تاریخچه‌ی چیپست‌های سری اسنپدراگون ۸۰۰
از اواخر دهه ۲۰۰۰ تا به امروز، کمپانی کوالکام یکی از ستون‌های اصلی صنعت موبایل‌های هوشمند بوده و پردازنده‌ها و مودم‌های خانواده اسنپدراگون را در اختیار برخی از بزرگ‌ترین بازیگران این حوزه قرار داده است. این روزها، چیپست‌های پرچمدار کمپانی –یعنی اعضای خانواده اسنپدراگون ۸۰۰- هستند که بیشترین توجه‌ها را به خود جلب می‌کند و دلیل بسیار خوبی هم پشت این موضوع است.
چیپست‌های پریمیوم این کمپانی به این خاطر به شهرت فراوان رسیده‌اند که در سال‌های اخیر، به راحتی بهترین سیلیکون موجود برای موبایل‌های اندرویدی بوده‌اند و پردازنده‌های قدرتمند، پردازشگرهای گرافیکی بی‌رقیب و آخرین تکنولوژی‌های اتصالات مخابراتی را با خود به دیوایس‌های کمپانی‌هایی نظیر سامسونگ، شیائومی و وان پلاس آورده‌اند.
در این مقاله مروری جامع خواهیم داشت بر تاریخچه اسنپدراگون ۸۰۰ – خانواده چیپست‌های کلاس پریمیوم در سبد محصولات کوالکام. این مقاله از نخستین چیپست کوالکام تا آخرین چیپست که همین یکی دو ماه پیش معرفی شد را در بر می‌گیرد.
پیش از خانواده اسنپدراگون ۸۰۰: Sx و اسنپدراگون ۶۰۰
خانواده اسنپدراگون ۸۰۰ اکنون مشهورترین خانواده چیپست در جهان به حساب می‌آید، اما تا پیش از سال ۲۰۱۵ میلادی کوالکام اصلا از نام‌گذاری «۸۰۰» برای آن استفاده نمی‌کرد.
در عوض، نخستین پردازنده‌های پرچمدار کوالکام برای اسمارت‌فون‌های هوشمند، همگی عضو خانواده اسنپدراگون Sx بودند که خود از اسنپدراگون S1 تا S4 Plus را در بر می‌گرفت. این خانواده‌های چیپست از اواخر دهه ۲۰۰۰ میلادی تا سال ۲۰۱۳ از راه رسیدند و از نظر توان پردازشی و قابلیت‌ها، حسابی با یکدیگر تفاوت داشته و اساسا گستره‌ای وسیع را در بر می‌گرفتند.
نخستین چیپست‌های خانواده اسنپدراگون اس به خاطر سرعت کلاک ۱ گیگاهرتزی خود بر سر زبان‌ها افتاده بودند – حتی با این وجود که از طراحی‌های تک هسته‌ای بهره می‌بردند. این خانواده سپس ترند موجود در صنعت نیمه‌هادی را دنبال کرد و بعد از مدتی شاهد عرضه پردازنده‌های دو هسته‌ای از سوی کوالکام بودیم. ضمنا در همین مسیر، کوالکام هسته پردازنده شخصی‌سازی شده Scorpion را رها کرد و به سراغ هسته‌های Krait 200 خودش رفت.
یک رویه همیشگی –حداقل در اکثریت مواقع- استفاده از پردازشگرهای گرافیکی Adreno بود که بعد از خرید واحد موبایل AMD از سوی کوالکام، قدم به دنیای اسنپدراگون گذاشتند. می‌گوییم در اکثریت مواقع چون چیپست اسنپدراگون S1 (با نام فنی MSM7225) اساسا پردازشگر گرافیکی نداشت و پردازنده تک هسته‌ای بخت‌برگشته را مجبور می‌کرد که وظایف گرافیکی را نیز برعهده بگیرد. آیا می‌توانید تصور کنید که پردازنده موجود در سخت‌افزار یک موبایل مدرن و متعلق به سال ۲۰۲۰ بدون گرافیک مجزا از راه برسد؟
از سوی دیگر، در این نسل از چیپست‌های کوالکام بلوتوث ۲.۰ الی بلوتوث ۴.۰ گیرمان آمد، پشتیبانی از رم LPDDR و بعد LPDDR2 آغاز شد و تولید چیپست‌ها نیز با فرآیندهای ۶۵ الی ۴۵ نانومتری صورت می‌گرفت.
با وجود برخی موانع و چالش‌ها، کوالکام اوایل سال ۲۰۱۳ میلادی شروع به فاصله گرفتن از سری اس کرد و این رویه با عرضه چیپست ۲۸ نانومتری اسنپدراگون ۶۰۰ آغاز شد. این چیپست پریمیوم در آن زمان، قطعه سخت‌افزاری منتخب بسیاری از تولیدکنندگان دیوایس‌های اندرویدی بود و درک چرایی آن نیز اصلا سخت نیست. این چیپست طراحی چهار هسته‌ای پردازنده –با هسته‌های Krait 300- داشت و در عین حال از نمایشگرهایی با رزولوشن ۱۰۸۰p پشتیبانی می‌کرد.
اسنپدراگون ۶۰۰ ضمنا در دورانی از راه رسید که پردازنده‌های چند هسته‌ای حسابی مورد توجه امثال سامسونگ قرار گرفته بودند و کمپانی مدیاتک حتی تا طراحی پردازنده‌های هشت هسته‌ای نیز پیش رفته بود. با این همه، کوالکام نشان داد که وقتی صحبت از هسته‌های پردازنده باشد، کیفیت از اهمیت بیشتری نسبت به کمیت برخوردار است.
از دیگر مشخصات قابل توجهی که می‌شد روی اسنپدراگون ۶۰۰ یافت می‌توان به پشتیبانی از رم LPDDR3، دوربینی تا سقف ۲۱ مگاپیکسل، فیلم‌برداری با رزولوشن ۱۰۸۰p، طراحی ۲۸ نانومتری، وای‌فای ۲.۴ یا ۵ گیگاهرتز، بلوتوث ۴ و نخستین ورژن از تکنولوژی شارژ سریع کوالکام اشاره کرد.
برجسته‌ترین موبایل‌های مجهز به اسنپدراگون Sx: بلک‌بری Z10، اچ‌تی‌سی Sensation، نوکیا لومیا ۱۰۲۰، سونی اریکسون اکسپریا X10، سونی اریکسون اکسپریا پلی، سامسونگ گلکسی اس پلاس
برجسته‌ترین موبایل‌های مجهز به اسنپدراگون ۶۰۰: اچ‌تی‌سی One M7، ال‌جی Optimus G Pro، اوپو N1، سامسونگ گلکسی اس ۴
اسنپدراگون ۸۰۰، ۸۰۱ و ۸۰۵: بنا کردن فونداسیون
بعد از اسنپدراگون ۶۰۰، کمپانی کوالکام مستقیما به سراغ نخستین پردازنده‌های سری ۸۰۰ در تاریخچه اسنپدراگون رفت. چیپست اسنپدراگون ۸۰۰ در ابتدای سال ۲۰۱۳ از راه رسید و اسنپدراگون ۸۰۱ هم در ابتدای سال ۲۰۱۴ به جهان معرفی شد. اسنپدراگون ۸۰۰ و ۸۰۱ با فناوری ۲۸ نانومتری تولید شدند و بنابراین جهشی بزرگ نسبت به اسنپدراگون ۶۰۰ را رقم زدند. از سوی دیگر، همین زمان بود که برندینگ سری ۶۰۰ به چیپست‌های میان‌رده کوالکام تعلق گرفت.
اسنپدراگون ۸۰۱ یک ارتقای تدریجی را نسبت به اسنپدراگون ۸۰۰ رقم زد و مجهز به پردازنده و پردازشگر گرافیکی اندک سریع‌تر و دوام بیشتر بود. فارق از این، هر دو چیپست‌هایی ۳۲ بیتی با طراحی چهار هسته‌ای Krait 400 بودند و از آدرنو ۳۰۰ به عنوان پردازشگر گرافیکی بهره می‌بردند. نخستین پردازنده‌های سری اسنپدراگون ۸۰۰ کوالکام ضمنا از شارژ سریع ۲.۰، رم LPDDR3، بلوتوث ۴.۰ و نمایشگرهای ۲K پشتیبانی می‌کردند.
در این نسل، برای نخستین بار شاهد پردازنده‌های پرچمداری در سری اسنپدراگون بودیم که می‌توانستند فیلم‌برداری با رزولوشن ۴K را روی دیوایس‌هایی نظیر گلکسی اس ۵ و سونی اکسپریا زد ۲ میسر کنند. البته محدودیت‌ها و پرفورمنس نه‌چندان قدرتمند سخت‌افزارهای حافظه به این معنا بود که نخستین موبایل‌های این چنینی، در بهترین حالت تنها قادر به چند دقیقه فیلم‌برداری با رزولوشن ۴K بودند.
در اواخر سال ۲۰۱۴ میلادی، کوالکام به عرضه اسنپدراگون ۸۰۵ پرداخت که سر از موتورولا نکسوس ۶ و خانواده گلکسی نوت ۴ سامسونگ در آورد. این چیپست آخرین پردازنده پرچمدار ۳۲ بیتی کمپانی کوالکام بود. پردازنده اسنپدراگون ۸۰۵ با دستکاری کم و بیش پردازنده و سرعت‌های کلاک، از چیپست‌های قبلی سری اسنپدراگون ۸۰۰ متمایز ظاهر شد و از سوی دیگر همراه با پردازشگر گرافیکی آدرنو ۴۲۰، پشتیبانی از نمایشگرهای ۴K، سرعت دانلینک ۳۰۰ مگابیت بر ثانیه، پشتیبانی از UFS، بلوتوث ۴.۱ و پشتیبانی از دوربین‌های ۵۵ مگاپیکسلی از راه رسید.
برجسته‌ترین موبایل‌های مجهز به این سه چیپست: اچ‌تی‌سی One M8، ال‌جی جی ۳، ال‌جی جی فلکس، وان پلاس وان، سامسونگ گلکسی اس ۵، سامسونگ گلکسی نوت ۴، سونی اکسپریا زد ۲
اسنپدراگون ۸۰۸ و ۸۱۰: ورود به عصر ۶۴ بیتی
هنگامی که اپل از آیفون ۵ در اواخر سال ۲۰۱۳ رونمایی کرد که نخستین موبایل مجهز به چیپست ۶۴ بیتی به حساب می‌آمد، تولیدکنندگان اندرویدی در خواب خوش به سر می‌بردند. و کوالکام فرصتی کافی نداشت که به این حرکت اپل در سال ۲۰۱۴ پاسخ دهد. اما در سال ۲۰۱۵ شاهد نخستین پرچمداران ۶۴ بیتی این کمپانی نیز بودیم که در قالب اسنپدراگون ۸۰۸ و ۸۱۰ (با فناوری تولید ۲۰ نانومتری) ظهور کردند.
اسنپدراگون ۸۱۰ روی کاغذ چیپستی قدرتمندتر بود که طراحی ۸ هسته‌ای (شامل چهار هسته Cortex-A57 و چهار هسته Cortex-A53) را به دنیای چیپست‌های کلاس پرچمدار اندروید می‌آورد و به پردازشگر گرافیکی آدرنو ۴۳۰ نیز مجهز بود. از سوی دیگر، اسنپدراگون ۸۰۸ شش هسته پردازشی (دو هسته Cortex-A57 و چهار هسته Cortex-A53) داشت و به پردازشگر گرافیکی اندک ضعیف‌تر آدرنو ۴۱۸ مجهز شد.
اسنپدراگون ۸۱۰ بسیاری از ویژگی‌های خود را با دو چیپست ۸۰۰ و ۸۰۱ به اشتراک می‌گذاشت و برای مثال کماکان از شارژ سریع ۲.۰، نمایشگرهای ۴K، حافظه‌های UFS، بلوتوث ۴.۱ و دوربین‌های ۵۵ مگاپیکسلی پشتیبانی می‌کرد. همین ماجرا با اسنپدراگون ۸۰۸ هم تکرار شد، اما تنها تفاوت برجسته این بود که این چیپست از نمایشگرهای ۴K و دوربین‌هایی با خروجی ۵۵ مگاپیکسل پشتیبانی نمی‌کرد.
باور عمومی اینست که اسنپدراگون ۸۱۰ باعث شد محصولات برخی از برندها بیش از حد داغ شوند. گزارش‌هایی شنیده می‌شد حاکی از اینکه نخستین موبایل‌های عرضه شده در آن سال، همگی از مشکلات مربوط به حرارت رنج می‌بردند. سپس در نیمه دوم سال ۲۰۱۵ میلادی، کوالکام ورژن ۲.۱ چیپست اسنپدراگون ۸۱۰ را عرضه کرد و مدعی شد که این قطعه سیلیکونی «خنک‌تر از همیشه» کار می‌کند. این چیپست دستکاری شده در نهایت از امثال وان پلاس ۲ و شیائومی می نوت پرو سر در آورد.
برجسته‌ترین موبایل‌های مجهز به این دو چیپست: اچ‌تی‌سی One M9، هواوی نکسوس ۶P، ال‌جی جی ۴، ال‌جی جی فلکس ۲، ال‌جی V10، وان پلاس ۲
اسنپدراگون ۸۲۰: بازگشت به ریشه‌ها
شهرت کوالکام در سال ۲۰۱۵ به خاطر مشکلات حرارتی اسنپدراگون ۸۱۰ اندکی خدشه‌دار شد، اما این کمپانی در سال ۲۰۱۶ میلادی نشان داد که همچنان قادر به ارائه پردازنده‌هایی شدیدا قدرتمند و همه‌فن حریف است. اسنپدراگون ۸۲۰ بازگشت کوالکام به دنیای پردازنده‌های شخصی‌سازی شده با طراحی چهار هسته‌ای را رقم زد و برای اولین بار شاهد استفاده از برند Kryo نیز بودیم.
بازگشت به سمت استفاده از هسته‌های پردازشی کمتر، ظاهرا آسیب چندانی به اسنپدراگون ۸۲۰ وارد نکرد – حداقل نه از منظر وظایف تک هسته‌ای. پردازشگر گرافیکی آدرنو ۵۳۰ باعث بهبود ۴۰ درصدی عملکرد گرافیکی نسبت به پردازشگر گرافیکی موجود در اسنپدراگون ۸۱۰ شد. این سیلیکون پرچمدار جدید ضمنا به استفاده از رابط برنامه‌نویسی گرافیکی وولکان روی آورد که باعث می‌شد پرفورمنس در بازی‌ها و اپلیکیشن‌هایی که از آن پشتیبانی می‌کردند به شکل قابل توجهی بهتر شود.
کوالکام اسنپدراگون ۸۲۱ را نیز در نیمه دوم سال ۲۰۱۶ میلادی عرضه کرد که به پردازنده و پردازشگر گرافیکی اندک بهتر مجهز بود و مصرف انرژی باتری نیز در آن اندکی بهبود یافته بود. گذشته از این‌ها، هر دو چیپست اساسا یکسان بودند. این دو چیپست قابلیت شارژ سریع ۳.۰ را با خود به همراه می‌آوردند و از رم LPDDR4، بلوتوث ۴.۱، Cat 12 LTE و دوربین‌های واحد ۲۸ مگاپیکسلی پشتیبانی می‌کردند.
ضمنا لازم به اشاره است که اسنپدراگون ۸۲۰ و ۸۲۱ نخستین تلاش قاطعانه کوالکام برای حرکت به سمت پردازش ناهمگن از طریق پردازنده سیگنال دیجیتال Hexagon 680 به حساب می‌آمدند. با این رویکرد جدید، کوالکام برخی از وظایف پردازنده و پردازشگر گرافیکی را به پردازنده سیگنال دیجیتال –و دیگر اجزای موجود روی چیپست- محول می‌کرد و به این ترتیب، به سرعت و بهینگی انرژی بیشتر دست می‌یافت.
از جمله وظایفی که می‌توان به پردازنده سیگنال دیجیتال محول کرد، بینایی کامپیوتری، پایش فعالیت‌های فیزیکی و برخی از وظایف مربوط به پردازش تصویر هستند. این یکی از مهم‌ترین ترندها در تاریخچه پردازنده‌های سری اسنپدراگون کوالکام به حساب می‌آید، زیرا نشان می‌دهد که ساخت پردازنده، پردازشگر گرافیکی و مودم برای رقابت و باقی ماندن در این صنعت کافی نخواهد بود.
برجسته‌ترین موبایل‌های مجهز به این دو چیپست: سری گوگل پیکسل، اچ‌تی‌سی ۱۰، ال‌جی جی ۵، ال‌جی جی ۶، ال‌جی V20، سامسونگ گلکسی اس ۷، شیائومی می ۵
اسنپدراگون ۸۳۵: نقشه راهی برای آینده
اسنپدراگون ۸۲۵ سال ۲۰۱۷، چیپستی مهم برای کوالکام بود، زیرا این شرکت توانست چند سنت جدید در محصولات خود به راه بیندازد که تا همین امروز به آن‌ها پایبند بوده است. برای شروع، کوالکام از خیر استراتژی پردازنده‌های شخصی‌سازی شده خود به کل گذشت و در عوض به سراغ طراحی‌های پردازنده نیمه شخصی‌سازی شده آرم رفت (چهار هسته Cortex-A73 و چهار هسته Cortex-A53). یک سنت دیگر که با اسنپدراگون ۸۳۵ به راه افتاد، گذار به سمت طراحی هشت هسته‌ای پردازنده‌ها به جای طراحی چهار هسته‌ای موجود در اسنپدراگون ۸۲۰ و ۸۲۱ بود.
کوالکام ضمنا ترند استفاده از دوبین دوگانه که طی سال ۲۰۱۶ آغاز شد را حسابی جدی گرفت و برای نخستین بار شروع به پشتیبانی از دوربین‌های دوگانه کرد. به این ترتیب، اسنپدراگون ۸۳۵ قادر به پشتیبانی از دو دوربین با سنسورهای ۱۶ مگاپیکسلی یا یک دوربین با سنسور ۳۲ مگاپیکسلی بود. از دیگر قابلیت‌های این چیپست در حوزه چند رسانه‌ای می‌توان به زوم بهتر، ضبط ویدیو با دامنه داینامیک بالا و پشتیبانی از HEVC اشاره کرد.
برخلاف سال قبل، کوالکام در اواسط سال یک چیپست اندک بهبود یافته –مثلا چیزی که اسنپدراگون ۸۳۶ یا اسنپدراگون ۸۳۵ پلاس نام بگیرد- نساخت. کوالکام این ترند را در سال بعدی نیز ادامه داد. برخی از مهم‌ترین قابلیت‌هایی که در ۸۳۵ یافت می‌شدند، پردازشگر گرافیکی آدرنو ۵۴۰، بلوتوث ۴، گیگابیت LTE، شارژ سریع ۴ و پشتیبانی از نمایشگرهای HDR بودند.
این چیپست ضمنا برای اولین بار در خانواده چیپست‌های پرچمدار کوالکام، راهش را به لپ‌تاپ‌های ویندوزی نیز باز کرد. متاسفانه نخستین لپ‌تاپ‌ها و دیوایس‌های تبدیل شونده و مجهز به این چیپست از نظر قدرت پردازشی و سازگاری با اپلیکیشن‌های مختلف، ناامیدکننده ظاهر شدند و این چالشی است که کوالکام، مایکروسافت و دیگر شرکایشان تا همین امروز با آن سر و کله می‌زنند.
برجسته‌ترین موبایل‌های مجهز به اسنپدراگون ۸۳۵: اچ‌تی‌سی U11 Plus، ال‌جی V30، وان پلاس ۵، وان پلاس ۵T، سامسونگ گلکسی اس ۸ و شیائومی می ۶
اسنپدراگون ۸۴۵: تا همین امروز قدرتمند
کوالکام در پایان سال ۲۰۱۷ میلادی از اسنپدراگون ۸۴۵ رونمایی کرد و بدین ترتیب شاهد استفاده از این چیپست در انبوهی از اسمارت‌فون‌های سال ۲۰۱۸ بودیم و برخی آن را یکی از بهترین پردازنده‌های موجود در تاریخچه اسنپدراگون به حساب می‌آورند. این چیپست برای نخستین بار از تکنولوژی پردازنده‌های DymamiQ کمپانی آرم (چهار هسته Cortex-A75 و چهار هسته Cortex-A55) استفاده می‌کرد و در کنار پردازشگر گرافیکی آدرنو ۶۳۰، قدرت پردازشی بهبودیافته و مصرف انرژی بهینه‌تر را با خود به ارمغان می‌آورد. آدرنو ۶۳۰ توانست ضمنا به بهبود ۳۰ درصدی رندرینگ گرافیکی نسبت به چیپست پرچمدار سال پیش کوالکام منجر شود.
اسنپدراگون ۸۴۵ در زمانی از راه رسید که قطعه مخصوص یادگیری ماشینی داشت تبدیل به پای ثابت چیپست‌های موبایل تبدیل می‌شد و هواوی چیپست کرین ۹۷۰ خود را ماه‌ها پیش از کوالکام، به یک واحد پردازش عصبی (NPU) مجهز کرده بود. در اسنپدراگون ۸۴۵ خبری از قطعه مخصوص یادگیری ماشینی نبود، اما در عوض شاهد یک ورژن ارتقایافته از پردازنده سیگنال دیجیتال Hexagon بودیم که می‌توانست پردازش صدا، تصویر، بینایی کامپیوتری و دیگر وظایف مشابه را به صورت بومی روی دستگاه امکان‌پذیر کند.
این پردازنده در ابتدا از نظر پشتیبانی از دوربین تفاوتی با اسنپدراگون ۸۳۵ نداشت –و از همان ساختار دوگانه ۱۶ پگاپیکسل + ۱۶ مگاپیکسل یا ساختار واحد ۳۲ مگاپیکسلی پشتیبانی می‌کرد- اما کوالکام با گذشت زمان، امکان پشتیبانی از تصاویر چند فریمی ۴۸ مگاپیکسلی و اسنپ‌شات‌های ۱۹۲ مگاپیکسلی را میسر کرد. از دیگر قابلیت‌های قابل توجه مربتط با دوربین می‌توان به ضبط ویدیوی ۴K با نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه، ضبط ویدیوی ۴K با دامنه داینامیک بالا و کاهش نویز چند فریمی اشاره کرد.
اسنپدراگون ۸۴۵ ضمنا با افزودن قابلیت‌های مهمی مانند آزادی عمل شش درجه‌ای، کمکی بزرگ به پشتیبانی از واقعیت افزوده، واقعیت مجازی و واقعیت ترکیبی کرد. ویژگی‌هایی مانند شارژ سریع ۴ پلاس، تکنولوژی TrueWireless برای صدای وایرلس بهبودیافته و واحد پردازش امنیتی را نیز به معادله اضافه کنید و آنچه گیرتان می‌آید، پکیجی بسیار قدرتمند است که حتی با معیارهای امروزی هم عملکردی بسیار خوب دارد.
برجسته‌ترین موبایل‌های مجهز به اسنپدراگون ۸۴۵: سری گوگل پیکسل ۳، اچ‌تی‌سی U12 Plus، وان پلاس ۶، وان پلاس ۶T، پوکو F1 و شیائومی می ۸
اسنپدراگون ۸۵۵ و ۸۵۵ پلاس: بازگشت به دوران چیپست‌های میان نسلی
اسنپدراگون ۸۵۵ در سال ۲۰۱۹ میلادی، بسیاری از قواعد بنیادین را به شکلی چشمگیر تغییر داد. این چیپست با تقلید از کاری که مدیاتک و هواوی پیشتر کرده بودند، ساختار سه لایه‌ای را پردازنده‌هایش آورد. بنابراین شما یک هسته پردازشی قدرتمند برای وظایف بسیار سنگین داشتید، سه هسته پردازشی برای وظایفی که نیازمند پرفورمنس متوسط بودند و چهار هسته دیگر برای فعالیت‌های سبک.
همین ساختار سه لایه‌ای پردازنده را با طراحی ۷ نانومتری برای نخستین بار در جهان ترکیب کنید و آنچه به دست می‌آید، چیپستی بسیار قدرتمند و بسیار بهینه است. اسنپدراگون ۸۵۵ پلاس –که اواسط سال ۲۰۱۹ عرضه شد- نیز سرعت کلاک قدرتمندترین هسته موجود در چیپست و همینطور پردازشگر گرافیکی آدرنو ۶۴۰ را بالا برد. غیر از این، مدل پلاس هیچ تفاوتی با مدل استاندارد ۸۵۵ نداشت.
این نخستین چیپست کمپانی بود که از شبکه‌های مخابراتی ۵G پشتیبانی می‌کرد، اما به کمک یکی از دو مودم اکسترنال X50 یا X55. از سوی دیگر، پشتیبانی از ۴G هم به بهترین حالت خود رسید و می‌توانست در تئوری دستیابی به سرعت ۲ گیگابیت بر ثانیه را امکان‌پذیر کند.
اسنپدراگون ۸۵۵ نخستین ساخته کوالکام بود که از سخت‌افزار مخصوص یادگیری ماشینی –در قالب شتاب‌دهنده Hexagon Tensor- بهره می‌برد و این قطعه، خود یکی از اجزای پردازنده سیگنال دیجیتال Hexagon بود. به این ترتیب فعالیت‌های مربوط به یادگیری ماشینی مانند تشخیص صدا، تبدیل صدا به متن و چیزهایی از این دست با سرعت و بهینگی هرچه بیشتر امکان‌پذیر شدند.
کوالکام از سوی دیگر تمرکزی مضاعف روی قابلیت‌های چند رسانه‌ای داشت و کار را با پشتیبانی بهتر از دوربین‌ها آغاز کرد. به این ترتیب برای نخستین برای نخستین بار شاهد رونمایی از پردازنده سیگنال تصویر مبتنی بر بینایی کامپیوتری بودیم که تصویربرداری و فیلم‌برداری بسیار پیشرفته‌تر را امکان‌پذیر می‌کرد و قابلیت‌هایی نظیر فیلم‌برداری HDR10 Plus، فیلم‌برداری ۴K HDR در حالت پرتره، فیلم‌برداری اسلو موشن با ۴۸۰ فریم بر ثانیه و ضبط با HEIF یا HEVC را به ارمغان آورد. از طرف دیگر، این چیپست قادر به ثبت اسنپ‌شات‌های ۱۹۲ مگاپیکسلی،تصاویر ۴۸ مگاپیکسلی با پردازش چند فریمی و پشتیبانی از دوربین‌هایی دوگانه با دو سنسور ۲۲ مگاپیکسلی بود.
گیمینگ هم از دیگر حوزه‌هایی بود که از توجه ویژه کوالکام برخوردار شد و برای نخستین بار شاهد رونمایی از مجموعه قابلیت‌هایی بودیم که تحت عنوان Elite Gaming شناخته می‌شوند. این قابلیت‌ها به صورت خاص به کاهش لگ و بریدگی در بازی‌ها منجر می‌شدند و افزونه‌هایی تازه برای جلوگیری از تقلب در بازی‌های رقابتی و آنلاین داشتند.
یک اتفاق مهم دیگر در اسنپدراگون ۸۵۵، اضافه شدن مجموعه FastConnect بود و کوالکام این نام را برای مجموعه قابلیت‌هایی انتخاب کرد که به اتصالات وایرلس مربوط می‌شدند. پلتفرم FastConnect 6200 شامل بلوتوث ۵.۱ و وای‌فای ۶ می‌شد. و در نهایت باید به قابلیت‌هایی نظیر پشتیبانی از شارژ سریع ۴.۰ پلاس، شتاب‌دهنده دستیارهای صورت، صدای aptX Adaptive برای صدای وایرلس باکیفیت‌تر و پشتیبانی از حسگرهای اثر انگشت فراصوت هم پکیج محصول کوالکام را تکمیل می‌کردند.
برجسته‌ترین موبایل‌های مجهز به اسنپدراگون ۸۵۵: ایسوس راگ فون ۲، ایسوس ذن‌فون ۶، ال‌جی جی ۸، وان پلاس ۷ و ۷T، سامسونگ گلکسی اس ۱۰، شیائومی می ۹T Pro (که تحت عنوان ردمی K20 Pro هم شناخته می‌شود)
اسنپدراگون ۸۶۵: بهای سنگین ۵G
تازه‌ترین پردازنده‌های پرچمدار سری اسنپدراگون، احتمالا جنجالی‌ترین پردازنده‌های تاریخ کوالکام از زمان عرضه اسنپدراگون ۸۱۰ در سال ۲۰۱۵ میلادی نیز بوده باشند. این بار هیچ تردیدی وجود نداشت که اسنپدراگون ۸۶۵ یک چیپست کلاس جهانی بود که بهترین پرفورمنس و قابلیت‌های ممکن را با خود به ارمغان می‌آورد و اساسا سریع‌ترین پردازنده بازار برای موبایل‌های اندرویدی بود.
اما متاسفانه بزرگ‌ترین مشکل این چیپست، به قیمت‌گذاری آن مربوط بود. در انبوهی از گزارش‌های مختلف خواندیم که قیمت اسنپدراگون ۸۶۵ در قیاس با اسنپدراگون ۸۵۵ به شکلی چشمگیر افزایش یافت. این موضوع باعث شد که تولیدکنندگان موبایل‌های اندرویدی هم مجبور به انداختن هزینه‌های بیشتر بر دوش مصرف‌کنندگان باشند و حتی برندهایی نظیر وان پلاس و شیائومی هم که به قیمت‌گذاری‌های مقرون به صرفه شهرت دارند، برچسب قیمت محصولات خود را به طور قابل توجهی بالاتر بردند.
کوالکام همراه با هر چیپست اسنپدراگون ۸۶۵، یک مودم ۵G جداگانه (مدل X55) را نیز به دست تولیدکنندگان رساند و این یعنی حتی برخی موبایل‌های مجهز به اسنپدراگون ۸۶۵ که رسما از ۵G پشتیبانی نمی‌کردند نیز این مودم پرسرعت را زیر شنل خود داشتند. از سوی دیگر، این یعنی حتی اگر از استفاده از ۴G هم راضی باشید، همچنان یک قطعه ۵G اجباری، اضافه و گران‌قیمت نیز درون دستگاهتان خواهید داشت.
در هر صورت، اسنپدراگون از همان ساختار سه لایه پردازنده که پیشتر در اسنپدراگون ۸۵۵ مشاهده شده بود بهره می‌گرفت. بنابراین شاهد چهار هسته Cortex-A77 –یک هسته اصلی و سه هسته متوسط- و چهار هسته Cortex-A55 برای دستیابی به بهینگی بودیم. از سوی دیگر پردازشگر گرافیکی آدرنو ۶۵۰ را هم به دست آوردیم که ترند عملکرد پریمیوم در تجربه بازی‌های پیشرفته را ادامه می‌داد.
در این بین، چیپست اسنپدراگون ۸۶۵ پلاس در ماه جولای از راه رسید و فرکانس هسته اصلی را به ۳.۱ گیگاهرتز رساند. بدین ترتیب برای نخستین بار در خانواده اسنپدراگون کوالکام، شاهد عبور از مرز فرکانس کاری ۳ گیگاهرتز بودیم. این چیپست بهبودیافته ضمنا سرعت پرفورمنس گرافیکی را ۱۰ درصد بالاتر از چیپست استاندارد برد. از دیگر تفاوت‌های برجسته هم می‌توان به این اشاره کرد که مدل پلاس به جای وای‌فای ۶ و بلوتوث ۵.۱ از وای‌فای ۶E و بلوتوث ۵.۲ پشتیبانی می‌کرد. گذشته از این‌ها، دو چیپست تفاوت دیگری با یکدیگر نداشتند.
می‌توان بحث کرد که هر دو چیپست از برخی از تحسین‌برانگیزترین قابلیت‌های دوربین در پردازنده‌هایی که تاکنون روانه بازار شده‌اند برخوردار بودند. چیپست پرچمدار کوالکام در سال ۲۰۲۰، از اسنپ‌شات‌های ۲۰۰ مگاپیکسلی، پردازش چند فریمی در تصاویر ۶۴ مگاپیکسلی و ساختار دوگانه دوربین با دو سنسور ۲۵ مگاپیکسلی پشتیبانی می‌کرد. اما مشخصات دیوانه‌وار دوربین همین‌جا به پایان نمی‌رسد. این قطعه سیلیکونی قادر به ضبط ویدیو با ۹۶۰ فریم بر ثانیه، فیلم‌برداری با رزولوشن ۸K و ثبت تصاویر ۶۴ مگاپیکسلی به صورت همزمان با فیلم‌برداری ۴K HDR بود.
و در نهایت باید به دیگر قابلیت‌های برجسته چیپست مانند مانند aptX Voice برای تماس‌های تلفنی بلوتوثی، پشتیبانی از شبکه‌های mmWave و زیر ۶ گیگاهرتز ۵G، شارژ سریع ۴ پلاس، یک موتور هوش مصنوعی که دو برابر پرفورمنس بیشتر نسبت به ورژن قبلی داشت و پشتیبانی از نمایشگرهایی با نرخ به‌روزرسانی ۱۴۴ هرتز اشاره کرد.
برجسته‌ترین موبایل‌های مجهز به اسنپدراگون ۸۶۵: ایسوس راگ فون ۳، ال‌جی V60، وان پلاس ۸، اوپو Find X2 Pro، سامسونگ گلکسی اس ۲۰ (ورژن آمریکا) و شیائومی می ۱۰
منبع: Android Authority
