فیلم‌های مشترک اما استون و رایان گاسلینگ از بدترین تا بهترین
اما استون و رایان گاسلینگ تا به حال در سه فیلم با هم بازی کرده‌اند. هر یک از آنها سبک خاص خود را دارد و این دو ابتدا در فیلم عاشقانه «دیوانه‌وار، احمقانه، عشق» در سال ۲۰۱۱ همکاری کردند.
همکاری آنها منحصر به فرد است و با فیلم «لالا‌لند» در سال ۲۰۱۶ که یکی از مدعیان اسکار بود، به اوج خود رسید (حداقل تاکنون). همدلی و رابطه خاص آنها توسط بسیاری از مخاطبان و اهالی سینما، مورد توجه قرار گرفته است و حتی اما استون در مصاحبه‌ای اعلام کرد که حتی نمی‌تواند به این فکر کند که اگر رایان نبود زندگی او به چه شکل پیش می‌رفت.
- سریال وایکینگ‌ها؛ ۱۰ نکته که به طرز عجیبی از لحاظ تاریخی دقیق هستند
- ۱۰ فیلم فانتزی عالی که خارج از سرزمین میانی رخ می‌دهند
- فیلم جاودانگان مشخص می‌کند چرا آنها به انتقام‌جویان کمک نکردند
گاسلینگ کار خود را با نقشی کوچک در فیلم تایتان‌ها را به خاطر بسپار در سال ۲۰۰۰ آغاز کرد اما در فیلم عاشقانه «دفترچه خاطرات» در سال ۲۰۰۴ بود که راه خود به قلب مردم را پیدا کرد. بازی در کنار ریچل مک‌آدامز، بازیگر اصلی سریال «یوروویژن»، در روندی رویایی، جایگاه او را به عنوان یکی از جذاب‌ترین ستارگان سینمای آمریکا تثبیت کرد. حرفه او با مجموعه‌ای از انتخاب‌های جالب ادامه یافت و در سال ۲۰۰۷ با بازی در فیلم «نیمه نیلوفر»، نامزد اسکار شد. جالب این‌جاست که در همان سال، اما استون در کمدی مشهور «سوپربد» ظاهر شد و خود را به عنوان یکی از جذاب‌ترین دختران سینمای مدرن معرفی کرد. حضور مداوم او در کمدی‌های استودیویی او را به سمت بازی با گاسلینگ در فیلم «دیوانه‌وار، احمقانه، عشق» سوق داد و در این فیلم بود که همدلی خیره‌کننده آنها باعث شد تا کارگردانان فیلم، گلن فیکارا و جان رکوا، بازی و رابطه آنها را باورنکردنی و فوق‌العاده بدانند.
همکاری خوب گاسلینگ و استون باعث شده است تا آنها با زوج‌های سینمایی افسانه‌ای مانند کاترین هپبورن و کری گرانت، هپبورن و اسپنسر تریسی یا گرانت و روزالیند راسل مقایسه شوند. کیفیت عالی هر دو بازیگر به صورت جداگانه تماشایی است اما وقتی در کنار یک‌دیگر قرار می‌گیرند، بازی آنها پویاتر می‌شود.
۳. جوخه گانگستر (Gangster Squad)
- کارگردان: روبن فلیشر
- بازیگران: رایان گاسلینگ، اما استون، شان پن
- سال انتشار: ۲۰۱۳
- امتیاز راتن تومیتوز: ۳۱ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۷ از ۱۰
این فیلم نوآر از روبن فلیشر، کارگردان زامبی‌لند، با تاخیر اکران شد. چرا که عوامل سازنده، نگران بودند که برخی از قسمت‌های خشن آن، باعث برانگیختن احساسات مردم به خاطر حوادث تیراندازی آورورا در سال ۲۰۱۲ شود. فیلم، سکانس‌های اکشن نه‌چندان جالب و مصنوعی دارد که خیلی چنگی به دل نمی‌زنند. در واقع داستان جوخه گانگستر قوی شروع می‌شود و جاش برولین، بازیگر تانوس، سرپرستی گروهی از کارآگاهان اداره پلیس لس‌آنجلس را بر عهده دارد که به دنبال میکی کوهن با بازی شان پن هستند. پن در بیشتر مدت زمان فیلم سعی می‌کند که با بازی جذاب و خوب خود، اجرایی مطابق با گریم سنگینش داشته باشد. در کنار آن، به نظر می‌رسد که خود فلیشر نمی‌داند که آیا می‌خواهد یک فیلم گانگستری قدیمی بسازد یا دو ساعت وقت صرف جعل این ژانر کند. در اواسط فیلم، او کلا برنامه‌اش را تغییر می‌دهد و کار را به یک فیلم اکشن خشونت‌آمیز تبدیل می‌کند.
از نکات برجسته فیلم، به جز بازی خوب پن، بدون شک می‌توان به اجرای رایان گاسلینگ و اما استون اشاره کرد که ملاقات آنها در یک کلوپ شبانه، یاد آور زوج سینمایی افسانه‌ای هپبورن و تریسی است. استون، با لباس نمادین قرمز خود، نقش گریس فارادی، همکار مودب اما جدی پن را بازی می‌کند و گاسلینگ، پلیسی زبان‌باز به نام جری ووترز است. بدون شک آنها بازیگران برتر این فیلم بدون ژانر هستند و همدلی این دو، حتی از پشت صفحه تلویزیون نیز مشخص است. بیننده با تماشای آنها احساس می‌کند که رایان و اما می‌توانند در هر دهه‌ای از تاریخ هالیوود، ستاره سینما شوند. افسوس که آنها در طی فیلم، با یک فیلم‌نامه سطحی و نامعین که تلاش‌هایشان را بیهوده می‌کند، دست و پنجه نرم می‌کنند.
۲. دیوانه‌وار، احمقانه، عشق (Crazy, Stupid, Love)
- کارگردان: گلن فیکارا، جان رکوا
- بازیگران: رایان گاسلینگ، اما استون، استیو کارل
- سال انتشار: ۲۰۱۱
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۹ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۴ از ۱۰
اولین همکاری گاسلینگ و استون در این کمدی رمانتیک بسیار جذاب سال ۲۰۱۱ با نام دیوانه‌وار، احمقانه، عشق بود. فیلم‌نامه دان فوگلمن با بازی گروهی گسترده از بازیگران همراه است و در آن، مرد میانسالی (استیو کارل) سعی می‌کند تا آن‌جا که می‌تواند با زنان بیشتری ارتباط برقرار کند و این داستان از زمان آشنایی او با یک فرد دیگر آغاز می‌شود. اگر صادقانه بخواهیم بگوییم، فیلم کمی شلوغ و ناموفق است. در واقع این فیلم در رساندن مفهوم عشق ناکام می‌ماند و آخرین سکانس آن که تلاش می‌کند خطوط داستانی متفاوت فیلم را به هم پیوند دهد، تا حد زیادی ناامید‌کننده است. در یک داستان فرعی در فیلم، پسر جوانی وجود دارد که عاشق پرستار بچه‌اش است و این طرح نیز افتضاح به نظر می‌رسد و در آخر فیلم، سواستفاده پسر به عنوان عشق جا زده می‌شود.
همه این‌ها برای این است که بگوییم اگر فیلم فقط بر وجهه هنرمندانه گاسلینگ و تحصیلات استون در رشته حقوق تمرکز می‌کرد، اوضاع خیلی بهتر پیش می‌رفت. گاسلینگ مانند فیلم‌های بلید رانر ۲۰۴۹ و رکود بزرگ، در این‌جا نیز بسیار خوب بازی می‌کند و یکی از جذاب‌ترین اجراهای خود را ارائه می‌دهد و استون نیز در ابتدا دختری بی‌حوصله است که کم‌کم تبدیل به فردی عاشق می‌شود و همین روند، کاملا باعث جذابیت بازی او شده است. در صحنه‌ای، او با دیدن شکم عضلانی گاسلینگ، بسیار متعجب می‌شود و این سکانس یکی از خنده‌دارترین و جالب‌ترین لحظات این اثر عاشقانه کمدی است. البته بازی آنها به نوعی بازنمایی کاراکترهای فیلم رقص کثیف است اما می‌توان گفت که اجرای این دو، به خودی خود، مستقل و جذاب است.
۱. لالا‌لند (La La Land)
- کارگردان: دیمین شزل
- بازیگران: رایان گاسلینگ، اما استون، جان لجند
- سال انتشار: ۲۰۱۶
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۸ از ۱۰
لالا‌لند از بهترین فیلم‌های سال ۲۰۱۶ است اما اگر از هیاهوی تبلیغاتی آن بگذاریم، در واقع فیلمی کوچک یا نسبتا متوسط است. کل جذابیت این اثر موزیکال هالیوود، این است که صرفا یک فیلم موزیکال است. فیلم در چارچوب‌های سینمایی قرار دارد، همه چیز تکنیکال به نظر می‌رسد و اکثر سکانس‌ها به صورت پیوسته فیلم‌برداری شده‌اند. این فیلم از نظر فنی کار بسیار خوبی است که توسط دیمین شزل بااستعداد ساخته شده است اما با وجود نمره عالی جاستین هورویتز، باید گفت که ترکیبی از جاز کلاسیک و فیلم چترهای شربورگ است و حتی به سختی به پای آثار پیشگام خود در این ژانر مانند کلاه سیلندری و آواز در باران می‌رسد. بسیاری از این‌ها به این واقعیت مربوط می‌شود که آنها می‌خواهند مانند فرد استایر و جینجر راجرز باشند اما شخصیت صرفا جذاب رایان گاسلینگ و صدای اما استون، برای استفاده در یک اثر موزیکال، مناسب نیستند.
با این حال، آنها به عنوان بازیگران اصلی این عاشقانه کمدی به سبک قدیمی هالیوود، عالی هستند و بازی خوب و خنده‌دار آنها باعث می‌شود تا فیلم هر چه بیشتر مورد توجه قرار بگیرد. از انتخاب برد پیت و مارگو رابی در فیلم آینده بابیلون به کارگردانی شزل، می‌توان فهمید که این نویسنده و کارگردان، دوست دارد تا از بازیگرانی معروف در آثارش استفاده کند. در بالا گفته شد که استون و گاسلینگ، هپبورن و تریسی دوران مدرن هستند و بخشی از زیبایی این فیلم، دقیقا به خاطر همین موضوع است. رقص آنها شاید کامل نباشد، آواز و صدای آنها ممکن است خیلی جذاب نباشد اما همدلی و ارتباط خوبشان، غیرقابل انکار است. این تنها همکاری این دو نفر است که نامزدی اسکار را برای هر دو به ارمغان آورد و استون برای بازی در نقش میا، برنده این جایزه شد. به هر حال، نمی‌توان این را نادیده گرفت که علی‌رغم نمره بالای هورویتز، اجراهای خوب رایان گاسلینگ و اما استون، تنها نقطه عطف فیلم است که باعث دیده شدن این اثر می‌شود.
منبع: Screenrant
