آیا فیلم «سقوط ماه» در واقعیت می‌تواند اتفاق بیفتد؟
«سقوط ماه» اثر رولند امریش یک فیلم فاجعه‌بار در ژانر علمی-تخیلی است که نقاط قوت کارگردانی این کارگردان برجسته را نشان می‌دهد. اما حال سوالی که در ذهن مخاطبان پیش می‌آید این است که آیا آنچه در فیلم «سقوط ماه» روی داد می‌تواند در واقعیت هم رخ دهد؟
امریش همواره در به تصویر کشیدن سناریوهای هیجان‌انگیز و در عین حال عجیب‌وغریب ید طولایی دارد و در این راستا فیلم‌هایی نظیر «روز استقلال»، «پس‌فردا» و «۲۰۱۲» را کارگردانی کرده است. اما «سقوط ماه» نه تنها جزو فیلم‌های فاجعه‌آمیز تلقی می‌شود بلکه جزو آن دست داستان‌هایی است که امکان رخ دادنشان در واقعیت بعید به نظر می‌رسد.
- سقوط ماه؛ هر آنچه از فیلم اکشن علمی-تخیلی جدید کارگردان روز استقلال باید بدانید
- هر آنچه از فیلم «سقوط ماه ۲» می‌دانیم
- فیلم‌های رولند امریش از ابتدا تا «سقوط ماه» از بدترین تا بهترین
در بین شخصیت‌های «سقوط ماه»، یک نظریه‌پرداز توطئه به نام کی.سی هاوسمن با بازی جان بردلی حضور دارد که بیان می‌دارد ماه یک قمر مصنوعی است و در حال سقوط به سمت زمین است. وقتی‌که هاوسمن پی به این موضوع می‌برد دو فضانورد دیگر با بازی هلی بری و پاتریک ویلسون را با خود همراه می‌کند تا ماه را از مسیر زمین دور کند. اما آن‌ها متوجه می‌شوند که موجودی مرموز در ماه زندگی می‌کند که تلاش این گروه برای نجات زمین را نقش بر آب می‌نماید.
در حالی که داستان فیلم یک نوع ماجراجویی علمی-تخیلی هیجان‌انگیز و در عین حال هراسناک است، بیشتر شبیه به داستان‌های تخیلی است تا اینکه برگرفته از موضوعات علمی باشد. گفته‌شده که تیم دست‌اندرکار ساخت فیلم با دانشمندان مشورت نمود تا تئوری‌های به کار رفته در «سقوط ماه» تا حد ممکن واقع‌بینانه باشند، اما نه‌تنها احتمال وقوع برخی از جنبه‌های فیلم بسیار بعید به نظر می‌رسد بلکه برخی دیگر از رویدادها غیرممکن هستند. بااین‌حال، این فیلم چنان صحنه‌های واقع‌گرایانه‌ای را فراهم می‌کند که ممکن است مخاطبان برخی از جنبه‌های فوق‌العاده عجیب آن را باور کنند. لذا در زیر ما می‌خواهیم به دلایلی اشاره کنیم که نشان می‌دهند فیلم علمی-تخیلی «سقوط ماه» از تاثیراتی که ماه در این فیلم بر روی زمین می‌گذارد تا قمر مصنوعی بودن ماه، نمی‌تواند در واقعیت اتفاق بیفتد.
اگر ماه به زمین نزدیک‌تر شود، زمین شرایط آرامش را از دست خواهد داد
«سقوط ماه» اثر از هم پاشیدن مدار ماه به دور زمین را به طور نسبتا دقیقی به تصویر می‌کشد. همان طور که فیلم نشان داد، اگر ماه به زمین نزدیک‌تر شود، تاثیر گرانش آن به نحو چشمگیری بر روی زمین افزایش خواهد یافت. تاثیر ماه بر روی زمین که به عنوان اثرات جزر و مدی امواج گرانشی توصیف می‌شود، باعث بالا و پایین رفتن آب دریاها و وقوع امواج مهیبی خواهد شد. هر چقدر که ماه به زمین نزدیک‌تر شود این امواج نیز مهیب‌تر خواهند شد و در نهایت به سونامی تبدیل خواهند گردید. علاوه‌براین، این جزر و مد در هوا نیز رخ می‌دهد و منجر به نوسانات جوی می‌شود و در زمین نیز باعث وقوع زلزله می‌گردد.
بااین‌حال، مضمون اصلی داستان «سقوط ماه» که نشان می‌دهد ماه در صورت خارج شدن از مدار زمین به طور مستقیم به سمت زمین آمده و به آن برخورد می‌کند کمی نادرست است. در واقعیت اگر ماه به زمین نزدیک شود، براثر نیروی گرانشی آن از هم متلاشی می‌شود و اجزای آن حلقه‌های مداری مشابه حلقه‌های زحل را تشکیل می‌دهند. بااین‌حال، آثار و اجزای حاصل از این از هم فروپاشی به سمت زمین روانه می‌شوند و باعث آسیب‌های فاجعه‌آمیز زیادی خواهند شد. در حالی که زمین با برخورد این آثار و اجزا متلاشی نمی‌شود و از بین نمی‌رود، اما کل سطح زمین تحت تاثیر آن‌ها قرار خواهد گرفت و به احتمال زیاد همین امر باعث بروز انقراض جهانی و کاهش زمینه‌ای قابل سکونت خواهد شد.
بااین‌حال، بهتر است که نگران نباشید، زیرا بسیار بعید به نظر می‌رسد که بنا به هر دلیلی، ماه مدار خود را ترک کند و به سمت زمین روانه شود. ماه آن‌قدر به خوبی در مدار خود جای گرفته که بااینکه هرروز سیارک‌های زیادی با آن برخورد می‌کنند، از جایش تکان نمی‌خورد. درواقع، برخلاف تئوری تخیلی «سقوط ماه»، ماه دائما در حال دورتر شدن از زمین است.
بعید به نظر می‌رسد که در گذشته جامعه باستانی متمدنی در زمین وجود داشته باشد
در فیلم «سقوط ماه» تصور بر این است که ماه یک قمر مصنوعی است که توسط تمدن‌های باستانی انسان‌نما که میلیاردها سال قبل از رویدادهای فیلم بر روی زمین می‌زیسته‌اند، ساخته‌شده است. واقعیت در اینجا به شدت زیر سوال رفته است. حیات برای اولین بار سه میلیارد و هفت‌صد میلیون سال پیش‌بر روی زمین آغاز شد اما زمین تنها ۷۰۰ میلیون سال است که قابل سکونت است. بنابراین تئوری «سقوط ماه» تنها در صورتی امکان‌پذیر است که ساکنان اصلی زمین از سیاره دیگری آمده باشند و بتوانند در محیط پوشیده از آب زمین زنده بمانند. البته در کنار آن این موجودات باید از وجود فناوری بسیار پیشرفته‌ای نیز بهره ببرند.
در فیلم «سقوط ماه» گفته‌شده که انسان‌نماهای باستانی، ماه را به عنوان یک قمر مصنوعی ساختند تا پایگاهی برای ایستگاه فضایی، وسایل نقلیه و منبع انرژی‌شان داشته باشند. فناوری موردنیاز برای انجام چنین کاری فراتر از قابلیت‌های فعلی بشر امروزی است، اما آن قدرها هم عجیب‌وغریب به نظر نمی‌رسد. به عنوان مثال، روش‌های تولید برق در فیلم «سقوط ماه» دقیقا شبیه روش‌هایی است که برای تولید انرژی خورشیدی و هسته‌ای از آن‌ها استفاده می‌شود. علاوه‌براین، هوش مصنوعی ایجادشده توسط انسان‌نماهای باستانی در فیلم «سقوط ماه»، ممکن است در آینده امکان‌پذیر باشد. حتی آپلود هوشیاری یک انسان در رایانه درست است که هم اکنون تخیلی به نظر می‌رسد اما به لحاظ علمی دور از ذهن نیست و ممکن است در آینده‌ای نه چندان دور به واقعیت تبدیل شود.
در فیلم «سقوط ماه»، ماه قرار بود مامنی برای پناه کسانی باشد که از هوش مصنوعی هیولایی فرار کرده بودند. این نشان می‌دهد که زمین در آن زمان چندین قمر داشته است. شاید این امر عجیب به نظر می‌رسد، اما از لحاظ علمی ممکن است درست باشد. در حال حاضر زمین یک قمر اصلی دارد، اما سیارک‌های دیگری نیز در اطرافش وجود دارند. بنابراین منبعی که موجودات انسان‌نمای باستانی در فیلم از آن به منظور تهیه جرم لازم برای ساخت اقمار اضافی استفاده کرده‌اند، ناشناخته باقی مانده است، اما در کل می‌توان گفت که زمین این قابلیت را دارد که بیش از یک قمر داشته باشد.
ماه نمی‌تواند یک نیروگاه باشد
ماه موجود در فیلم «سقوط ماه» یک قمر مصنوعی است اما این فرض ازنظر علمی چندان به عقل جور در نمی‌آید. بر طبق نظریات علمی، ماه از برخورد اجرام ستاره مانند، در طی رویدادی شبیه به آنچه که باعث شکل‌گیری زمین شده، به وجود آمده است. علاوه‌براین در فیلم «سقوط ماه» ادعا می‌شود که ماه به دلیل از دست دادن انرژی در حال خارج شدن از مدار خود است. بر اساس نظر ژرژ ملیس، یکی از فیلم‌سازان عرصه فیلم‌های علمی-تخیلی، این موضوع برای اجسام در حال چرخش صدق نمی‌کند. وقتی جسمی به دور یک سیاره می‌چرخد هیچ نیرو یا انرژی صرف نمی‌شود. چراکه شکل‌گیری مدار، نتیجه طبیعی گرانش است و بنابراین قمر فیلم «سقوط ماه» باید فاصله خود را از زمین حفظ کند، چه یک قمر طبیعی باشد چه یک قمر مصنوعی.
موضوع غیرممکن‌تر و عجیب‌تر فیلم، منبع انرژی ماه است. در فیلم «سقوط ماه»، یک ستاره کوتوله سفید در داخل ماه جای گرفته و از انرژی آن برای نیرو بخشیدن به مدار ماه استفاده می‌شود. در حالی که از نظر تئوری، تولید انرژی از کوتوله‌های سفید به واسطه استفاده از تشعشعات الکترومغناطیسی ناشی از گرانش این اجرام، امکان‌پذیر است، مشکل در این است که آیا این کوتوله سفید یک ستاره است یا یک خورشید. همان طور که در فیلم «جاودانگان» مارول مشاهده نمودیم، خورشیدها قدرت مرگباری دارند. بنابراین با توجه به گرمایی که این ستاره‌ها از خود ساطع می‌کنند سیاره‌ها باید در فاصله معینی از آن‌ها قرار داشته باشند تا قابل حیات باشند. یک سیاره می‌تواند حدود پنجاه‌هزار مایل از یک کوتوله سفید فاصله داشته باشد و قابل حیات باشد. فاصله ماه از زمین کمتر از نصف این مقدار است.
علاوه‌براین، مسائل و موضوعات زیادی نیز در این خصوص مطرح می‌شود که چگونه ماه از منبع انرژی کوتوله سفید خود استفاده می‌کند. مثلا اینکه چگونه انسان‌نماهای باستانی توانستند خورشید کوچکی را به نزدیکی جو زمین منتقل کنند، در فیلم مشخص نشده است. مثلا برای خلق چنین کوتوله سفیدی، ساکنان سابق زمین باید یک ستاره بزرگ‌تر را نابود می‌کردند، عملی که قطعا سبب نابودی زمین می‌شد. علاوه‌براین، استفاده از کوتوله‌های سفید به عنوان نیروگاه انرژی در دراز مدت امکان‌پذیر نیست. این کوتوله‌ها، در حال مرگ هستند و پس از مدتی با یک انفجار مهیب به یک ابرنواختر تبدیل می‌شوند. بنابراین چندان معقول به نظر نمی‌رسد که یک جامعه پیشرفته، منبع انرژی حیاتی خود را کوتوله سفیدی در نظر گرفته باشد که ممکن است با یک انفجار نابود شود.
جزئیات دیگری هم هستند که در این فیلم چندان معقول به نظر نمی‌رسند مانند استفاده از یک شاتل فضایی قدیمی موجود در موزه برای پرواز به ماه. گویا فیلم «سقوط ماه» بیشتر از آنکه به واقعیت‌های علمی اهمیت بدهد تخیلات را سرلوحه کار خود قرار داده است. بنابراین می‌توان این فیلم را یک نمونه عالی از سری فیلم‌های علمی-تخیلی دانست زیرا صرف نظر از اینکه واقعا ماه در واقعیت به سمت زمین سقوط کند یا نه باز هم می‌توان این فیلم را یک ماجراجویی علمی-تخیلی لذت‌بخش دانست.
منبع: screenrant
