بخش مرکزی ایستگاه فضایی چین با موفقیت به فضا پرتاب شد
چین ماژول تیان‌هه را که بخش مرکزی و اولیه‌ی ایستگاه فضایی این کشور است با موفقیت به فضا پرتاب کرد تا روند ساخت این آزمایشگاه در مدار زمین آغاز شود.
پرتاب نخستین بخش از ایستگاه فضایی چین در ساعت 11:23 منطقه‌ی زمانی شرقی (07:53 به وقت تهران) از پایگاه فضایی ونچانگ (Wenchang) چین و توسط موشک سنگین «لانگ مارچ 5» (Long March 5) انجام شد.
این ماژول 18 متری که با نام «تیان‌هه» (Tianhe) به معنای «هماهنگی آسمان‌ها» (Harmony of the Heavens) شناخته می‌شود نخستین بخش و هسته‌ی ایستگاه فضایی دائمی چین است که در مدار پایین زمین (LEO) قرار می‌گیرد. چین قصد دارد طی چندین پرتاب تا سال 2022 ساخت این ایستگاه مداری T-شکل را تکمیل و از آن برای اقامت طولانی‌مدت فضانوردان استفاده کند.
پیش از آن تیان‌هه برنامه‌های گوناگونی را پشت سر خواهد گذاشت. انتظار می‌رود که ماه آینده یک فضاپیمای باری چینی به این ماژول بپیوندد و اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود؛ در ماه ژوئن سه فضانورد در آن مستقر خواهند شد.
طرحی گرافیکی از ایستگاه فضایی چین
Credit: UNOOSA/CSNA
مسیر طی شده برای تیان‌هه
چین یک دهه‌ی پیش ساخت ایستگاه فضایی خود را پایه‌گذاری کرد. در سپتامبر 2011 (مهر 1390) این کشور آزمایشگاه فضایی اولیه‌ی خود با نام «تیانگونگ 1» (Tiangong 1) به معنای «کاخ آسمانی» را پرتاب کرد تا توانایی‌های خود را در زمینه‌ی پروازهای فضایی ادامه دهد و فناوری‌های لازم برای ساخت و نگهداری از یک ایستگاه فضایی بزرگ در مدار زمین را آزمایش کند.
فضاپیمای بدون سرنشین «شنژو 8» (Shenzhou 8) در نوامبر 2011 به‌طور خودکار در ایستگاه مداری «تیانگونگ 1» پهلو گرفت و در ژوئن 2012 هم فضاپیمای «شنژو 9» (Shenzhou 9) سه فضانورد را برای دو هفته اقامت به این آزمایشگاه مداری برد. یک سال بعد سه خدمه‌ی دیگر با «شنژو 10» (Shenzhou 10) به مدت دو هفته در ایستگاه گذراندند.
پس از آن هیچ برنامه‌ی سرنشین‌دار دیگری به این ایستگاه انجام نشد اما در سپتامبر 2016 (شهریور 1395) چین آزمایشگاه مداری دوم خود را با نام «تیانگونگ 2» (Tiangong 2) پرتاب کرد و ماه بعد سه فضانورد با پرتاب توسط «شنژو 11» (Shenzhou 11) به مدت یک ماه در آن اقامت داشتند.
در آوریل 2017 فضاپیمای باری و بدون سرنشین «تیان‌ژو 1» (Tianzhou 1) در این ایستگاه فضایی پهلو گرفت و به آن سوخت رساند. این فضاپیما در پنج ماه بعد هم 2 بار دیگر این مأموریت را تکرار کرد و توانمندی‌هایی را که برای اپراتورهای ایستگاه فضایی بسیار مفید است، به نمایش گذاشت.
نه تینگونگ 1 و نه تیانگونگ 2 در مدار باقی نماندند. نخستین آزمایشگاه فضایی مداری در آوریل 2018 (فروردین 1397) به‌صورت کنترل نشده به سوی زمین سقوط کرد و بر فراز جنوب اقیانوس آرام سوخت. اما چین تا پایان کنترل تیانگونگ 2 را حفظ کرد و سرانجام در ژوئن سال 2019 (تیر 1398) آن را هم بر فراز اقیانوس آرام جنوبی هدایت کرد.
بدین ترتیب چین اکنون از دانش کافی برای ساخت ایستگاه فضایی مستقل خود برخوردار است و با توجه به اینکه در کنسرسیوم ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) که توسط آژانس‌های فضایی آمریکا، روسیه، اروپا، ژاپن و کانادا هدایت می‌شود هم شریک نیست، در مسیر ساخت یک ایستگاه فضایی چینی گام برداشته است.
چین همچنین قصد دارد تا سال 2024 یک تلسکوپ فضایی مشابه هابل را به فضا پرتاب کند. به گفته‌ی مقامات چینی این رصدخانه‌ی فضایی، مداری مشابه ایستگاه فضایی چین خواهد داشت که فرآیند سوخت‌رسانی و به‌روزرسانی آن را سریع‌تر و آسان‌تر می‌کند تا بتوان آن را کارآمد حفظ کرد.
منبع: Space
