پورتال با ری تریسینگ به‌طرز عجیبی ترسناک می‌شود
آیا یک ریمستر ساده می‌تواند به‌کل ژانر آن بازی عوض کند؟ بعد از بیش از دو ساعت تجربه‌ی پورتال که بروزرسانی رایگانی دریافت کرده و ری‌تریسینگ به آن اضافه شده، وسوسه شدم تا بگویم بله، عوض می‌کند.
اگر بنا بود فهرستی کوتاه از «بامزه‌ترین بازی‌هایی که تاکنون خلق شده» داشته باشیم، نسخه‌ی اول پورتال خیلی راحت در آن جای می‌گرفت. این بازی که در سال ۲۰۰۷ به‌عنوان نسخه‌ای فرعی از بازی هف لایف/Half-Life منتشر شد، در سبک پازل و با زاویه دید اول شخص و اثری جمع‌وجور بود و توانست طنز هف لایف را از حاشیه به کانون توجه بیاورد. شما در نقش شل/Chell هستید، انسانی که موش آزمایشگاهی شرکت اپرچر/Aperture شده، ولی به‌مرور از گلادوس/GlaDOS، هوش مصنوعی بدذاتی که گویی حرف زدنش ترکیبی از Siri [اپلیکیشن اپل] و میچ هدبرگ/Mitch Hedberg [استندآپ کمدین] است، پیشی می‌گیرد — با کمک مقدار زیادی فسفر سوزاندن، آمادگی جسمانی شل، و سلاحی غیرکشنده که به‌جای گلوله یک جفت پورتال متصل‌بهم شلیک می‌کند. همزمان که هیجان‌انگیز است یک حالت فکاهی هم دارد، و بیشتر برای اینکه باعث شکل‌گیری میمی درباره‌ی کیک شد معروف است، و همینطور آهنگ تیتراژ پایانی‌اش که توسط موزیسینی طنزپرداز به نام جاناتان کولتون/Jonathan Coulton ساخته شد.
پورتال با Nvidia RTX، به استثنای جلوه‌های بصری، عینا همان پورتال ۲۰۰۷ است. با همان پازل‌ها، با همان بازی‌نامه و صدابرداری، و با همان ارجاعات شیرین و تصنیف پایانی. ولی ظاهرش این بار کاملا متفاوت است. برای بهره بردن از بیشترین پتانسیل آخرین و پیشرفته‌ترین کارت‌های گرافیکی، انویدیا با ولو، ناشر پورتال، همکاری کرد تا در بروزرسانی‌ای جدید کل گرافیک بازی را مسخ کند، مسخی که با کمک جادویی‌ترین تکنولوژی گرافیکی این روزها یعنی ری تریسینگ انجام شده است.
خب، ری تریسینگ چیست؟ ولی قبل از جواب باید پرسید چقدر وقت توی دست و بالتن هست؟ اگر ۲۰ دقیقه زمان دارید، شدیدا پیشنهاد می‌کنم این ویدئوی متخصصین دیجیتال فاوندری را ببینید که چگونه همه‌ی آن را می‌شکافند. با این حال، اگر چند ثانیه بیشتر وقت ندارید، پس با یک تعریف فست فودی شروع می‌کنیم. ری تریسینگ روشی بسیار واقع‌گرایانه‌تر برای شبیه‌سازی نور در بازی‌های ویدئویی است. با این تکنولوژی، می‌بینید رفلاکس‌ها و سایه‌ها، و همینطور ظرایف بازتاب نور، خمیده شده و در متریال‌های محیط حل می‌شوند.
ری تریسینگ خصوصا در محیط‌هایی بیشتر به چشم می‌آید که خود نور هم از همیشه نقش بیشتری داشته باشد: سطوح خیس و نمناک، فلزها، شیشه‌ها و آینه‌ها. و هزارتوی آزمایشگاهی و صنعتی موجود در پورتال محیطی ایده‌آل برای خودنمایی این تکنولوژی است.
برای ایجاد آزمایشگاهی شدیدا واقع‌گرایانه و مثال‌زدنی، تیم پشت بروزرسانی پورتال RTX نسخه‌ای از پورتال را ساخته که واقع‌گرایی محیط را بر همه‌چیز اولویت قرار داده است. با فرض اینکه سخت‌افزار لازم برای اجرای چنین چیزی را دارید — نیازمند به کارت گرافیک Nvidia RTX 3090 با فعال کردن قابلیت Deep Learning Super Sampling برای گرفتن پرفورمنسی مکفی روی یک تلویزیون با وضوح تصویر 4K –، پس می‌توانید به نسخه‌ای چنان واقع‌گرایانه از آزمایشگاه گلادوس برسید که به مرحله‌ی ترسناکی رسیده است. و این را بی‌اغراق می‌گویم.
برای برجسته‌تر کردن بیشتر نورپردازی پویا، محیط‌های آزمایشگاهی پورتال با RTX از همیشه تاریک و نمورتر به نظر می‌آیند؛ سایه‌های تیره و جوهرگونه هر گوشه‌ای را پر کرده است. خیلی از سطوح حالا خیس و انگار چسبناک به نظر می‌آیند، انگار که اگر زانویتان را به آن بکشید احتمالا گونه‌ی نادری از آلودگی باکتریایی وارد بدنتان می‌شود. نورهای الکتریکی می‌جهند، و نوری ملایم و روح‌مانند ساطع می‌کنند. دیوارها دیگر شبیه یک سری قاب فلزی نیستند؛ بیشتر به بلوک‌های استایلی سنگین، توپر و غیرقابل‌حرکات‌دادن شبیه شده‌اند. ماحصلش شده محیط‌هایی به‌مراتب کلاستروفوبیک‌تر.
تا حالا این تاثیر را در دیگر بازی‌های قدیمی دیگر هم که بروزرسانی ری تریسینگ دریافت کرده‌اند دیده‌ایم. با جایگزینی نور طبیعی به‌جای نور مصنوعی، چیزها به نظر تاریک و ترسناک‌تر می‌رسند. اما هیچکدام در حد پورتال به مرحله‌ی ترسناک شدن نزدیک نشدند. در این مورد، این فقط بازی نیست که کمی تاریک‌تر شده — هنوز تعداد قابل توجهی اتاق هست که به نور فلورسنت و بیمارگونه‌ی دفاتر رسمی شبیه شده‌اند. با اولویت قرار دادن واقع‌گرایی در جلوه‌های بصری، پورتال بیشتر از اینکه مثل قدیم حس یک اثر فکاهی بدهد حس اثری را می‌دهد که پشت‌پرده‌اش اتفاق شومی دارد می‌افتد.
بازی‌های ولو در دهه‌ی ۲۰۰۰ یک‌جور طراحی هنری آجری، کروکثیف داشتند، بیشتر یادآور موجودی جهش یافته، که باعث شد تا شوترهای اول شخصش از نظر زیبایی‌شناسانه بیشتر به تملقی از معماری‌های بروتالیست شرکت‌محور-فاشیستی شبیه شود. با اینکه دیگر شوترهای طراز اول/AAA آن دوره مثل کرایسیس و کال آو دیوتیْ، به‌عنوان شوکیس‌های گرافیکی، بیشتر با اسب بخار و گرافیک فنی خودنمایی می‌کردند، سری هف لایف اما بیشتر به گرافیک هنری اهمیت می‌داد. جهان‌هایی که ولو ساخت از نظر فنی چندان فوق‌العاده نبود، اما دوام بیشتری در طول زمان داشت. آنها نگاهی کارکردگرا به جنبه‌های بصری بازی خود داشتند.
در مورد پورتال، این کارکرد یعنی جنبه‌های بصری باید طوری ساخته می‌شد تا بازی حالت فکاهی و سرخوش داشته باشد. بله، درست است که در نقش یک موش آزمایشگاهی هستید، ولی هیچوقت پیروزی و فرار از آزمایشگاه دست‌نیافتنی به نظر نمی‌رسید. ولو هیچوقت در آن زمان بازی‌ای تا این حد خانواده‌پسند نساخته بود، و هیچ سلاح کشنده و انسانی به‌عنوان دشمن حضور نداشت. و آن ظاهر هنری‌ای که ولو برای بازی‌های خود انتخاب کرده بود تمایزی واضح بین جهان واقعی و جهان مجازی‌اش می‌گذاشت. تک‌گویی‌های بلند و بدجنسانه‌ی گلادوس در پس‌زمینه‌ی آزمایشگاه‌های متروک و خالی طنین‌انداز می‌شد و این هارمونی جالبی بین این دو برقرار می‌کرد.
اما پورتال با RTX و با این اتاق‌های وهم‌انگیزش، صدای گلادوس هم بیش از پیش حس تهدید می‌دهد. دکمه‌های قرمز و درشت پشت شیشه‌ها، مکعب‌های همراه، و اتاق‌هایی که از دور نمودار می‌شدند قبلا بیشتر حس چیزهایی می‌داد که زیادی خودشان را جدی نمی‌گیرند — ولی با بروزرسانی جدید، دیگر اینطور نیست. اکنون، بیشتر شبیه به مجموعه‌هایی درون یک خانه‌ی خالی از سکنه و جن‌زده‌اند. نتیجه‌اش شده تجربه‌ای متفاوت از پورتالی که ۱۵ سال پیش بازی کردیم.
پورتال با RTX صرفا همان پورتال همیشگی و با کمی ارتقای گرافیکی نیست. یک چیز دیگر است، نسخه‌ی جایگزینی که بیشتر حس شهر [پر از هیولا و تاریک] Ravenholm هف لایف ۲ را می‌دهد. ممکن است آبتان با این ارتقای جدید گرافیکی توی یک جوب نرود، خصوصا اگر از آن دسته‌ای باشید که دوست دارند همه‌چیز همانطور که قبلا بوده پیش برود. یا، شاید هم از اینکه این بار می‌توانید پورتال را با عینکی جدید ببینید لذت ببرید.
یا، اگر از آن دسته آدم‌هایی هستید که دغدغه‌مند جلوه‌های بصری بازی‌های ویدئویی آینده هستند، پورتال با RTX را به‌خاطر کاری که به بهترین شکل انجام داده، تحسین کنید: اثباتی بر اینکه ری تریسینگ واقعا تفاوت ایجاد می‌کند و مهم است. قابلیت این تکنولوژی برای تغییر حس بازی نمود قدرتی از ری تریسینگ است که دیگر در اسکرین‌شات‌ها یا تماشاهای دموهای فنی روی یوتیوب نمی‌توان به قدرت واقعی‌اش پی برد.
اگر ری تریسینگ می‌تواند چنین تاثیر بزرگی روی بازی بگذارد، بازی‌ای که خیلی قبل‌تر از ابداع این تکنولوژی منتشر شد، تصور کنید آرتیست‌های آینده اگر بخواهند از همان ابتدا با ری تریسینگ کار کنند چه چیزهایی خواهند ساخت.
نویسنده: Chris Plante
منبع: Polygon
