رنگ‌بندی متنوع هر صحنه را چشم‌نواز‌تر می‌کند و کمی از بی‌حوصلگی جریان داستان می‌کاهد.

آیا سبک هنری The Low Road عنصری است که بازی بتواند به آن تکیه کند؟

در پاسخ به این سوال، باید گفت که بی‌شک نمیتوان جلوه‌ی دلنواز بازی را انکار کرد. فضای دهه‌ی هفتادی، طراحی دو‌بعدی آن،‌ توجه به جزئیات، محیط خوش رنگ و لعاب و چهره‌های تازه از جمله عواملی هستند که به بازی کوچک و کم‌ بودجه‌ای چون The Low Road نما می‌بخشند. اما وقتی شباهت های فراوان آن با آثار قابل ملاحظه ای چون Broken Age، Oxenfree و The Cave مانند آن به چشم‌تان می‌آید،‌ دیگر درخشش خود در طراحی و سبک هنری را از دست می‌دهد. به جرئت می‌توان گفت که «مسیر اشتباه» تقلیدی سرسری از بازی های مستقل و خوش‌ساختی است که همگی دوست داریم؛ چه از نظر بصری و چه ساختاری.

می‌توانید با استفاده از آموخته‌های خود از پرونده‌ی مقابل‌تان پاسخ سوال‌ها را پیدا کنید.

بازی‌های مستقل و کوچک اغلب به اتکای داستان پربار و قدرت روایی خویش طرفدار پیدا می‌کنند. حال آن که The Low Road با نادیده گرفتن این اصل، دیالوگ‌هایی فقیر با کمدی‌های سطحی پیش روی‌تان می‌گذارد که توانایی ارضای ذهن مخاطب را ندارند. داستانی که فاقد عناصر جذاب، پویایی، چندلایگی، دیالوگ‌های عمیق و یا حتی روایتی متفاوت است و با چشم‌پوشی از عنصر غافلگیری، تمامی پیش‌بینی‌های شما را محقق می‌سازد. بی شک سازنده های بازی با شاهکارهایی چون سم و مکس، جزیره‌ی میمون و ساخته‌های دابل فاین بیگانه نبوده و در نوشتار این بازی نیم نگاهی به سبک نویسندگی بازی‌های نام برده داشته‌اند. هر چند که هرگز نمی‌توان به پای این اسطوره‌های سبک ادونچر رسید، اما تلاش عبث و ناتوانی سازندگان این بازی در ارائه‌ی یک داستان گیرا، نکته‌ی منفی دیگری به نکات قبلی اضافه می‌کند.

موسیقی بازی از هر جنبه‌ی دیگر آن پیشی می‌گیرد و در کارنامه‌ی «مسیر اشتباه» بالاترین نمره را می‌آورد.

با وجود اینکه حضور صداپیشه برای تک‌تک شخصیت‌ها – آن هم در بازی کوچکی چون مسیر اشتباه – از نقاط قوت آن بازی محسوب می‌شود، اما The Low Road در این بخش نیز کم کاری کرده وبا بهره‌گیری از صداپیشگانی در سطح نه چندان بالا و ارائه‌ی دوبله‌ای با کیفیت صدای پایین، تجربه‌ی شنیداری متوسطی برای مخاطب به بار می‌آورد. در این میان موسیقی بازی از هر جنبه‌ی دیگر آن پیشی می‌گیرد و در کارنامه‌ی «مسیر اشتباه» بالاترین نمره را می‌آورد.

پیش از اینکه بخواهید بازی را شروع کنید و یا حتی به منوی اصلی برسید، آن چه که توجه شما را جلب میکند، نت‌های سنگین گیتار است که به زبان خود از شما میخواهند که هر چیز دیگر را کنار بگذارید و ببینید که آهنگ، و به موازات آن، بازی چه چیز برای‌تان رو خواهد کرد. صدای حرکت انگشتان نوازنده روی سیم‌های گیتار، صدای باس خواننده که انگار از یک کاست قدیمی پخش می‌شود و فضای معماگونه‌ی موسیقی همه با حال و هوای بازی همخوانی داشته و گویا با پس زمینه‌ی آن یکی می‌شود و این گونه بعد دیگری به جلوه‌ی دوبعدی بازی می‌افزاید.

در فاصله‌ی میان دو فصل طرحی زیبا می‌بینید که به همراه موسیقی خوب پس‌زمینه،‌ شما را ترغیب می‌کند تا مدت‌ها در این صفحه مانده و با آهنگ آن ضرب بگیرید.

شرکت‌های کوچک اگر به دنبال نامی برای خود هستند و یا می‌خواهند که در یاد بازی‌کننده و به طور کلی صنعت بازی‌سازی ردی بگذارند، باید حرفی برای گفتن داشته باشند؛ چه از منظر بصری و هنری، یا روایی و قصه پردازی و یا حتی طراحی مرحله و روند بازی. The Low Road در هیچ یک از بخش های مذکور رد قابل ملاحظه‌ای از خود به جا نمی‌گذارد و حتی به عنوان یک بازی در این سبک، نام ماجراجویی بر دوش‌اش سنگینی می‌کند. اما به عنوان اولین تجربه‌ی جدی بازی‌سازی استودیوی XGen Studios می‌توان به این بازی به عنوان پلی برای ترقی و در نتیجه با امید به آینده‌ی این استودیو نگریست. هر چند که با چشم‌پوشی از همه‌ی این‌ها، پازل‌های ساده و روند نه چندان چالش‌برانگیزهم مخاطب‌های خودش را دارد و می‌تواند حداقل برای ۴-۵ ساعت شما را سرگرم کند.

نام بازی: The Low Road
تهیه کننده: XGen Studios
سازنده: XGen Studios
سبک: ماجراجویی
پلتفرم: Nintendo Switch، PC