کلکیسون متال گیر سالید بازسازی به‌دردنخوری است؛ از تصویر بی‌کیفیت تا نرخ فریم پایین
تا همین الان هم زیاد درباره‌ی وضعیت اسف‌بار متال گیر سالید مستر کالکشن یک/Metal Gear Solid Master Collection: Volume 1 نوشته شده است. خود ایده‌ی بازی که روی کاغذ خوب به نظر می‌رسد: به ازای شصت دلار یا پنجاه پوند، کونامی هفت نسخه از این مجموعه را در یک پکیج برای کنسول‌های نسل هشتمی و نهمی و پی‌سی برای مشتری فراهم می‌کند.
از نظر محتوایی مشکلی وجود ندارد. هم متال گیر سالید ۱ اثر کلاسیک پلی‌استیشن ۱ را می‌گیریم که مراحل VR هم در آن گنجانده شده، و متال گیر سالید ۲ و ۳ هم با نسخه‌های ارتقایافته‌شان (به ترتیب: Substance و Subsistence) در این کالکشن حضور دارند. وجود Metal Gear و Metal Gear 2: Solid Snake که برای MSX2 عرضه شده بودند هم حکم سس مخصوص را دارد، و جالب اینکه پورت این دو بازی که بعدا با تغییرات فراوان روی سوپر نینتندو عرضه شد هم در کالکشن قرار گرفته‌اند (این اتفاق ندرتا در کالکشن‌های این بازی می‌افتاد).
البته حذفیاتی هم انجام شده، و می‌شد از آنها چشم‌پوشی کرد اگر لااقل هر یک از این بازی‌ها با عشق و علاقه‌ای که لایق متال گیر هست روی کنسول‌ها پورت می‌شد که متاسفانه اینطور نشد. فارغ از اینکه مستر کالکشن را روی چه پلتفرمی بخرید، و علی‌رغم محتواهای اضافی جالبی که دارد، باز هم می‌شد و «می‌بایست» که بیشتر از اینها برایش وقت می‌گذاشتند.
به‌طور خلاصه مستر کالکشن همان هسته‌ی متال گیر سالیدهای ۱ و ۲ و ۳ را ارائه می‌دهد بی‌آنکه ارتقای به‌خصوصی در آنها داده باشد. اینکه نسخه‌های MSX و سوپر نینتندو دست‌نخورده باقی مانده‌اند البته مشکلی ندارد چون با اسپرایت‌های دوبعدی ساخته شده‌اند و دست سازنده برای ارتقایشان باز نیست، اما نسخه‌های سه‌بعدی این سری را می‌شد خیلی بیشتر از اینها بهبود داد. مثلا نسخه‌ی اول متال گیر سالید از طریق شبیه‌ساز با همان رزولوشن ۲۴۰پی و فریم‌ریتی اجرا می‌شود که روی پلی‌استیشن ۱ اجرا می‌شد. اما دو نسخه‌ی بعدی که برای پلی‌استیشن ۲ عرضه شدند از همان کدهایی که بلوپوینت در اچ‌دی کالکشن و روی پلی‌استیشن ۳ و ایکس‌باکس ۳۶۰ به کار گرفت استفاده می‌کنند. در بهترین حالت، تغییرات بصری مستر کالکشن ناچیز هستند، و برای همین روی پلی‌استیشن ۵، ایکس‌باکس سریز ایکس و سریز اس و نینتندو سوییچ همان رزولوشن نیتیو ۱۲۸۰ در ۷۲۰ را دریافت می‌کنیم.
از اینها غافلگیرکنده‌تر پورت نسخه‌ی پی‌سی است. متال گیر سالیدهای ۲ و ۳ با رزولوشن ۷۲۰پی روی پی‌سی اجرا می‌شوند و هیچ منوی گرافیکی برای بالا بردنش موجود نیست (گرچه طرفدارها دارند روی آن کار می‌کنند و مادی هم عرضه کرده‌اند). ناامیدکننده است، مخصوصا که کونامی قبل از عرضه سرنخ داده بود که هدف اصلی تمرکز روی رزولوشن ۱۰۸۰پی خواهد بود. نتیجه‌ی نهایی و اینکه هیچ تلاش به‌خصوصی نشده جای تاسف دارد.
از آنجا که تعداد بازی‌ها و پلتفرم‌ها زیاد است باید هدف این تحلیل فنی را صرفا به پلتفرم‌های پلی‌استیشن ۵، سریز ایکس، نینتندو سوییچ و پی‌سی محدود کنم (به‌قدر کافی هم جای بحث و گفت‌وگو دارند). همه‌ی ورژن‌ها مشکل‌دارند اما مشکلات روی سوییچ — هم به لحاظ بصری و هم فریم‌ریت — به‌مراتب بدتر هستند.
متال گیر سالید ۱ که از طریق شبیه‌ساز دارد در مستر کالکشن اجرا می‌شود — با همان رزولوشن ۲۴۰پی و سقف فریم تا روی سی. لازم است تاکید کنیم از منوها گزینه‌ی انگلیسی آمریکایی انتخاب شود چون سقف فریم و رفرش‌ریت تصویر بالاتر می‌رود (برعکس نسخه‌ی انگلیسی بریتانیایی/PAL).
قبل از اینکه به نکات منفی بپردازیم بهتر است اول نکات مثبت را برشماریم. برای هر بازی یک رابط کاربری مخصوص با انجین یونیتی ساخته شده که extraهای هر بازی را نشان می‌دهد. گزینه‌ها برای تنظیم زبان بازی زیادند، یک کتاب دیجیتالی برای هر نسخه وجود دارد که تمام کاراکترها و پیش‌زمینه‌های داستانی را موشکافی می‌کند، به‌علاوه‌ی یک صندوقچه، و بازینامه‌ی تمام هفت بازی (برای متال گیر سالید ۳ رقم فوق‌العاده‌ی ۹۰۰ صفحه متن اختصاص داده‌اند). حتی رمان‌های بصری متال گیر سالید ۱ و ۲ هم صداپیشگی شده‌اند. تمام نسخه‌های مختلف متال گیر سالید ۱ هم وجود دارند: از نسخه‌ی اصلی ۱۹۹۸، به اضافه‌ی مراحل ویژه/وی‌آر برای ریجن‌های اروپا و آمریکا، و ایضا نسخه‌ی Integral که فقط برای ژاپن عرضه شده بود.
برای کسی که می‌خواهد همه‌چیز مربوط به متال گیر سالید را در یک پکیج داشته باشد این فوق‌العاده است. اما عیبش شاید این است که همه‌ی این اضافات در یک منوی یکسان قرار ندارند. دلیلش هم این است که کونامی برای اینکه بتواند هر نسخه‌ای را جداگانه (با قیمت ۱۶ پوند) بفروشد آنها را از هم جدا کرده و بنابراین تنها در قالب اپلیکیشن‌های جداگانه روی منوی کنسول وجود دارند.
متال گیر سالید ۱ در مستر کالکشن تفاوت خاصی روی پلی‌استیشن ۵، سریز ایکس، سوییچ و پی‌سی ندارد چون مستقیما از روی شبیه‌ساز اجرا می‌شود (وظیفه‌ی درست‌کردنش هم به عهده‌ی استودیوی M2 بوده است). بنابراین خیلی از ویژگی‌های نسخه‌ی پلی‌استیشن ۱ سر جایشان باقی مانده‌اند: رزولوشن غیرقابل‌تغییر ۳۲۰ در ۲۴۰، و تکسچرهای بسته‌بهم که باعث می‌شود تکسچر مپ‌ها زمان حرکتْ حالت لرزان/wobble پیدا کنند (امضای بازی‌های پلی‌استیشن ۱). مزیتش نسبت به پلی‌استیشن ۱ این است که تصویر شفاف‌تری دارد. سرعت کلاک سخت‌افزاری هم شبیه‌سازی شده و بنابراین سقف فریم ریت روی ۳۰ قفل شده که معمولا زمان سوییچ روی زاویه دید اول شخص تا ۲۰ فریم هم پایین می‌آید.
برای اینکه تجربه‌ی بهتری از این کالکشن گرفت یک ترفند وجود دارد. نخست در نظر داشته باشید که اگر از منو یک زبان اروپایی یا انگلیسیِ بریتانیایی انتخاب کنید، کالکشن به‌طور پیش‌فرض نسخه‌ی اروپایی متال گیر سالید ۱ را اجرا می‌کند که سقف فریمش روی ۲۵ قفل شده و مثل سایر بازی‌های PAL با پنجاه هرتز اجرا می‌شود. این گزینه‌ی ایده‌آلی نیست اما خوشبختانه این کالکشن اجازه می‌دهد نسخه‌ی آمریکایی/NTSC را انتخاب کنید تا سی فریم و شصت هرتز بگیرید. اینکه کونامی هر دو نسخه‌ی اروپایی و آمریکایی را در کالکشن گنجانده برای کمال‌گرایان مفید است اما جای تعجب دارد که نسخه‌های ژاپنی و آمریکای شمالی که شصت هرتز و بهتر هستند جزو گزینه‌های پیش‌فرض نبوده و مخاطب باید جداگانه دانلودشان کند.
مقایسه‌ی بین نسخه‌های کنسولی روی نینتندو سوییچ، ایکس‌باکس سریز ایکس و پلی‌استیشن ۵ نشان می‌دهد همه به‌طور نیتیو روی رزولوشن ۱۲۸۰ در ۷۲۰ اجرا می‌شوند (متال گیر سالید ۲ و ۳). درست مثل اچ‌دی کالکشنی که بلوپوینت در سال ۲۰۱۱ عرضه کرده بود. بااین‌حال حذف پله‌پلگی/Anti-Aliasing و فیلترینگ بافت‌ها در متال گیر سالید ۲ نسخه‌ی نینتندو سوییچ وجود ندارد — و ایضا روی نسخه‌ی سریز ایکس.
در خصوص نسخه‌های آمریکایی: واضح است که استودیوی M2 می‌خواسته دست به سیاه و سفید نزند. جز تغییر آیکون دکمه‌ها برای کنسول‌های جدید ندرتا تغییر بصری‌ای ایجاد کرده‌اند. برای مقیاس‌بندی تصویر یا فیلترهای CRT گزینه‌ی خاصی نیست گرچه کونامی قول داده در به‌روزرسانی‌های آینده منوهای گرافیکی بیشتری به بازی اضافه کند. پس با نسخه‌ای اگرچه وفادار اما بدون ارتقا طرفیم. تنها چیزی را که تغییر داده‌اند فیلترینگ دوطرفه(۱) برای نرم‌ترکردن تصویر و متن است. روی پی‌سی با کمک ماد می‌شود این فیلترینگ را برداشت، اما روی پلی‌استیشن ۵، سریز ایکس و سوییچ گزینه‌ای برای غیرفعال کردنش وجود ندارد. همچنین، شبیه‌سازی صدا متاسفانه مشکل دارد و یک صدای ترک‌مانند هر از گاهی شنیده می‌شود (مشکل معمول شبیه‌سازی پلی‌استیشن ۱).
در مجموع عملکرد متال گیر سالید ۱ روی کنسول‌های امروزی خیلی جای کار داشت. حتی اگر صرفا امکان اجرای بازی با رزولوشن ۱۰۸۰پی نیتیو یا فورکی ایجاد می‌شد هم گام بزرگی بود، خصوصا وقتی می‌بینیم شبیه‌سازهای پلی‌استیشن ۱ روی پی‌سی، مثل داک‌استیشن/Duckstation، به‌طرز غافلگیرکننده‌ای عملکرد خوبی در افزایش رزولوشن بازی‌ها دارند. حتی مشکل تاری تکسچرها هم قابل حل‌شدن بود. توقع ندارم که کنسول‌ها حتما مستر کالکشن را فورکی اجرا کنند اما لااقل پلتفرم‌هایی مثل پی‌سی، پلی‌استیشن ۵، و سریز ایکس به‌خاطر قدرت سخت‌افزاری‌شان می‌توانستند انجامش دهند. بااین‌حال، طرفداران متال گیر سالید ۱ از بابت محتواهای اضافی خیالشان راحت باشد. کتاب راهنما، بازینامه و نسخه‌های ریجن‌های مختلف [آمریکا، اروپا و ژاپن] همه در یک پکیج گنجانده شده‌اند. اما بازی به لحاظ بصری عین همان چیزی است که در سال ۱۹۹۸ تجربه کردند.
وقتی به متال گیر سالید ۲ و ۳ برسیم سرخوردگی‌ها بیشتر هم می‌شود. اساسا هر دو بازی همان نسخه‌هایی هستند که در اچ‌دی کالکشن بودند (که در سال ۲۰۱۱ برای ایکس‌باکس ۳۶۰ و پلی‌استیشن ۳ عرضه شد). البته کونامی هیچ تلاش نکرده این واقعیت را مخفی کند: بازی را که بوت کنید لوگوی قدیمی اچ‌دی کالکشن در سمت راست بالای تصویر چشمک می‌زند.
قابل توجه است که نسخه‌های قدیمی‌تر در اچ‌دی کالکشن ۲۰۱۱ کیفیت بصری بالاتری نسبت به مستر کالکشن دارند. اجرای نسخه‌ی ایکس‌باکس ۳۶۰ اچ‌دی کالکشن روی سریز ایکس دارای حذف پله‌پلگی بیشتر است و به‌خاطر قابلیت بکوارد فیلترینگ تکسچر هم دارد.
با در نظر داشتن این قضیه، محتوای بازی‌ها همانی است که روی همان پلی‌استیشن ۳ و ایکس‌باکس ۳۶۰ بود، با این فرق که متال گیرهای عرضه‌شده روی MSX2 از منوی متال گیر سالید ۳ حذف شده و در منویی جدا از این بازی‌ها قرار گرفته است. یک تغییر واضحا مثبتی که در مستر کالکشن متوجه شدم این بود که برعکس اچ‌دی کالکشن، در متال گیر سالید ۲، ارتباطات بی‌سیم (Codec) سریع‌تر انجام می‌شوند. اگر قبلا سه ثانیه طول می‌کشید، این بار فقط یک ثانیه است. احتمالا این مزیت غیرعمدی بوده و ناشی از اجرای بازی روی کنسول‌های مجهز به هاردهای پرسرعت SSD. چه عمدی و غیرعمدی، باز هم نکته‌ی مثبتی است.
به مقایسه که برسیم، مشکلات تازه شروع می‌شوند. نینتندو سوییچ، ایکس‌باکس سریز ایکس و پلی‌استیشن ۵ همه به‌طور نیتیو با رزولوشن ۷۲۰پی اجرا می‌شوند، اما میزان حذف پله‌پلگی بین هر نسخه متفاوت است. متال گیر سالید ۲ روی پلی‌استیشن ۵ ازاین‌نظر عملکردش از همه بهتر است. از سوی دیگر، در نسخه‌ی نینتندو سوییچ تقریبا همه‌ی لبه‌ها دندانه‌دار باقی مانده‌اند گویی که اصلا Anti-aliasingای فعال نباشد (نویزهای بصری و سوسو زدن آبجکت‌ها خصوصا زمان حرکت بیشتر توی چشم می‌زنند). عملکرد سریز ایکس در این مورد عجیب است، چون بعضی جاها برای کاهش طرح‌های مویر/moire pattern در تصویر از حذف پله‌پلگی استفاده می‌کند، ولی بقیه‌ی عناصر تصویر به حال خود رها شده‌اند و به کیفیت نسخه‌ی سوییچ هستند. تنها مزیتش این است که متال گیر سالید ۳ روی هر سه کنسول از حذف پله‌پلگی یکسانی استفاده می‌کند.
فیلترینگ بافت‌ها هم مشکل‌زاست. مثلا نسخه‌ی پلی‌استیشن ۵ از فیلترینگ ناهمسان(۲) بیشتری استفاده می‌کند تا سریز ایکس. و باز سوییچ عملکردش از همه ضعیف‌تر است و تقریبا هیچ فیلترینگی روی بافت‌ها اعمال نشده و سطوح لبه‌دارتر و پیکسل‌پیکسلی‌تر به نظر می‌رسند. در مجموع این بازی‌های دوران پلی‌استیشن ۲ روی پلی‌استیشن ۵ با اختلاف قابل‌توجهی با کیفیت تصویر بهتری اجرا می‌شوند، خصوصا برتری متال گیر سالید ۳ به‌خاطر اینکه دوربینش قابل کنترل است بیشتر به چشم می‌آید.
حذف پله‌پلگی و فیلترینگ بافت‌ها را باید فورا روی سریز ایکس و سوییچ اصلاح کرد. روی وضعیت سریز ایکس وضعیت عجیبی می‌بینیم، تا حدی که اچ‌دی کالکشن (که با قابلیت بکوارد روی سریز ایکس اجرا می‌شود) در سال ۲۰۱۱ وضعیت گرافیکش بهتر است تا خود مستر کالکشن در سال ۲۰۲۳. از آنجا که نسخه‌ی اچ‌دی از حذف پله‌پلگی استفاده می‌کرد، اجرای آن روی سریز ایکس با بکوارد هم باعث شده فیلترینگ بافت‌ها اعمال شود. به عبارت دیگر، اگر دیسک قدیمی اچ‌دی کالکشن‌تان را روی سریز ایکس اجرا کنید نتیجه بهتری می‌گیرید تا این کالکشن جدیدی که کونامی منتشر کرده است.
از نظر عملکرد هم باز جای تاسف است. اول از همه نقطه‌ی مثبتش این است که متال گیر سالید ۲ و ۳ روی پلی‌استیشن ۵ و سریز ایکس بدون مشکل با شصت فریم اجرا می‌شوند، گرچه میان‌پرده‌ها در متال گیر سالید ۲ گاهی روی شصت، گاهی روی سی، و گاهی روی پانزده فریم هستند. البته این افت فریم‌ها مشکل فنی نیست و با خود بازی چفت شده است، چون گویا هیدئو کوجیما می‌خواسته برای دراماتیزه‌کردن بعضی میان‌پرده‌ها عمدا نرخ فریم‌شان را قفل کند. کنسول‌های مدرن هم نمی‌توانند در این زمینه کاری کنند، اما در خود گیم‌پلی، هر دو بازی شصت فریم هستند. ازاین‌بابت مشکلی نیست.
بااین‌حال وضعیت روی نینتندو سوییچ به این خوبی نیست. چه به صورت دستی بازی شود و چه به تلویزیون وصل باشد، باز هم نرخ فریم هر دو بازی روی سی قفل شده است. این در مقایسه با اچ‌دی کالکشن عقب‌گرد است چون هر دو روی سخت‌افزارهای به‌مراتب قدیمی‌تری مثل پلی‌استیشن ۳ و ایکس‌باکس ۳۶۰ شصت فریم اجرا می‌شدند. و حتی روی پلی‌استیشن ۲ هم، متال گیر سالید ۲ اساسا برای شصت فریم طراحی شده بود. سقف فریم روی ۳۰ به صورت دومینو-وار مشکلات دیگری برای نسخه‌ی سوییچ ایجاد کرده است. مثلا افکت موشن بلور در زمان حرکت دوربین بیشتر توی چشم می‌زند. در باس‌فایت‌ها هم تغییر زاویه دید دوربین به اول شخص تصویر را شدیدا بلوری می‌کند و وضعیت بدی می‌سازد. باز جای شکرش باقی است که این افکت بلوری لااقل در بخش‌هایی که در نقش رایدن بازی می‌کنیم، و همینطور متال گیر سالید ۳، وجود ندارند.
وضعیت فریم ریت بازی روی نینتندو سوییچ پر از مشکل است. سقف فریم روی سی قفل شده و هر از گاهی افت هم می‌کند. خوشبختانه وضعیت متال گیر سالید ۳ بهتر است و افت فریم کمتری دارد. پلی‌استیشن ۵ و سریز ایکس هم بدون مشکل هر دو بازی را شصت فریم اجرا می‌کنند.
برای نینتندو سوییچ و چیپ‌ست تگرا ایکس‌وانش/Texgra X1 هم مشخصا اجرای شصت فریم این بازی‌ها مشکل ساز است، ولی مشکلات به همینجا ختم نمی‌شود. متاسفانه قفل کردن سقف فریم تا سی هم خوب پیاده نشده و بی‌ثبات است و گاهی یک حالت لرزش‌مانند در زمان حرکت کردن روی تصویر می‌آید. عملکرد متال گیر سالید ۲ در این زمینه از همه بدتر است و گویا این نسخه بیشتر از بقیه به کلکسیون مشکلات بصری تبدیل شده باشد. مثلا اولین بار که با فورچون/Fortune روبه‌رو می‌شویم فریم یک‌دفعه تا روی ۲۰ پایین می‌آید و لانگ شات‌ها روی بیگ شل چه بسا روی هجده فریم هم برسند. همه‌ی اینها در حالی است که بازی بدون هیچ anti-aliasing و با رزولوشن ۷۲۰پی روی سوییچ اجرا می‌شود. عجیب‌تر اینکه، بعضی وقت‌ها روی سوییچ فریم تا ۶۰ هم می‌رسد — زمان باز کردن درها — علی‌رغم اینکه ۹۹ درصد اوقات دیگر فریم روی ۳۰ قفل شده است.
سوییچ ازاین‌نظر نمونه‌ی استثنایی و عجیبی است. این همه افت فریم متال گیر سالید ۲ با عقل جور درنمی‌آید وقتی ببینیم نسخه‌ی انویدیا شیلد، که احتمالا سوییچ هم از همین نسخه استفاده می‌کند، شصت فریم اجرا می‌شود (گرچه تگرا ایکس‌وان کلاک‌شده‌ی انویدیا شیلد از سوییچ قدرتمندتر است). ولی باز هم جای سوال است: سوییچ از اجرای شصت فریم بازی‌ای که اساسا مال بیست سال پیش است چرا باید اینقدر عقب بماند؟
اجرای متال گیر سالید ۲ و ۳ مستر کالکشن روی پی‌سی احتمالا از همه شوکه‌کننده‌تر است. دوباره می‌بینیم بدون هیچ منوی گرافیکی برای تغییر، رزولوشن روی ۷۲۰پی فیکس شده و حتی چیزهای ساده‌ای مثل AA، رندرینگ رزولوشن یا خروجی رزولوشن و تنظیم نسبت‌های تصویر/aspect ratios وجود ندارند. فقط بین اینکه بازی را تمام صفحه/فول اسکرین بازی کنید یا در حالت پنجره حق انتخاب دارید. دکمه‌های کیبورد یا موس را هم نمی‌شود برای بازی تغییر داد ولی لااقل بازی برای استفاده از کنترلر چند آپشن نصفه‌ونیمه تعبیه کرده است.
عجیب است که متال گیر سالید ۲ روی پی‌سی مشکلات بصری بیشتری دارد. مثل نسخه‌ی سوییچ، بازی روی رزولوشن ۷۲۰پی و بدون anti-aliasing اجرا می‌شود و خروجی‌اش شده تصویری پر از نویز. گرچه به نظر می‌رسد AA روی متال گیر سالید ۳ فعال است. هر دو بازی از فیلترینگ بافت خیلی بی‌کیفیتی استفاده می‌کنند که مثل سریز ایکس تمام جزییات بافت‌ها را از بعضی زوایا لکه‌مانند نشان می‌دهد. هیچ گزینه‌ای هم برای تغییر این تنظیمات نیست.
اگر نسخه‌ی پی‌سی تنها یک ویژگی واقعا خوب داشته باشد که ورق را برگرداند این است که منعطف است و کاربر را برای اینکه مشکلات بازی را حل کند آزاد می‌گذارد. با کنترل پنل‌های کارت‌های گرافیکی انویدیا، ای‌ام‌دی و اینتل می‌شود فیلترینگ ناهمسان/Anisotropic Filtering بازی را دستکاری کرد و مثلا تا شانزده برابر افزایش داد. این روش هم شدنی است و هم بسیار کارآمد. درعین‌حال، مادسازی به نام Sergeanur فیکسی منتشر کرده که با آن می‌شود متال گیر سالید ۲ و ۳ را با رزولوشن بالاتر انجام داد و حتی تا فورکی هم رسید. روش کارش هم ساده است و در حد کپی کردن چندتا فایل در محل نصب بازی، و ویرایش فایلِ با فرمتِ .ini برای تعیین رزولوشن دلخواه.
نتایجش خیره‌کننده است. اجرای بازی با رزولوشن فورکی و فیلترینگ ناهمسان تا شانزده برابر تمام توقعاتم از نسخه‌ی نه فقط پی‌سی بلکه انتظاری هم که از نسخه‌های پلی‌استیشن ۵ و سریز ایکس داشتم را برطرف کرد. دیدن بیشه‌های پر دار و درخت متال گیر سالید ۳ که خروجی پیکسل‌هایش نسبت به رزولوشن ۷۲۰پی تا ۹ برابر شفاف و شارپ‌تر شده بود مثل این بود که روح تازه‌ای به بازی دمیده باشند. متاسفانه این تغییرات در رزولوشن باعث بهم ریختن هاد/HUD بازی و افکت‌هایی مثل بلور می‌شود. اما باز هم ماد فورکی گزینه‌ی معقولی است که کونامی می‌توانست و می‌بایست در بازی قرار می‌داد. و خوشبختانه از الان مادسازها دست‌به‌کارند و دارند تکسچرهای اچ‌دی و گزینه‌های رزولوشن بهتر به بازی اضافه می‌کنند.
این تصویر هم پاداش آخر. اجرای نسخه‌ی پی‌سی با ماد فورکی و افزایش AF تا شانزده برابر از طریق کنترل پنل کارت گرافیکی، که به‌مراتب بهتر از اجرای نسخه‌ی اصلی خود بازی روی رزولوشن ۷۲۰پی است. بااین‌حال استفاده از این ماد بی‌عوارض نیست و مثلا نمایش هاد/HUD در رزولوشن‌های بالاتر مشکل دارد.
بنابراین متال گیر سالید مستر کالکشن ۱ ناامیدکننده است، اما بدون نکته‌ی مثبت هم نیست. داشتن همه‌ی این آثار کلاسیک در یک پکیج برای پی‌سی و کنسول‌های امروزی مزیتش است. منوهای جدیدی که اضافه شده‌اند و پر از extra هستند از همه مهم‌ترند و گزینه‌ی سوییچ بین ریجن‌های مختلف متال گیر سالید ۱ قابلیت انصافا کمیابی است.
اما مشکلات «بعد» از اجرای این بازی‌ها شروع می‌شوند. برای به‌روزرسانی بازی برای سخت‌افزارهای مدرن، سازندگان هیچ جاه‌طلب نبوده‌اند و تلاش خاصی نکرده‌اند. متال گیر سالید ۱ که همان شبیه‌ساز نسخه‌ی پلی‌استیشن ۱ است. متال گیر سالید ۲ و ۳ هم همان نسخه‌های قدیمی اچ‌دی کالکشن هستند و حتی رزولوشن‌شان هم روی همان ۷۲۰پی گیر کرده است. روی نینتندو سوییچ هم اینکه هر دو بازی سی فریم اجرا می‌شوند و باز هم افت فریم دارند جای شرم دارد. از همه ناامیدکننده‌تر نسخه‌ی پی‌سی است که تقریبا هیچ گزینه‌ای برای تنظیمات گرافیکی نمی‌دهد. از مادهایی که خود طرفداران ساخته‌اند فاکتور بگیریم، رزولوشن ۷۲۰پی و نبود هیچ‌گونه anti-aliasing هیچ عذر موجهی ندارد و لازم است کونامی حواسش را به این قضیه جمع کند.
شاید گفتنش بد نباشد که کونامی وعده داده با به‌روزرسانی‌های بعدی تعدادی از این مشکلات را حل کند، مثل رفع بعضی از باگ‌ها، بهبود میا‌ن‌پرده‌های متال گیر سالید ۲، اضافه کردن آپشن برای سوییچ بین حالت تمام صفحه و پنجره روی پی‌سی، و دیگر آپشن‌ها برای تنظیم نسبت‌های تصویر و CRT. با نظر به حجم مشکلاتی که در هر سه بازی می‌بینم امیدوارم اینها تازه آغاز تلاش‌های کونامی برای بهبود مستر کالکشن ۱ باشد. و بادا درس‌هایی که از اینجا می‌آموزد را برای ادامه‌ی کالکشن که حتما عرضه‌اش خواهد کرد عملی کند.
منبع: Digital Foundry
۱. Bilinear Filtering: تنکیکی در گرافیک‌های کامپیوتری برای بهبود کیفیت بصری بافت‌ها در زمانی که روی صفحه نمایش‌های مختلف ظاهر می‌شوند. از آنجا که تکسچرها برای قرارگیری در رزولوشن‌های بالاتر بزرگ می‌شوند و کش می‌آیند، لبه‌هایشان پیکسل‌پیکسلی و بدکیفیت می‌شوند (برای تقریب به ذهن، تصویری که anti-aliasing پایینی دارد را در نظر بگیرید). در یک مثال غیرکامپیوتری و ملموس‌تر، تصور کنید با دوربین عکاسی عکس گرفته‌اید و می‌خواهید سایز آن را بزرگ کنید. بدون فیلترینگ دوطرفه، پیکسل‌های عکس بیشتر توی چشم می‌آیند، و تصویر بلوکه‌مانند و ضمخت می‌شود. این تکنیک با قاطی‌کردن رنگ پیکسل‌های کناری، باعث می‌شود پیکسل‌ها نرم‌تر به نظر برسند. از آنجایی که متال گیر مستر کالکشن هم برای کنسول‌ها و صفحات نمایشی که رزولوشن‌های بالاتری دارند ساخته شده، طبیعی است که سازندگان برای بهبود تکسچرها از فیلترینگ دوطرفه استفاده کنند. (م)
۲. Anisotropic Filtering: که در منوی گرافیکی‌ها بازی‌ها به اختصار AA نوشته می‌شود، یک روش دیگر برای بهبود کیفیت بصری بافت‌هاست. فیلترینگ ناهمسان نسخه‌ای پیشرفته‌تر از فیلترینگ دو طرفه و سه طرفه/Trilinear است که باعث می‌شود کیفیت بافت‌ها در دوردست کمتر بلوری و بیشتر شفاف به نظر برسند. (م)
