نوکیا N97؛ گوشی هوشمندی که قرار بود قاتل آیفون باشد
گوشی نوکیا N97 در سال ۲۰۰۹ قرار بود در نبرد با آیفون نقش مهمی را ایفا کند ولی در نهایت موفقیت چندانی را به دست نیاورد. در آن دوران نوکیا همچنان برند بسیار مهمی بود و نامش به تنهایی منجر به فروش بالای گوشی‌های این شرکت می‌شد. اما روی هم رفته روند افول این برند آغاز شده بود.
گوشی‌های هوشمند قدیمی فقط به چند اپلیکیشن و نسخه‌ی محدودی از وب دسترسی داشتند. اما مدل‌های جدید این نوع گوشی‌ها می‌توانستند از سایت‌های مختص کامپیوترها بهره ببرند و اپلیکیشن‌های متنوعی را اجرا کنند. این امکانات فراتر از قابلیت‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری نوکیا بود.
آیفون قابلیت نمایشگر لمسی را پرطرفدار و جذاب کرد و نوکیا N97 هم از نمایشگر لمسی بهره می‌برد. این گوشی از نمایشگر ۳٫۵ اینچی با نسبت تصویر ۱۶:۹ بهره می‌برد که در آن دوران اندازه‌ی مناسبی محسوب می‌شد. با این حال، همچنان مبتنی بر نمایشگر لمسی مقاومتی بود که در مقایسه با نمایشگر لمسی خازنی حرف زیادی برای گفتن نداشت؛ به‌عنوان مثال از بین ضعف‌های این فناوری می‌توانیم به حساسیت پایین‌تر و فقدان پشتیبانی از مولتی‌تاچ اشاره کنیم.
استیو جابز با قابلیت زوم از طریق حرکت انگشتان بر روی نمایشگر و رویکرد جامع آیفون در قبال نرم‌افزار، کاربران را شیفته‌ی خود کرد. اما سیستم‌عامل نوکیا N97 یعنی سیمبین S60 برای نمایشگرهای لمسی قابلیت‌های چندان جذابی نداشت.
البته نمایشگر و حتی سیمبین هم مهم‌ترین نکات ضعف نوکیا N97 نبودند. مهم‌ترین مشکل این گوشی، طرز تفکر نوکیا بود که همچنان در گذشته به سر می‌برد و این موضوع یک مشکل بزرگ به حساب می‌آمد. این گوشی در سال ۲۰۰۹ همراه با پردازنده تک هسته‌ای با سرعت ۴۳۴ مگاهرتز و ۱۲۸ مگابایت رم عرضه شد که بعد از اجرای سیستم‌عامل، کاربران به فقط ۵۰ مگابایت ظرفیت رم دسترسی داشتند.
این یعنی گوشی مذکور از همان مقدار قدرت پردازشی آیفون اصلی بهره می‌برد که دو سال پیش از نوکیا N97 معرفی شده بود. N97 قرار بود رقیب قدری برای آیفون ۳GS مجهز به پردازنده ۶۰۰ مگاهرتزی و ۲۵۶ مگابایت رم باشد. اگرچه این آیفون هم از نظر پردازشی یک گجت همه‌فن‌حریف نبود، اما باید خاطرنشان کنیم که iOS حدود یک سال بعد از N97 قابلیت چندوظیفگی را به دست آورد که حتی بعد از دستیابی به این مشخصه، در ابتدا از این نظر حرف زیادی برای گفتن نداشت.
اما سیمبین سال‌ها قبل چنین قابلیتی را ارائه می‌داد که البته عمدتا از برنامه‌های ساده‌ای بهره می‌برد. بعد از اینکه اپل و گوگل درهای فروشگاه‌های خود را باز کردند، توسعه‌دهندگان زیادی برای خلق بازی‌ها و اپلیکیشن‌های جدید وارد عمل شدند و نوکیا N97 نتوانست با این جریان جدید همراه شود.
در واقع می‌توان گفت که نیود یک اپ استور جذاب مشکل بزرگتری نسبت به سخت‌افزار ضعیف نوکیا N97 بود. در آن دوران، اپ استور نوکیا فقط حاوی ۵۲۵ اپلیکیشن بود. اما در همان سال اپل اعلام کرد که شمار اپلیکیشن‌های موجود در اپ استور به ۱۰۰ هزار عدد رسیده است. در آن سال، تعداد اپلیکیشن‌های اندروید به حدود ۱۱ هزار عدد رسید.
نوکیا N97 از طراحی کشویی بهره می‌برد و یک کیبورد از زیر نمایشگر خارج می‌شد. در آن دوران این ویژگی را به‌عنوان یک مزیت مطرح می‌کردند اما این هم نشانه‌ی دیگری از دیدگاه‌های قدیمی نوکیا بود. اگرچه نمایشگرهای لمسی در ابتدا برای تایپ کردن مشکلاتی داشتند، اما با سرعت زیادی بهبود پیدا کردند و خیلی زود تایپ کردن با آن‌ها به کار ساده‌ای تبدیل شد.
حداقل بر روی کاغذ به نظر می‌رسید که نوکیا N97 از برخی جهات گوشی جذاب‌تری نسبت به آیفون است. این گوشی مجهز به ۳۲ گیگابایت حافظه داخلی بود و برای مقایسه باید بگوییم که آیفون از حداکثر حافظه ۱۶ گیگابایتی بهره می‌برد.
نوکیا برای این گوشی از دوربین اصلی ۵ مگاپیکسلی مبتنی بر لنز کارل زایس استفاده کرد که از قابلیت فیلم‌برداری ۴۸۰p با سرعت ۳۰ فریم در ثانیه هم پشتیبانی می‌کرد. کیفیت عکس‌ها و ویدیوهای نوکیا N97 هم مناسب بودند ولی دیگر نمی‌توانست به‌عنوان بهترین دوربین بین رقبا مطرح شود. اما در مقایسه با دوربین ۳٫۱۵ مگاپیکسلی آیفون ۳GS عملکرد بسیار بهتری را ارائه می‌داد.
در ضمن نوکیا N97 از کارت حافظه microSD پشتیبانی می‌کرد که به کاربران اجازه می‌داد حجم بالایی از ویدیوها و آهنگ‌ها را ذخیره کنند. از دیگر ویژگی‌های آن می‌توانیم به بهره‌گیری از اسپیکرهای استریو اشاره کنیم. فروش این گوشی طی سه ماه اول عرضه به ۲ میلیون رسید اما مشکلات مربوط به کنترل کیفیت سخت‌افزار و نرم‌افزار، کاربران زیادی را ناامید کرد و در نهایت این «قاتل آیفون» نتوانست در برابر مهم‌ترین رقیب خود قد علم کند.
حدود دو سال بعد هم نوکیا از اولین گوشی ویندوزی خود رونمایی کرد اما این سیستم‌عامل خیلی دیر وارد عرصه‌ی رقابت شد و خود این محیط نرم‌افزاری مشکلات متعددی داشت. بنابراین مشکلات مختلف دست به دست هم دادند و در نهایت نوکیا از رقبای خود عقب افتاد.
منبع: GSM Arena
نوکیا به همون دلیلی شکست خورد که غول‌هایی مثل یاهو و اچ تی سی شکست خوردند، غرور کاذب از در اختیار داشتن قسمت بزرگی از بازار و تصور اینکه مشتری ها تا ابد نوکیا می‌خرند باعث شد تلاش چندانی برای پیشرفت نکند و نکته جالب اینکه نوکیا تا مدتها در مقابل صفحه لمسی مقاومت می‌کرد و همچنان اصرار به استفاده از سیستم عامل کهنه سیمبین داشت در حالی که رقبا با آی او اس و اندروید به سرعت نور در حال فتح بازار های مختلف بودند و در نهایت شکست وقتی آغاز می‌شود به ناگاه سرعت می‌گیرد و نوکیا در عرض یکی دو سال کاملا محو شد و دیگه هیچ اثری ازش نموند
منم دارمش.
سلام من این گوشی رو هنوز دارم
سلام میفروشیش