Ctrl+Z به دادم برس!

چند روز پیش خبری درباره‌ی کیبوردهای جدید مک‌بوک خواندم که ظاهرا قرار است حس تایپ کردن با صفحه‌ی لمسی را به تجربه‌ی کار با کیبوردهای فیزیکی نزدیک کنند. این خبر من را یاد اولین تجربه‌ام از دوست شدن با کیبوردم انداخت؛ زمانی که نوجوان دوازده-سیزده ساله‌ای بودم و در یک چت‌روم با کسانی که هیچ‌وقت ندیده بودم‌شان حرف می‌زدم.

همان‌طور که داشتم فکر می‌کردم چطور حرف بزنم تا بهتر به نظر بیایم، با دو تا انگشتم روی کیبورد دنبال حروف می‌گشتم و تندتند کلیدها را فشار می‌دادم. بالاخره یک جمله را در ذهنم (و به‌خیالم روی صفحه‌ی مانیتور) مرتب کردم، کلید اینتر را زدم و سرم را بلند کردم. نتیجه‌ی تلاش ناکامم برای تایپ فارسی با کیبورد انگلیسی، یک مشت کاراکتر بود که در کنار هم مجموعه‌ای بی‌معنا را ساخته بودند! حس کردم حسابی کنف شده‌ام و باید هرطور شده تایپ ده‌انگشتی را یاد بگیرم و این کار را هم کردم.

اوایل نمی‌توانستم با نوشته‌هایی که هیچ نشانی از دست‌خطم نداشتند، کنار بیایم. مثل این بود که موقع حرف زدن صدای خودم را نشنوم.

برای من که نوشتن را دوست داشتم، اوایل خیلی سخت بود با کلیدهای کیبورد و نوشته‌هایی که هیچ نشانی از دست‌خطم نداشتند، کنار بیایم. مثل این بود که موقع حرف زدن صدای خودم را نشنوم. اما کم‌کم آن‌قدر با این سیستم خو گرفتم که دیگر هیچ دفترچه‌ای برای یادداشت‌هایم نداشتم. همه‌چیز در حافظه‌ی کامپیوترم ذخیره می‌شد و این برای شغلم هم بهتر بود.

همه‌چیز عادی بود تا این‌که بعد از مدتی وقفه، تصمیم به ادامه‌ تحصیل گرفتم. دوباره خودکار و دفتر خریدم و نشستم سر کلاس. وقتی استاد شروع کرد به حرف زدن، من هم باید شروع می‌کردم به یادداشت‌برداری؛ ولی در کمال تعجب دیدم که این‌کار چقدر برایم سخت شده! چند جمله نوشتم و احساس کردم دست‌خطم عوض شده. خیلی نامرتب می‌نوشتم. آرزو کردم روی هر میز یک لپ‌تاپ داشتیم و آخر کلاس به‌جای این برگه‌های شلخته یک جزوه‌ی تمیز و مرتب دستم را می‌گرفت. دلم هم حسابی برای Ctrl+Z تنگ شده بود!

حالا که طبق نیازسنجی‌های اپل معلوم شده کاربران برای مطالب بلند کیبوردهای فیزیکی را ترجیح می‌دهند، می‌بینم من هم هیچ‌وقت با این کیبوردهایی لمسی میانه‌ی خوبی نداشته‌ام. همیشه از سر ناچاری سراغ‌شان رفته‌ام و هر بار هم مچ دستم درد گرفته. نمی‌دانم چقدر با این نسخه‌ی جدید کنار می‌آیم اما چیزی که از آن مطمئنم این است که دیگر از پس مهارت ساده‌ی تمیز و مرتب نوشتن برنمی‌آیم. مدت‌هاست خاطرات روزمره‌ام را نمی‌نویسم. انگار عادت نوشتن خاطرات از همان روزی که خودکار را کنار گذاشتم، با من خداحافظی کرده باشد.

فقط کافی‌ست خودکارت روی کاغذ بلغزد؛ پیش برو، بدون این که برگردی و ببینی چه نوشته‌ای. خط‌خوردگی ممنوع!

استادی داشتم که می‌گفت برای خوب نوشتن باید از خاطره‌نویسی شروع کنی و برای خاطره‌نویسی هم فقط کافی‌ست خودکارت روی کاغذ بلغزد؛ پیش برو، بدون این که برگردی و ببینی چه نوشته‌ای. خط‌خوردگی ممنوع! این تمرین‌ها تو را به جایی می‌رسانند که ناخودآگاه از اشتباه‌ دور می‌شوی.

نمی‌خواهم بگویم تکنولوژی ما را تنبل کرده یا چیزهایی مثل این. این یادداشت یک مرور ساده است چون فکر‌می‌کنم گاهی از مهارت‌های ساده‌ای غافل می‌شویم که هنوز به آن‌ها نیاز داریم. اول فکر می‌کردم این دغدغه‌ها فقط از ذهن وسواس من برمی‌آید و ریشه‌ای ندارد. اما وقتی دوستم را در خیابان دیدم و سال نو را بهم تبریک گفت، نمی‌دانستم چطور خوشحالی‌ام را بدون استفاده از ایموجی لبخند و گل و قلب نشان بدهم.

خب… مثل این‌که حرف زدن هم دارد یادمان می‌رود!