نگاهی به فیلم صدای انسانی؛ کند و کاو پدرو آلمودوار در روان انسان‌های مهجور
«صدای انسانی» به کارگردانی پدرو آلمودوار با وجود اینکه فیلمی کوتاه در بخش خارج از مسابقه جشنواره‌ی ونیز ۲۰۲۰ است، اما یکی از مهم‌ترین آثار حاضر در این رویداد به شمار می‌رود و حالا نخستین بررسی‌ها و نقدهای این فیلم منتشر شده است.
سال گذشته پدرو آلمودوار با فیلم «درد و شکوه» توانست باری دیگر یک فیلم قابل توجه را در همکاری با آنتونیو باندارس به سینمادوستان هدیه دهد. این فیلم‌ساز اسپانیایی امسال با فیلم کوتاه صدای انسانی به جشنواره‌ی ونیز آمده است. این فیلم ۳۰ دقیقه‌ای برداشتی از نمایشنامه‌ی صدای انسانی اثر ژان کوکتو است که به آخرین مکالمه‌ی تلفی زنی با معشوقه‌اش می‌پردازد. مرد می‌خواهد با زن دیگری ازدواج کند و این اتفاق برای شخصیت اصلی داستان بسیار ناگوار است. در لایه‌های زیرین این قصه نگاه سنتی خانواده‌های فرانسوی درباره‌ی ازدواج به نقد کشیده می‌شود. تیلدا سوینتن بازیگر انگلیسی برنده جایزه‌ی اسکار بازیگر نقش اصلی جدیدترین ساخته‌ی آلمودوار است. سوینتن در افتتاحیه‌ی جشنواره ونیز به پاس یک عمر فعالیت هنری از جشنواره‌ی ونیز شیر طلایی افتخاری دریافت کرد.
پدرو آلمودوار روز گذشته در جلسه‌ی مطبوعاتی این فیلم از سینمادوستان تقاضا کرد که به سینماها بازگردند تا جانی دوباره به کالبد این هنر تزریق شود. بخشی از صحبت‌های او به این شرح است: «کشف برخی مسائل و موضوعات تنها در تاریکی سالن‌های سینما و در میان مردمی که نمی‌شناسید ممکن است. سینما دوران خوبی را سپری نمی‌کند، به همین خاطر باید از مردم بخواهیم که به سالن‌ها بیایند.»
نقدهای فیلم صدای انسانی در جشنواره‌ی ونیز ۲۰۲۰
ورایتی / گای لوج
صدای انسانی آلمودوار را به دنیای زنانه‌ی خود بازمی‌گرداند و روان رنجور و ملتهب یک زن رها شده را کاوش می‌کند. این فیلم در عین حال که نزدیکی‌های بسیاری با نمایشنامه‌ی صدای انسانی دارد، اما آلمودوار حس و حال آثار و دیدگاه خود را به بن‌مایه داستان تزریق کرده است. صدای انسانی نشان می‌دهد یک کارگردان با فاصله گرفتن از نوشته‌های خودش چگونه می‌تواند اثری بهتر از «زنان در آستانه فروپاشی عصبی» -فیلمی از آلمودوار با تمی مشابه- بسازد. هسته فیلم همانند داستان اصلی است، اما در اینجا سیر وقایع سریع‌تر شده است و این مکالمه‌ی یک جانبه با ذکاوتی مبتکرانه به تصویر کشیده می‌شود. صدای انسانی با تمام صحبت‌های جالب پوچ‌گرایانه و کنایه‌های تند و تیزش، ۳۰ دقیقه‌ی خوب را برای بیننده رقم می‌زند و ناامیدتان نخواهد کرد.
ایندی وایر / نیکولاس باربر
یک ملودرام جدید از آلمودوار با نقش‌آفرینی تیلدا سوینتن که طی آن کارگردان آنقدر کارهای قابل توجه انجام می‌دهد که این فیلم کوتاه به یکی از برجسته‌ترین آثار حاضر در ونیز ۲۰۲۰ تبدیل شود. این اقتباس پس از یک مقدمه‌ی سورئال با گشت‌وگذار سوینتن در یک ابزارآلات فروشی آغاز می‌شود. در ادامه فیلم پرتره‌ای صریح و ناگهانی از ناامیدی و تنهایی ارائه می‌دهد و بازیگر نقش اول می‌کوشد با بازی تئاتری خود نشان دهد تا چه اندازه تنها و تک‌افتاده است. شاید شما دوست داشته باشید صدای انسانی کمی طولانی‌تر باشد، اما همین زمان کوتاه عاملی است که بر تاثیرگذاری فیلم می‌افزاید. هر یک از بینندگان صدای انسانی می‌توانند در جای شخصیت محوری داستان باشند. ممکن است هر شخصی پس از سپری کردن چهار سال پرفراز و نشیب ولی دوست‌داشتنی با محبوبش به وضعیت تیلدا سوینتن دچار شود و این فیلم می‌تواند در فهم معنای روابط اینچنینی به ما کمک کند.
هی‌یوگایز / جو-آن تیتمارش
۳ ستاره از ۵ ستاره
باوجود مشکلاتی که به هنگام فیلم‌برداری پیش روی تیم سازنده و پدرو آلمودوار قرار گرفت، او توانسته یک تجربه‌ی سینمایی جذاب خلق کند تا تنها طی ۳۰ دقیقه عظمت سینما به تماشاگران یادآوری شود. صدای انسانی یک درام تک‌گویی (مونولوگ) محور است که از نمایشنامه‌ای با همین نام اقتباس شده است. مانند سایر فیلم‌های زنانه‌ی آلمودوار بارزترین ویژگی بصری کارهای او یعنی بازی با رنگ‌ها و خصوصا رنگ قرمز در اینجا نیز مشهود است؛ از لباس مخمل قرمز سوینتن تا اشیاء ریز حاضر در آپارتمان او از این تونالیته‌ی رنگی تبعیت می‌کنند. به لطف بازی خوب سوینتن با یک شخصیت باورپذیر مواجه هستیم که در عین شکننده و عصبی بودن نکات خنده‌دار و جذابی هم در وجود او به چشم می‌خورد. این فیلم یک تجربه‌ی ۳۰ دقیقه‌ای عالی در سالن‌های سینما برای تماشای کمالات هنر هفتم است.
بر اساس نقدها و بررسی‌های منتشر شده تا به این ساعت می‌توان گفت فیلم کوتاه آلمودوار در حد و اندازه‌ای که انتظار داشته‌ایم ظاهر شده است و باری دیگر با یک فیلم ملودرام قدرتمند از سوی این کارگردان مواجه هستیم.
