سفر به آمریکا ۲؛ نسخه‌ی ادی مورفی بیشتر شبیه یک بازسازی کم اهمیت است
سه دهه پس از آمدن شاهزاده آکیم به آمریکا، کمدی سفر به آمریکا ۲ ادی مورفی بیش از آن‌چه به نظر می‌رسد حرف‌هایی برای گفتن دارد. قبل از واکاندا، زاموندا وجود داشت و پادشاه خیالی آفریقا شاهزاده آکیم با بازی ادی مورفی با «سفر به آمریکا ۲» دوباره بازگشت. همانطور که در کمدی محبوب جان لندیس که در سال ۱۹۸۸ به تصویر کشیده شد، زاموندا کشوری بود که تحت سلطه استعمار نبود، جایی که فرهنگ سیاهان به گونه‌ی بی‌سابقه‌ای جشن گرفته می‌شد. به‌خصوص، نمای چند وجهی آن از مد، موسیقی و طنزهای بی‌مزه تا به امروز قابل قبول بوده است.
جای افسوس دارد که بسیاری از منتقدان در آن زمان فیلم را به‌عنوان یک افسانه ساده نادیده گرفتند و نتوانستند از تازگی شالوده‌ای که زاموندا به مخاطبان سیاه نشان داد، آگاه شوند. سی سال بعد، آن‌ها این جرات را نداشتند تا همان اشتباه را نسبت به «پلنگ سیاه» تکرار کنند، چرا که افروسانتریسم پرشور، آن فیلم را از سایر فیلم‌های مارول متمایز می‌کند.
- ۱۴ فیلم باورنکردنی که براساس قصه‌های واقعی ساخته شده‌اند
- ۵۰ فیلم به یادماندنی دهه‌ی ۹۰ میلادی؛ از ظهور تارانتینو تا علمی‌تخیلی‌های جریان‌ساز
اما ادی مورفی ابتدا به آن نقطه رسید و اکنون، در سال‌های طلایی کار کودک، این کمیک بار دیگر در این زمینه مطرح شد و از این طریق کسب پول کرد؛ کنایه از اینکه سفر به آمریکا فروش ۲۸۸ میلیون دلاری داشت که به ازای اصول مالی هالیوود ضرر کرد و دعوای بزرگتر زمانی بود که آرت بوخوالد به خاطر سهم خود از استودیو شکایت کرد. البته از زمان ورود آکیم به آمریکا، جهان تغییرات زیادی کرده است، اما تا آن‌جا که به آمازون استودیو مربوط می‌شود، زاموندا کم و بیش در زمان ثابت مانده است؛ تا حدی که نیمی از شوخی‌ها، ساده، تکراری و دلنشین و از فیلم اورجینال هستند. این آسان‌ترین راهی است که مورفی و کمپانی می‌توانستند با سفر به آمریکا ۲ طی کنند. اگرچه طرفداران ممکن است احساس کنند که کارگردان فیلم کریگ بریور (Dolemite Is My Name) فرمول را به هم نزده و فیلم به طور مطلق روی پاشنه بی‌رحم است، مانند فیلم بورات که آمازون سال گذشته منتشر کرد.
با آغاز فیلم، شاه جافه جوفر (جمز ارل جونز بزرگ) همچنان عالی‌رتبه‌ترین فرمانروای زاموندا است که البته مدت زیادی در این مقام نمی‌ماند. پادشاه که احساس می‌کند پایان کار نزدیک است، سعی می‌کند از انتقال قدرت به پسرش آکیم تحت سیستم قدیمی و موروثی انتقال قدرت، اطمینان حاصل کند. مشکل اینجاست که آکیم و همسرش لیزا (شاری هیدلی) سه دختر دارند اما هیچ وارث پسری ندارند و یا این‌گونه تصور می‌کنند.
یک شخصیت جدید به نام بابا (آرسنیو هال، با ظاهری مبدل شبیه به یک کاهن) ماجرایی را بیان می‌کند که در آن متوجه می‌شویم در طول سفر آکیم به نیویورک در یک قرار عاشقی پسری غیرقانونی از او به دنیا آمده است. حالا اگر فقط او و بهترین دوستش سیمی (هال) بتوانند محل لاول (جرمین فاولر) را پیدا کنند که بدیهی است باید دوباره به کوئینز نیویورک سفر کنند، از افتادن زاموندا به دست ژنرال ایزی (وسلی اسنایپس) جنگ‌سالار مستبد جلوگیری می‌کنند.
این‌بار، آکیم برای مدت طولانی به آمریکا نمی‌آید و این خیلی بد است، زیرا سرگرم‌کننده‌ترین صحنه‌های فیلم قبلی، صحنه‌هایی بود که به نظر می‌رسید حاکم نازپرورده آفریقایی در بی‌عدالتی‌های فاحش اجتماعی نوعی جذابیت پیدا کرده است که این صحنه‌ها روشی زیرکانه برای اشاره به چنین تفاوت آشکار و اختلاف طبقاتی در یک کشور پیشرفته است. گویا آمریکای پس از اوباما باید پتانسیل زیادی برای آکیم داشته باشد، اما سفر او سریع و ناامیدکننده است.
در بیشتر مواقع، سفر به آمریکا ۲ به مسیرهای شناخته شده‌ی فیلم اصلی باز می‌گردد، تقریبا واژه به واژه‌ی دیالوگ‌های سرگرم کننده از نسخه اصلی گرفته شده است، اما در این زمینه‌ها لزوما یکسان بازی نمی‌کنند. با این حال دیدن طلسم سیاه «رونالد مک داول» در زاموندا سرگرم کننده و جالب است. دقت این دنباله آن‌چنان تحول کمی داشت که موسیقی آن مخاطبان را به اواخر دهه ۸۰ می‌برد، یعنی زمانی که فیلمی مانند «دختر کارگر» نمایانگر سیاست‌های جنسیتی بود.
اگر آکیم در زاموندا می‌ماند، ملزم به تسلیم درباره‌ی ازدواج توافقی می‌شد. در آن زمان نظر او در این‌باره چنین بود: «من زنی می‌خواهم که عاقل باشد و همچنین نیاز من را درک کند!» با نگاهی به گذشته، در رابطه با چیزهایی مانند رفتار با زنان، به نظر می‌رسد که سفر به آمریکا ۲ کاملا ارزشمند باشد و در نهایت تلاش‌های آن برای برقراری عدالت بین دو جنسیت، بازخوردهای زیادی داشت.
همانطور که گفته شد، لزلی جونز (مری، زنی رک و بازیگر نقش مادر لاول) حضور خود را به گونه‌ای نشان می‌دهد که غالبا سایر زنان تک بعدی فیلم جرأت ندارند و برخی از محدودیت‌های دوران عقب‌ماندگی را از ذهنیت پسران دور می‌کند. فاولر دوست داشتنی است، رهبری برجسته اما به مراتب کمتر از مورفی است و هنگامی که فیلم‌نامه شروع به ایجاد بهانه‌هایی برای بازنگری در شخصیت‌های فرعی صحنه‌های کپی شده از قسمت اول می‌کند، فیلم کاملا به هم ریخته و شلوغ می‌شود.
علاقه‌مندان به سینما در آن زمان متوجه این موضوع نبودند، اما نسخه‌ی اصلی سفر به آمریکا آغاز همکاری بین مورفی و میکاپ آرتیست ریک بیکر بود. بیکر در فیلم گرگینه‌ای آمریکایی در لندن (An American Werewolf in London) ساخته لندیس با او همکاری کرد و کارگردان وی را برای انجام پروتزهایی به کار گرفت که به مورفی و هال امکان می‌داد بین چندین بازیگر، ناشناس باشند و به این ترتیب بسیاری از تماشاگران تا پایان اجرا آن‌ها را نشناختند.
در بررسی نسخه‌ی اصلی فیلم توسط منتقدین سیسکل جنی و راجر ابرت در سال ۱۹۸۸، این دو منتقد بحث کردند که آیا مورفی در این نقش قدرت خود را از دست داده یا خیر و مطمئنا سفر به آمریکا نقطه عطف دیگری در ارتباط با شوخ طبعی زیاد وی بود. آن‌ها گفتند: «این فیلم مورفی را بسیار متعادل‌تر به تماشاگران معرفی کرد.»
منبع: Variety
