بررسی روانشناختی انیمیشن «افسون»؛ چرا برونو و خانواده‌اش محبوب هستند؟
برای آنکه انیمیشن «افسون» (Encanto) تبدیل به چیزی شود که حالا هست، تیم سازنده‌ی آن زحمات زیادی کشیدند. در فرایند توسعه و تولیدی که به پنج سال بازنویسی مداوم انجامید، آنها اصرار داشتند فیلمی با خانواده‌ای دوازده نفره که هر یک شخصیت مستقل اصلی باشند، در حالی که اکثر فیلم‌های انیمیشنی بر نصف این تعداد تمرکز دارند. «افسون» درباره‌ی میرابل مادریگال، دختری پانزده ساله (با صدای استفانی بئاتریز) در خانواده‌ای است که همه به جز او در آن قدرتی جادویی دارند. ستاره‌ی محبوب طرفداران و رسانه‌های اجتماعی برونو، عموی تبعیدی میرابل است، با صدای جان لگوئیزامو.
«افسون» را جرد بوش و کریس کاسترو اسمیت بر اساس داستانی نوشته‌اند که متعلق به شش نویسنده از جمله خودشان است. کاسترو اسمیت و بوش به همراه بایرون هاوارد آن را کارگردانی کردند. بوش درباره‌ی برونو می‌گوید: «ما می‌دانستیم که مردم برونو را دوست خواهند داشت. جان که جای او حرف می‌زند، کارش فوق‌العاده بود. بامزه، دوست‌داشتنی و عجیب و غریب، آن هم در مدت زمانی بسیار کم در فیلم.»
برونو شخصیتی از سلسله طردشدگان خانوادگی است که از تراژدی‌های یونانی با شکسپیر شروع می‌شود و تا باستر کیتون، جیمز دین و پیتر پارکر ادامه دارد. تماشاگران همیشه از این شخصیت‌ها استقبال می‌کنند، البته که هیچ‌کدام برای خودشان آهنگی به محبوبیت «ما درباره برونو صحبت نمی‌کنیم» (We Don’t Talk About) نداشتند. (این ترانه یکی از ترانه‌های انیمیشن «افسون» است که بسیار محبوب شده است.)
کاسترو اسمیت می‌گوید: «هر خانواده‌ای یک طردشده یا عضوی دارد که پیش خودش احساس می‌کند طردشده است. من فکر می‌کنم یکی از دلایلی که این شخصیت این‌قدر محبوب است همین است. بسیاری از مردم احساس می‌کنند مایه‌ی ننگ خانواده یا تافته‌ی جدابافته هستند.»
سازندگان انیمیشن «افسون» در ابتدای پروژه تحقیقات فشره‌ای را انجام دادند. بوش می‌گوید: «ما با بسیاری از روان‌درمانگران و روان‌شناسان صحبت کردیم. یکی آمار جالبی به ما داد. در یک خانواده‌ی چهار نفره، از هر کدام پرسیده شد که «والدین با چه کسی بهترین رفتار را دارند؟» پاسخ‌های هیچ‌کدامشان یکی نبود. مسئله شکل نگاه شما به خودتان در خانواده است.»
برای هر کسی که در حوزه‌ی تولید فیلم لایواکشن کار می‌کند، انیمیشن بلند یک جهان دیگر است و هر انیمیشن رویه‌ی خاص خود را دارد.
بوش می‌گوید: «مرز بین توسعه و تولید چندان مشخص نیست. حتی در مراحل اولیه‌ی توسعه، کار روی ایده‌های داستانی، هنرمندان به طور همزمان کار می‌کنند و این ایده‌ها را به صورت بصری بیان می‌کنند.»
کاسترو اسمیت می‌افزاید: «فرایند نوشتن از روز اول شروع می شود و تا زمانی که فیلم آماده‌ی نمایش می‌شود ادامه می‌یابد. در دیزنی، ما نمایش‌های داخلی انجام می‌دهیم: کل فیلمنامه را می‌نویسیم، استوری‌بردش می‌کنیم، ویرایش‌اش می‌کنیم، همه‌ی صداها را ضبط می‌کنیم و صدا را اضافه می‌کنیم. بعد آن را برای افراد حاضر در استودیو نمایش می‌دهیم. درباره‌ی «افسون» ما این کار را هشت بار از ژانویه‌ی ۲۰۱۹ تا زمان اکران فیلم انجام دادیم. در نهایت هزار و سیصد پیش‌نویس داشتیم.»
بوش می‌گوید که نمایش عموماً شامل تصاویر سیاه و سفید بود. « نقاشی‌های زیبا که فکر می‌کنم برای این فیلم بیش از هشتاد هزار نقاشی داشتیم، شاید بیشتر. در این هشت نمایش تو سعی می‌کنی به درک بهتری از شخصیت‌ها برسی و ایده‌ها را تحت فشار محک بزنی و جست‌وجو در مسیر جدیدی را شروع کنی که ممکن است کارساز باشد یا نباشد. گاهی طلا پیدا می‌کنی، گاهی به بن‌بست می‌رسی.»
سازندگان انیمیشن «افسون» برای خلق خانواده‌ی مادریگال به کهن‌الگوها رجوع کردند.
«افسون» موفق شد اسکار بهترین انیمیشن بلند را از آن خود کند اما برای ترانه‌ی «ما درباره‌ی برونو حرف نمی‌زنیم» که لین مانوئل میراندا و ژرمن فرانکو آن را ساخته‌اند، نامزد دریافت بهترین جایزه‌ی ترانه شده بود که آن را به «زمانی برای مردن نیست» (No Time To Die) بیلی آیلیش برای آخرین فیلم «جیمز باند» باخت.
آلبوم موسیقی متن و تک‌آهنگ «ما درباره‌ی برونو حرف نمی‌زنیم» از زمان انتشار بارها و بارها در صدر جدول قرار گرفته‌اند؛ جز این، این قطعه طولانی‌ترین رکورد ماندگاری در رتبه‌ی نخست در میان ترانه‌های دیزنی دارد.
بنابراین بله، برونو ارزش صحبت کردن را دارد.
انزوای طولانی‌مدت ناشی از کووید، زاویه جالبی به کار تیم سازنده‌ی «افسون» اضافه کرد.
کاسترو اسمیت در این خصوص به این نکته اشاره می‌کند که بسیاری از فیلم‌های دیزنی قهرمانی را به تصویر می‌کشد که برای پیدا کردن خودش راهی سفر یا مسیری تازه می‌شود. «ما می‌خواستیم که این قصه در درجه‌ی اول با یک دختر و خانواده‌اش در خانه‌شان اتفاق بیفتد. و ما این فیلم را در حالی ساختیم که همه با خانواده در خانه‌ای گیر افتاده بودیم. قطعاً از نظر تولید چالش‌برانگیز بود، اما فرصتی به لحاظ غریبی شگفت‌انگیز هم بود.»
بوش می‌گوید که خانه برایشان بسیار مهم بود و تیم سازنده‌ی «افسون» برای ساختن یک خانواده باورپذیر تلاش زیاد کردند. ما به کهن‌الگوهای خانواده‌ها نگاه کردیم و اینها را مشخص کردیم که بچه‌های مادرسالار چگونه بودند، با چه کسی ازدواج می‌کردند و چرا، و چگونه فرزندانشان را بزرگ می‌کردند؟ تمام آن دینامیک‌ها باید معنا پیدا می‌کرد. که خب خلقشان واقعاً دشوار بود، اما به محض آنکه تمام قطعات را کنار هم چیدیم، همه‌چیز معقول شد. با این حال، خلق این شخصیت‌های انیمیشنی واقعاً چالش‌برانگیز است.»
کاسترو اسمیت می‌گوید که میرابل شخصیت محبوب او بود. «من دوست داشتم صحنه‌های بین او و مادربزرگش و او با مادرش را بنویسم.» و با خنده اضافه می‌کند: «صحنه‌های زنانه راست کار خودم است.»
فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی گواه استقبال بی‌اندازه‌ی مردم از «افسون» هستند. کاربران در تیک‌تاک ویدیو از فیلم پخش می‌کنند، ترانه‌هایش را می‌خوانند یا دابسمش می‌کنند.
بوش می‌گوید: «در TikTok از اینکه دیدم این همه آدم خودشان را در این فیلم دیدند و می‌خواستند به آن بپیوندند شگفت‌زده شدم.»
منبع: variety
