نقد رئالیتی شو «جوکر ۲»؛ بخندی باختی!
پخش فصل دوم رئالیتی شوی «جوکر» یا «جوکر ۲؛ طبقه بیست و یکم» از ۱۶ خرداد در پلتفرم فیلیمو شروع شد. این مجموعه در ادامه فصل اول آن ساخته شده. در پاییز سال ۱۴۰۰، خبرهایی درباره اینکه قرار است یک برنامه متفاوت در شبکه نمایش‌خانگی منتشر شود به گوش می‌رسید. برنامه‌ای که جمعی از بازیگران باید در کنار هم قرار می‌گرفتند و یک بازی جدید را انجام می‌دادند. در اواسط آذر وقتی فصل اول این مجموعه منتشر شد، در همان چند قسمت ابتدایی، توانست مخاطبان بسیار زیادی را جذب کند. پخش این مجموعه تا اواسط تابستان ۱۴۰۱ ادامه داشت. پس از آن خبرهایی درباره اینکه قرار است فصل دوم آن با حضور بازیگران زن ساخته شود، منتشر شد. اما این خبر به حقیقت نرسید و پس از دو سال، فصل جدید آن با تغییراتی در ساختار، اجرا و چالش‌ها به تازگی انتشارش آغاز شده. رئالیتی شو «جوکر ۲» هم در همین ابتدای راه مخاطب خود را راضی کرده، اما تفاوت‌ها و نکات منفی و مثبتی دارد که در این نقد به آن خواهیم پرداخت.
نقد فصل دوم رئالیتی شو «جوکر ۲»؛ ساختار
چندین نمونه خارجی مشابه «جوکر» در جهان ساخته شده. سازندگان نسخه ایرانی هم از بیان این شباهت خودداری نکردند و در ابتدای فصل اول این برنامه اعلام میشد که «جوکر» با برداشت از نمونه‌ای خارجی ساخته شده. چارچوب و قوانین این مسابقه به صورت کلی در دو فصل شبیه هستند، یعنی تعدادی بازیگر که عمده آنها کمدین هستند، دور هم جمع می‌شوند و باید ۶ ساعت را کنار هم بگذرانند. در این مدت هر زمان که از سوی مجری برنامه دکمه شروع مسابقه زده شود، شرکت‌کنندگان دیگر اجازه خندیدن ندارند. هر فرد تنها یکبار می‌تواند خطا کند و در مرتبه دوم، از بازی اخراج می‌شود. بازی تا جایی ادامه پیدا می‌کند که تنها دو نفر باقی بمانند. پس از آن در قسمت‌های دیگر برنده هر گروه با برنده گروه‌های دیگر مسابقه می‌دهد تا بلاخره برنده نهایی مشخص شود.
در «جوکر ۱» اجرای برنامه بر عهده سیامک انصاری بود و احسان علیخانی تنها کارگردان و تهیه‌کننده مجموعه بود. اما در فصل دوم، احسان علیخانی مسئولیت اجرا را هم برعهده گرفته. به این موضوع در بخش بعد می‌پردازیم، اما موضوعی که در ساختار تغییر به وجود آورده حضور بیش از اندازه مجری در روند مسابقه است. از طرف دیگر در فصل اول بلافاصله بعد از خندیدن هر شرکت‌کننده زنگ قرمز به صدا در می‌آمد و مجری بدون اینکه درباره شخصی که می‌خندد صحبت کند، وارد اتاق مسابقه میشد و این هیجان را بالاتر می‌برد. اما در «جوکر ۲» از خنده‌ها عبور می‌شود و پس از مدتی که بخشی تمام شد یا مسابقه به حالت رکود افتاد، زنگ قرمز به صدا در می‌آید و مجری با اعلام اینکه کارت زرد مربوط به چه کسی است، برای کارت دادن وارد می‌شود.
دکور فصل اول، تا حد زیادی صمیمی بود و مخاطب احساس می‌کرد شرکت‌کننده‌ها در پذیرایی یک خانه شیک امروزی دور هم جمع شده‌اند. اما در «جوکر ۲» با یک دکور اغراق شده و المان‌هایی که اصلا دلیل وجودشان مشخص نیست رو به رو هستیم. بخشی از دیوار سنگ مصنوعی است، بخشی چهل‌تیکه دوزی، یک بالکن در دکور تعبیه شده، چندین در وجود دارد و همه اینها از نظر بصری چشم بیننده را خسته می‌کند. اصلا در نماهای باز، شرکت‌کننده‌ها در میان وسایل محیط گم می‌شوند و این در حالی است که تا اینجای کار کل محیطی که از آن استفاده شده، بخش نشیمن، گاهی آشپزخانه و سن اجرای جوکرتایم است.
شاید یکی از ضعف‌هایی که در فصل دوم جوکر بسیار به چشم می‌آید، کمبود ایده برای خندادن رقبا از سوی شرکت‌کنندگان است. در فصل قبل اکثر چهره‌هایی که حضور داشتند کمدین بودند، اما این موضوع چندان تاثیری در خنده گرفتن از مخاطب نداشت. معمولا هر کدامشان ایده داشتند و با وجود اینکه مشخص بود که ایده‌ها طراحی شده و از پیش تعیین شده است، اما به خود شرکت‌کننده نسبت داده میشد و این به خندادن مخاطب و رقبا بیشتر کمک می‌کرد. اما در فصل دوم اینطور به نظر می‌رسد که بیشتر ایده‌ها دستوری است. مثلا مجید مظفری پتو و بالشت به خود می‌بندد و بعد از محمدرضا علیمردانی خواسته می‌شود روی آن آنونس بگوید. ایده‌ای که نه برای مخاطب خنده‌دار است و نه رقبا را در مسابقه به خنده وا می‌دارد. به اینها موتیف‌ها یا اتفاقات تکرارشونده را هم اضافه کنید که با هدف تکه کلام شدن در میان مخاطبان از آن استفاده می‌شود، مانند «من مجید مظفری هستم، بازیگر سینما» که برای چندبار اول شاید جالب بود، اما با تکرار حتی مخاطب را خسته می‌کند.
اجرای «جوکر ۲»
در فصل اول سیامک انصاری به عنوان مجری حضور داشت. او در اتاقی دیگر روی یک مبل نشسته بود و به مانیتورهایی که به اتاق مسابقه متصل بود، نگاه می‌کرد. این شیوه حضور او صمیمی بود و هر شرکت‌کننده هم که از دور خارج میشد به همان اتاق سیامک انصاری منتقل میشد و در کنار هم ادامه مسابقه را نگاه می‌کردند. سیامک انصاری برای اولین‌بار تجربه اجرا به این شیوه را داشت، اما تلاش کرده بود بدون جانب‌داری مسیر را طی کند و شاید از میان نقدهای وارد به فصل اول جوکر، کار او شامل کمترین نقد شد اما داستان رئالیتی شو جوکر ۲ اندکی متفاوت است.
در این فصل، احسان علیخانی، پشت یک میز بزرگ رو به مانیتورها نشسته، بیشتر از اینکه به چشم یک اتفاق خنده‌دار به اشتباهات بازیگران نگاه کند، آنها را با نگاه از بالا به پایین زیرنظر دارد. این موضوع در تماس‌های مکرر با اتاق مسابقه، تهدیدهای او نسبت به بازیگران و قطع مسابقه و مدام صحبت کردنش رو به دوربین کاملا مشهود است. او خودش در قسمت اول این فصل در جایی صراحتا ابراز کرد که «این برنامه خودم است و دوست دارم این کار را انجام دهم» و این عدم پذیرش هرگونه نقد وارد به اجرایش. البته این طرز اجرا سابقه دارد و او در «عصر جدید» هم به همین شیوه و با دخالت‌های زیاد و نظراتش، در تلاش بود که از مرکز توجه خارج نشود.
شرکت‌کنندگان «جوکر ۲»
همانطور که پیش‌تر گفته شد، در فصل اول جوکر بیشتر شرکت‌کننده‌ها از کمدین‌ها بودند. یعنی بازیگرانی که کار اصلی آنها کار کمدی است. اما در فصل دوم انگار این قاعده کم‌رنگ شده، چون بازیگرانی مانند مجید مظفری یا بهرنگ علوی به ندرت کار کمدی انجام داده‌اند و شاید دلیل لنتخابشان به دلیل روحیه طنازی است که در واقعیت دارند. اما این موضوع در منفعل بودن آنها تاثیرگذاشته. مثلا مظفری تا اینجا به غیر از زمانی که باشت و پتو به تن کرد، هیچ حرکت دیگری برای خنداندن انجام نداده است. یا بهرنگ علوی به گفته خود احسان علیخانی فقط حضور دارد و هیچ حرکتی در جهت مسابقه انجام نمی‌دهد. حتی جواد رضویان هم با وجود اینکه سال‌ها کار کمدی انجام داده، تا زمان انجام جوکر تایم آن هم در کنار مهران غفوریان، بیشتر در حالت انزوا در گوشه‌ای از جمع بود.
از سوی دیگر چند بازیگر در این فصل، توانسته‌اند با قوانین مسابقه همراه شوند و از مخاطب و رقبا خنده بگیرند (مشابه آن در مسابقه گل یا پوچ هم اتفاق می‌افتد). نیما شعبان‌نژاد، هادی کاظمی، امیرحسین رستمی و نصرالله رادش، در تلاش برای خندادن هستندو در این میان رستمی و شعبان‌نژاد با همان تلاشی که برای کنترل خنده‌اشان انجام می‌دهند، مورد توجه قرارگرفته‌اند. فرصتی هم که احسان علیخانی در ابتدای برنامه به آنها داد کمک کرد تا با ساختار کنار بیایند. اما بیشتر بار کمدی مجموعه بر عهده این بازیگران و از سوی دیگر میهمانان برنامه است. باید منتظر بود و دید پس از حذف این کمدین‌ها برنامه به چه شکلی پیش خواهد رفت.
چالش‌های «جوکر ۲»
فصل دوم جوکر برای اینکه پویاتر باشد، اجتیاج به یک عامل خارجی قوی‌تر نسبت به خود شرکت‌کننده‌ها داشت. احتمالا خود علیخانی هم متوجه این ماجرا شده. چون بازیگری مثل غلامرضا نیکخواه که خودش یکی از ارکان اصلی کمدی فصل اول بود، مدام در فواصل مختلف به عنوان جوکر وارد مسابقه می‌شود. شوخی‌های او خنده‌دار است و هم از مخاطب و هم از شرکت‌کننده‌ها خنده می‌گیرد. اما این توان خود افرادی که به عنوان رقیب در مسابقه حضور دارند را زیر سوال می‌برد.
مهران غفوریان هم دیگر میهمان برنامه بوده که حالا در کنار جواد رضویان، با اجرای جوکرتایم قرار است حال و هوای برنامه را تغییر دهد. غفوریان هم در فصل قبل از شرکت‌کننده‌هایی بود که باعث جذابیت برنامه شده بود و انگار حضور این میهمانان نشان می‌دهد که فصل دوم جوکر به طرز مشخصی از فصل اول آن دارد تغذیه می‌کند. حتی شاید حضور محمدرضا علیمردانی به عنوان برنده فصل قبل و کسی که تقلید صدا می‌کند و می‌تواند عامل خنده باشد، در میان شرکت‌کننده‌ها خودش شاهد این ماجرا است.
- مناسب برای اوقات فراغت
- همه اعضای خانواده می‌توانند مخاطب آن باشند
- دخالت بیش از اندازه مجری
- دکور اغراق شده
- ضعف شرکت کننده‌ها در ایده پردازی برای ایجاد کمدی
هنوز هم خبرهایی درباره حضور زنان در این مسابقه وجود دارد. اما مشخص نیست که این اتفاق به حقیقت برسد یا نه؟ به هرحال با یک جمع‌بندی کلی، «جوکر» در فصل دوم هم در این سه قسمت منتشر شده، توانسته مخاطب خود را راضی کند اما از فصل اول چند پله پایین‌تر است.
منبع: دیجی‌کالا مگ
و همچنین نادر سلیمانی رو هم به جوکر ۲ دعوت کنید
سلام کاش برا فصل جدید آقای علی خانی بهرام افشاری هوتن شکیبا بهنام تشکر و اگر امکانش هست احمد مهران فر جواد عزتی محسن تنابنده و رضا عطاران و سعید آقاخانی و …. که ستاره طنز ما هستن بیاره حتما
کاش برای این فصل بهرام افشاری و هوتن شکیبا هم میبودن عالی میشد
چرا نرگس محمدی صد بار خندید
دستش جلوی دهنش بود میخندید
روسری جلوی دهنش بود میخندید کلا میخندید اما کارت نگرفت خدا رو شکر همه جا رفیق بازی و پارتی بازی کاملا نمایان است
من از فصل قبل زیاد راضی نبودم. خیلی بیش از حد تظاهر به طنز داشت و اگر چیز خنده‌داری هم بود، انقدر بزرگش می‌کرد که بی‌مزه میشد. این فصل به مراتب و به مراتب بدتر و در یک کلام، تهوع‌آوره. شرکت‌کنندگان خلاقیت ندارند و برای همین، تمام طنز برنامه متکی بر دکور، وسایل و بدتر از همه، طنز غیر اخلاقی است.