سایکدلیک راک؛ اسطوره‌های از دست رفته
سایکدلیک راک یا راک روانگردان (Psychedelic rock) سبکی از موسیقی راک، الهام گرفته شده از فرهنگ روان گردان (سایکدلیک) است و تلاش دارد تأثیرهایی مشابه استفاده از داروهای روانگردان (مواد مخدر و محرک) ایجاد کند.
در این سبک، افکت‌ها و تکنیک‌های جدیدی در ضبط استفاده می‌شود و متأثر از منابع غیر غربی نظیر راگاها(به انگلیسی: raga) و درُونهای(Drone) مربوط به موسیقی هندی است. این سبک در اواسط دهه ۶۰ میلادی به وسیله هنرمندانی نظیر بیتلز، بیردز و یاردبردز ظهور کرد و گروه‌های راک و بلوز راک انگلیسی و آمریکایی نظیر «گریتفول دد» ، «جفرسون ایرپلین» ، «جیمی هندریکس» ، «کریم» ، «بیتلز» ، «دورز» و «پینک فلوید» آن را به عنوان یک ژانر رسماً به وجود آوردند. در سالهای ۱۹۶۷ و ۱۹۶۹ سایکدیلیک راک با فستیوال the Summer of Love و Woodstock Rock Festival به اوج خود رسید و به یک جنبش موسیقایی بین‌المللی به همراه جلوه‌های وسیع ضدفرهنگی تبدیل شد و در نهایت از دست رفتن و مرگ مهره‌های کلیدی این سبک و جنبش بازگشت به ریشه‌های راک، وقتی که جامعه در حال تغییر نگرش بود،
قبل از اینکه این سبک از بین برود، سبب شد بازماندگان به سبک‌های دیگری روی بیاورند. (بعضی هنرمندان مانند پینک فلوید تا آخر خصلت‌های سایکدلیک را حفظ کردند) سایکدلیک راک بر خلق سبک‌هایی نظیر سایکدلیک پاپ و سایکدلیک سول نیز تأثیر گذاشت. همچنین پلی شد که باعث انتقال شکل‌های اولیه بلوز و موسیقی فولک که برمبنای راک بود (بلوز راک و فولک راک) به پراگرسیو راک، گلم راک و هارد راک شد و نتیجه این دگردیسی گسترش زیر شاخه‌هایی مثل هوی متال بود. از اواخر دهه هفتاد میلادی سایکدلیک به شکل‌های جدیدی از نئو سایکدلیک Neo-psychedelia احیا شد.
