آیا آنریل انجین ۵ بهترین گزینه برای ساخت ویچر بعدی است؟
سی‌دی پراجکت رد ساخت یک بازی جدید بر اساس سری ویچر (The Witcher) را تایید کرده است. معرفی این عنوان اطلاعات و جزئیات خاصی در اختیار مخاطبان قرار نداد و تمرکز اصلی روی مبحث تکنولوژی بود. سی‌دی پراجکت رد قصد دارد موتور بازیسازی خودش یعنی رد انجین را کنار بگذارد و سراغ آنریل انجین ۵ (متعلق به اپیک گیمز) برود. استودیو لهستانی از «یک همکاری استراتژیک و چند ساله» می‌گوید که «نه‌تنها قضیه‌ی مجوز را پوشش می‌دهد، بلکه توسعه‌ی فنی آنریل انجین ۵ و همچنین نسخه‌های آینده این موتور بازیسازی را دربرمی‌گیرد».
در واقع سی‌دی پراجکت رد تصمیم گرفته همکاری‌های گسترده‌ای با اپیک گیمز شکل دهد و با اینکه تکنولوژی‌های هسته‌ای آنریل انجین ۵ هنوز در مراحل ابتدایی به سر می‌برند، استودیو لهستانی به اپیک گیمز جهت بهبود موتور برای تجارب جهان‌باز کمک خواهد کرد. مشخصا توسعه‌ی بازی جدید ویچر هم در مراحل بسیار ابتدایی به سر می‌برد چراکه ما هنوز اطلاعی از وضعیت توسعه یا بازه عرضه‌ی آن نداریم.
این تغییر برای توسعه‌‌دهنده‌ی لهستانی فوق‌العاده بزرگ و تا حد زیادی ریسکی است. سی‌دی پراجکت رد از زمان ویچر ۲ تاکنون تمام پروژه‌های خود را با رد انجین توسعه داده و با اینکه می‌دانیم موتور بازیسازی مذکور به روزهای پایانی خود نزدیک می‌شود، اما همچنان سنگ بنای Cyberpunk 2077 است و نتیجتا بسته‌های الحاقی و آپدیت‌های آن نیز بر اساس همین موتور توسعه خواهند بود. گرچه ورای این مسائل، به‌نظر می‌رسد آنریل انجین ۵ بخش مهمی از آینده است.
از دید کارکنان دیجیتال فاندری، این خبر خیلی خوبی نیست و در حالی که مشخصا سی‌دی پراجکت رد دلایل مختلفی برای این رویکرد تازه‌ی خود دارد، تغییر پایه‌ای‌ترین عنصر توسعه‌ی بازی و رفتن به سراغ یک موتور تحسین‌برانگیز و مستقل می‌تواند مشکلاتی در پی داشته باشد. هرچه باشد، رد انجین در شکل‌های مختلف خود ارائه‌های بصری منحصر به‌فردی داشته و به خلق برخی از بازی‌های فوق‌العاده در سال‌های اخیر کمک کرده است. اگر بخواهیم به ویچر ۲ بازگردیم، سی‌دی پراجکت رد در آن زمان عنوانی منحصر به‌فرد روانه‌ی بازار کرد که به معنای واقعی کلمه محدودیت‌ها را کنار زد – عنوانی که حتی امروزه نیز عالی به‌نظر می‌رسد. جزئیات محیط، نورپردازی، پردازش شخصیت و بقیه موارد خیلی از زمان خود جلوتر بودند. بازی The Witcher 2 در دوران پلی‌استیشن ۳ و ایکس‌باکس ۳۶۰ منتشر شد اما واقعا یک کلاس بالاتر از نسل خود بود.
درحالی که مشخصا سایبرپانک ۲۰۷۷ مشکلات فنی بسیاری داشت، از نظر ما نسخه‌ی پی‌سی آن از همان روز اول عملکرد قابل قبولی داشت و در زمینه‌ی گرافیک و هنر بصری هم کم‌نظیر ظاهر شد. بله، باگ روی تمامی پلتفرم‌ها وجود داشت اما اکثریت مشکلات فنی بازی به نسخه‌های نسل هشت بازی مربوط می‌شد. جنبه‌های گرافیکی بازی در نهایت کاملا مقیاس‌پذیر هستند – چه زمانی که درباره قابلیت‌ها حرف بزنیم، چه کیفیت این قابلیت‌ها و چه رزولوشن پردازش.
با این حال، کنسول‌های نسل قبل توانایی پردازشی کافی برای ارائه‌ی چنین تجربه‌ی قدرتمندی را نداشتند. در همین حین اگر شما یک پردازنده مدرن و کارت گرافیک RTX روی پی‌سی خود داشتید، می‌توانستید یک تجربه بصری عالی را با فعال‌سازی قابلیت رهگیری پرتو (با ۳۰ فریم بر ثانیه) داشته باشید. پی‌سی‌های بالارده رزولوشن بیشتر و قابلیت‌های کیفیت‌تری از رهگیری پرتو را با یک فریم ریت قابل قبول ارائه می‌کنند و اینگونه به‌نظر می‌رسد که سایبرپانک هرچه جلوتر برود بیشتر به چشم خواهد آمد – درست مثل ویچر ۲.
سی‌دی پراجکت رد برای ساخت بازی بعدی ویچر – که احتمالا چند سالی با تکمیل فرآیند توسعه‌ی آن فاصله داریم – نیازی به تمرکز روی کنسول‌های نسل هشتی ندارد و در نتیجه نمی‌توان این موارد را دلیلی برای تصمیم استودیو مبنی بر تغییر موتور بازی‌سازی‌اش در نظر گرفت. اول از همه، چرا به توسعه و تکمیل رد انجین ادامه ندهند و دوم، مزایای حرکت به سمت آنریل انجین ۵ چیست؟
در ابتدا این ادعا که رد انجین در سایبرپانک ۲۰۷۷ نسخه‌ای بهبود و تکامل‌یافته از رد انجین در ویچر ۳ است، باید به چالش کشیده شود. بارت ورانسکی، یکی از اعضای سابق سی‌دی پراجکت رد، این موضوع را به خوبی در توییتر باز کرده است. «برای هر بازی آن‌ها به کلی موتور را رها می‌کردند و از نقطه‌ی صفر دوباره آن را برنامه‌نویسی می‌کردند، به این امید که دفعه‌ی بعدی بهتر کار کند اما به‌خاطر فشار کار بسیار به کارکنان، موتور در آخر قابل استفاده نبود و ثبات نداشت.
ورانسکی می‌گوید غیر از برخی سیستم‌های پردازشی، رد انجین برای توسعه‌ی هر بازی کاملا بازنویسی می‌شد؛ بنابراین برای عبور از سایبرپانک ۲۰۷۷، سی‌دی پراجکت باز هم مجبور بود برای ساخت بازی بعدی ویچر فرآیند ساخت موتور بازیسازی را از سر بگیرد. با این حساب، فکر می‌کند مهاجرت به آنریل انجین ۵ انتخاب خوبی بوده است – و دلایل خوب بسیاری برای این تغییر رویه وجود دارد. آنریل انجین ۵ برای انعطاف‌پذیری و تغییر مقیاس در تمامی پلتفرم‌ها طراحی شده و همچنین کلی مغز متفکر و استعداد فوق‌العاده را در زمینه‌های فنی در اختیار سی‌دی پراجکت رد قرار می‌دهد. بر هیچکس پوشیده نیست که حتی موفق‌ترین توسعه‌دهندگان نیز برای استخدام متخصصان اینچنینی در تقلا هستند، زیرا بیشتر این افراد به سمت ابرکمپانی‌هایی نظیر اپیک، انویدیا و یونیتی کشیده می‌شوند.
ورای اینکه کار با آنریل انجین۵ به‌خاطر مولتی‌پلتفرم بودن به‌طور کلی آسان‌تر است، نمایش‌ها از تکنولوژی‌های کلیدی این موتور (مثل Lumen، Nanite و Metahumans) نشان می‌دهد استفاده از آن مزایای متنوعی دارد. به‌عنوان مثال Lumen یک سیستم روشنایی جهان بی‌درنگ (real-time global illumination system) است که در هر صحنه عناصر و اجزای نور و انعکاس آن را با دقت هرچه تمام‌تر شبیه‌سازی می‌کند. Nanite یک سیستم هندسی جدید محسوب می‌شود که اپیک آن را توسعه داده و گفته می‌شود توانایی پردازش آسان بافت‌های پرتراکم را دارد، آن هم بدون به‌کارگیری برخی ترفندها مثل ترسیم فاصله‌ای که کیفیت پایینی دارد و وقتی به آن نزدیک می‌شوید کیفیت کم‌کم بالا می‌رود. در نهایت، Metahuman شگفت‌انگیزترین تلاش اپیک برای ارائه تصاویر واقع‌گرایانه‌ی شخصیت‌ها است. برترین و جدیدترین نمایش این تکنولوژی همان بازی یا دموی معروف The Matrix Awakens است که مثل یک فیلم تعاملی بود.
دموی ماتریکس از سوی دیگر یکی از مهم‌ترین چالش‌های آنریل انجین ۵ را مشخص می‌کند و بعید نیست بازی جدید ویچر هم مجبور باشد با آن دست و پنجه نرم کند. قدمی که با تکنولوژی‌های Lumen و Nanite برداشته می‌شود واقعا عظیم است، اما یک قیمت گزاف دارد: عملکرد. باید به یاد داشته باشیم که دموی ماتریکس فقط و فقط یک دمو است و عناوین کاملی که بخواهند از این تکنولوژی‌های پیشرفته و فوق‌العاده استفاده کنند شاید مجبور شوند عملکردی با ۳۰ فریم بر ثانیه را هدف قرار دهند؛ این در حالی است که پلی استیشن ۵ و ایکس باکس سری ایکس با شعار ۶۰ فریم و کیفیت ۴K روانه‌ی بازار شدند. نسخه‌ی نسل نهمی بازی Cyberpunk 2077 بدون شک نتوانست اوج عملکردی که در پی‌سی‌های قدرتمند می‌بینیم را به تصویر بکشد اما حداقل حالت ۶۰ فریم آن قابل قبول و زیبا بود. حال رسیدن به همین سطح عملکرد با عنوانی که از آنریل انجین ۵ استفاده می‌کند، نیازمند یک پی‌سی فوق‌العاده قدرتمند و بالارده خواهد بود.
اگرچه، همکاری سی‌دی پراجکت رد با اپیک گیمز ظاهرا خیلی بیشتر از یک قرارداد جهت به‌دست آوردن لایسنس است. طی بیانیه‌ی استودیو لهستانی از این شنیدیم که سی‌دی پراجکت رد می‌خواهد به اپیک گیمز کمک کند تا آنریل انجین ۵ برای تجارب جهان‌باز آماده شود. این یک نکته‌ی مهم را به ما درباره‌ی آنریل انجین ۵ – به‌طور کلی – و همین‌طور استفاده‌ی آن برای قسمت بعدی ویچر می‌گوید: اینکه سیستم‌های هسته‌ای و نوآورانه‌ی این موتور بازیسازی همچنان در دست توسعه قرار دارند.
نخستین دموی رسمی آنریل انجین ۵ تحت عنوان The Valley of the Ancient به مخاطبان نشان داد طراحی جهان‌های عظیم و شگفت‌انگیز با این موتور ممکن است؛ از سوی دیگر، دموی ماتریکس بحث سهولت طراحی و واقع‌گرایی شخصیت‌ها را به رخ همگان کشید. با تمام این اوصاف، هیچ یک از این موارد با چیزهایی که تاکنون در سری ویچر دیده‌ایم قابل مقایسه نیستند؛ قلعه‌ها، شهر‌های بزرگ و کوچک، معادن و صحراها مشکلی برای آنریل انجین ۵ ایجاد نمی‌کنند اما تا جایی که ما می‌دانیم، اپیک هنوز کاملا موفق نشده اجسام غیرمات را به Nanite اضافه کند. بنابراین، فعلا چیزهایی مانند درختان، شاخ و برگ گیاهان و شخصیت‌ها باید به صورت سنتی خارج از Nanite پردازش شوند که همان محدودیت‌های قدیمی را به‌وجود می‌آورد.
این فقط نمونه‌ای کوچک از چالش‌های بزرگ آنریل انجین ۵ در عناوین جهان‌باز است. حالا باید دید همکاری میان اپیک گیمز و سی‌دی پراجکت رد که مهارت و سابقه‌ی ساخت سری ویچر و بازی سایبرپانک ۲۰۷۷ را دارد، می‌تواند موجب بهبود تکنولوژی‌های آنریل انجین جدید شود یا خیر.
اکنون فضا برای ساخت بازی جدید ویچر مهیا شده اما قلبا به‌خاطر پایان عمر موتور دوست‌داشتنی رد انجین ناراحت هستیم (شاید بهتر باشد بگوییم «موتورهای» رد انجین!). هرچه باشد تنوع در تکنولوژی‌های اساسی موجب ساخت بازی‌هایی کاملا متفاوت و خلاقانه می‌شود که تجارب بصری شگفت‌انگیز و خاصی را خلق می‌کنند. سایبرپانک ۲۰۷۷ روی پی‌سی یکی از زیباترین بازی‌های سال ۲۰۲۰ بود و کاملا به حق در لیست برترین‌های یوروگیمر قرار گرفت. از لحاظ بصری این بازی زیباتر از هر عنوانی است که تاکنون با استفاده از آنریل انجین ساخته شده. گرچه حالا با ورود آنریل انجین ۵ به بازار قضیه متفاوت خواهد بود.
صنعت بازی‌های ویدیویی دارد به قلمرویی ناشناخته پا می‌گذارد و آنچه واضح است این است که تکنولوژی‌های این صنعت یک قدم به همگن‌سازی نزدیک می‌شوند – که از جهات بسیاری مزیت دارد و از جهتی می‌تواند با کاهش خلاقیت و تنوع خطرناک باشد. حالا بهترین سناریوی ممکن چیست؟ اینکه ویچر جدید هویت سی‌دی پراجکت رد را حفظ کند و از سوی دیگر کاملا از پتانسیل تکنولوژی‌های جدیدی مثل Nanite، Lumen و Metahuman بهره ببرد. این قابلیت‌ها فوق‌العاده هیجان‌انگیز هستند اما نمی‌دانیم دقیقا چه نتیجه‌ای به همراه خواهند داشت. شاید توسعه‌ی آن‌ها در یک بازی محبوب و بزرگ مثل ویچر برای اپیک گیمز و سی‌دی پراجکت رد مفید و سودزا باشد و همچنین سطح انتظارات از بازی‌هایی که با آنریل انجین ۵ ساخته می‌شوند را بالا ببرد.
منبع: Eurogamer
