کوین و توکن چه تفاوتی با هم دارند؟
تقریبا همه‌ی تریدرهای مطرح در مرحله‌ای از دوران حرفه‌ای خود یک توکن را با یک کوین اشتباه گرفته‌اند. برای درک بهتر تفاوت‌های این دو با ما همراه باشید.
واقعیت این است که کوین و توکن در سطح بنیادی بسیار شبیه به هم هستند. آن‌ها هم ارزش را نشان می‌دهند و هم می‌توانند پرداخت‌ها را پردازش کنند. همچنین می‌توانید کوین‌ها را با توکن‌ها و بالعکس مبادله کنید. اما تفاوت اصلی بین این دو به سودمندی آن‌ها بازمی‌گردد.
کارهایی وجود دارد که می‌توانید با توکن انجام دهید که با کوین امکان‌پذیر نیست. از سوی دیگر، برخی از بازارها کوین را می‌پذیرند ولی توکن را نه. در واقع این موضوع تا حدی شبیه به مقایسه سرمایه‌گذاران و معامله‌گران است. به این صورت که همه معامله‌گران سرمایه‌گذاری می‌کنند، اما همه سرمایه‌گذاران معامله نمی‌کنند.
با توجه به اینکه اکثر کاربران ارزهای دیجیتال مجموعه‌ای از کوین و توکن را در والت‌های خود دارند، ضروری است که تفاوت میان این دو را با هم یاد بگیریم. بنابراین با این مقاله‌ی دیجی‌کالا مگ همراه باشید.
کوین چیست؟
زمانی که بیت‌کوین برای اولین بار عرضه شد، معیاری را برای معنای کوین بودن تعیین کرد. ویژگی‌های واضحی وجود دارد که کوین‌های کریپتو را از توکن‌ها متمایز می‌کند که شبیه به پول‌های دنیای واقعی است.
یک کوین با ویژگی‌های زیر تعریف می‌شود.
۱. بر روی بلاکچین خود عمل می‌کند. یک بلاکچین تمام تراکنش‌هایی را که شامل کریپتو کوین اصلی آن می‌شود، پیگیری می‌کند.
وقتی با اتریوم به شخصی پول پرداخت می‌کنید، رسید آن به بلاکچین اتریوم می‌رود. اگر همان شخص بعدا با بیت‌کوین به شما پول پرداخت کند، رسید به بلاکچین بیت‌کوین می‌رود. هر تراکنش با رمزگذاری محافظت می‌شود و توسط هر عضو شبکه قابل دسترسی است.
۲. به‌عنوان پول عمل می‌کند. همان‌طور که می‌دانید، بیت‌کوین تنها با هدف جایگزینی پول سنتی ایجاد شد. اما در ادامه جذابیت متناقض، شفافیت و ناشناس بودن بیت‌کوین باعث ایجاد کوین‌های دیگری از جمله ETH، NEO و Litecoin شد.
امروزه می‌توانید بسیاری از خدمات شرکت‌های بزرگ مانند آمازون، مایکروسافت و تسلا را با استفاده از کوین‌های کریپتو خریداری کنید. جالب است بدانید که بیت‌کوین به‌تازگی در کنار دلار آمریکا به ارز رسمی السالوادور تبدیل شده است.
۳. قابل استخراج است. شما می‌توانید کوین‌های کریپتو را از دو طریق به‌دست آورید. یکی از طریق استخراج سنتی در سیستم اثبات کار است. ماینرهای بیت کوین از این روش برای افزایش درآمد خود استفاده می‌کنند. اما مشکل این روش این است که در حال حاضر بیت‌کوین زیادی برای استخراج باقی نمانده، بنابراین این روند هر روز سخت‌تر می‌شود.
روش دیگر، روش اثبات سهام است که رویکرد مدرن‌تری برای کسب کوین به شمار می‌آید. اثبات سهام از نظر مصرف انرژی کم مصرف است ضمن اینکه انجام آن آسان‌تر است. Cardano یکی از بزرگ‌ترین کوین‌هایی است که از این سیستم استفاده می‌کند.
توکن چیست؟
برخلاف کوین‌ها، توکن‌ها زنجیره بلوکی یا همان بلاکچین تخصصی خود را ندارند. در عوض، آن‌ها روی بلاک‌چین‌های دیگر ارزهای دیجیتال مانند اتریوم کار می‌کنند. برخی از رایج‌ترین توکن‌هایی که در بلاکچین اتریوم مشاهده می‌شوند عبارتند از BAT،BNT،Tether و استیبل کوین‌هایی مانند USDC.
همان‌طور که تراکنش کوین‌ها توسط بلاکچین انجام می‌شود، توکن‌ها به قراردادهای هوشمند متکی هستند. قراردادهای هوشمند مجموعه‌ای از کدها هستند که معاملات یا پرداخت‌های بین کاربران را تسهیل می‌کنند.
همان‌طور که گفتیم، هر بلاکچین از قرارداد هوشمند اختصاصی خود استفاده می‌کند. به‌عنوان مثال، اتریوم از ERC-20 و NEO از Nep-5 استفاده می‌کنند.
هنگامی که یک توکن خرج می‌شود، به صورت فیزیکی از مکانی به مکان دیگر انتقال پیدا می‌کند. یک مثال خوب از این اتفاق، فرآیند خرید و فروش انواع NFT (توکن‌های غیرقابل تعویض) است. انواع NFT اقلام یکتا و منحصر به فردی هستند، بنابراین تغییر در مالکیت آن‌ها باید به صورت دستی انجام شود. انواع NFT اغلب فقط ارزش احساسی یا هنری دارند، بنابراین به نوعی شبیه توکن‌های کاربردی هستند با این تفاوت که شما نمی‌توانید از آن‌ها در تراکنش‌ها استفاده کنید.
یکی دیگر از تفاوت‌های قابل توجه بین توکن‌ها و کوین‌ها، چیزی است که به نمایش می‌گذارند. در حالی که کوین‌های کریپتو اساساً نسخه‌های دیجیتالی پول سنتی هستند، توکن‌ها می‌توانند دارایی یا اسناد هم باشند.
شما می‌توانید توکن‌ها را با کوین خریداری کنید، اما برخی از توکن‌ها می‌توانند ارزش بیشتری نسبت به دیگر همتایان خود داشته باشند، مثلا سهام یک شرکت. با این حال، از آنجایی که معمولا محدودیت‌هایی برای محل خرج کردن یک توکن وجود دارد، باعث شده که نقدینگی یک کوین را نداشته باشند. به عبارت ساده، یک توکن نشان‌دهنده چیزی است که شما دارید، در حالی که یک کوین نشان‌دهنده چیزی است که شما قادر به داشتن آن هستید.
توسعه‌دهندگان برای ساخت یک توکن باید با استفاده از زبان‌های برنامه‌نویسی و استانداردهای ایجاد توکن که تیم یک بلاکچین آن را ارائه می‌کند، قرارداد هوشمند توکن خود را ایجاد کنند و با استفاده از ابزارهای موجود، آن در بلاکچین پیاده‌سازی کنند. برای مثال، زبان برنامه‌نویسی ساخت توکن (قرارداد هوشمند) در اتریوم سالیدیتی است و استاندارد اصلی اتریوم برای ایجاد توکن ERC-۲۰ نام دارد.
خوشبختانه می‌توان یک توکن را کمتر از یک ساعت ساخت و این موضوع هم با هزینه‌ی بسیار کم (کارمزدهای شبکه) انجام می‌شود، اما ایجاد یک توکن نمی‌تواند به خودی خود ارزشمندی آن را تضمین کند. بسیاری از پروژه‌های ارز دیجیتال ترجیح می‌دهند ابتدا، ارز دیجیتال خود را بر بستر یک بلاکچین دیگر راه‌اندازی کنند و در صورتی که در بازار حضور موفقی داشتند، بلاکچین اختصاصی برای آن بنویسند. بایننس‌کوین یکی از این پروژه‌ها بود. ارز BNB ابتدا بر بستر ERC۲۰ شروع به فعالیت کرد و سپس، بایننس بلاکچین اختصاصی BEP۲ را برای آن نوشت.
جمع‌بندی
یکی از راه‌های سریع که می‌توان برای تشخیص کوین و توکن استفاده نمود این است که به چیزی که خربداری می‌کنید توجه کنید. اگر یک محصول باشد، اغلب به کوین نیاز دارید. اگر یک سرویس است، معمولا از توکن‌های کاربردی استفاده خواهید کرد. در بازار ارزهای دیجیتال، توکن بلاکچین مستقل خود را ندارد و در بلاکچین و کیف پول‌های یک بلاکچین میزبان ذخیره می‌شود، اما به‌طور کلی می‌توان برای اشاره به هر واحد ارزی در یک شبکه بلاکچین از عبارت توکن استفاده کرد.
توکن‌ها با استفاده از قراردادهای هوشمند و کدهای برنامه‌نویسی ایجاد می‌شوند و دو مزیت اصلی استفاده از آن‌ها به‌جای ایجاد یک بلاکچین اختصاصی، صرفه‌جویی در وقت و هزینه است. توکن‌ها دسته‌بندی های بسیار زیادی دارند ولی سه دسته اصلی آن‌ها توکن‌های کاربردی، اوراق بهادار و حاکمیتی هستند.
منبع: blog.liquid
