نقد و بررسی Fatal Frame: Maiden of Black Water

سال‌هاست که بازی‌های ترسناک بزرگ به‌ندرت ساخته می‌شوند؛ طوری که اگر به دنبال یک بازی ترسناک هستیم، به غیر از ساخته‌های مستقل و کوچک جای دیگری برای جست‌و‌جو نداریم. با این حال، بازی‌های ترسناک قدیمی، به‌خصوص آن‌هایی که دو نسل پیش ساخته و عرضه شده‌اند، هنوز هم خوب و حسابی ترسناک هستند. سری بازی‌های Fatal Frame یا Project Zero هم در همین دسته جای می‌گیرند. جدیدترین قسمت این سری بازی‌ها که خودش هم کم و بیش قدیمی محسوب می‌شود، به‌تازگی در قالب یک نسخه‌ی بازسازی شده دوباره عرضه شده است. با اینکه چند سالی از عرضه‌ی Fatal Frame: Maiden of Black Water می‌گذرد، اما به‌عنوان یک بازی ترسناک از همه نظر عالی است.

دلیل اینکه برخلاف دیگر قسمت‌های سری بازی‌های Fatal Frame نه من و نه شما نتوانسته‌ایم شماره‌ی آخر این سری یعنی Maiden of Black Water را تجربه کنیم، عرضه‌ی آن به صورت انحصاری روی کنسول نینتندو Wii U است؛ طوری که می‌توانیم به‌راحتی بگوییم فقط ما و شما هم نیستیم، بلکه فقط عده‌ی کمی توانایی تجربه‌ی این بازی را روی کنسول شکست‌خورده‌ی نینتندو داشته‌اند.

خوشبختانه و مثل بسیاری از بازی‌های دیگر Wii U بالاخره شاهد عرضه‌ی دوباره‌ی Fatal Frame: Maiden of Black Water هستیم و نسخه‌ی بازسازی شده‌ی این بازی، با اینکه تغییرات بزرگی به خود ندیده است، اما هنوز هم سرگرم‌کننده و لذت‌بخش است؛ به‌خصوص که به‌راحتی می‌توانیم بگوییم هنوز هم چیزی مثل آن پیدا نمی‌شود. تجربه‌ی خاص و متفاوتی که سری بازی‌های Fatal Frame ارائه می‌دهند تمام و کمال مختص خودشان است و Maiden of Black Water هم از این روند مستثنی نیست. با یک بازی ترسناک بسیار خوب طرف هستیم؛ مشخصا برای کسانی که طرفدار سبک خاص ترسناک ژاپنی هستند.

• نگاه سریع: Fatal Frame Maiden of Black Water

به‌عنوان یک بازی ترسناک، Maiden of Black Water آن‌طور که باید تحویل گرفته نشد؛ موضوعی که بیشتر در پلتفرم اصلی بازی ریشه دارد. بازی به‌خوبی اساس مجموعه‌ی Fatal Frame را حفظ و با مکانیک‌ها و سیستم‌های جدید خود، تلاش می‌کند آن را گسترش دهد. بعضی از این پیشرفت‌ها در Maiden of Black Water نتیجه‌ی خوبی داشته‌اند و برخی به روند کلی این سری لطمه زده‌اند؛ مشخصا تصمیماتی که در راستای دنبال کردن جریان‌های بازی‌سازی مدرن گرفته شده، به بازی صدمه زده‌اند، اما نه آن‌قدر که تجربه‌ی کلی خراب شود. بازی Fatal Frame: Maiden of Black Water تمام آنچه از یک قسمت این مجموعه انتظار داریم را در خود دارد، از داستان ترسناک ژاپنی گرفته تا بهترین گیم‌پلی این سری.

روایتی جدید از داستانی قدیمی

قسمت‌های مختلف سری بازی‌های Fatal Frame معمولا از نظر داستانی روندی یکسان را دنبال می‌کنند. همیشه ابتدای کار شخصیتی به دنبال چیزی می‌رود، گم می‌شود یا به دست ارواح خبیث می‌افتد و به دنبال او، شخصیت دیگری تلاش می‌کند تا به نجاتش برود. در Maiden of Black Water هم این جریان حفظ شده است. بازی سه شخصیت دارد؛ شخصیت نخست گم می‌شود، دومی به دنبال او می‌رود و شخصیت سوم هم به دنبال شخصیت دوم. هر سه شخصیت مراحل جداگانه‌ی خود را دارند و قصه‌ی بازی که اپیزود به اپیزود روایت می‌شود، بین این سه شخصیت رفت و آمد می‌کند.

داستان بازی درباره‌ی جنگلی است که مردم برای خودکشی به آن جا می‌روند؛ جایی که احتمالا درباره‌اش شنیده‌اید. قصه‌ها می‌گویند که ژاپنی‌های شرمسار، به این جنگل می‌روند تا خودکشی کنند و واقعیت هم از این قصه‌ها چندان دور نیست. ژاپن واقعا جنگلی دارد که در سالانه صدها نفر در آن خودکشی می‌کنند. ژاپنی‌ها معقتند که ارواح افرادی که در این جنگل خودکشی کرده‌اند، در این جنگل رفت و آمد می‌کنند. لحظه‌ای تصور کنید تجربه‌ی بازی برای آن فرد ژاپنی یا کسی که واقعا به این قصه‌ها باور دارد، چقدر عجیب و ترسناک خواهد بود.

داستان بازی بی‌شباهت به قسمت‌های گذشته‌ی مجموعه نیست و روندی یکسان را دنبال می‌کند، ولی این موضوع دلیلی بر بد بودن داستان نیست و قصه در حد و اندازه‌ی یک فیلم ترسناک کلاسیک ژاپنی خوب است.

بازی را می‌توان از نظر داستانی دنباله‌ای برای قسمت‌های قبل در نظر گرفت، چون پر است از ارجاعات به اتفاقات و شخصیت‌های قسمت‌های قبلی Fatal Frame. البته که نیازی به دانستن این جزئیات نیست و می‌توان بدون دانش قبلی، از داستان لذت برد. حتی می‌توان گفت که اگر قسمت‌های قبلی را تجربه نکرده باشید، چون از کلیشه‌ها و اتفاقات همیشگی مجموعه خبر ندارید، بیشتر از داستان خوشتان می‌آید و رویدادها را برای اولین بار تجربه می‌کنید. اگر با سبک قصه‌گویی ژاپنی آشنا باشید، احتمالا به‌راحتی همان ابتدای کار می‌توانید حدس بزنید که داستان قرار است به چه شکلی تمام شود، ولی این موضوع تأثیر چندانی روی لذت‌بردن از بازی نمی‌گذارد، چون قصه‌ی بازی به زیبایی تعریف می‌شود و صحنه‌ها و اتفاقات و میان‌پرده‌ها عالی هستند.

با تمام این اوصاف، معتقدم بازی بیشتر درباره‌ی قصه‌های کوچکی است که طی مراحل می‌شنویم تا قصه‌ی اصلی؛ قصه‌هایی که از شخصیت‌ها و ارواح مختلف می‌گویند و در یکی دو نوشته که پیدا می‌کنید و چند صحنه‌ی ترسناک می‌گنجند. این‌ها عالی هستند و دنیای بازی را به‌شدت ترسناک می‌کنند. طولی نمی‌کشد که متوجه می‌شوید اگر متنی در نقطه‌ای از بازی پیدا کنید و درباره‌ی روح خاصی بخوانید، قرار است آن روح را به‌زودی ببینید.

نیازی به دانستن داستان قسمت‌های قبلی نیست و می‌توان بدون دانش قبلی، از قصه لذت برد.

همان‌طور که گفتیم، بازی حسابی ژاپنی است و این موضوع معمولا به‌معنای تعداد زیادی دیالوگ و صحنه‌ی اضافه است که حذفشان تأثیری در روند داستان ندارند، اما در یک بازی ترسناک به‌خوبی جواب داده‌اند. جریان آرام و پیشرفت به‌تدریج داستان، لازمه‌ی یک بازی ترسناک است؛ طوری که نیاز است پیش از هر اتفاق ترسناکی کمی زمان به مخاطب داد و او را با قصه‌ها و تصویرها و صداها برای آن اتفاق آماده کرد. جریان Fatal Frame: Maiden of Black Water دقیقا به همین خوبی است.

اگر طرفدار ژانر خاص ترسناک ژاپنی باشید، شک نکنید که از داستان بازی لذت خواهید برد. با این حال، بازی کردن Fatal Frame تجربه‌ای متشکل از عناصر مختلف است و داستان تنها یکی از بخش‌هاست. هسته‌ی بازی نه داستان و شخصیت‌ها، بلکه آن صحنه‌ی ترسناکی است که از جا بلندتان می‌کند. بازی کردن Fatal Frame به معنای بیرون کشیدن یک دوربین و دنبال ارواح گشتن است، آن هم با دانستن این موضوع که به‌زودی یکی از همین ارواح به سمت صورتتان جهش خواهد کرد.

ترس از قدم برداشتن

مثل بیشتر بازی‌های ترسناک و قسمت‌های قبلی همین مجموعه، بخش بزرگی از گیم‌پلی Fatal Frame: Maiden of Black Water به گشت‌و‌گذار در محیط سپری می‌شود. برای پیدا کردن راه و آیتمی که به دنبالش آمده‌اید، در یک جنگل، یا در عمارتی مخروبه به گشت‌و‌گذار مشغول می‌شوید. بازی نقشه‌ای در اختیارتان می‌گذارد تا به‌راحتی بتوانید موقعیت خودتان و مکانی که باید به آن بروید را پیدا کنید، اما پیشرفت در محیط به این سادگی‌ها هم نیست.

اکثر درهایی که به آن‌ها برخورد می‌کنید، قفل هستند و دسترسی به مکانی که باید به آنجا بروید، معمولا بدون چند بار رفت و آمد و پیدا کردن آیتم‌های دلخواه، ممکن نیست. در سری بازی‌های Fatal Frame تنها یک سلاح دارید و آن هم یک دوربین عکاسی است. همانطور که در محیط گشت‌و‌گذار می‌کنید، باید بعضا با دوربین به نقطه‌ی خاصی نگاه کنید و آیتمی را ببینید که در حالت عادی دیده نمی‌شود.

مثل تمام بازی‌های ترسناک، گشت‌و‌گذار در محیط بازی و پیدا کردن آیتم‌های مختلف و خواندن نوشته‌ها بخش بزرگی از گیم‌پلی را تشکیل می‌دهد. برداشتن یک قدم هم در Maiden of Black Water کار هر کسی نیست و بازی واقعا محیطی ترسناک دارد.

بعضی اوقات از نقطه‌ای عکس می‌گیرید و در تصویری که گرفته‌اید، آیتمی را می‌بینید که در واقعیت وجود ندارد. یا محلی به شما نشان داده می‌شود که برای پیدا کردن آیتم باید به آن محل بروید. تا به این جای کار، این سیستم‌ها در قسمت‌های قبلی وجود داشتند. در Maiden of Black Water زاویه‌ی گرفتن این تصاویر هم اهمیت پیدا می‌کند. آیتم‌ها فقط از یک زاویه‌ی خاص در دوربین پیدا می‌شوند. هم‌چنین برخی اوقات بازی از شما می‌خواهد تا عکسی که به شما نشان داده است را عینا دوباره بگیرید؛ یعنی محلی که در آن عکس است را پیدا کنید و از همان زاویه که عکس گرفته شده است، یک عکس شبیه به آن بگیرید. در نتیجه‌ی این عکس‌برداری‌ها، کلید یا آیتم لازم خود برای پیشرفت را پیدا می‌کنید یا دری که بسته شده بود، باز می‌شود.

پس از سه‌گانه‌ی اصلی Fatal Frame‌، دوربین ثابت بازی جای خود را به دوربینی آزاد داد که در Maiden of Black Water هم استفاده شده است. این موضوع در مقایسه با قسمت‌های اصلی مجموعه، کمی جست‌وجو در محیط برای پیدا کردن آیتم‌ها و حتی ارواح را ساده‌تر کرده و از درجه‌ی ترسناکی بازی کاسته است، چون در واقع برخلاف بازی‌های اصلی، دیگر نقطه‌ی کور وجود ندارد و کافی است آنالوگ را بچرخانید تا پشت خود یا هر نقطه‌ی دیگری را ببینید. در بازی‌های قدیمی مجموعه، دوربین کاملا ثابت بود و با توجه به اینکه نمی‌توانستید تمام محیط را ببینید، ممکن بود از نقاطی که انتظار ندارید، ارواح به شما حمله کنند یا آیتم‌هایی مخفی را جای بیاندازید و از آن‌ها عبور کنید.

حتی برداشتن آیتم‌ها هم به گیم‌پلی تبدیل شده و به شکل اتفاقی، ممکن است یک روح بیرون بزند و دستتان را بگیرد. به هنگام برداشتن آیتم هم آسایش ندارید!

یکی از نکات منفی Maiden of Black Water اینجا رو می‌شود؛ گشت‌وگذار در بازی نه‌تنها ساده‌تر شده است، بلکه بازی حتی خودش هم با تعداد زیادی نشانه، محل همه چیز را به وضوح مشخص می‌کند. اگر آیتمی دور و اطراف شما باشد، فلشی دور صفحه می‌آید تا به شما بگوید آیتم کدام سمتتان است. اگر روحی به سمتتان بیاید، باز نشانه‌ی دیگری روی محیط به شما محل آن را نشان می‌دهد.

این‌ها به کنار، بازی حتی یک کلید برای نشان دادن راه دارد که کاملا خلاف روند یک بازی ترسناک عمل می‌کند. نمی‌دانید به کدام سمت باید حرکت کنید؟ یک کلید را بزنید تا بازی دقیقا نقطه‌ای که باید بروید را، آن هم قدم به قدم، به شما نشان دهد. متأسفانه امکان خاموش کردن این راهنمایی‌ها هم وجود ندارد. در بازی‌های قبلی مجموعه، رفت و آمد در محیط و به دنبال یک آیتم گشتن، بخش بزرگی از بازی بود، اما در Maiden of Black Water هر نکته که لازم باشد بدانید، اعم از اینکه چه کاری باید انجام دهید یا کجا باید بروید یا چه چیزی را باید پیدا کنید، به وضوح روی صفحه و حین گیم‌پلی به شما ارائه می‌شود. در ابتدای کار گفتم Maiden of Black Water تلاش کرده شبیه بازی‌های مدرن شود و این یکی از تصمیمات اشتباه آن بوده است.

به لطف مجموعه‌ای از عناصر مختلف مثل نورپردازی و صداگذاری خوب، اتمسفر بازی عالی طراحی شده است.

تجربه‌ی بازی به خاطر این سیستم‌ها به‌شدت ساده شده و این موضوع روی ترسناک بودنش هم تأثیر گذاشته است. دیگر ترسی از گم شدن و از دست دادن منابع خود ندارید، چون همه‌ی آیتم‌ها از دور با یک نشانه مشخص شده‌اند و راه هم همیشه با یک خط به چه بزرگی نشان داده می‌شود. نقشه عملا در Maiden of Black Water به خاطر این یکی دو سیستم بلا‌استفاده می‌شود.

با اینکه رفت و آمدها در محیط بازی بسیار کمتر از قسمت‌های قبلی مجموعه شده، اما ارواح سرگردان قدرتمندتر از گذشته در بازی حضور دارند؛ ارواحی که راه مقابله با آن‌ها هم همان دوربین عکاسی است.

مبارزه با ارواح

در سری بازی‌های Fatal Frame با ارواح رو در رو می‌شویم و معمولا قرار نیست از دست آن‌ها فرار کنیم. سلاح‌مان برای مبارزه با ارواح هم یک دوربین عکاسی است. یک دوربین عکاسی قدیمی که از فیلم و نگاتیو استفاده می‌کند. مهمات ما هم فیلم‌های مختلف هستند که هر کدام قدرت خاص خود را دارند. در این سری بازی‌ها، وقتی دوربین خود را به بیرون می‌کشید، بازی اول شخص می‌شود و از داخل دوربین به ارواح نگاه می‌کنید. با عکس گرفتن از ارواح، آن‌ها ضعیف و نهایتا ناپدید می‌شوند.

در Fatal Frame: Maiden of Black Water سیستم مبارزه با ارواح و عکس گرفتن از آن‌ها به‌قدری پیشرفته شده که به‌جرات می‌گوییم با یک بازی اکشن طرف هستیم. هر بار که از ارواح عکس می‌گیرید، بخش‌هایی از آن‌ها جدا و اطراف آن‌ها معلق می‌شود. باید تلاش کنید تا در یک عکس، تعداد بیشتری از این بخش‌ها و خود روح را جای دهید تا بیشترین ضربه را وارد کنید. بازی خودش برایتان تعداد بخش‌هایی که در کادر شما قرار گرفته است را می‌شمارد. می‌توانید کادر خود را بچرخانید تا روح و بخش‌هایی که از او جدا کرده‌اید کاملا در کادرتان قرار بگیرد. اگر پنج تکه از روح و خودش را در کادر قرار دهید و یک عکس بگیرید، بیشترین ضربه را به او وارد و او را به عقب پرتاب می‌کنید.

مبارزات با ارواح، حتی پس از بازی کردن دیگر بازی‌های مجموعه آشنا بودن با همه چیز، باز هم مثل اولین بار ترسناک است.

نسخه‌ی اصلی بازی برای کنسول Wii U ساخته شده و از دسته‌ی حرکتی آن شبیه‌سازی یک دوربین عکاسی استفاده می‌کرده است. این دسته‌ی حرکتی روی پلی‌استیشن و نینتندو سوییچ هم بازسازی شده و می‌توانید دسته‌ی پلی‌استیشن را به شکل یک دوربین حرکت دهید تا روح کاملا در کادرتان قرار بگیرد. تجربه‌ی بازی به این شکل تجربه‌ی جالب‌تری را در مقایسه با استفاده‌ی معمول از آنالوگ‌ها رقم می‌زند. البته که امکان استفاده‌ی هم‌زمان از آنالوگ و حسگرهای حرکتی وجود دارد و در واقع بهتر است از هر دو استفاده کنید تا سریع‌تر کادر خود را روی روح ببندید و عکسش را بگیرید.

مکانیک‌های مبارزه و عکاسی از روح‌ها با اینکه روندی کاملا اکشن به بازی داده و امکان مقابله با ارواح و دشمنان را فراهم کرده، اما بازی هنوز هم ترسناک است. با اینکه ارواح کم و بیش یک الگوی حرکتی را دنبال می‌کنند، اما اتفاقات غافلگیرکننده از سمت آن‌ها هم کم نمی‌بینید. آن‌ها در محیط حرکت می‌کنند، به پشت شما می‌آیند، از مقابلتان غیب و در نقطه‌ی دیگری ظاهر می‌شوند و برخی اوقات حتی به شکلی غیرمنتظره و سریع و در حالی که دوربین را به دست دارید و از زاویه‌ی اول شخص مشغول نگاه کردن به روح هستید، در صورتتان می‌پرند. اساسا می‌دانید باید چگونه با ارواح مبارزه کنید، اما مقابله با ارواح باز هم ترسناک است.

مکانیک‌های مبارزه و عکاسی از روح‌ها با اینکه روندی کاملا اکشن به بازی داده، اما بازی هنوز هم ترسناک است.

هر چه بهتر بازی کنید، عکس‌های بهتری از ارواح بگیرید، بازی هم در عوض به شما امتیاز می‌دهد. این امتیازها برای پیدا کردن آیتم‌ها و ارواح مخفی هم به شما داده می‌شوند. امتیازهایی که می‌گیرید برای گرفتن آیتم‌ها و ارتقاهای مختلف کاربرد دارند. می‌توانید دوربین خود را با قابلیت‌های جدید ارتقا دهید. می‌توانید سرعت قرار دادن فیلم یا تغییر فیلم را بیشتر کنید، قدرت دوربین را بالا ببرید یا فاصله‌ای که دوربین می‌تواند روی ارواح تأثیر بگذارد را بیشتر کنید. دوربین‌ها هم‌چنین لنزهای قابل تعویض مختلف دارند که قدرت‌های خاص به شما می‌دهند؛ قدرت‌هایی مثل گرفتن چند عکس پشت سر هم و سریع با یک کلید یا وارد کردن یک ضربه‌ی قدرتمند. برای استفاده از قدرت‌های خاص، باید در ابتدا تعداد مشخصی روح را نابود کنید تا یک خط ویژه پر شود، سپس می‌توانید از قدرت ویژه استفاده کنید.

دوربین که تنها سلاح برای مبارزه است، قابلیت‌های مختلفی دارد؛ قابلیت‌هایی که هر کدام قابل ارتقا هستند.

سازندگان تلاش کرده‌اند تا داستان را به گیم‌پلی ربط دهند و عنصر «آب» که بخش مهمی از داستان است، روی گیم‌پلی هم تأثیر می‌گذارد. آب روی برخوردهای شما با ارواح مؤثر است. اگر در آب یا مدت زیادی زیر باران راه بروید که در این بازی هم زیاد رخ می‌دهد، خیس می‌شوید و میزان خیس بودن شما هم با خطری که ارواح برایتان دارند رابطه‌ی مستقیم دارد. با توجه به اینکه چقدر خیس شده‌اید، ارواح بیشتری به سراغتان می‌آیند و با قدرت بیشتری هم به سمتتان حمله می‌کنند. پس از اینکه خیس شدید، یا می‌توانید مدتی به دور از باران و آب صبر کنید تا خشک شوید، یا از یک آیتم برای خشک کردن خود استفاده کنید.

ارواح هر از گاهی به شکلی غیرقابل پیش‌بینی حرکت می‌کنند، به پشتتان می‌روند، داخل یک دیوار می‌شوند و از دیوار دیگری به بیرون می‌زنند یا حتی از بالا و بدون اینکه ببینید، به سمتتان حمله می‌کنند.

به طور کلی مبارزات در بازی بسیار ساده‌تر از گذشته شده است؛ طوری که روی درجه‌ی سختی معمولی هم به شدت آسان هستند. شاید احساس من به این دلیل است که بازی‌های قدیمی مجموعه روی پلی‌استیشن ۲ را تجربه کرده‌ام و بیشتر به درجه‌ی سختی بالای آن‌ها عادت دارم، اما در Maiden of Black Water حتی نیازی نیست نگران تمام شدن فیلم‌هایتان باشید، چون همیشه یک فیلم ضعیف اما بی‌نهایت دارید. بازی حتی برخلاف قسمت‌های گذشته، محلی برای ذخیره ندارد و خودش به صورت خودکار همه چیز را ذخیره می‌کند؛ آن هم به وفور و هر چند دقیقه یک بار. اساسا نگران کشته شدن و از دست دادن هیچ چیز نیستید. در ابتدای کار امکان انتخاب درجه‌ی سختی بالاتر از معمولی هم وجود ندارد و برای آنلاک کردن درجه‌ی سخت باید در ابتدا بازی را یک بار تمام کنید. البته که این رویه‌ی تمام بازی‌های مجموعه بوده، اما بازی‌های قبلی روی درجه‌ی معمولی این قدر ساده نبودند.

مبارزات با ارواح در Fatal Frame: Maiden of Black Water بسیار خوب طراحی شده و واقعا سرگرم‌کننده از آب درآمده‌اند، اما بهتر از مکانیک‌ها و سیستم مبارزات، خود ارواح هستند که شما را جذب می‌کنند.

ارواح خبیث

بازی پر است از ارواح سرگردانی که در هر نقطه‌ای ظاهر می‌شوند و به سمتتان حمله می‌کنند. حضور این ارواح سرگردان هم بسیار ترسناک و به شکل‌های مختلفی صورت می‌گیرد. ممکن است ناگهان از بالای سرتان پیدا شوند، ممکن است از پشت پنجره‌ای بیرون بزنند، میان یک طناب دار ظاهر شوند و به شکل‌های متفاوت و خلاقانه‌ی دیگری. اکثر اوقات هم ظاهر شدن ارواح با پریدن شما همراه می‌شود.

با این حال، در بسیاری از مواقع ارواحی که مقابلتان پدیدار شده‌اند پس‌زمینه‌ی داستانی خاص خود را دارند و فقط یک بار ظاهر می‌شوند. تعداد زیادی از ارواحی که با آن‌ها برخورد می‌کنید، هم طراحی و هم قصه‌ی خاص خود را دارند. برای مثال، در خانه‌ای روح دو دخترک با لباس مدرسه‌ای را می‌بینید که به سمتتان می‌آیند. کمی بعد، تکه‌ای کاغذ پیدا می‌کنید که تمام و کمال داستان «دو دخترک مدرسه‌ای که گم شدند» و چگونگی مرگ آن‌ها در خانه‌ای متروک را تعریف می‌کند.

فلش‌بک‌ها و ویدیوهایی که برای تعریف قصه‌ی ارواح ساخته شده، از ترسناک‌ترین و خشن‌ترین بخش‌های بازی هستند.

این داستان‌ها، افسانه‌ها و قصه‌های معمول ترسناک ژاپنی هستند و اگر با آن‌ها آشنایی داشته باشید، یا فیلم‌های ترسناک قدیمی ژاپنی مثل کوایدان و حلقه و کینه را دیده باشید، می‌دانید دقیقا با چه سبکی طرف هستید. خواندن قصه‌های این ارواح در همه حال جذاب است و دنیای بازی را عمیق‌تر و باورپذیرتر می‌کند. طراحی ظاهری روح‌ها هم با توجه به شیوه‌ای که کشته شده یا مرده بودند انجام شده است و روی بدن آن‌ها زخم‌های خاصی می‌بینید یا جملات مشخصی با توجه به شیوه‌ی مرگشان می‌گویند.

زمانی که این ارواح را شکست می‌دهید، می‌توانید سریع به سمتشان بروید و پیش از اینکه محو شوند، به روح آن‌ها دست بزنید. با انجام این کار، بخشی از خاطراتشان پیش از مرگ را می‌بینید؛ آن هم در قالب یک ویدیوی ترسناک. البته که این ویدیوها کیفیت پایینی دارند و اصلا شبیه به گرافیک خود بازی نیستند، اما با در نظر گرفتن تعداد زیادی از این ویدیوها که ساخته و ضبط شده است، باز هم قابل تحسین هستند. داستان‌های کوچک و بزرگی که برای ارواح در بازی تعریف می‌شود، بخش مهمی از فرهنگ عامه‌ی ژاپنی هستند و در عین حال هم به‌خوبی در بازی جای گرفته‌اند. به لطف این داستان‌هاست که دنیای Maiden of Black Water و صد البته دیگر قسمت‌های مجموعه جان می‌گیرد و زنده جلوه می‌کند.

کیفیتی بالاتر بدون تغییر

کمی هم درباره‌ی کیفیت بازسازی Fatal Frame: Maiden of Black Water صحبت کنیم. ساده بگوییم، اساسا کار زیادی روی این بازسازی انجام نشده است. با همان نسخه‌ی اصلی بازی طرف هستیم که با وضوح تصویر بالاتر و نرخ فریم بیشتر اجرا می‌شود. انتظار تغییر دیگری نداشته باشید. البته با اینکه شش هفت سالی از عرضه‌ی بازی می‌گذرد، اما از نظر گرافیکی هنوز هم زیباست. اعمال تغییرهای بزرگ روی آن، برای مثال استفاده از یک سیستم نورپردازی تازه یا چیزهایی شبیه به آن، به‌طور کلی طراحی‌های مراحل و همه چیز بازی را برهم می‌زند؛ طوری که بهتر بوده دستی به بازی نزنند، چون مطمئنا هر تغییری ممکن بود تأثیری منفی روی بخش‌های دیگر بگذارد.

بازسازی‌های متعددی دیده‌ایم که یک تغییر کوچک در آن، صحنه‌هایی که باید کاملا تاریک یا روشن باشند را کاملا خراب کرده‌اند و رنگ‌ها و نورها را به شکل اشتباهی به تصویر کشیده‌اند. یا باید همه چیز تغییر کند، یا بهتر است تلاش شود همان نسخه‌ی اصلی به بهترین شکل ارائه شود.

نسخه‌ی بازسازی شده، از نظر فنی تغییر نکرده است، اما با وضوح تصویر بالاتر و نرخ فریم بیشتر اجرا می‌شود. کیفیت بصری بسیار خوب بازی از کیفیت عالی نسخه‌ی اصلی می‌گوید که پایه‌ی این بازسازی بوده است.

بازسازی Maiden of Black Water از همه نظر زیباست. بازی مدل‌های شخصیت بسیار باکیفیتی دارد و از نظر بصری در تمام صحنه‌ها، چه داخل گیم‌پلی و چه میان‌پرده‌ها تصویر خوبی مقابل مخاطب می‌گذارد. بافت‌ها جای بهتر شدن دارند، اما با کیفیت فعلی‌اشان لطمه‌ای به کیفیت گرافیکی بازی نمی‌زنند. کارگردانی میان‌پرده‌ها در بازی بسیار خوب است و مشخصا فلش‌بک‌ها که به شکل ویدیوهای نوارکاست‌های قدیمی ساخته شده‌اند، مثل قسمت‌های قبلی عالی هستند.

آنچه در نسخه‌ی بازسازی شده جدید است در تعدادی لباس جدید برای سه شخصیت، یک سیستم کنترل تازه و حالت عکاسی خلاصه می‌شود. سیستم کنترل جدید بازی، در مقایسه با حالت اصلی که برای گیمرهای امروزی بسیار پیچیده و عجیب است، تجربه‌ی بازی کردن بهتری ارائه می‌دهد. اگر قسمت‌های قدیمی را بازی نکرده‌اید و به سیستم کنترل مجموعه عادت ندارید، پیشنهاد می‌کنیم حتما سیستم کنترل را از حالت «کلاسیک» بردارید و روی حالت «اکشن» قرار دهید.

بخش عکاسی جدید این بازسازی، منظورمان همان «فوتو مود» است که در بیشتر بازی‌های جدید پیدا می‌شود، امکانات و قابلیت‌های متعددی دارد. می‌توانید شخصیت‌ها و ارواح را در محیط‌های مختلف بازی به هر شکلی که می‌خواهید قرار دهید و از آن‌ها عکس بگیرید. از یک لیست آن شخصیت و ارواحی که می‌خواهید را انتخاب می‌کنید، برایشان یک ژست و حالت چهره انتخاب می‌کنید و با انتخاب فیلترها و قاب‌های مد نظرتان، از آن‌ها عکس می‌گیرید. حالت عکاسی جدید این بازسازی بسیار خوب از آب درآمده است.

حالت عکاسی بازی شگفت‌انگیز است. تک‌تک شخصیت‌ها و ارواح را خودتان انتخاب می‌کنید و با ژست‌های مختلف به شکلی که می‌خواهید در صحنه قرار می‌دهید و سپس عکس خود را می‌گیرید.

جدای این‌ها، بعد از تمام کردن بازی، با یک حالت بسیار ویژه و باحال روبه‌رو می‌شوید که آن را لو نمی‌دهیم، اما یک مرحله با حضور «آیانه» سری بازی‌های «نینجا گایدن» است. نمی‌دانم آیا این مرحله در نسخه‌ی اصلی بازی وجود داشته یا در این نسخه‌ی بازسازی شده اضافه شده، اما در هر حال بسیار باحال و کاملا متفاوت از بازی اصلی است.

داستان‌های ترسناک

این را می‌گویم که بازی Fatal Frame: Maiden of Black Water به اندازه‌ی قسمت‌های قبلی مجموعه ترسناک نیست. شاید به این دلیل که چندان در بازی حس خطر نمی‌کنید. قدم برداشتن در بازی‌های قبلی کاری دشوار و ترسناک بود. آن بازی‌ها سیوهای محدود و مهمات بسیار کم برای دوربین داشتند و خبری هم از راهنمایی و کمک در هیچ جای بازی نبود. شاید هم به این دلیل است که قسمت‌های قدیمی را همیشه پس از نیمه‌ی شب و در جوانی بازی کردم، اما می‌گویم که این بار به اندازه‌ی گذشته نترسیدم.

بازی به وضوح روندی اکشن‌تر از قسمت‌های قبلی دارد و در همه حال شما را به سمت مبارزات هل می‌دهد. برخلاف بازی‌های قدیمی مجموعه، Maiden of Black Water تشویقتان می‌کند تا به سمت روح‌ها بروید، با آن‌ها روبه‌رو شوید و تلاش کنید تا امتیاز بگیرید. در حالی که در بازی‌های قدیمی نیمی از مواقع فرار را به ماندن و مبارزه را ترجیح می‌دادید، چون هر روح ممکن بود منجر به کشته شدنتان شود، منابع زیادی در اختیار نداشتید و آخرین ذخیره‌ای هم که کرده بودید نیم ساعت پیش بود.

ورود به داخل این خانه‌ی متروک وسط جنگل جرات می‌خواهد. احتمالا حدس زده‌اید که این عروسک قرار نیست رهایتان کند.

حتی با در نظر گرفتن این‌ها، معتقدم که Fatal Frame: Maiden of Black Water بازی بهتر و کامل‌تری از قسمت‌های قبلی مجموعه است و سیستم‌های گیم‌پلی عمیق‌تر، پیچیده‌تر و درگیرکننده‌تری دارد. مکانیک‌ها آن‌قدر خوب هستند که می‌خواهید روح پیدا کنید و امتیاز بگیرید. البته که چنین چیزی نباید هدف یک بازی ترسناک باشد، حداقل نه در تجربه‌ی نخست از یک بازی. بازی‌های قبلی مجموعه شما را تشویق می‌کردند تا بار دوم و سوم آن‌ها را تجربه کنید و حالا تلاش کنید تا امتیاز بگیرید. برای دفعات دوم و سوم هم بازی سخت‌تر می‌شد و هم شما دوربین خود را ارتقا داده و آیتم‌های زیادی در اختیار داشتید. اما بار اول همه چیز ترسناک و شما هم قدم به قدم درمانده بودید.

برخلاف دو نسل پیش که بازی‌های ترسناک، پای ثابت صنعت بازی بودند و شرکت‌های بازی‌سازی برای ساخت آن‌ها هزینه‌‌های زیادی می‌کردند، امروزه خبری از بازی‌های پرهزینه و گران‌قیمت در این سبک نیست. در چنین دوره‌ای، به راحتی Fatal Frame: Maiden of Black Water با اختلاف بالاتر از تمام بازی‌های مستقل درپیت ترسناکی که روزانه به استیم اضافه می‌شوند، قرار می‌گیرد.

به‌راحتی می‌گوییم که بازی از همه نظر خاص است و چیز دیگری مثل آن وجود ندارد. می‌توانید مطمئن باشید موقع بازی کردن از تجربه‌ی خود لذت می‌برید و هر از گاهی هم از ترس در جای خود تکان می‌خورید؛ حتی اگر مجبور باشید چند ساعت ابتدایی را با سیستم کنترل عجیبش کلنجار بروید و آن را یاد بگیرید.

بازی Fatal Frame: Maiden of Black Water تجربه‌ای شگفت‌انگیز برای طرفداران ژانر ترسناک ژاپنی است و این قول را بهتان می‌دهم که چیزی شبیه به آن دیگر ساخته نمی‌شود.

نام بازی: Fatal Frame: Maiden of Black Water / Project Zero: Maiden of Black Water
تهیه‌کننده: Koei Tecmo
سازنده: Koei Tecmo
سبک: ماجراجویی ترسناک
پلتفرم: PS4، Xbox One، Nintendo Switch، PC