هواپیمای فراصوت ناسا سال آینده پرواز اولیه‌ی خود را انجام می‌دهد

امیر نیک‌رو

۲۷ مرداد ۱۳۹۹ | ۱۴:۰۵ زمان مورد نیاز برای مطالعه: ۲ دقیقه

هواپیمای آزمایشی فراصوت ناسا مراحل نهایی ساخت و توسعه را می‌گذراند تا برای نخستین پرواز در سال ۲۰۲۱ میلادی آماده شود.

امواج صوتی در هواپیماهای تجاری فراصورت یک عامل مزاحم محسوب می‌شوند و به همین دلیل بود که پرواز این نوع هواپیماها از سال ۱۹۷۳ بر فراز قاره‌ی آمریکا ممنوع شد. اما هواپیمای جدید ناسا X-59 که انتظار می‌رود نخستین پرواز خود را در سال ۲۰۲۱ انجام دهد، داده‌هایی را فراهم کرده که به مهندسان امکان می‌دهد این امواج صوتی را کاهش دهند تا بسیار آرام‌تر حس شوند.

هواپیمای X-59 یک بدنه‌ی دراز دارد به طوری که موج شوکی که ایجاد می‌کند کشیده‌تر است و آهسته‌تر رشد می‌کند، بنابراین فشار کم‌تری به پرده‌ی گوش وارد می‌آورد. این هواپیما در اواخر سال ۲۰۱۹ برای مونتاژ نهایی آماده شد و در ماه می (اردیبهشت) آخرین گام پروژه صورت گرفت. زمانی که «جنرال الکتریک اوییشن» (GE Aviation) اعلام کرد که نخستین موتور این هواپیما تحویل داده شده است.

در حالی که هواپیمای فراصوت X-1 در سال ۱۹۴۶ میلادی (دی ۱۳۲۴) از ۴ موتور موشکی برای دستیابی به سرعت بالاتر از ماخ ۱ استفاده می‌کرد، X-59 از موتور توربوفن F414-100 استفاده می‌کند که ۲۲۰۰۰ پوند نیروی پیشران ایجاد می‌کند. این موتور بر پایه‌ی تغییر موتور F/A-18 Super Hornet ساخته شده است.

برنامه‌ی روسیه برای ساخت هواپیمای مسافربری فراصوت توسعه می‌یابد

«ری کاستنر» (Ray Castner) مدیر پیرانش X-59 ناسا می‌گوید: «هواپیمای تک موتوره به این خاطر جذاب است که اثر کم‌تری از خود در هواپیما باقی می‌گذارد و جای کمتری می‌گیرد. همه‌ی مبحث موج صوتی درباره‌ی حجم و شکل طراحی است.» جنبه‌ی مهم دیگر در طراحی این موتور، مکان آن است که در بالای هواپیما قرار گفته و به این ترتیب بال مثلثی شکل، امواج شوک را از محفظه‌ی قرارگیری موتور مسدود می‌کند تا به زمین نرسد.

در همین حال، پیشرفت چشمگیری نیز در ساخت بدنه‌ی X-59 در Lockheed Martin’s Skunk Works حاصل شده است. «جی برندون» (Jay Brandon) مهندس ارشد X-59 ناسا در این‌باره می‌گوید: «اکنون همه‌ی سازه‌های بزرگ هواپیما کامل است و اکنون در حال قرارگیری لایه‌ی بیرونی بدنه است.»

اگرچه X-59 طرحی آینده‌نگرانه است اما برخی قطعات آن از هواپیماهای دیگر گرفته شده است که شامل ارابه‌ی فرود از F-16 نیروی هوایی، یک دسته‌ی کنترل از جنگنده‌ی شناساگریز F-117 و یک پوشش کاکپیت از هواپیمای آموزشی T-38 ناسا می‌شود.

به گفته‌ی براندون بزرگترین نوآوری در این هواپیما شکل آن است. این طراحی اساسا در جهت کاهش هزینه و زمان است که چیزهایی را استفاده کنیم که قبلا وجود داشته است. این باعث می‌شود چیزهایی را که قبلا اختراع شده، دوباره اختراع نکنیم.»