ماد MyHouse.wad چگونه DOOM را به یک اثر ترسناک تبدیل کرد؟

سی سال پیش در دسامبر ۱۹۹۳، اثری به نام DOOM به صنعت بازی معرفی شد.این بازی تیراندازی و اول شخص پیشگام، صنعت بازی را با گیم‌پلی و خشونت خاص خود متحول کرد. این بازی استاندارد جدیدی برای آثار تیراندازی تعیین کرد و الهام‌بخش آثار زیادی شد. با این حال تاثیر Doom بسیار فراتر از گیم‌پلی آن بود. این بازی به دلیل موتور انعطاف‌پذیر خود و البته در دسترس بودن سورس کد آن به صورت رایگان، یک جامعه‌ی پرشور از مادسازها را به خود جذب کرد که جریانی بی‌پایان از مراحل، سلاح‌ها و دشمنان مختلف را ایجاد کردند و طول عمر بازی را بسیار افزایش دادند. از طرفی فایل‌های داده‌ی Doom در قالبی به نام WAD ذخیره می‌شوند که خواندن و اصلاح این قالب حتی برای افرادی که تجربه‌ی کمی در برنامه‌نویسی دارند، بسیار آسان است.

در این میان یکی از مادهایی که در سال اخیر به شدت سر و صدا کرد، MyHouse.WAD بود. این ماد در ۳ مارس ۲۰۲۳ (۱۲ اسفند ۱۴۰۱) منتشر شد. خالق این ماد با نام Veddge، در ۱۵ سال گذشته فعالیت چندان خاصی نداشت. به گفته‌ی او، یکی از دوست‌هایش اخیرا در گذشته بود و در خانه‌ی او یک سری فلاپی دیسک را کشف کرده که ظاهرا زمانی که بچه بوده‌اند، با هم کار روی آن‌ها می‌کردند. این فلاپی دیسک‌ها شامل مراحل اولیه‌ی Doom بودند و برای گرامیداشت یاد دوستش، ودج تصمیم گرفت این مراحل را بازسازی کند و آن‌ها را عرضه کند.

شما با گشت و‌ گذار در خانه‌ی یک فرد مرده، ماد Myhouse را شروع می‌کنید. لحظات اولیه‌ی بازی مقداری کلیشه‌ای به نظر می‌رسد؛ شما باید در خانه‌ای در حومه‌ی شهر، به شکار شیاطین بپردازید. محیط داخلی خانه نیز چندان ترسناک نیست. سپس از خانه خارج می‌شوید و می‌بینید که تمام شیاطینی که به تازگی کشته‌اید، هنوز در داخل آن زنده هستند. وقتی دوباره وارد می‌شوید، به نظر می‌رسد که مرحله بازنشانی شده است اما موارد متفاوتی دیده می‌شوند. به عنوان مثال تکسچرها تقریبا به طور نامحسوسی تغییر کرده‌اند. شما از دری می‌گذرید که قبلا وجود نداشته و با توجه به چیدمان خانه این موضوع منطقی نیست. در واقع انتظارات شما از چیزی که بازی می‌کردید شروع به از بین رفتن می‌کند. در نهایت زمانی که سوراخی را در زمین یافته و در جایی دورتر از خانه در یک گودال می‌فتید، متوجه می‌شوید که شاید این یک ماد با محوریت شرک بوده است!

اگر MyHouse در حال حاضر نماد بازی‌های ترسناک نباشد، به زودی خواهد بود. فرو رفتن بیش از حد در ساختار این ماد، برخی از شگفتی‌های زیباتر آن را اسپویل می‌کند. آنچه می‌توان گفت این است که از بسیاری جهات، MyHouse به افرادی که همیشه آنلاین هستند پاداش می‌دهد. با این حال ترس MyHouse خودش است؛ یک اثر وحشتناک که در یکی از بهترین آثار اکشن تاریخ به اوج می‌رسد و این کار را با تجسم مجدد یک سنگ محک در بازی انجام می‌دهد.

چه Doom را بازی کرده باشید یا نه، بدون شک نام آن را شنیده‌اید. از شلیک به شیاطین تا گرافیک ابتدایی، DOOM برای بسیاری از گیمرها در سراسر جهان آشنا است. با این حال MyHouse این خاطرات را مخدوش می‌کند. در این ماد شما با موجوداتی برخورد می‌کنید که در Doom وجود ندارند و در مادهای دیگر نیز دیده نشده‌اند. MyHouse همچنین دارای طراحی صدای فوق‌العاده‌ای است که از این نظر دست کمی از آثاری نظیر پی‌تی ندارد. شما حتی می‌توانید در این ماد شنا کنید! در مجموع، این تسلط فنی درخشان بر ژانر ترسناک باعث می‌شود به آرامی متوجه چیزی شوید و آن هم چیزی نیست جز اینکه Doom هرگز ترسناک نبود.

در واقع فارغ از هیولایی که گاه به گاه پشت سر شما ظاهر می‌شود، Doom هرگز یک بازی ترسناک نبود اما MyHouse این اثر را به عنوان یک بازی ترسناک متصور می‌شود. اتمسفر ترسناک این ماد، اجازه‌ی لحظه‌ای استراحت را به شما نمی‌دهد و از طرفی داشتن قابلیت تیراندازی نیز به شما کمکی نخواهد کرد. موجوداتی در این WAD وجود دارند که بسیار ترسناک‌تر از هر چیزی هستند که بازی اصلی در مسیر شما قرار داد و مهم نیست که چقدر به اعماق خانه سفر می‌کنید، یک راز کشف نشده شما را از همان ابتدا به تمسخر می‌گیرد.

در Doom اصلی، اسرار در واقع مکان‌های پنهان کمی بودند. در ریبوت این سری در سال ۲۰۱۶، این مناطق معمولا شیاطین کوچک و بامزه‌ای در خود جای می‌دهند که تعداد آن‌ها در منوی توقف بازی قابل مشاهده است. MyHouse به شما آیتم‌های جمع‌کردنی زیادی ارائه می‌کند که در هر بازی دیگری مانند اسرار به نظر می‌رسند. با این حال از یک خرس عروسکی سوخته و یک میلک شیک گرفته تا یک قوطی ماهی تن، به نظر می‌رسد که هیچ یک از این‌ها رازی نیست که MyHouse می‌خواهد شما پیدا کنید.

برای کشف این راز، ژورنال موجود در پوشه‌ی بازی به بازیکن سرنخ می‌دهد. جالب است بدانید که برهه‌ای در تاریخچه بازی‌های ویدیویی وجود داشت که تقریبا غیرممکن بود که بدون خواندن کتابچه‌ی راهنمای بازی یا فایل readme در پوشه‌ی نصب آن بتوانید تا انتها بازی را ادامه دهید. به عنوان مثال، در اولین نسخه از Legend Of Zelda، این دفترچه راهنما است که تنها سرنخ‌هایی را که برای شکست دادن Ganon بدست خواهید آورد، به شما می‌دهد. به طور مشابه، بدون خواندن ژورنال MyHouse، سرنخ‌ها و زمینه‌ی داستانی را برای نحوه‌ی ساخت این ماد از دست خواهید داد.

این ژورنال جزئیات برنامه نویسی ماد را نشان می‌دهد. سازنده این پروژه را به یاد یکی از دوستان خود ساخته است. ساخت پروژه شش ماه طول کشیده و سازندگان در طول پرورسه اساسا ذهن خود را از دست داده و کابوس‌های شدیدی را تجربه کرده‌اند که به عنوان یک راهنما برای نحوه‌ی ادامه گیمر عمل می‌کند. در واقع چیزی خالق این ماد را آزار می‌دهد و او را مجبور می‌کند تا MyHouse را به پایان برساند و تا زمانی که خودتان بازی را کامل نکنید نمی‌دانید این چیست. در رمان House Of Leaves، قهرمان داستان به طور مشابه‌ای تسخیر شده و مجبور می‌شود اثری را ترجمه کند که مستندی درباره خانه‌ای خالی از سکنه است که وجود ندارد. MyHouse آنقدر تاثیرگذار است که شاید برای درک بهتر بازی آن بهتر باشد رمان خانه‌ی برگ‌ها را نیز بخوانید.

در بخشی از ژورنال MyHouse آمده که سازنده‌ی بازی از خواب بیدار شده و متوجه می‌شود که خود بازی به دو فایل WAD و PK3 تقسیم شده است. برای اجرای صحیح MyHouse، باید فایل PK3 را روی فایل اجرایی خود بکشید. در این میان کالایی شدن هنر مدرن حکم می‌کند که باید بین نویسنده و مخاطب نوعی گفت‌وگو وجود داشته باشد؛ به عنوان مثال فیلم‌ها ماه‌ها قبل از موعد اکران تریلر دارند، نویسندگان در رویدادهایی بخشی از کتاب خود را می‌خوانند و به طور کلی خلاقان باید حضور خود را در رسانه‌های اجتماعی حفظ کنند. در واقع هیچ پرده‌ای وجود ندارد که هنرمندان بتوانند به‌ عنوان تماشاگر در کارشان پنهان شوند و این موضوع در مورد ماد‌ها بیشتر صادق است، زیرا اغلب آن‌ها محصول جانبی تلاش مشترک بین خالق و جامعه‌ی طرفداران هستند. بنابراین وجود چیزی مانند MyHouse تقریبا غیرممکن به نظر می‌‎رسد.

خالق این ماد یعنی وج ناپدید شده است و اگرچه برخی از رسانه‌های اجتماعی در مورد پیشینه‌ی او و شایعات مختلف در مورد اینکه استیو نلسون نام اوست می‌گویند، هیچ چیز مشخصی وجود ندارد. در واقع سازنده‌ی MyHouse اجازه داده است که بازی خودش صحبت کند. نحوه‌ی ارائه این بازی به روز‌های اولیه اینترنت بازمی گردد؛ زمانی که آثار عجیب و غریب و غریب با سازندگانی بدون نام یا با نام مستعار در انجمن‌ها ظاهر می‌شدند.

ماد MyHouse حس آن دوران را ایجاد می‌کند، اما درون یکی از بهترین بازی‌هایی است که تاکنون ساخته شده است. در واقع انگار کسی نسخه‌ی اول سری برادران ماریو را گرفته، اما آن را طوری ساخته است که وقتی در لوله افتادید، وارد یک بازی ترسناک به سبک سایلنت هیل شوید. اینترنت گنجینه‌ای از بازآفرینی‌های پست مدرن از آثار فرهنگی مورد علاقه‌ی ماست. در ماد MyHouse، کل تاریخچه‌ی عشق یک جامعه به Doom، عناصری از یکی از رمان‌های مرموز قرن بیست و یکم و اثری شخصی در یک بسته‌ی ۶۶.۵ مگابایتی وجود دارد. برای دانلود و تجربه‌ی این ماد کافیست به این نشانی مراجعه کنید.

منبع: Rock paper Shotgun