جک نیکلسون بزرگترین بازیگر تاریخ سینما را معرفی کرد

جک نیکلسون به عقیده‌ی اکثر سینمادوستان یکی از بزرگ‌ترین بازیگران تاریخ سینما است؛ به خصوص به دنبال نقش‌آفرینی‌های درخشان او در آثار بزرگی مانند «دیوانه از قفس پرید» (One Flew Over the Cuckoo’s Nest)، «درخشش» (The Shining) و بسیاری دیگر. یک اسطوره‌ی واقعی که از او به عنوان نمادی فرهنگی یاد می‌شود. کارنامه‌ی نیکلسون یکی از الهام‌بخش‌ترین کارنامه‌ها برای نسل جوان است.

وقتی که نیکلسون در حال برداشتن نخستین قدم‌ها در صنعت سینما بود، یک پیشنهاد شغلی خیلی خوب در زمینه‌ی طراحی انیمیشن توسط ویلیام هانا و جوزف باربرا دریافت کرد، اما آن را نپذیرفت، چرا که فقط و فقط می‌خواست بازیگر شود.

نیکلسون در چندین پروژه‌ی سینمایی نقش‌آفرینی کرد، اما در دوره‌ای خاص احساس کرد که حرفه ی بازیگری او را به جایی نخواهد رساند و همین بود که دست به قلم شد و شروع به نوشتن فیلم‌نامه کرد. نیکلسون خیلی زود توانست پس از مدتی دوباره به بازیگری بازگردد و این‌بار به یکی از بزرگ‌ترین بازیگران عصر خودش تبدیل شد و یک نفر در تمام طول مسیر الهام‌بخش وی بود؛ مارلون براندو.

به گفته‌ی نیکلسون او بخشی از نخستین نسل طرفداران براندو بود و بازی او روی پرده‌ی نقره‌ای را خیره‌کننده می‌دانست. او در مصاحبه‌ای با مجله ی رولینگ استون (Rolling Stone) گفت: «مارلون براندو یکی از بزرگ‌ترین انسان‌های قرن بیستم و بیست‌ویکم است و ما ناجاودانه‌ها وظیفه داریم چیزهای بی‌اهمیت را کنار بگذاریدم و برای او احترام قائل شویم.»

نیکلسون به سال‌های کودکی خود اشاره می‌کند که در آن زمان هر شب دو مرتبه در بارانداز (On the Waterfront) را می‌دیده و بازی براندو عمیقا او را تحت تاثیر قرار می‌داده است. به عنوان یک کودک، نیکلسون چیزی درباره‌ی سبک خاص براندو و متد اکنینگ نمی‌دانست، اما او و اطرافیانش، همه می‌دانستند که براندو بازیگری خاص با سبکی متفاوت است.

اگرچه بازیگران زیاد دیگری به دنبال استفاده از سبک متد اکتینگ به شهرت رسیدند، اما نیکلسون مطمئن است که هیچ‌کدام آن‌ها به گرد پای براندو هم نرسیده‌اند. نیکلسون در ادامه می‌گوید: «سایر بازیگران هرگز درباره‌ی این‌که بهترین بازیگر تاریخ سینما کیست، بحث نمی‌کنند، چرا که پاسخ مشخص است؛ مارلون براندو.»

نیکلسون پیشنهاد بازی در پدرخوانده (The Godfather) را رد کرد، چرا که شخصیت او هیچ صحنه‌ی مشترکی با مارلون براندو نداشت و او ترجیح داد منتظر فیلم دیگری مانند آب‌بندهای میسوری (The Missouri Breaks) بماند، اگرچه ایفای نقش در این فیلم برای نیکلسون خیلی دشوار بود، چرا که او از نظر روانی در مقابل براندو احساس ضعف می‌کرد.

پیش از این فیلم، نیکلسون همواره در ذهن خود ایده‌ی همکاری با براندو را پرورش می‌داد، اما وقتی وارد ماجرا شد، همه‌چیز متفاوت بود. نیکلسون قدرت براندو بر بازیگری را این‌گونه توصیف می‌کند: «او به کلی مرا نابود کرد.» نیکلسون ادعا می‌کند که نمی‌دانسته به کسانی که عظمت براندو را درک نکرده‌اند چه بگوید، چرا که آن‌ها در حال از دست دادن چیزی بودند که به طور دردناکی واضح بود.

با توجه به رشد خیره‌کننده‌ی نیکلسون در سینما، او توانست در خیابان مولهالند در بورلی هیلز، در نزدیکی اسطوره‌ی کودکی خود زندگی کند؛ خیابانی که به دنبال حضور کسانی مانند نیکلسون، براندو و وارن بیتی به خیابان پسر بد شهرت یافته بود.

وقتی براندو فوت کرد، نیکلسون خانه‌ی او را خرید و به یاد این اسطوره در سرتاسر خانه گل‌های پلومریا کاشت. نیکلسون در مصاحبه‌ی خود بحث درباره‌ی بهترین بازگر تاریخ بودن براندو را ادامه می‌دهد و اظهار می‌کند براندو از آن‌جایی بهترین بازیگر تاریخ است که نه تنها در فیلم‌های بزرگ، بلکه در فیلم‌هایی که عملکرد خوبی نداشتند هم درخشیده است.

او می‌گوید: «تقریبا تمام کارهایی که این آدم انجام داده است، در نظر من، انقلابی بوده‌اند. برای من مارلون براندو بزرگ‌ترین بازیگر تاریخ بود. این حقیقتی است که برای من بدیهی بود.» نیکلسون درباره‌ی کارنامه‌ی وسیع براندو هم اظهار نظر می‌کند. او ادعا می‌کند که اگرچه احتمالا بهترین اثر براندو در بارانداز است، اما نقش‌آفرینی او به عنوان مارک آنتونی در فیلم ژولیوس سزار (Julius Caesar) الهام‌بخش بسیاری از بازیگران دیگری شد که بعدها در اقتباس‌های شکسپیری نقش‌آفرینی کردند.»

براندو برای نیکلسون در دسته‌ی بزرگانی هم‌چون پیکاسو قرار می‌گیرد. او می‌گوید: «به عنوان یک هنرمند، من براندو را با پیکاسو در یک سطح قرار می‌دهم. من نقاشی‌های اولیه‌ی پیکاسو را در موزه‌های بارسلونا دیده‌ام. من همیشه اعتقاد داشتم اگر نخستین نقاشی پیکاسو را بردارید و آن را در کنار تمام آثار دیگری که او تا زمان فوت خود کشیده است بگذارید، درمی‌یابید که بعضی افراد نمی‌توانند درخشان نباشند.»

منبع: faroutmagazine