تکن از صفر تا صد؛ تولد بزرگ‌ترین مجموعه مبارزه‌ای سه‌بعدی (قسمت اول)

تِکن (Tekken) مجموعه بازی پرآوازه‌ای است که اگر از طرفداران بازی‌های ویدئویی باشید، به احتمال زیاد نام آن را بارها شنیده‌اید یا حتی خاطرات زیادی با شماره‌های مختلف آن دارید. می‌دانیم هشتمین بازی سری بازی تکن قرار است در سال ۲۰۲۳ میلادی منتشر شود، به همین خاطر، تصمیم گرفتیم در این ایام مروری به تاریخچه‌ی این سری بازی داشته باشیم و فرازونشیب‌های بزرگ‌ترین مجموعه بازی مبارزه‌ای سه‌بعدی را بررسی کنیم.

Tekken

اولین تجربه‌ی من با اولین بازی سری «تِکن» تجربه‌ای است که تصویر مه‌آلود و مبهمی از آن به خاطر دارم. تقریباً مطمئن هستم که اولین‌بار در سال ۱۹۹۵ میلادی و در یک تور گردشگری در تعطیلات خانوادگی با این بازی مواجه شدم. در دورانی که هنوز دستگاه‌های آرکید و بازی‌های آن فراوان بود، این بازی در یکی از همان دستگاه‌های عظیم آرکیدی قرار داشت که معمولاً برای بازی‌های جدیدتر در نظر گرفته شده بودند. در آن زمان من بیشتر به مورتال کامبت (Mortal Kombat) علاقه‌مند شده بودم و از قضا در همان مکان یک دستگاه آرکید معمولی با بازی مورتال کامبت ۲ (Mortal Kombat II) هم قرار داشت و به همین خاطر من پس از مدت کوتاهی به سراغ آن رفتم. در واقع، تا سال‌ها بعد که بازی‌های تکن ۲ و تکن ۳ عرضه و به آثار کلاسیک پلی‌استیشن تبدیل شدند، من اولین بازی تکن را بازی نکرده بودم. در آن زمان، من که کنجکاو بودم ریشه‌های بازی را تجربه کنم، بازی را انتخاب کردم و به سراغش رفتم.

وقایع اولین بازی تکن مثل اکثر بازی‌های این مجموعه بر پایه‌ی «مسابقات پادشاه مشت آهنی» (King of Iron First Tournament) که در جریان بازی توسط «هیهاچی میشیما» (Heihachi Mishima)، صاحب تشکیلات «میشیما زایباتسو» (Mishima Zaibatsu)، برگزار می‌شود، تمرکز کرده است. میشیما زایباتسو یک تشکیلات عظیم است که با چندین صنعت ارتباط دارد و در تفکر سلطه‌ی جهانی است. آن‌ها برای قهرمان این مسابقات جایزه‌ای به ارزش ۱ میلیارد دلار را در نظر گرفته‌اند. مسابقات پادشاه مشت آهنی از مبارزاتی تا حد مرگ بین ۸ شرکت‌کننده تشکیل شده است. یکی از این رقبا – و قهرمان اصلی بازی – کازویا میشیما (Kazuya Mishima) است. او پسر هیهاچی است و پدرش در سن ۵ سالگی او را از صخره‌ای پرت کرد تا ببیند آیا کازویا وارث شایسته‌ای برای ثروت و شهرتش است یا خیر و همین موضوع زخمی عظیم بر تن کازویا باقی گذاشت. کازویا که به خاطر نفرت از پدرش به ستوه آمده بود، به‌مدت ۲۱ سال مشغول تمرینات سخت و طولانی شد و به یک رزمی‌کار ماهر و قهرمان شکست‌ناپذیر در مبارزات تبدیل شد.

از دیگر شرکت‌کنندگان در این مسابقات می‌توان به شخصیت‌های مقابل اشاره کرد: پاول فینیکس (Paul Phoenix)، یک رزمی‌کار آمریکایی و تنها مردی که توانست با کازویا مبارزه کند؛ نینا ویلیامز (Nina Williams)، یک قاتل ماهر که برای کشتن هیهاچی میشیما فرستاده شده بود؛ یوشیمیتسو (Yoshimitsu)، رهبر یک قبیله نینجایی که قصد دارد پول حاصل از جایزه مسابقات را تصاحب کند تا به فقرا بدهد؛ کینگ (King)، یک کشیش کاتولیک که به مبارزی نقاب‌دار تبدیل شده است و می‌خواهد از پول جایزه برای ساختن یتیم‌خانه استفاده کند؛ میشل چانگ (Michelle Chang)، زن جوانی از نژاد بومیان آمریکا و چین که می‌خواهد انتقام پدرش را که به دستور هیهاچی به قتل رسیده بود، بگیرد؛ جک (Jack) مرموز، یک اندروید نظامی روسی؛ و در نهایت مارشال لاو (Marshall Law)، معادل همان کهن‌الگوی معروف بروس لی که در بازی‌های مختلف مبارزه‌ای وجود دارد. مارشال لاو یک رستوران‌دار است که می‌خواهد از پول جایزه مسابقات برای افتتاح مدرسه هنرهای رزمی خود استفاده کند.

حالت تک‌نفره‌ی آرکید – که هم در نسخه‌ی اصلی بازی برای دستگاه‌های آرکید و هم در پورت پلی‌استیشن موجود بود – روند مشابه و معمولی با بازی‌های مبارزه‌ای دیگر داشت. پس از انتخاب یک شخصیت، بازیکنان با مجموعه‌ای از مسابقات مواجه می‌شوند که در جریان آن‌ باید در مقابل دیگر شخصیت‌های بازی مبارزه کنند. پس از اینکه شخصیت‌های دیگر شکست خوردند، بازیکن با یک حریف ماقبل پایانی نبرد می‌کنند که در داستان بازی حریف اصلی و قدیمی شخصیت انتخابی شما است و بسته به شخصیتی که انتخاب کرده‌اید، تعیین می‌شود. فهرست این شخصیت‌ها به شکل مقابل است. لی چائولان (Lee Chaolan) که پسرخوانده‌ی هیهاچی و رقیب کازویا است؛ آنا ویلیامز (Anna Williams) که خواهر کوچک‌تر نینا و رقیب او است؛ کونیمیتسو (Kunimtsu) یک نینجای اخراجی از قبیله یوشیمیتسو است که قصد دارد گنج پیدا شده توسط پدرِ میشل را بدزدد؛ گانریو (Ganryu) هم یک کشتی‌گیر سومو فاسد و رقیب یوشیمیتسو است؛ کوما (Kuma) که خرس خانگی هیهاچی و رقیب پاول فینیکس است؛ پروتوتایپ جک (Prototype Jack) که یک مدل اولیه از جک است؛ آرمور کینگ (Armor King) هم که رقیب و دوست کینگ و وانگ جینری، دوست پدر فقید هیهاچی، و رقیب مارشال لاو است. پس از شکست دادن رقیب شخصیت خود، در یک نبرد نهایی با هیهاچی میشیما، برگزارکننده مسابقات مبارزه خواهید کرد. اگر  او را شکست دهید، برنده‌ی این حالت می‌شوید. پس از پایان این حالت، در نسخه‌ی دستگاه‌های آرکید مونتاژی از تمامی پیروزی‌های خود و در نسخه‌ی پلی‌استیشن یک اندینگ سینمایی را مشاهده می‌کنید.

اولین بازی تکن در انتهای سال ۱۹۹۴ عرضه شد. گیم پلی بازی بیشتر شبیه به برجسته‌ترین بازی مبارزه‌ای سه بعدی آن زمان یعنی ویرچوا فایتر (Virtua Fighter) است، یک بازی فوق العاده که در سال ۱۹۹۳ منتشر شد. برخلاف ویرچوا فایتر، بازی تِکن روی ۴ دکمه‌ی اصلی برای حمله تمرکز کرده بود که هرکدام نمایانگر یک اندام خاص هستند: بازوها و پاهای چپ و راست. این چیدمان دکمه‌ها در طول فرنچایز ثابت باقی می‌ماند و حتی توانست توسط سایر سری‌های بازی‌های مبارزه‌ای، به‌ویژه در ریبوت مورتال کامبت در سال ۲۰۱۱، مورداستفاده قرار گیرد. بسیاری از عناصر خارق‌العاده‌تری که بعدها با سری تکن معروف شدند، در بازی اول وجود نداشت. حتی قابلیت‌های مهمی همچون گریز از حمله (Sidestep) و معلق نگه داشتن حریف در هوا (Juggle) در این بازی وجود نداشت.

با این حال، المان‌هایی مثل حرکات ویژه (special moves) از همان ابتدا هم حضور داشتند. در حالی که اکثر بازی‌های مبارزه‌ای برای اجرای حرکات ویژه به ترکیب خاصی از حرکات جوی‌استیک و فشار دادن دکمه‌ها متکی هستند، تکن ترجیح می‌دهد حرکات ویژه را به روشی بسیار شبیه به کمبوها انجام دهد. در واقع، برای اجرای این حرکات ویژه‌ باید با زمان‌بندی مناسب دکمه‌ها و همچنین بعضی‌ از دکمه‌های حرکتی را فشار دهید. در واقع، این راه‌ ساده‌تری برای حمله‌ها ارائه می‌کند و حتی می‌توان از فشردن تصادفی دکمه‌ها (button mashing) هم برای بازیکنان تازه‌وارد کاربردی‌تر و بهتر باشد و از این طریق آن‌ها می‌توانند روش‌های مؤثر حمله کردن و مکانیک‌های مفید برای تبدیل شدن به یک بازیکن حرفه‌ای‌تر را هم فرا بگیرند. فاصله هم نقش مهمی را در مبارزات بازی ایفا می‌کند. اگرچه بسیاری از حمله‌ها با بردهای کوتاهی طراحی شده‌اند اما اگر دو شخصیت در فاصله‌ی زیادی نسبت به هم قرار گیرند، در اینجا می‌توانید از حمله‌های شارژی که بسیار قوی‌تر هستند، استفاده کنید. نکته عجیب دیگری که فقط در تکن ۱ وجود دارد، توانایی انتخاب زوایای مختلف دوربین در مبارزات است. با فشردن دکمه‌ی Start (دکمه‌ی Select در نسخه‌ی پلی‌استیشن)، بازیکنان می‌توانند علاوه بر زاویه‌ی دوربین پیش‌فرض، بین سه زاویه‌ دوربین با ارتفاع مختلف انتخاب کنند. این یک ویژگی عجیب است که واقعاً چیزی را به گیم‌پلی اضافه نمی‌کرد اما حداقل برای زمان خود یک قابلیت آزمایشی منحصر‌به‌فرد بود.

با این حال، حتی اگر بخواهیم گرافیک بازی را در زمان خود بررسی کنیم، نتیجه چندان هم جذاب نیست. طرح‌های بلوکی از ویرچوا فایتر اصلی را به خاطر دارید؟ حتی تا به امروز، تلاش‌های اولیه‌ی آن‌ها برای به تصویر کشیدن شخصیت‌ها به صورت سه‌بعدی برای کسانی که نوستالژی دهه ۹۰ میلادی را دارند، عجیب تلقی می‌شود. اولین بازی تکن از نظر بصری قطعاً بسیار پیشرفته‌تر از اولین بازی ویرچوا فایتر است اما همین موضوع هزینه‌ی قابل‌توجهی بر ماندگاری جذابیت آن گذاشته است. سبک هنری تکن قطعاً بیشتر از ویرچوا فایتر به مدل‌سازی چند‌ضلعی پیشرفته متکی است اما خود مدل‌سازی‌ها بسیار ابتدایی است که نشان‌دهنده‌ی دوره‌ای است که تکنولوژی به آن اندازه پیشرفت نکرده که بتوان با هزینه‌ی معقولی هرچیزی را به‌صورت بصری جذاب کرد. در این بازی غیر معمول نیست که قسمت‌هایی از بدن شخصیت‌های مختلف در طول انیمیشن‌های مربوط به حمله از یکدیگر جدا شود و خود مدل‌های شخصیت‌ها نیز نسبتاً زشت هستند. با این وجود، حداقل طراحی استیج‌های بازی ساده هستند و ویژگی‌ برجسته‌ی بازی از نظر زیبایی‌‌شناسی بصری به حساب می‌آیند. به نوعی، حتی صحنه‌های سینمایی از پیش رندر شده نیز به طرز قابل ملاحظه‌ای زشت هستند. صحنه‌ی اندینگ کینگ حتی از لایو اکشن استفاده می‌کند که در آن چند بچه حضور دارند (احتمالاً روی یک صفحه سبز فیلم‌برداری شده است) که این نشان می‌دهد که احتمالاً هر چیز دیگری به جای آن چقدر نتیجه‌ی وحشتناکی داشته است.

در مقابل، طراحی موسیقی و صدا نسبتاً خوب انجام شده است – اتفاقی که در اکثر بازی‌های این سری کیفیت خود را حفظ کرده است. از آنجایی که استیج‌های بازی غالباً مکان‌های واقعی مختلفی را از سراسر جهان به تصویر کشیده‌اند و نه مکان‌هایی مربوط به شخصیت‌های درون بازی، موسیقی هم به جای آنکه روی شخصیت‌ها تمرکز کند، بیشتر روی محیط تمرکز کرده است. از آنجایی که بسیاری از موسیقی‌های بازی اول در دنباله‌ی تکن هم شنیده می‌شود، به‌راحتی می‌توان گفت که آن‌ها عملکرد فوق‌العاده‌ای را در این زمینه داشته‌اند. تصمیم‌گیری درباره‌ی اینکه در این بازی کدام قطعه مورد علاقه‌ی من است، کمی دشوار می‌شود: من بین انتخاب قطعه‌ی مربوط به استیج فیجی و شیکاگو شک دارم. بهتر از این، نسخه‌ی پلی‌استیشن علاوه بر موسیقی‌های نسخه اصلی آرکید، دارای یک موسیقی متن با تنظیم جدید بود که من آن را نسبت به تنظیم نسخه‌ی آرکید ترجیح‌ می‌دهم اما واقعیت این است که هر دو تنظیم عالی هستند. به همین ترتیب، کیفیت نمونه‌های صوتی بازی برای آن زمان مناسب است. تنها نکته که می‌تواند باعث حواس‌پرتی شود، این است که همه‌ی باس‌فایت‌ها به جز یکی از آن‌ها صدای مشترکی با شخصیت‌های اصلی بازی دارند. در واقع، از صدای جک برای ۴ شخصیت، از جمله خود هیهاچی استفاده شده است! در این میان، وانگ جینری موفق شد مجموعه‌ای از نمونه‌های صوتی منحصربه‌فرد را به دست آورد – هرچند، شخصاً همیشه معتقد بودم که این فقط یک نسخه اصلاح‌شده از نمونه‌های صوتی نینا است. این به ویژه در فریادهای ناشی از آسیب دیدن او قابل‌توجه است.

این بازی در میان کنسول‌‌ها فقط برای پلی‌استیشن ۱ عرضه و سنت انحصاری بودن بازی‌های تکن برای پلی‌استیشن تا مدت‌ها حفظ شد. در مقایسه با بازی‌های بعدی، پورت بازی اول متوسط بود. انیمیشن‌های کوتاهی که با انتخاب یک شخصیت پخش می‌شدند، در نسخه خانگی حذف شدند – احتمالاً به دلیل محدودیت‌های سخت افزاری. به همین ترتیب، گرافیک نسخه پلی‌استیشن ۱ کمی نسبت به نسخه آرکید کاهش یافته بود، هرچند نه در حدی که معمولاً در بازی‌های مبارزه‌ای دو بعدی روی پلتفرم دیده می‌شود. با این وجود، نسخه‌ی پلی‌استیشن با چند ویژگی اضافی عرضه شد. به عنوان مثال، هنگام شروع بازی، بازیکنان در حالی که منتظر بارگذاری بازی بودند، یک مرحله جایزه قابل بازی از بازی کلاسیک آرکید Galaga شرکت نامکو دریافت می‌کردند. این یک موضوع بسیار مهم در آن زمان بود زیرا نامکو طرح و مفهوم (Patent) اجرای مینی‌گیم‌ها را در حین نمایش صفحه‌ی لودینگ به ثبت رسانده بود – همین تصمیم نامکو برای ثبت این مفهوم باعث شد بسیاری از استودیوهای دیگر نتوانند از این کار در زمان لودینگ استفاده کنند.

همان‌طور که قبلاً اشاره کردم، پس از اتمام بازی با هر یک از شخصیت‌ها، بازیکنان یک پایان‌بندی سینمایی پاداش می‌گیرند که نشان می‌دهد پس از برنده شدن در مسابقات دقیقاً چه اتفاقی برای شخصیت انتخابی آن‌ها می‌افتد. وقتی با یک شخصیت حالت آرکید را به پایان می‌رسانید، حریف ماقبل پایانی به‌‌عنوان یک شخصیت‌ قابل‌بازی در دسترس قرار می‌گیرد. بازیکنان حرفه‌ای‌تر می‌توانند تحت شرایط خاصی قفل حریف پایانی یا همان باس‌فایت نهایی بازی یعنی هیهاچی میشیما را به‌عنوان یک شخصیت‌قابل‌بازی باز کنند. با این حال، چشمگیرترین آیتم بازشدنی مربوط به لباس سوم کازویا است که با کسب امتیاز کامل در مینی گیم Galaga در دسترس قرار می‌گیرد. از نظر من باز کردنش واقعاً ارزش ندارد اما به هر حال ایستر اِگ (Easter Egg) کوچکِ جالبی است.

در حال حاضر، واقعاً بازدید مجدد از اولین بازی تکن به غیر از کنجکاوی خالص هیچ فایده یا دلیل دیگری ندارد. بازیکنان جدید هم احتمالاً باید از آن اجتناب کنند زیرا بسیاری از مکانیک‌هایی که بعدها با نام تکن عجین شد، در این بازی وجود ندارد. بازی تکن ۱ در گذر زمان به‌خوبی عمر نکرده و بسیار قدیمی شده است و من تعجب می‌کنم که چگونه این بازی همچون اولین بازی استریت فایتر به یک اثر ناشناخته و مبهم تبدیل نشده است. همچون استریت فایتر، دنباله بازی یک بازسازی بهبودیافته از بازی اصلی بود. حدس می‌زنم اهمیت تکن ۱ در واقع از خط داستانی آن ناشی شده است. تکن ۱ شخصیت‌های بسیار زیادی را به ما معرفی کرد که بعدها نمادین شدند و آرک داستانی مربوط به خاندان میشیما – که عموماً خط داستانی اصلی فرنچایز در نظر گرفته می‌شود – صرف نظر از آنچه در نسخه‌های بعدی اضافه شده است، باید در داستان بازی اول کاملاً درک شود.

Tekken 2

در حالی که اکثر مردم اولین‌بار این سری را از طریق بازی سوم آن تجربه کردند، برای من همه چیز به بازی دوم برمی‌گردد. تکن ۲ (Tekken 2) یکی از اولین بازی‌هایی بود که کرایه کردم. در آن زمان، به تازگی فروشگاهی کنار خانه‌ی ما باز شده بود که بازی‌های پلی‌استیشن ۱ را کرایه می‌داد. به خاطر دارم که معمولاً دو بازی مگامن ۸ (MegaMan 8) و تکن ۲ بیش از دیگر بازی‌ها در آن فروشگاه کرایه شده بودند. وقتی بالاخره موفق شدم که پلی‌استیشن ۱ خودم را بخرم، این دو بازی در صدر فهرست خرید من قرار داشتند اما به دلایلی که انتظارش را داشتم، پیدا کردن آن‌ها سخت‌تر بود.

مسابقات «پادشاه مشت آهنین» در داستان بازی اول اینگونه به اتمام رسید که کازویا موفق شد در یک مبارزه‌ی مرگبار انتقام خود را از هیهاچی، پدرش، بگیرد. کازویا پس از دشنام دادن به هیهاچی، تصمیم می‌گیرد که او را از همان صخره‌ای که در کودکی از آن پرت شده بود، پرت کند – اتفاقی که در واقع در پایان‌بندی سینمایی کازویا در بازی اول به تصویر کشیده شد – و به این ترتیب او کنترل میشیما زایباتسو را به دست گرفت. پس از این اتفاق، کازویا ده برابر بیشتر از پدر خود شرور و شیطانی می‌شود. او فعالیت‌های غیرقانونی سازمان زایباتسو را بیشتر می‌کند و برای رسیدن به هدف سلطه‌ی جهانی فعالیت‌های نظامی آن را هم بیشتر می‌کند. او حتی دانشمند برجسته دکتر بوسکونوویچ (Dr. Bosconovitch) را می‌رباید تا برای او سلاح‌های بیولوژیکی بسازد. با این حال، هیهاچی موفق شد از یورش وحشیانه پسرش جان سالم به در ببرد و در نهایت از صخره بالا رفت و قصد داشت که شرکت خود را پس بگیرد و کازویا را به قتل برساند. دو سال پس از تورنمنت اصلی، کازویا دومین مسابقه را برگزار می‌کند – این بار با یک جایزه بزرگ یک تریلیون دلاری – و از این طریق تلاش می‌کند که طعمه‌ای را برای فریب دادن هیهاچی محیا کند تا یک‌بار برای همیشه او را بکشد. بسیاری از افراد از مسابقات قبلی بازگشته‌اند اما چهره‌های جدیدی نیز وجود دارند. جون کازاما (Jun Kazama) – افسر WWWC، یک گروه حفاظت از محیط زیست – به مسابقات می‌پیوندد تا آزمایشات غیرقانونی و غیراخلاقی را که سازمان میشیما زایباتسو تحت حکومت کازویا انجام داده است، بررسی کند. همچنین شخصیتی به نام لی وولانگ (Lei Wulong) وجود دارد که یک کارآگاه پلیس هنگ‌کنگی است که به‌وضوح در طراحی او و سبک مبارزه‌اش از جکی چان الهام گرفته شده است. لی وولانگ به دلیل تعدادی قتل و چندین معامله مرتبط با اوباش در سراسر جهان در حال تحقیق درباره کازویا میشیما است.

همان‌طور که قبلاً اشاره کردم، شخصیت‌های اصلی در بیشتر قسمت‌ها برمی‌گردند اما بسیاری از آن‌ها با انگیزه‌های جدید وارد مسابقات می‌شوند. نینجای اسرارآمیز یعنی یوشیمیتسو قصد دارد دکتر بوسکونوویچ را از چنگ زایباتسو نجات دهد تا به خاطر نجات جانش، یک دست سایبرنتیک جدید به او بدهد. کینگ پس از مرگ یتیمی که در حال مراقبت از او بود، دچار افسردگی شد اما آرمور کینگ او را متقاعد می‌کند تا در مسابقات جدید بجنگد تا خود را نجات دهد. مارشال لاو به رؤیای خود برای باز کردن دوجوی خود رسید اما از آنجایی که یکی از شاگردانش توسط یک شخص مرموز تکواندوکار مجروح شد، برای انتقام وارد مسابقات می‌شود. مشارکت میشل چانگ با ربودن مادرش تضمین می‌شود – کازویا می‌خواهد آویزی را که میشل به گردن خود می‌بندد، به دست آورد که ظاهرا راز یک گنج بزرگ را در خود نهفته است. پاول فینیکس برای انتقام شکست خود از کازویا در مسابقات قبلی باز می‌گردد. جک اصلی با Jack-2 جایگزین شده است که یک مدل پیشرفته‌تر مجهز به یک تراشه کامپیوتری جدید است. این چیپ کامپیوتری او را قادر می‌سازد از اشتباهات خود درس بگیرد. او همچنین قصد دارد خالق خود یعنی بوسکونوویچ را نجات دهد زیرا او تنها مردی است که می‌تواند به او در رسیدن هدفش که انسان‌تر شدن است، کمک کند. در نهایت، نینا ویلیامز یک‌بار دیگر برای ترور رئیس میشیما زایباتسو استخدام شد اما همچنان قصد دارد مشکلش با خواهرش را هم حل‌ و فصل کند.

مانند بازی قبلی این سری، حالت تک‌نفره اصلی بازی تکن ۲ بار دیگر شامل حالت آرکید نردبانی مشابه بازی‌های مبارزه ای رایج بازار است. بازیکنان ابتدا در مقابل ۷ نفر از شخصیت‌های فهرست پایه‌ی بازی مبارزه می‌کنند و سپس با یک با‌س‌فایت یا غولآخر فرعی که در واقع حریف اصلی آن‌ها است، مواجه می‌شوند. سپس باید با خود کازویا میشیما مبارزه کرد که این‌بار با یک کت‌وشلوار بنفش ظاهر شده است و اگر شما بتوانید او را شکست دهید، باید در مقابل حریف پایانی یا باس‌فایت اصلی بازی که دِویل کازویا (Devil Kazuya) است، نبرد کنید. کازویا تحت کنترل ایگویی دیگری قرار گرفته که سال‌ها پیش باعث زنده‌ماندن او از آن سقوط شده است و همین موضوع دویل کازویا را پدید آورده است. پس از شکست دادن او، همچون نسخه‌ی قبل بسته به آنکه چه نسخه‌ای را بازی کنید یا با مونتاژی از پیروزی‌هایتان یا با یک پایان‌بندی سینمایی کوتاه مواجه خواهید شد.

گیم‌پلی بازی به طور قابل‌توجهی نسبت به بازی اصلی بهبودیافته است، اگرچه در مقایسه با نسخه‌های بعدی سری هنوز کمی خشک است. تکن ۲ به شخصیت‌ها توانایی خاصی به نام Sidestep می‌دهد که از طریق آن می‌توانند با حرکت در بعدهای مختلف بازی از حمله‌های حریف گریز داشته باشند – این ویژگی عموماً مشخصه بارز هر بازی مبارزه‌ای سه‌بعدی در نظر گرفته می‌شود – این قابلیت برای گزینه‌های حرکتی گسترده‌تر و همچنین استفاده کامل از فضای سه‌بعدی بازی طراحی شده است و باعث می‌شود این بازی‌ها کمتر شبیه همتایان دو بعدی خود باشند. این امکان تنوع گسترده‌تری از دفاع را برای بازیکن فراهم می‌کرد و به بازیکنان این امکان را می‌داد تا از حملات گریز و با زمان‌بندی مناسب ضدحمله کنند. این بازی همچنین مکانیک Juggling را هم اضافه کرد که به بازیکن اجازه می‌دهد با حمله‌ی خاصی دشمن را به هوا پرتاب کرده و در آن وضعیت شرایطی برای ادامه‌ی کمبو ایجاد شود. این مکانیک در ادامه‌ به یکی از نشان‌ها و نمادهای مهم این مجموعه بازی تبدیل شد اما در آن‌زمان فقط یک مکانیک نسبتاً ابتدایی و سطحی بود. جدای از آن، بازی حرکات ویژه بازی قبلی را حفظ کرد – اگرچه شخصیت‌هایی که از بازی قبلی برگشته‌اند هم به حرکات کاملاً جدیدی دسترسی پیدا می‌کنند که همین منجر به عمیق‌تر شدن فهرست حرکات شخصیت‌ها می‌شود.

این گسترده شدن حملات بر باس‌فایت‌های فرعی هم تأثیر گذاشته است. در نسخه اصلی دستگاه‌های آرکید بازی تکن، باس‌فایت‌های فرعی (و حتی خود هیهاچی) به طور مؤثر مدل‌هایی از فهرست پایه‌ی شخصیت‌های بازی بودند. با این حال، در  تکن ۲ این شخصیت‌ها در حالی که مجموعه حرکت‌های پایه بازی اول را حفظ کرده‌اند، حرکات کاملاً منحصربه‌فردی را هم در اختیار دارند تا از شخصیت‌های پایه‌ی بازی که از آن‌ها الهام گرفته‌اند متمایز شوند. این همچنین به توسعه بیشتر آن‌ها به‌عنوان شخصیت کمک کرد. بهتر از همه، آن‌ها حتی در نسخه اصلی دستگاه‌های آرکید هم قابل باز شدن هستند. باس‌های فرعی یا همان حریف‌های اصلی شخصیت‌ها از بازی قبلی برگشته‌اند و انگیزه‌های آن‌ها به شرح مقابل است: کوما پس از شکست از پاول فینیکس برای انتقام برمی‌گردد؛ آنا ویلیامز در نقش بادیگارد کازویا ظاهر می‌شود اما امید دارد که بتواند نبردی پایانی با خواهر بزرگ‌ترش داشته باشد؛ P. Jack پس از شکست در اولین تورنمنت بازسازی شد و امیدوار است ثابت کند که مدل برتری نسبت به Jack-2 است که به تازگی فعال شده است؛ گانریو به دنبال این است که خود را به خاطر اعمال جنایتکارانه‌اش رستگار کند و امیدوار است که قلب زیبای میشل چانگ را به دست آورد؛ لی چائولان موقعیت خود را در میشیما زایباتسو حفظ می‌کند و می‌جنگد تا برنامه‌های هیهاچی را برای بازپس‌گیری شرکت خراب کند؛ آرمور کینگ برای حمایت از رفیق رقیب خود یعنی کینگ می‌جنگد؛ کونیمیتسو با رسوایی از قبیله مانجی (Manji) اخراج شد و به دنبال دزدیدن شمشیر اصلی استاد سابقش یوشیمیتسو است؛ و وانگ جینری می‌جنگد تا بدی‌های میشیما زایباتسو را از بین ببرد و در این روند به جون کازاما کمک می‌کند. باس‌فایت‌های فرعی جدید هم به بازی اضافه شده‌اند: بک دو سان (Baek Doo San)، تکواندوکاری که می‌خواهد پس از کشتن تصادفی پدرش بسیاری از دوجوها – از جمله مارشال لاو – را نابود کند؛ و همچنین بروس اروین (Bruce Irvin)، یک کیک بوکسور سابق موی‌تای که به‌عنوان یکی از نیروهای کازویا کار می‌کند و در مرگ همکار لی وولانگ نقش داشته است. علاوه بر این‌ها، شخصیت‌هایی مخفی جدیدی هم وجود دارند که فقط تحت شرایط خاصی می‌توان با آن‌ها مبارزه کرد و باید آن‌ها را شکست دهید تا قفل آن‌ها باز شود: راجر (Roger)، کانگورو اصلاح‌شده ژنتیکی و مدل جایگزینش الکس (Alex) که از بقایای دایناسور شبیه‌سازی شده است. هر دو ساخته شده از سلاح‌های زیستی دکتر بوسکونوویچ هستند و از ترکیبی از تکنیک‌های بوکس و «کشتی کماندو» در مبارزه استفاده می‌کنند.

پیشرفت گرافیک تکن ۲ در مقایسه با بازی قبلی خود بازتابی از پیشرفت گیم‌پلی آن است. سبک هنری کلی بازی گامی در مسیر درست برداشته و قطعاً الهام‌بخش ظاهر بازی‌های آینده این سری بوده است. پیشرفت‌های بصری دورن بازی کمتر بوده اما به هر حال در مقایسه با تکن ۱ بهتر شده است. به این ترتیب، همه چیز کمی مربعی‌تر از بازی قبلی به نظر می‌رسد اما با توجه به برخی از نمونه‌های افتضاح بازی اول – طرح‌های اصلی کوما و مارشال لاو هنوز هم من را آشفته‌خاطر می‌کنند – مدل‌های این بازی از نظر من کاملاً خوب است. یک ترفند بصری منحصربه‌فرد وجود دارد که واقعاً مرا تحت‌تأثیر قرار داد: در استیج Devil، آینه‌ای در پس‌زمینه وجود دارد که تقریباً ۵ یا ۶ لایه بازتاب را نشان می‌دهد. این شگفت‌انگیز است که سخت‌افزار پلی‌استیشن ۱ می‌توانست در آن‌زمان چنان ترفند گرافیکی را به تصویر بکشد. صحنه‌های سینماتیک CG از قبل رندر‌شده هم نسبت به بازی اصلی بهبود قابل‌توجهی داشته است و دیگر شبیه طراحی و مدل‌سازی آزمایشی یک دانشجوی سال اول رد شده حوزه‌ی انیمیشن نیست. هرچند آن لایو اکشن پایان‌بندی کینگ که در آن چند بچه حضور دارند، دوباره دیده می‌شوند. عجیب‌ترین پیشرفتی که در صحنه‌هایی سینمایی CG نسبت به بازی اصلی ایجاد شده، این است که به نظر می‌رسد صحنه‌بندی بهتری داشته باشند: کافی است مقدمه‌های سینمایی ویژه‌ای را که برای نسخه‌های خانگی دو بازی اول ایجاد شده با همدیگر مقایسه کنید – بازی اول شامل عکس‌های تصادفی است که به طور مبهم شخصیت‌ها را معرفی می‌کنند، در حالی که بازی دوم قادر است هم شخصیت و هم رشد شخصیت را بیان کند.

مطمئن نیستم که آیا این یک نظر بحث‌برانگیز است – پس احتمالاً اینطور نیست – اما من فکر می‌کنم که تکن ۲ بهترین موسیقی متن را در کل این فرنچایز دارد. این یکی از بازی‌های نادر در این سری است که در آن استیج‌ها و همین‌طور موسیقی‌های مربوط به استیج‌ها با شخصیت‌های خاصی مرتبط هستند. در حالی که این رویکرد در طولانی مدت زحمت بیشتری دارد اما در اکثر اوقات ارزشش را داشته است و تکن ۲ هم همین موضوع را ثابت می‌کند. طیف موسیقی‌های موجود در این بازی بسیار گسترده است. از قطعه‌‌ی تکنو مکانیکی  A Man of Artificiality که مخصوص شخصیت Jack-2 است تا قطعه‌ی جاز Silent Assassin شخصیت نینا و همچنین قطعه‌ی صلح‌‌آمیز Morning Field شخصیت جون کازاما که در تضاد کامل با قطعه‌ی As Bald As هیهاچی قرار دارد. موسیقی متن تکن ۲ آن‌قدر متنوع است که برای همه سلیقه‌ها چیزهایی در چنته دارد. بهتر از همه، بیشتر موسیقی‌های تکن ۱ (همه به جز موسیقی یکی از استیج‌ها) به تیکن ۲ بازگشته‌اند و برای موسیقی با‌س‌های فرعی مختلف استفاده‌ شده‌اند. با این حال، آهنگ‌هایی که بیش از همه برای من برجسته هستند، قطعه‌ی مخصوص صفحه‌ی انتخاب شخصیت‌ها – به نظر من این قطعه در کل سری یکی از بهترین‌ها است – و موسیقی پس‌زمینه‌ی مخصوص صحنه‌ی سینمایی جدید نسخه‌ی پلی‌استیشن هستند. قطعه‌ی دوم که نام آن Black Winter Night Sky است، هر بار که به آن گوش می‌دهم، خاطرات شیرین فراوانی را برایم زنده می‌کند و من را به وجد می‌آورد. در این بازی هم تنظیم موسیقی نسخه‌ی کنسولی متفاوت است و در واقع موسیقی متن بازی را بهبود داده است. به همین ترتیب، طراحی صدای بازی به طور قابل‌توجهی بهبود یافته است. به استثنای چند مورد، هر شخصیت صدای منحصر‌به‌فرد خود را دارد که این برای باس‌فایت‌های فرعی هم صدق می‌کند. همچنین طیف گسترده‌تری از جلوه‌های صوتی در تکن ۲ وجود دارد.

بازی تکن ۲ اولین بازی از این سری بود که یک نسخه اصلاح‌شده برای دستگاه‌های آرکید را معرفی کرد. در آن زمان، بازبینی، متعادل‌سازی مجدد و اصلاح بازی‌های آرکید به منظور برطرف کردن اشکالات یک سناریوی غیر معمول نبود. تا به امروز، فکر نمی‌کنم تا به حال نسخه‌ی Tekken 2 Rev. A را دیده باشم – من فقط نسخه‌ی رایج‌تر Rev. B را دیده بودم. به این ترتیب، پورت خانگی که همچنان انحصاری پلی‌استیشن ۱ بود، پیشرفت قابل‌توجهی نسبت به بازی اول داشت. حالت‌های اضافی اعم از حالت‌های تک‌نفره و چندنفره جدید به بازی اضافه شدند.حالت Time Attack بازیکنان را به چالش می‌کشید تا حالت آرکید نردبانی بازی را تحت شرایط خاص در کمترین زمان ممکن تکمیل کنند، Team Battle اجازه‌ می‌داد که مبارزه‌هایی با چند شخصیت در مقابل CPU یا یکی از دوستان ایجاد کنید، Survival Mode بازیکنان را فقط با یک خط سلامتی در مقابل هجوم بی‌پایان حریفان قرار می‌داد. Practice Mode محیطی امن را برای یادگیری شخصیت‌های جدید یا تسلط بر شخصیت‌هایی که آشنا بودند، فراهم کرد. ما امروزه چنین حالت‌هایی را بدیهی می‌دانیم اما در مقایسه با اولین بازی تکن که فقط حالت‌های آرکید و Versus دونفره را ارائه می‌کرد، محتوای بازی واقعاً‌ به شکل قابل‌توجهی افزایش پیدا کرده بود. نسخه‌ی کنسولی تکن ۲ حتی چند تا کدتقلب جالب را هم به بازی اضافه کرده بود که امکانات مختلفی را به بازیکنان می‌داد.

برای هر بازی در این سری، من حداقل یک دور کامل را در حالت آرکید مربوط به آن بازی‌ها انجام دادم، هم برای اینکه دوباره خودم را با ویژگی‌های مربوط به آن‌ها آشنا کنم و هم برای اینکه تکامل این فرنچایز را بهتر درک کنم. زمانی بر این باور بودم که بازی تکن ۲ یک جهش عظیم در کیفیت را نسبت به نسخه قبلی خود نشان می‌دهد، همان‌طور که استریت فایتر ۲ جهش عظیمی را نسبت به اولین بازی استریت فایتر ۲ انجام داد. من همچنان با این ارزیابی از تکن ۲ موافقم اما بعدها متوجه شدم که این جمله شاید هدف اصلی من را به‌درستی منتقل نکند. بازی دوم هر دو فرنچایز (تکن و استریت فایتر) مکانیک‌های موجود قبلی را اصلاح می‌کنند و ویژگی‌های جدیدی را پیاده‌سازی می‌کنند که مطمئناً تا به امروز بر کل آن فرنچایزها تأثیر گذاشته است اما در نهایت، آن‌ها فقط اولین قدم در سفر به سمت عظمت این فرنچایزها هستند. با این اوصاف، بازی تکن ۲ هنوز هم در میان بازی‌های مورد علاقه من در سری تکن و حتی در کل فهرست بازی‌های پلی‌استیشن ۱ است. اکنون که به آن نگاه می‌کنم، شاید فقط کمی خشک‌تر از آن چیزی باشد که در گذشته به یاد داشتم.

Tekken 3

یک حقیقت ثابت در رابطه با سری بازی تکن وجود دارد: بازی سوم مهمترین بازی در کل این مجموعه و همچنین یکی از مهم‌ترین بازی‌های مبارزه‌ای سه‌بعدی تاریخ است. بازی تکن ۳ (Tekken 3) نه‌تنها گام‌های تکاملی بازی پیشین را تکمیل کرد، بلکه این همان اثری بود که در نهایت توانست در جریان فرهنگ عامه نفوذ کند و سری تکن را به یک مجموعه بازی پرطرفدار تبدیل کند. اگر از فردی که حتی دانش کمی از بازی‌های ویدئویی داشته باشد این سؤال را بپرسید که با شنیدن کلمه‌ی تِکن اولین چیزی که به یادتان می‌افتد چه چیزی است، احتمالاً پاسخ او تکن ۳ خواهد بود. با وجودی که من به شخصه تکن ۲ را ترجیح می‌دهم، این قضیه برای من هم کاملاً صدق می‌کند.

دومین دوره‌ی «مسابقات پادشاه مشت آهنین» با پیروزی هیهاچی در مقابل کازویا به پایان رسید. هیهاچی با اثبات اینکه خانواده میشیما عوضی بودن را به یک هنر تبدیل کرده‌اند، قبل از اینکه جایگاه واقعی خود را به‌عنوان رئیس زایباتسو بازیابد، پسر ناهشیار خود یعنی کازویا را به داخل یک آتشفشان فعال پرتاب می‌کند. با این حال، قبل از شکست، کازویا موفق شد جون کازاما را – تحت شرایط نامعلوم – باردار کند که جون بعداً پسرشان جین را به دنیا آورد. جون فرزندش را به تنهایی بزرگ کرد و آن دو در حال لذت‌بردن از یک زندگی آرام بودند. در همین حال، هیهاچی پس از غصب ناموفق شرکت خود به دست فرزندانش، تلاشی را برای به دست آوردن مجدد اعتماد رهبران جهان با استفاده از منابع عظیم خود برای سرکوب جنگ‌ها و سایر درگیری‌های بین‌المللی آغاز کرد. برای این منظور، او «تکن فورس» (Tekken Force) را تأسیس کرد: یک گروه مزدور که برای این هدف و همچنین محافظت از منافع خود سازمان میشیما زایباتسو اختصاص یافته بود. در حین حفاری در مکزیک، یک گردان هوایی (اسکادران) تکن فورس ناپدید می‌شود و تنها یکی از اعضا مهاجمی که به آن‌ها حمله کرده را به عنوان «اوگر» (به معنای غول) یا «خدای مبارز» توصیف می‌کند. هیهاچی که مجذوب این توصیف شده است، قصد دارد این موجود اسرارآمیز را برای استفاده از قدرت آن برای رسیدن به هدف قدیمی‌اش یعنی تسلط بر جهان به خدمت خود درآورد. چندی بعد، چندین رزمی‌کار شروع به ناپدید شدن کردند – بسیاری از آنها قبلاً در مسابقات تکن شرکت کرده بودند. وقتی جین فقط پانزده سال داشت، اوگر (Ogre) به خانه او حمله و او را بیهوش می‌کند. وقتی از خواب بیدار می‌شود، متوجه می‌شود که علامت عجیبی روی بازوی چپش ظاهر و خانه‌اش هم با خاک یکسان شده است – بدتر از آن، هیچ اثری از مادرش هم نیست. جین به دنبال آخرین آرزوهای مادرش، به پدربزرگش هیهاچی نزدیک می‌شود. او اتفاقی را که رخ داده توضیح می‌دهد و به هیهاچی التماس می‌کند که او را تمرین دهد تا جین بتواند قدرت انتقام گرفتن از اوگر را پیدا کند. هیهاچی موافقت می‌کند و آموزش جین را در کاراته سبک میشیما آغاز می‌کند. چهار سال بعد، در نوزدهمین سالگرد تولد جین، سومین مسابقات پادشاه مشت آهنین معرفی شد. چندین جنگجوی قوی از سراسر جهان وارد مسابقات می‌شوند، بدون اینکه بدانند آن‌ها فقط طعمه‌ای هستند تا اوگر را از مخفیگاهش بیرون بکشند.

همان‌طور که تقریباً دو دهه پس از بازی قبلی اتفاق می‌افتد، فهرست تکن ۳ عمدتاً شامل شخصیت‌های جدید است – اگرچه بسیاری از این شخصیت‌های جدید اساساً شخصیت‌های «میراثی» هستند و حرکات زیادی از شخصیت‌های قدیمی عناوین قدیمی‌تر حفظ می‌کنند. برای نمونه، جین کازاما حرکات خاصی را هم از پدر و هم از مادرش به ارث برده است. پس از کشته شدن کینگ اصلی در نبرد توسط اوگر، آرمور کینگ جانشینی را تربیت می‌کند – در واقع کینگ جدید زمانی یتیم بود و از کینگ قبلی الگو گرفته بود و می خواست انتقام مرگ فردی را که برای او مثل پدرش بود، بگیرد. هائورانگ (Hwoarang) شاگرد بک دو سان – یکی دیگر از قربانیان اوگر- است که خیلی بیشتر روی انتقام شکست خود از دست مردی متمرکز بود که می‌توانست او را شکست دهد؛ منظورم جین کازاما است. فارست لاو (Forest Law) دیگر شخصیت جدید بازی پسر مارشال لاو است که مخفیانه وارد مسابقات شده است تا قدرتش را به پدرش ثابت کند. کوما (Kuma) پسر خرس خانگی اصلی هیهاچی است که به دنبال انتقام شکست پدرش است. جولیا چانگ (Julia Chang) دخترخوانده میشل است و در عین حال بسیار شبیه‌ او است. پس از ناپدیدشدن مادرش هنگام مواجهه با هیهاچی در مورد هدف واقعی آویز گردن یادگاری خانواده‌اش، به دنبال مادرش می‌گردد. گان جک (Gun Jack) مدل جدیدی از خط جک است که توسط فردی به نام جین (Jane) ساخته شده است – زن جوانی که به خاطر نابودی نگهبان دوران کودکی خود یعنی جک-۲ دچار کابوس شده است – به مسابقات فرستاده شد تا هوش مصنوعی مدل قبلی را دوباره به دست آورد تا خاطرات غول مهربان را بازیابی کند.

این بدان معنا نیست که شخصیت‌های قدیمی از نسخه‌های قبلی برنگشته‌اند. نینا ویلیامز پس از ناکامی در ترور کازویا به‌عنوان یک نمونه برای یک روش خواب سیروژنیک آزمایشی مورد استفاده قرار گرفت که این کار او را تقریباً مثل ۲۰ سال پیشش جوان نگه داشت اما باعث شد که او از فراموشی رنج ببرد و توسط اوگر کنترل شود. پاول فینیکس که هنوز در سن ۴۶ سالگی در حال مبارزه است، پس از شکست در مقابل کازویا برای انتقام این باخت وارد سومین مسابقه شد. لی وولانگ (Lei Wulong) به کار خود به‌عنوان بازرس پلیس بین‌الملل ادامه داد و قبل از این که توسط خود هیهاچی به سومین دوره مسابقات پلیس آهنی دعوت شود، به عنوان یک مأمور پلیس بین‌الملل شهرت یافت. یوشیمیتسوِ مرموز توسط دکتر بوسکونوویچ بیشتر تقویت شده است و عملاً در این فرآیند جاودانه شد. او به دنبال خون اوگر است – گفته می شود خون اوگر خواص درمانی دارد – تا جان دوستش را نجات دهد. در نهایت، هیهاچی میشیما نیز با توجه به برگزاری مسابقات، به عنوان میزبان و قهرمان در این مسابقات شرکت می‌کند.

برخی از چهره‌های کاملاً جدید نیز به فهرست اضافه شده‌اند. لینگ شیایو (Ling Xiayou) – نوه وانگ جینری – یک اعجوبه جوان در هنرهای رزمی است که پس از نشستن در یکی از قایق های هیهاچی، به‌تنهایی مردان او را در نبرد شکست داد. او به دنبال ساخت یک شهربازی عالی در چین، سرزمین مادری خود، است. همچنین حیوان خانگی‌اش به نام پاندا (Panda) – که واقعاً یک پاندا است و به‌عنوان لباس جایگزین کوما عمل می‌کند و می‌تواند از این طریق قابل‌بازی شود – او را در این راه همراهی می‌کند. ادی گوردو (Eddy Gordo) دیگر شخصیت جدید بازی است که در خانواده‌ای ثروتمند به دنیا آمده است. زندگی او خوب بوده و آینده ادی مطمئن به نظر می‌رسید تا اینکه یک روز به خانه آمد و متوجه شد که پدرش تیر خورده و در حال مرگ است. ادی به دنبال آخرین آرزوهای پدرش، به دروغ به ارتکاب جرم اعتراف کرد و برای فرار از دست قاتلان پدرش به زندان محکوم شد. ادی با گذراندن سال‌های متمادی و یادگیری کاپوئرا از پیرمردی که به آن تسلط داشت، سرانجام از زندان آزاد می‌شود و به تورنمنت ۳ King of Iron Fist می‌پیوندد تا بفهمد چه کسی پشت قتل پدرش بوده است. برایان فیوری (Bryan Fury) یک افسر سابق پلیس بین الملل بود که توسط دکتر آبل – رقیب  بوسکونوویچ – احیا شد و به چیزی تبدیل شد که می‌توان آن را یک زامبی سایبورگ روانی توصیف کرد. او راه خود را به این مسابقات باز می‌کند و هم یوشیمیتسو و هم لی وولانگ، مردی را که ارتباطات او را با تجارت مواد مخدر فاش کرد، موردهدف قرار می‌دهد. در نهایت، مورد مرموز و عجیب موکوجین (Mokujin) وجود دارد. او در اصل فقط یک آدمک آموزشی چوبی عتیقه بود که در یک موزه نگهداری می‌شد، زمانی که اوگر از خواب بیدار شد، مورد توجه قرار گرفت. سبک مبارزه موکوجین از این نظر منحصر‌به‌فرد است که او از مجموعه حرکتی شخصیت دیگری در فهرست تقلید می‌کند که به طور تصادفی انتخاب شده است – حتی مجموعه حرکت‌ها را بین راندها تغییر می‌دهد.

اگر بخواهیم به مقایسه‌ی استعاری تکن با استریت فایتر ادامه دهیم، بازی تکن ۳ از چندین جهت بیش از همه به «استریت فایتر ۲: توربو هایپر فایتینگ» (Turbo: Hyper Fighting) شباهت دارد. مهم‌ترین و بدیهی‌ترین شباهت سرعت این دو بازی است. در مقایسه با تکن ۲، بازی تکن ۳ سرعت بسیار بیشتری دارد. همین موضوع باعث می‌شود که پتانسیل اجرای کمبوهای مختلف به‌خصوص مکانیک juggle بیشتر شود و جایگاه این مکانیک را در سری تکن بیشتر از قبل تثبیت کند. یکی دیگر از پیشرفت‌های قابل‌توجه نسبت به بازی قبلی فیزیک پرش آن است. ارتفاع پرش‌ها کاهش‌یافته اما سرعت صعود و نزول به طور قابل‌توجهی افزایش داشته است. این مسأله به سرعت کلی بازی هم اضافه می‌کند که توانسته با ماهیت استراتژیک مبارزات دو بازی قبلی این فرنچایز همخوانی داشته باشد. شاید مهم‌ترین پیشرفت نسبت به بازی قبلی، گسترش مکانیک sidestep (حرکت جانبی در محیط سه‌بعدی بازی) باشد که اکنون به یک گزینه حرکتی استاندارد برای هر شخصیت در بازی تبدیل شده است؛ در واقع، با فشردن جهت‌های بالا یا پایین بازیکن می‌تواند به‌صورت آزادانه در محیط سه‌بعدی بازی حرکت کند. البته، هنوز پرش یا نشستن در بازی امکان‌پذیر است اما برای انجام آن بازیکن باید به‌ترتیب جهت بالا یا پایین را نگه دارد. علاوه بر این، هر شخصیت دارای طیف گسترده‌تری از حملات ویژه حتی نسبت به مجموعه‌های حرکتی توسعه‌یافته تکن ۲ است – حتی تعداد معدودی از شخصیت‌های قدیمی نیز فن‌های جدیدی را یاد گرفته‌اند.

حالت آرکید نردبانی استاندارد بازگشته است. بازیکنان پیش از رویارویی با هیهاچی میشیما باید با یک گروه ۸ نفره تصادفی مبارزه کنند و سپس در مقابل اوگر قرار گیرند. دور اول نبرد با اوگر کاملاً استاندارد است – اوگر شکل انسان‌نمایی با پوست سبز به خود می‌گیرد و زره‌هایی با تم آزتک پوشیده است. سبک مبارزه او شامل ترکیبی از حرکات مختلف است که از باس‌های فرعی تکن ۲ گرفته شده است که نشان می‌دهد بسیاری از آن‌ها توسط او شکست خورده‌اند. با این حال، اگر موفق شوید «خدای مبارزه» را در یک راند شکست دهید، او جسد سرنگون‌شده هیهاچی را در آغوش می‌گیرد و روحیه جنگندگی او را جذب می‌کند و به شکل واقعی خود برای دور بعدی تبدیل می‌شود: یک هیولای بالدار که واقعاً شایسته‌ی نام اوگر (غول) است. اوگر در فرم واقعی‌اش حملات فرم قبلی خود را حفظ می‌کند اما همچنین توانایی تنفس و پرتاب آتش را به دست می‌آورد. اگر او را شکست دهید، بسته به نسخه‌ای که بازی می‌کنید، مونتاژ سنتی پیروزی‌هایتان یا کات‌سینی CG را دریافت خواهید کرد.

شخصیت‌های مخفی هم دوباره بازگشته‌اند. اگرچه، نحوه‌ی دسترسی به آن‌ها کمی نسبت به بازی‌های قبلی متفاوت است. به جای آنکه هر شخصیت جدید به یکی از اعضای فهرست اصلی شخصیت‌ها وابسته باشد، قفل این شخصیت‌های جدید طبق ترتیب مشخصی با اتمام بخش آرکید با شخصیت‌های مختلف باز خواهند شد. از یک سو، من شخصاً مفهوم باس‌فایت‌های فرعی را دوست داشتم، به‌خصوص به این دلیل که شما می‌توانستید ترتیب بازشدن شخصیت‌های جدید را انتخاب کنید اما این روش جدید کمک زیادی می‌کند تا اضافه‌شدن شخصیت‌ها طبیعی‌تر و کم دردسرتر به نظر برسند. علاوه بر این، بعضی از شخصیت‌ها با این کار لباس سوم ویژه‌ای را هم دریافت خواهند کرد که در صفحه‌ی انتخاب شخصیت‌ها با دکمه‌ی استارت قابل‌انتخاب است.

گرافیک به تکامل خود نسبت به بازی‌های قبلی ادامه می‌دهد و به طور موثری سبک هنری تکن ۲ را به چیزی کمی واقع‌گرایانه‌تر تبدیل می‌کند. واضح است که نامکو با انتشار بازی سوم این سری، شروع به تسلط بر هنر مدل‌سازی ۳ بعدی کرد. نسخه دستگاه‌های آرکید با معماری Namco System 12 منتشر شد – جانشین System 11 که میزبان دو بازی قبلی بود و بر اساس سخت‌افزار پلی‌استیشن اصلی ساخته شده بود. با این حال، این واقعیت که کنسول مذکور یک پورت تقریباً عالی از نسخه‌ی آرکید دریافت کرده، گواهی بر توانایی‌های نامکو است. بافت‌ها و هم مدل‌های بازی به وضوح بهبود یافته‌اند و به‌طور مؤثری توانایی گرافیکی پلی‌استیشن ۱ را به حداکثر خود رسانده است. به دلیل محدودیت‌های فنی، استیج‌های موجود در نسخه پلی‌استیشن ۱ همچنان فرمت خود را نسبت به بازی‌های قبلی این سری حفظ کرده‌اند و مکان‌هایی با بافت مسطح را که توسط بافت‌های پس‌زمینه مسطح احاطه شده‌اند، به تصویر می‌کشند. اگرچه ظاهر آن‌ها نسبت به بازی قبلی به‌طور قابل‌توجهی بهبود یافته است. با این حال، این کاملاً در تضاد با مکان‌های مبارزه موجود در نسخه آرکید است. قدرت پردازش اضافی ارائه شده توسط سخت‌افزار System 12 به مدل‌های سه بعدی ابتدایی اجازه می‌دهد تا در بازی قرار بگیرند و با توجه به زمان انتشار بازی، ظاهر بسیار چشمگیری را به مخاطب ارائه دهند.

به همین ترتیب، تکن ۳ به میل سری به سمت موسیقی‌های گیرا و جذاب ادامه می‌دهد و به‌درستی سرعت و حرکت روان مبارزات بازی را مشخص می‌کند. با این حال، به دلیل تغییر در لحن کلی بازی، موسیقی متن تمایل دارد خود را بین یک صدای صنعتی‌تر یا به طور کلی هارد راک تقسیم کند  که به تمایز آن از بازی‌های قبلی این سری کمک می‌کند. حتی اگر موسیقی بازی دوم را ترجیح می‌دادم، باز هم نمی‌توانستم کیفیت موسیقی‌های تکن ۳ را انکار کنم و بسیاری از آهنگ‌های این بازی هنوز هم جزو موسیقی‌های مورد علاقه من در این سری هستند. هرچند بسیاری از شخصیت‌ها استیج‌های مشترکی دارند، موسیقی‌های منحصربه‌فرد شخصیت‌ها هم بازگشته است. فکر کنم موسیقی‌های موردعلاقه‌ی من در این بازی قطعه‌های شخصیت‌های برایان فیوری، کینگ، نینا ویلیامز و یوشیمتسو باشد، هرچند قطعه ی مخصوص جین کازاما هم به قطعه‌ی کلاسیکی تبدیل شده است. نسخه‌ی پلی‌استیشن دوباره تنظیم مخصوص خودش را دریافت کرده است و تفاوت بین کیفیت این دو تنظیم این‌بار به بیش‌ترین حد خود رسیده است. موسیقی متن نسخه دستگاه‌های آرکید در مقایسه با تنظیم نسخه کنسولی تقریباً مانند یک نمونه اولیه ناقص به نظر می‌رسد.

پورت اصلی بازی روی پلی استیشن ۱، نسبت به دو بازی قبلی محتوای بیشتری را اضافه کرده و علاوه بر بازگرداندن حالت های Survival، Team Battle و Time Attack، تکن ۳ دو حالت دیگر هم به ارمغان می‌آورد. اولین مورد، Tekken Force است که به نوعی بازی را به یک اثر بیتم‌آپ (beat-‘em-up) آرکید تبدیل می‌کند که در آن بازیکنان می‌توانند هر شخصیتی را در فهرست انتخاب کنند و اعضای مختلف سطح پایین سازمان مزدور تکن فورس را در چهار مرحله شکست دهند و شخصیت‌های قابل بازی دیگر هم به عنوان باس فایت ظاهر می‌شوند. نکته جالب این است که هر شخصیت دارای ترکیب متفاوتی از باس فایت‌ها است – اگرچه هیهاچی به طور کلی به عنوان باس ‌فایت نهایی استفاده می‌شود. حالت جدید دیگر Tekken Ball است که یکی از جذاب‌ترین حالت‌های تاریخ سری بازی تکن است. این حالت ترکیبی از والیبال و بازی وسطی (Dogeball) در جریان یک مسابقه استاندارد تکن است. دو مبارز به یک توپ حمله می‌کنند تا آن را به عقب و جلو بفرستند. بازیکنان هنگامی که با توپ ضربه می‌خورند یا اگر توپ در سمت آن‌ها به زمین‌ بیفتد، ضربه می‌خورند.

تکن ۳ بخش جدیدی به نام Theater Mode را هم اضافه کرد که به بازیکنان اجازه می‌داد تمام بخش‌های سینمایی را که تا قبل از آن مشاهده کرده‌اند، ببینند.  به‌عنوان یک پاداش، با قرار دادن دیسک دو بازی اول می‌توانید کات‌سین‌های آن را هم دوباره مشاهده کنید. نسخه‌ی پلی‌استیشن از شخصیت‌های انحصاری هم برخوردار بود. آنا ویلیامز دوباره به بازی برگشته است و دچار سرنوشتی مانند خواهرش شده است. او با هیچ یک از عوارض جانبی که نینا از آن رنج می‌برد از خواب بیدار می‌شود و به دنبال بازگرداندن خواهرش است. دکتر بوسکونوویچ هم در اینجا یک شخصیت قابل‌بازی است که البته سبک مبارزه عجیبی هم دارد. در نهایت، تکن ۳ اولین شخصیت مهمان این فرنچایز را هم معرفی می‌کند: شخصیتی به نام Gon. بله، قبل از اینکه آکوما در تکن ۷ هیاهوی بزرگی به‌ دست آورد و نامکو این مفهوم را در بازی‌های سول کالیبر (Soul Calibur) استفاده کند، دایناسور کوچکی از مانگایی به همین نام در تکن ۳ به‌عنوان شخصیت مهمان حضور پیدا کرد. متأسفانه حضور این شخصیت اثرات جانبی خاصی در بر داشته و باعث شده که امکان عرضه‌ی مجدد نسخه‌ی پلی‌استیشن ۱ بازی تکن ۳ – کامل‌ترین نسخه‌ی آن – به خاطر مشکلات حق مجوز غیرممکن یا حداقل بسیار دشوار باشد. جالب‌تر اینکه Gon شخصیتی نسبتا محبوب در تمام مناطق بود و اقلیت قابل‌توجهی از طرفداران وجود دارند که می‌خواهند او در عناوین آینده بازگردد.

بیشتر بخوانید: تکن ۳ بازی‌های مبارزه‌ای را برای همیشه تغییر داد؛ سالگرد ۲۵ سالگی بازی

به نظرم می‌توان با اطمینان گفت که تکن ۳ از لحاظ عینی بازی بهتری نسبت به تکن ۲ است که با تکیه بر اصول و مکانیک‌های آن اثر ساخته شده و نتیجه‌ی منطقی‌تر و بهتری را ارائه می‌کند و همچنین به عنوان نمونه‌ای عمل می‌کند که بازی‌های آینده این فرنچایز با آن قضاوت خواهند شد. به هر حال، اهمیت تکن ۳ در تاریخ این مجموعه و در تاریخ بازی‌های مبارزه‌ای سه‌بعدی غیرقابل‌انکار است.

Tekken Tag Tournament

در زمان عرضه‌ی بازی «تکن تگن تورنمنت» (Tekken Tag Tournament) به‌عنوان یکی از بازی‌های زمان عرضه‌ی پلی‌استیشن ۲ هیجان من برای سری تکن در اوج قرار داشت. تکن ۲ اولین بازی این سری بود که آن را کرایه کردم، تکن ۳ اولین اثر این فرنچایز بود که آن راخریدم و تکن تگ تورنمنت اولی عنوانی از سری تکن بود که برای آن یک کنسول خریدم. تکن تگ تورنمنت چیزی مثل تلاقی یک بستر آزمایشی برای تکنولوژی آینده‌ی بازی‌های نسل ششم و همچنین جشنی برای تاریخ تکن است.

تکن تگ تورنمنت از این نظر منحصر‌به‌فرد است که یک عنوان بزرگ در این فرنچایز به حساب می‌آید اما در عین حال بخشی از سری اصلی نیست و به همین ترتیب فاقد یک خط داستانی است. در واقع، کاری که این عنوان انجام می‌دهد، ارائه‌ی یک مبارزه‌ی رؤیایی میان شخصیت‌های تکن است. خوشبختانه، این به بازی بهانه‌ای می‌دهد تا بخش قابل‌توجهی از شخصیت‌های بازی تکن ۲ از جمله میشل چانگ، کونیموتسو، جک -۲ و پروتایپ جک، بک دو سان، بروس ایروین و لی چائولان بی‌نظیر را برگرداند. البته، جون کازاما و کازویا میشیما هم برگشته‌اند. در واقع، فهرست کردن شخصیت‌هایی که از تکن ۲ و ۳ برنمی‌گردند، ساده‌تر است: مارشال لاو، کینگ اول، کوما پدر، دکتر بوسکونوویچ و گون (Gon). شخصاً همیشه برایم غیبت مارشال لاو عجیب بود و معمولاً ناخودآگاه تصور می‌کنم که او در فهرست شخصیت‌های بازی است. به‌ویژه با توجه به گنجاندن سایر شخصیت‌های یکسان مانند میشل و مدل‌های قبلی جک. از همه مهم‌تر، شخصیت‌ها حتی فن‌های جدیدی به مجموعه حرکت‌ها و فن‌ها خود اضافه می‌کنند که به تمایز بیشتر شخصیت‌های میراثی تکن ۲ از الهامات و جانشینان مختلف آن‌ها کمک می‌کند. نکته جالب این است که شخصیت‌های قدیمی که از تکن ۳ برگشته‌اند، برای هرکدام از دو لباس خود رنگ‌های اضافی دارند، در حالی که شخصیت‌های تکن ۲ به ازای هر لباس یک رنگ دارند. به همین ترتیب، مجموعه‌ای تصادفی از شخصیت‌های هر دو بازی دارای لباس سوم مخفی هستند که با انتخاب شخصیت با دکمه Start قابل انتخاب است.

از نظر فنی، تکن تگ تورنمنت (Tekken Tag Tournament) دو شخصیت جدید را نیز به فهرست اضافه می‌کند. تتسوجین که شبیه موکوجین است، فقط بسته به لباسی که برای او انتخاب می‌کنید از آهن یا طلا ساخته شده است. همچنین باس‌فایت پایانی یا همان غولأخر بازی شخصیتی است که با نام «ناشناخته» (Unknown) نامگذاری شده است. «ناشناخته» زن جوانی است که کمی به جون کازاما شباهت دارد – با چشمان زرد درخشان و علامتی روی بازویش که شبیه به جین است. او با یک روح همراه است که شبیه به بالاتنه یک گرگینه است که هر عمل او را تقلید می‌کند. مانند موکوجین، او می‌تواند از حرکت‌های دیگر شخصیت‌ها تقلید کند اما می‌تواند در طول نبرد به میل خود رپرتوار خود را تغییر دهد. جالب اینجاست که او همیشه با سبک مبارزه‌ی مشابه جون کازاما نبرد را آغاز می‌کند.

در بیشتر موارد، تکن تگ تورنمنت عناصر گیم‌پلی تکن ۳ را حفظ می‌کند – تنها با کمی اصلاحات در سرعت و مکانیک بازی. برای مثال، حرکت در فضای سه‌بعدی بازی برای گریز از حمله (sidesteps) حتی نسبت به بازی قبلی واکنش‌پذیرتر شده‌ است و امکان فرار کامل از یک فریم را فراهم می‌کنند. این به بازیکنان باتجربه‌تر فرصت می‌دهد که بلافاصله توجه خود را به مکانیک اصلی و بزرگ این بازی معطوف کنند: مکانیک مبارزات تگ-تیم (tag-team). بازیکنان این بار دو شخصیت را انتخاب می‌کنند و وارد یک نبرد دو به دو می‌شوند. برخلاف اکثر بازی‌های مبارزه‌ای به سبک تگ، یک راند زمانی تمام می‌شود که فقط یک شخصیت تمام خط سلامتی خود را از دست بدهد. این امر بررسی سلامت هر دو شخصیت را یک ضرورت می‌کند و یک عنصر استراتژیک به بازی اضافه می‌کند: بازیکنان تهاجمی می‌خواهند کمبوهای خود را افزایش دهند تا در سریع‌ترین زمان ممکن شخصیتی که آسیب بیشتری دیده را از بین ببرند، در حالی که بازیکنان تدافعی‌تر می‌خواهند به طور مداوم با کم شدن خط سلامتی یک شخصیت، بین شخصیت‌ها تعویض کنند. بازیکنان همچنین می‌توانند با نگه داشتن دکمه پایین قبل از شروع هر دور، ترتیب تیم خود را تغییر دهند، اگرچه اگر در دورهای بعدی این کار انجام نشود، ترتیب شخصیت‌ها به حالت پیش‌فرض برمی‌گردد.

از چند طریق می‌توان تعویض شخصیت را انجام داد. ساده‌ترین راه این است که با فشردن دکمه‌ی مخصوص این کار را انجام داد اما این روش کمتر از دیگر روش‌ها ایمن است. همچنین می‌توان با اجرای حرکت پرتاب تیمی (tag throw) هم این کار را انجام داد. یک عملکرد عمومی برای دومی وجود دارد که با همه‌ی ترکیب شخصیت‌ها به جز ترکیب دو شخصیت کازویا و دِویل کار می‌کند که از نظر فنی به‌عنوان یک شخصیت در هنگام جفت‌شدن ظاهر می‌شوند – اگرچه تیم‌های خاصی نیز پرتاب‌های تیمی منحصربه‌فردی دارند که اغلب آسیب بیشتری نسبت به حالت استاندارد وارد می‌کنند. تعویض بعضی شخصیت‌ها حتی با انجام بعضی از حرکت‌های ویژه هم امکان‌پذیر است. وقتی شخصیت را تغییر می‌دهید، مثل بازی‌های مشابه بخشی از خط سلامتی شخصیتی که تغییر داده‌اید، رفته‌رفته احیا می‌شود. به همین ترتیب، اگر شخصیت روی صفحه چند بار ضربه بخورد، Netsu Power شریک او فعال می‌شود که با چشمک زدن خط سلامتی شخصیت غیرفعال مشخص می‌شود. برخی از جفت‌ شخصیت‌ها حتی شامل معرفی‌های ویژه، ژست‌های برنده و انیمیشن‌های باخت هستند که به رقابت یا دوستی اشاره می‌کنند.

حالت آرکید نردبانی به‌عنوان حالت تک‌نفره اصلی بازمی‌گردد و به ۸ مسابقه تبدیل شده است. هرچند، با توجه به این واقعیت که در هر مبارزه به غیر از مسابقه آخر در مقابل دو شخصیت قرار دارید، از لحاظ فنی در مجموع ۱۵ حریف در مقابلتان قرار می‌گیرد. کاراکترهای مخفی در هر دو نسخه بازی به شکل متفاوتی در دسترس قرار می‌گیرند: نسخه دستگاه‌های آرکید آن‌ها را به مدت زمانی که بازی بوت شده است، مرتبط می‌کند، در حالی که در نسخه پلی‌استیشن ۲ شخصیت‌ها به همان شیوه تکن ۳ باز می‌شوند. هرچند، برای من جالب است که این شخصیت‌ها مخفی حتی قبل از اینکه قفل آن‌ها را باز کنید، ممکن است در نبردهای حالت آرکید در مقابل شما ظاهر شوند. این در شرایطی است که در تکن ۳ اینگونه نبود. مبارزه هفتم منحصر‌به‌فرد است، به این معنا که شامل مبارزه با رقبای دو شخصیت است که به صورت پشت سر هم مبارزه می‌کنند، در حالی که مبارزه هشتم و آخر یک مبارزه دو به یک در مقابل شخصیت «ناشناخته» است. «ناشناخته» یک مزیت بزرگ در مبارزه خود دارد و می‌تواند خط سلامت قرمز را در هنگام پرواز به دست آورد و برای شکست دادن او باید ابتدا آن را از بین ببرید. او می‌تواند سلامت قابل‌بازیابی بازیکن را با حملات خاصی نفی کند. خوشبختانه، این فقط یک مبارزه با یک راند است اما با توجه به برخی از چیزهای دیوانه‌کننده‌ای که توانایی او در تغییر سبک مبارزه در پرواز می‌تواند ایجاد کند، این مبارزه را بدون توجه به طول آن به یک مبارزه دیوانه‌کننده تبدیل می‌کند.

در مقایسه با هر بازی دیگری در این سری، گرافیک Tekken Tag Tournament شاید جالب‌ترین بازی موردبحث باشد – صرفاً به این دلیل که تفاوت قابل‌توجهی بین نسخه‌های آرکید و کنسول خانگی وجود داشت. نسخه‌ی دستگاه‌های آرکید بازی تکن تگ تورنمنت روی همان سخت‌افزار سیستم ۱۲ نامکو اجرا شده بود؛ همان سخت‌افزاری که بازی تکن ۳ را اجرا می‌کرد. به همین خاطر، در نسخه‌ی دستگاه‌های آرکید گرافیک بازی ظاهر بلوکی مشابهی داشت. در واقع به نظر می‌رسد بسیاری از استیج‌ها به‌طور مستقیم از تکن ۳ با تغییرات جزئی بازیافت شده‌اند. حتی انواع ثانویه برای برخی از استیج‌ها وجود دارد. این در تضاد کامل با نسخه‌ی پلی‌استیشن ۲ قرار می‌گیرد که پیشرفت گرافیکی در آن بسیار بهتر است. مدل شخصیت‌ها در نسخه‌ی پلی‌استیشن ۲ تقریباً نزدیک به رندرهای CG موجود در بازی است. پس‌زمینه‌ها نیز به‌طور قابل‌توجهی بهبود یافته‌اند و بسیاری از آن‌ها قدرت محض پلی‌استیشن ۲ را با چندین شخصیت در پس‌زمینه‌های متعدد نشان می‌دهند. مرحله‌ای که در آن با «ناشناخته» مبارزه می‌کنید، شدیدترین اصلاحات را دریافت می‌کند: در حالی که نسخه آرکید چیزی جز یک پس‌زمینه سیاه را نشان نمی‌داد، پورت کنسولی معبد یونانی-رومی پر از شمعی را نشان می دهد. اگر از من بپرسید، می‌گویم که این یک تفاوت عظیم است.

مانند بازی‌های قبلی تکن، تنظیم‌های مجزایی برای موسیقی نسخه‌ی آرکید و نسخه‌ی کنسولی تکن تگ تورنمنت وجود داشت. با این حال، موسیقی متن نسخه دستگاه‌های آرکید به طور کلی یک چیز نادر به حساب می‌آید و نسخه‌ی پلی‌استیشن ۲ به دلایلی آن را حذف کرده بود. این به این معنی بود که من مجبور بودم برای کشف مجدد وجود آن تلاش و تحقیق کنم – راستش نمی‌توانستم به یاد بیاورم که موسقی نسخه آرکید چگونه به نظر می‌رسید زیرا بیشتر زمانی که من صرف این بازی کرده‌ام، از پورت‌های خانگی آن استفاده کرده‌ام. چند باری که من واقعاً نسخه آرکید را بازی کردم، در یک مرکز آرکید واقعی بود که راستش بهترین مکان برای بررسی و توجه به موسیقی بازی نیست. شاید به دلیل آن تازگی، من به طور فعال نسخه اصلی را ترجیح می‌دهم. به نوعی، علی‌رغم استفاده از همان خروجی MIDI قدیمی مانند بازی‌های قبلی این سری، به نظر می‌رسد که تیم صداگذاری نامکو با این بازی به چیز واقعاً خاصی دست یافته است. در مقایسه با تنظیم‌های قبلی این تنظیم همچون تنفس هوای تازه می‌ماند. این بدان معنا نیست که من از موسیقی نسخه‌ی کنسولی خوشم نمی‌آید بلکه می‌خواهم بگویم که موسیقی نسخه‌ی کنسولی در این بازی شامل موسیقی‌های موفق و ناموفق است اما نسخه‌ی آرکید ترکیبی متعادل‌تر را ارائه می‌کند. همان‌طور که قبلاً اشاره کردم، بیشتر مکان‌های مبارزه بازی به طور مشخص از استیج‌های شخصیت‌های تکن ۳ الهام گرفته شده است و به این ترتیب، نام‌های آن‌ها  هم بر اساس شخصیت‌هایی است که طبق آن‌ها ساخته شده‌اند – به استثنای استیج «مدرسه» (School). هرچند دوباره از فقدان موسیقی‌های مخصوص شخصیت‌ها در این بازی ناراحت بودم اما به‌مرور با آن کنار آمدم. کلیپ‌های صوتی در تکن تگ تورنمنت شبیه به دو بازی قبلی است. من لزوماً مطمئن نیستم که از نمونه‌های با کیفیت بالاتری استفاده کرده‌اند یا خیر، اما فریادها و ناله‌ها دقیقاً همان نسخه‌ی ضبط‌شده‌ی قبلی است.

همانطور که قبلاً اشاره کردم، نسخه پلی‌اسیتشن ۲ بازی تکن تگ تورنمنت کیفیت بصری و صوتی نسخه آرکید را بهبود بخشید. این نسخه همچنین دارای محتوای اضافی هم بود. در این نسخه، شخصیت «ناشناخته» به یک شخصیت قابل بازی تبدیل می‌شود. پایان‌بندی (اندینگ) سینمایی شخصیت‌ها دوباره برگشته است. اگرچه این بار به غیر از Unknown که یک پایان‌بندی سینمایی سنتی از قبل رندر شده دریافت کرده، دیگر پایان‌بندی‌ها به‌صورت درون انجین (in-engine) طراحی شده‌اند. حالت‌های Survival، Team Battle و Time Attack از دوبازی قبلی برگشته‌اند. نسخه کنسولی همچنین یک حالت آرکید نردبانی ۱ در مقابل ۱ و یک حالت Versus را برای کسانی که به مکانیک تگ تیم علاقه ندارند، قرار داده است. حالت جدید دیگر Tekken Bowl است که در واقع یک مینی گیم بولینگ به حساب می‌آید. هر شخصیت نقاط قوت و ضعف خود را در بولینگ دارد. این حالت هم از قابلیت تگ تیم پشتیبانی می‌کند. در نهایت، هر حالت ۲ در مقابل ۲ بازی از یک گزینه‌ی بازی کردن در قالب Pair Play Mode پشتیبانی می‌کند که به ۲ بازیکن اجازه می‌دهد با هم تیم شوند و هرکدام از آن‌ها یک شخصیت را در یک تیم انتخاب کنند. این قابلیت اجازه می‌دهد که ۴ بازیکن با همدیگر (۲ بازیکن در مقابل ۲ بازیکن دیگر) بازی کنند. این ویژگی فقط انحصاری نسخه‌ی کنسولی نیست و در یکی از نسخه‌های خاص آرکید هم موجود است.

برای مدتی طولانی، تکن تگ تورنمنت بازی موردعلاقه‌ی من در سری تکن بود. این بازی همان چیزی را که من از این مجموعه می‌خواستم، تعریف و ارائه کرد: یک بازی مبارزه‌ای سه‌بعدی سریع با شخصیت‌های دیوانه‌وار. از سوی دیگر، بازگشت شخصیت‌های تکن ۲ و ۳ و همچنین حضور شخصیت‌هایی مثل کازویا و میشل در نوع خود هیجان‌انگیز بود و در بلندمدت تأثیری خوبی روی واکنش‌ها به بازی داشت. اگر نسخه اصلی بعدی سری می‌توانست به ساخت فهرستی متنوع از شخصیت‌های جدید و قدیمی و حفظ گیم‌پلی محکمی ادامه دهد که خود را از سایر بازی‌های زیرمجموعه‌اش متمایز می‌کرد، به وضوح این سری به پیشرفت چشمگیر خود ادامه می‌داد. هرچند، به نظر می‌رسد که قرار نبود اینگونه شود. با این حال، تکن تگ تورنمنت حداقل توانست در طول عمر پلی‌استیشن ۲ عملکرد ثابتی داشته باشد و حتی موفق شد یک بار دیگر بر روی پلی‌استیشن ۳ عرضه شود . آن نسخه دارای گرافیک با کیفیت بالا و پشتیبانی از تروفی بود اما متأسفانه از حالت چند نفره آنلاین پشتیبانی نمی‌کرد. نسخه‌ی پلی‌استیشن ۳ همراه با فیلم ویدیویی Tekken: Blood Vengeance در بسته‌بندی معروف به Tekken Hybrid عرضه شد.

ادامه دارد…

منبع: retronaissance.wordpress.com