تاریخچه‌ی گوشی‌های سری P هواوی از اولین تا آخرین

هواوی، با وجود تحریمی که مدتی نه‌چندان دور از سوی آمریکا گریبان‌گیرش شد، همچنان یکی از قدرتمندترین تولیدکنندگان بازار موبایل‌های هوشمند به حساب می‌آید که گستره وسیعی از دیوایس‌های مختلف با قیمت‌گذاری‌های متنوع به دست مشتریان می‌رساند. اما مشهورترین دیوایس‌های کمپانی، سری هواوی P است که همواره به خاطر کیفیت تصویربرداری، عمر باتری و شارژ سریع تمجید منتقدین و مصرف‌کنندگان را همراه داشت.

اما پرچم‌داران سری هواوی P مسیری طولانی را طی کرده‌اند تا به موبایل‌های بسیار باکیفیت امروزی تبدیل شوند. به همین خاطر اکنون زمان خوبی است که تاریخچه موبایل‌های این خانواده را از نظر رد کنیم و ببینیم چه روندی طی شده تا به موبایل‌های Huawei P40 و P40 Pro که چند ماه پیش عرضه شدند برسیم.

هواوی Ascend P1 سال ۲۰۱۲

هنگامی که هواوی تصمیم به عرضه Ascend P1 در سال ۲۰۱۲ میلادی گرفت، این تولیدکننده چینی به عرضه‌ی موبایل‌های بسیار اقتصادی و مقرون‌به‌صرفه شهرت داشت. در قیاس با دیگر موبایل‌های برجسته آن زمان، این دیوایسی آنقدرها قدرتمند نبود و همراه با چیپست TI OMAP 4460 (حاوی دو هسته پردازشی Cortex-A9)، ۱ گیگابایت حافظه م و ۴ گیگابایت حافظه داخلی از راه می‌رسید. همان موقع، سامسونگ موبایل گلکسی اس ۳ را ساخته بود که با چیپست چهارهسته‌ای (چهار هسته پردازشی A9)، ۱ گیگابایت حافظه رم و ۱۶ گیگابایت حافظه داخلی در مدل پایه عرضه می‌شد.

البته که Ascend P1 از امثال گلکسی اس ۳ سامسونگ ارزان‌قیمت‌تر بود. و همچنان یک نمایشگر ۴٫۳ اینچی قابل قبول با رزولوشن ۹۶۰×۵۴۰ پیکسل و دوربین اصلی ۸ مگاپیکسلی گیرتان می‌آمد. احتمالا بزرگترین نقطه ضعف دستگاه، باتری کوچک و ۱۶۷۰ میلی‌آمپر ساعتیش بوده باشد. چند نسل طول کشید تا هواوی متوجه شد که اگر عمر باتری تعریفی نداشته باشد، طراحی فوق باریک دستگاه برای بسیاری از مشتریان مهم نخواهد بود. هواوی Ascend P1 مشخصا موبایلی در رده‌ی پرچم‌داران نبود، اما در دسته‌بندی‌ای عرضه شد که امروز نام میان‌رده پریمیوم را برایش انتخاب کرده‌ایم.

هواوی Ascend P6 سال ۲۰۱۳

موبایل بعدی در خانواده هواوی P، طی سال ۲۰۱۳ عرضه شد و Ascend P2 نام داشت. اما این موبایل عمر مفیدی معادل ۲ ماه در بازار داشت و سپس کمپانی چینی تصمیم به عرضه Ascend P6 گرفت.

طراحی یکی از اصلی‌ترین نکات جالب توجه هواوی در P6 بود و بخش زیرین دستگاه تا پشت آن می‌چرخید و بخشی از کاور پشتی را شکل می‌داد. هواوی در آن زمان این طراحی را مشابه یک کاغذ تا شده معرفی می‌کرد و در عین حال روی قطر نه‌چندان زیاد دستگاه هم مانور تبلیغاتی می‌داد. فقط جای ناامیدی داشت که در کنار این طراحی باریک و ظریف، باید به باتری ۲۰۰۰ میلی‌آمپر ساعتی هم قانع می‌بودید. اما خوشبختانه هواوی همراه با سونی و چند شرکت دیگر شروع به عرضه قابلیت Battery Saver (آن هم زودتر از اینکه این قابلیت از اندروید خالص سر در آورد) کرد و به این ترتیب عمر باتری حداقل اندکی افزایش می‌یافت.

باتری کوچکتر تنها تغییر اشتباهی نبود که هواوی در راستای دستیابی به طراحی بهتر به وجود آورد و چینی‌ها تصمیم گرفتند پورت هدفون را در سمت چپ دستگاه قرار دهند. اینکه چرا هواوی پورت را در پایین یا بالای دیوایس قرار نداد، هیچ‌وقت نخواهیم فهمید. در هر صورت این تصمیم باعث شد که هنگام گوش دادن به موسیقی، قادر نباشید دستگاه را به‌راحتی در جیب قرار دهید.

این دیوایس از پردازنده Huawei K3V2 بهره می‌برد که قدرت پردازشی قابل قبولی داشت و همراه با چهار هسته Cortex-A9 و پردازشگر گرافیکی GC4000 از راه می‌رسید. دو گیگابایت حافظه رم و ۸ یا ۱۶ گیگابایت حافظه داخلی را هم به معادله اضافه کنید و آنچه گیرتان می‌آید، پلتفرمی توانمند برای آن زمان است. ضمنا به لطف تمرکز بر قابلیت‌های تصویربرداری سلفی و دوربین ۵ مگاپیگسلی که تصاویری زیبا به ثبت می‌رساند، دستاه توانست از رقبای خود متمایز ظاهر شود.

منتقدان پوسته EMUI با عرضه Ascend P6 حسابی به تاز‌ه‌ترین عضو خانواده هواوی P تاختند. این رابط کاربری که آن زمان هنوز Emotion UI نام داشت، به طرق فراوان ناکارآمد جلوه می‌کرد و طراحی کاربرپسند نداشت. گذشته از رنگ‌بندی عجیب که شامل رنگ‌های قهوه‌ای و نقره‌ای می‌شد، یک قابلیت نامتعارف امکان استفاده از صداهای مختلف برای شاتر دوربین بود، مثلا صدای زنی که می‌گفت «کلیک». در مجموع اما با موبایلی قابل قبول طرف بودیم که ترند عرضه موبایل‌های قدرتمند (اما نه دقیقا پرچم‌دار) با قیمت ارزان را ادامه می‌داد.

هواوی Ascend P7 سال ۲۰۱۴

موبایل Ascend P7 زمانی عرضه شد که هواوی فهمید رویکردهای پیشینش راه به جایی نمی‌برند و بنابراین در چند حوزه کلیدی بهبود به وجود آورد. برای مثال، هواوی متوجه ترند تازه دوربین‌های سلفی شد و یک دوربین ۸ مگاپیکسلی در جلوی این دستگاه تعبیه کرد، آن هم زمانی که هنوز تولیدکنندگان زیادی دست به چنین کاری نزده بودند.

از سوی دیگر، این دیوایس تجربه‌ای عمدتا قدرتمند ارائه می‌کرد و این مهم به لطف پردازنده کایرین ۹۱۰T همراه با ۲ گیگابایت حافظه رم و ۱۶ گیگابایت حافظه داخلی امکان‌پذیر شد. کایرین ۹۱۰T یقینا چند قدم از اسنپدراگون ۸۰۱ موجود در برخی دیگر از پرچم‌داران اندرویدی ضعیف‌تر بود، اما در سال‌های بعدی، فاصله میان چیپست هواوی و کوالکام به حداقل رسید.

ضمنا Ascend P7 حداقل در چند حوزه قابلیت‌هایی در سطح پرچم‌داران واقعی داشت. برای مثال دستگاه به دوربین ۱۳ مگاپیکسلی با گشودگی لنز f/2٫۰ مجهز بود و همراه با نمایشگر IPS LCD با رزولوشن Full HD از راه می‌رسید. و بار دیگر قیمت‌گذاری مقرون‌به‌صرفه باعث می‌شد دستگاه خواستنی‌تر از دیگر پرچم‌داران جلوه کند.

هواوی P8 سال ۲۰۱۵

آیا این خوش‌قیافه‌ترین موبایل سال ۲۰۱۵ میلادی بود؟ قطعا نمی‌توانیم چنین چیزی بگوییم، اما Huawei P8 در هر صورت توجه‌ها را به طراحی خود جلب کرد. با استفاده از بدنه آلومینیومی (البته با درگاه دوربین و خطوط آنتن پلاستیکی به سبک آیفون)، دکمه پاوری که از یک بافت مخصوص بهره‌مند شده بود و وزن پایین، P8 به طور یقین به دل می‌نشست.

دیوایس سال ۲۰۱۵ خانواده هواوی P ضمنا در زمینه دوربین بسیار توانمند ظاهر شد و می‌توانست به کمک دوربین ۱۳ مگاپیکسلی، تصاویر Light Painting به ثبت برساند. در واقع جالب است بدانید که این دوربین ۱۳ مگاپیکسلی به جای سنسور سنتی RGB، از فیلتر رنگ RGBW بهره‌ می‌برد و این همان رویکردی است که هواوی بعدتر در قبال خانواده P30 هم در پیش گرفت.

از دیگر مشخصات دستگاه می‌توان به ۳ گیگابایت حافظه رم، ۱۶ یا ۶۴ گیگابایت حافظه داخلی قابل ارتقا، نمایشگر ۵٫۲ اینچی Full HD از نوع IPS، باتری ۲۶۸۰ میلی‌آمپر ساعتی و دوربین سلفی ۸ مگاپیکسلی اشاره کرد. این موبایل از پردازنده کایرین ۹۳۵ قوت می‌گرفت و با وجود ادعای هواوی، این چیپست عملکردی بیشتر شبیه به چیپست‌های میان‌رده داشت. با توجه به استفاده از هسته‌های پردازشی اقتصادی Cortex-A53 و پردازشگر گرافیکی Mali-T628 MP4، هواوی هنوز مسیری طولانی در پیش داشت تا بتواند کوالکام و سامسونگ را به چالش بکشد.

خانواده هواوی P9 سال ۲۰۱۶

اگر تنها یکی از موبایل‌های هواوی باعث شده باشد که رقبا این کمپانی چینی را جدی بگیرند، آن موبایل قطعا P9 است. هواوی طراحی این دیوایس و مدل پلاس آن را به تکامل رساند و از طراحی فلزی یکپارچه با یک «پنجره» برای جایی که دوربین اصلی تعبیه می‌شد استفاده کرد. از سوی دیگر شاهد خطوط آنتی با استایل آیفون‌های اپل بودیم و برای نخستین بار در این سری، حسگر اثر انگشت هم راهش را به دستگاه باز کرده بود. این اسکنر از ژست‌های حرکتی هم پشتیبانی می‌کرد و برای مثال می‌شد برای گردش میان تصاویر، روی آن سوایپ کرد.

هواوی تصویربرداری با این موبایل را هم حسابی جدی گرفت و به کمک لنزها و قابلیت‌های پردازشی کمپانی Leica، یکی از نخستین موبایل‌های مجهز به دوربین اصلی دوگانه (شامل یک سنسور ۱۲ مگاپیکسلی و یک سنسور مونوکروم) را ساخت. به این ترتیب امکان ثبت تصاویر مونوکروم مهیا شد و افکت‌های عمق میدان هم به لطف شبیه‌سازی تنظیم گشودگی لنز از راه رسیدند.

تمام این‌ها باعث شد با یک دستگاه خوب برای تصویربرداری در تقریبا هر شرایطی روبه‌رو باشیم. اما نبود لرزشگر تصویر حسابی در ذوق می‌زد. از سوی دیگر، کیفیت فیلم‌برداری در شرایط کم‌نور حتی با استانداردهای آن زمان واقعا افتضاح بود.

قدرت پردازشی که همواره یکی از نقاط ضعف اصلی خانواده هواوی P به حساب می‌رفت، جهشی بزرگ به لطف پردازنده کایرین ۹۵۵ داشت. این چیپست برای اولین بار هسته‌های قدرتمند کورتکس را به پرچم‌دار هواوی آورد و شاهد چهار هسته Cortex-A72 در کنار چهار هسته Cortex-A53 دیگر بودیم. اما پردازنده گرافیکی همچنان در قیاس با موبایل‌های سامسونگ تعریفی نداشت. برای مقایسه بهتر باید گفت که گلکسی اس ۷ از پردازشگر گرافیکی Mali T880 Mp12 بهره می‌برد و P9 به Mali T880 MP4 مجهز بود.

از طرف دیگر موبایل P9 Plus هم به خانواده هواوی P آمد که نمایشگر و باتری اندک بزرگتر نسبت به برادر کوچک‌ترش داشت.

خانواده هواوی P10 سال ۲۰۱۷

هواوی P10 و P10 Plus از طراحی بسیار نوآورانه «برش الماس» بهره‌مند شدند که حسابی با بدنه شیشه‌ای رقبا فرق داشت. هواوی ضمنا حسگر اثر انگشت را به جلوی دستگاه آورد و به این ترتیب موبایلش شباهت بیشتری به آیفون یا HTC One A9 یافت.

چینی‌ها از طرف دیگر در صدد تقلید از میزو برآمدند و شروع به پشتیبانی از ژست‌های حرکتی در این اسکنر کردند. بنابراین با یک فشار سبک به اسکنر یا همان دکمه هوم می‌توانستید به عقب برگردید و با فشردن آن به شکلی محکم‌تر، به صفحه هوم هدایت می‌شدید. منتقدین عقیده داشتند که این ژست‌ها «به شکلی غافلگیرکننده نوآورانه» از آب درآمدند.

وقتی صحبت از مشخصات دوربین باشد، خانواده P10 تغییراتی اساسی روی کاغذ به وجود نمی‌آورد. دوربین اصلی و مونوکروم دستگاه از دو سنسور ۱۲ و ۲۰ مگاپیکسلی بهره می‌برد، اما رزولوشن بالاتر و لرزشگیر اپتیکال تصویر قطعا باعث می‌شدند که نتایج نهایی باکیفیت‌تر باشند. ضمنا چیپست کایرین ۹۶۰ هم بالاخره امکان تصویربرداری با رزولوشن ۴K را به خانواده هواوی P آورد.

پیش از اینکه هواوی در خانواده P20 به سراغ برندینگ «پرو» برود، در خانواده P10 برای نخستین بار شاهد نام‌گذاری «پلاس» برای مدل پیشرفته‌تر دستگاه بودیم. از جمله تفاوت‌های مدل پلاس با P10 استاندارد می‌توان به باتری بزرگ‌تر، نمایشگر بزرگتر و شفاف‌تر و گشودگی عریض‌تر لنز دوربین اصلی اشاره کرد.

خانواده هواوی P20 سال ۲۰۱۸

اگر امثال P8 و P9 باعث شدند هواوی به برندی شناخته شده و محبوب تبدیل شود، پس خانواده P20 هم اثبات کرد که چینی‌ها قصد دارند به برند شماره یک دنیای موبایل تبدیل شوند. پرچم‌دار جدید هواوی که اوایل سال ۲۰۱۸ میلادی از راه رسید دستگاهی قدرتمند و بادوام بود که از تکنولوژی دوربین رقابتی بهره می‌برد.

پیش از هر چیز، موبایل‌های خانواده P20 به چیپست کایرین ۹۷۰ مجهز بودند که نخستین پردازنده برای موبایل‌های اندرویدی بود که از چیپ مخصوص برای یادگیری ماشینی بهره می‌برد. این قطعه سیلیکونی به صورت پیش‌فرض از ابزار ترجمه مایکروسافت بهره می‌گرفت و قادر به ترجمه زبان‌های مختلف به صورت آفلاین بود. از سوی دیگر هم، پردازش بهتر تصویر و قابلیت‌های تشخیص اشیا را با خود به ارمغان آورد. ناگفته نماند که پردازنده و پردازشگر گرافیکی می‌توانستند برخی از وظایف خود را به هوش مصنوعی بسپارند و بنابراین در مصرف انرژی هم صرفه‌جویی می‌شد.

مدل استاندارد P20 از یک باتری ۳۴۰۰ میلی‌آمپر ساعتی بهره گرفت و از طرف دیگر، P20 Pro با باتری غول‌آسای ۴۰۰۰ میلی‌آمپر ساعتی از راه رسید. در هر دو موبایل هم به شارژ سیمی ۲۲٫۵ واتی دسترسی داشتید. اما متأسفانه هیچ یک از دو مدل از شارژ وایرلس پشتیبانی نمی‌کردند.

اما اصلی‌ترین دلیل خرید هر یک از اعضای خانواده P20، تجربه‌ای بود که هنگام تصویربرداری در اختیار کاربر قرار می داد. مدل P20 Pro به صورت خاص نخستین موبایل جهان بود که با دوربین اصلی سه‌گانه از راه رسید. این موبایل از سنسور اصلی ۴۰ مگاپیکسلی، سنسور مونوکروم ۲۰ مگاپیکسلی و یک سنسور تله‌فوتو ۸ مگاپیکسلی بهره می‌برد. این دستگاه ضمنا می‌توانست به زوم هیبری ۵ برابری دست پیدا کند که اساسا خروجی به مراتب بهتری نسبت به زوم دیجیتال داشت.

مدل استاندارد خانواده هواوی P در سال ۲۰۱۸ اما به دوربینی متوسط‌تر مجهز بود و با دو سنسور ۱۲ و ۲۰ مگاپیکسلی از راه رسید. البته که برخی قابلیت‌های مدل پرو راهشان را به مدل استاندارد هم باز کرده‌ بودند و برای مثال همچنان می‌توانستید از یک حالت تصویربرداری در شب بسیار باکیفیت استفاده کنید.

خانواده‌ی P20 ترند رنگ‌بندی گرادینت را هم به راه انداخت و با رنگ‌بندی «گرگ‌ومیش» از راه می‌رسید که حسابی جلب توجه می‌کرد. از آن زمان به بعد، امثال سامسونگ و ویوو هم شروع به عرضه موبایل‌هایی با این رنگ‌بندی کرده‌اند.

خانواده هواوی P30 سال ۲۰۱۹

با فونداسیونی که به لطف خانواده P20 و همین‌طور Mate 20 بنا شده بود، خانواده P30 ترند مجهز شدن به نخستین قابلیت‌هایی که در دنیای موبایل دیده می‌شد را ادامه داد.

ستاره نمایش موبایل P30 Pro بود که برای نخستین بار در یک اسمارت‌فون، با دوربین پریسکوپ با زوم ۵ برابری از راه می‌رسید. این دوربین می‌توانست به سطوح زوم بسیار بهتری نسبت به یک دوربین تله‌فوتو معمولی دست یابد و بنابراین جای تعجب نداشت که سامسونگ یکی از قطعات کلیدی پشت این تکنولوژی را برداشت و آن را به موبایل گلکسی اس ۲۰ اولترا خود آورد.

مدل پرو در حوزه‌های دیگر هم به شکلی قابل توجه بهتر از مدل استاندارد ظاهر می‌شد. برای مثال دستگاه باتری حجیم‌تر (۴۲۰۰ میلی‌آمپر ساعت در برابر ۳۶۵۰ میلی‌آمپر ساعت)، شارژ سیمی سریع‌تر (۴۰ وات در برابر ۲۲٫۵ وات)، استاندارد IP68 برای مقاومت در برابر آب و گرد و خاک و دوربین فوق عریض با رزولوشن بالاتر (۲۰ مگاپیکسل در برابر ۱۶ مگاپیکسل) داشت.

هر دو دستگاه به دوربین اصلی ۴۰ مگاپیکسلی مجهز بودند و فیلتر رنگی RGB که در تمام دوربین‌های موبایل‌های هوشمند دیده شده بودند را رها کردند و به سراغ فیلتر RYYB رفتند. این کار قرار بود به بهبود عملکرد دوربین در شرایط کم‌نور منجر شود و واقعا هم شد.

خانواده P30 از چیپست کایرین ۹۸۰ قوت گرفت که در آن زمان از هسته‌های ARM Cortex-A76، پردازشگر گرافیکی Mali-G76 MP10 و نسل دوم واحد پردازش عصبی هواوی بهره می‌برد. هر دو دستگاه ضمنا یک سنسور اثر انگشت زیر نمایشگر و دوربین سلفی ۳۲ مگاپیکسلی داشتند.

خانواده هواوی P40 سال ۲۰۲۰

پرچم‌داران سال ۲۰۲۰ هواوی، بداقبال‌ترین موبایل‌های این خانواده بودند و درست زمانی از راه رسیدند که دونالد ترامپ تحریم‌هایی کمرشکن علیه کمپانی هواوی اعمال کرد. به این ترتیب، با وجود استفاده از قطعات سخت‌افزاری آمریکایی، خبری از نرم‌افزارهای آمریکایی و برجسته مانند سرویس‌های گوگل نبود و خانواده P40 از این منظر حسابی ناامیدکننده ظاهر شد.

اما فارق از این موضوع، هواوی دو نمونه از بهترین پرچم‌داران تاریخ خود را ساخت. موبایل‌های P40 و P40 Pro هردو به پردازنده کایرین ۹۹۰ مجهز شدند که برای نخستین بار پشتیبانی از شبکه‌های مخابراتی ۵G را در خانواده هواوی P امکان‌پذیر کرد. این چیپست ضمنا با فناوری ۷ نانومتری ساخته شد که یعنی از نظر قدرت پردازشی، تراکم ترانزیستور و مصرف انرژی، بسیار بهینه‌تر از تمام مدل‌های قبلی بود. مدل استاندارد P40 همراه با نمایشگر ۶٫۱ اینچی از نوع اولد از راه رسید و به جز سنسور اصلی ۵۰ مگاپیکسلی، دو دوربین تله‌فوتو و فوق عریض موجود در دوربین سه‌گانه، همان سنسورهایی هستند که پیشتر در P30 و میت ۳۰ استفاده شدند.

سپس نوبت به P40 Pro رسید که حسابی متفاوت از مدل استاندارد ظاهر می‌شد. پیش از هر چیز، هواوی از نمایشگری به نام Overflow Display در این موبایل استفاده کرد که در هر چهار گوشه آن شاهد نوعی خمیدگی بودیم. این نام‌گذاری از آن جهت انتخاب شد که هواوی می‌خواست نمایشگر مثل آبی روان باشد که تمام پنل جلویی دستگاه را در بر می‌گیرد. این دستگاه هم همراه با پنل OLED از راه رسید، اما با این تفاوت که از نرخ‌ به‌روزرسانی ۹۰ هرتز (به جای ۶۰ هرتز در مدل استاندارد) پشتیبانی می‌کرد و ابعادی معادل ۶٫۵۸ اینچ داشت.

دوربین اصلی ۵۰ مگاپیکسلی این موبایل، ابعادی بزرگتر از سنسور ۱۰۸ مگاپیکسلی موجود در گلکسی اس ۲۰ اولترا سامسونگ داشت و یعنی می‌توانست نور بیشتری دریافت کند. از سوی دیگر دوباره شاهد فیلتر رنگی RYYB در کنار زوم ۵ برابری اپتیکال و دوربین فوق عریض ۴۰ مگاپیکسلی بودیم و این ترکیب قدرتمند باعث شد هواوی P40 Pro بتواند در صدر لیست قدرتمندترین دوربین‌های موبایل از نظر DxOMark جای بگیرد.

• تاریخچه‌ی گوشی‌های وان پلاس از اولین تا آخرین

منبع: Android Authority