نقدها و نمرات فیلم «بلوند»؛ مصائب زندگی پرهیاهوی مرلین مونرو (جشنواره ونیز ۲۰۲۲)
فیلم سینمایی «بلوند» (Blonde) یک درام تاریخی روانشناختی به کارگردانی اندرو دامینیک، برداشتی داستانی از زندگی مریلین مونرو را به تصویر می‌کشد و یکی از آثار بخش مسابقه جشنواره بین‌المللی ونیز ۲۰۲۲ است.
- نقدها و نمرات فیلم «نهنگ»؛ رنج‌های یک معتاد به غذا (جشنواره‌ی ونیز ۲۰۲۲)
- نقدها و نمرات فیلم ایرانی «شب، داخلی، دیوار»؛ پشت میله‌های تاریکی و خفقان (جشنواره‌ی ونیز ۲۰۲۲)
«بلوند» که از رمانی به همین نام نوشته جویس کارول اوتس اقتباس شده با حضور ستاره‌هایی چون آنا د آرماس و آدرین برودی همراه است؛ آنا د آرماس نقش مونرو را برعهده دارد. این فیلم سینمایی هم مثل چندین اثر دیگر بخش مسابقه طی سال میلادی جاری از شبکه نتفلیکس پخش خواهد شد.
جدیدترین اثر اندرو دامینیک با زندگی یکی از جسورترین چهره‌های ماندگار هالیوود سروکار دارد؛ از دوران کودکی پرنوسان او تا رسیدن به روزهای شهرت و درگیری در روابط عاشقانه. فیلم تلاش کرده تا حد ممکن خطوط میان واقعیت و داستان را محو کند تا بتواند به کاوشی درون شکاف گسترده میان مریلین مونروی فضای خصوصی و مونرو به عنوان چهره شناخته‌شده عمومی، بپردازد.
اندرو دامینیک پیش از ساخت این اثر ۲ ساعت و ۴۶ دقیقه‌ای، آثاری چون «قتل جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل» و «کشتار با لطافت» را کارگردانی کرده بود. دامینیک در عرصه آثار تلویزیونی هم سابقه کارگردانی چند قسمت از سریال «شکارچی ذهن» را در کارنامه دارد.
نگاه منتقدان به فیلم «بلوند» رضایت‌بخش بوده گرچه فیلم را با بالاترین نمرات ممکن بدرقه نکرده‌اند. بلوند در وبسایت راتن تومیتوز از مجموع ۲۶ نقد رضایت ۷۷ درصدی منتقدان را به دست آورده و از ۱۶ نقد وبسایت متاکریتیک، نمره متای ۶۴ از ۱۰۰ را دریافت کرده است؛ این نمره محصول ۸ نقد مثبت و ۸ نقد میانه است.
نقد فیلم «بلوند»
ورایتی – اوون گلایبرمن
امتیاز: ۸۰ از ۱۰۰
یک فیلم زندگی‌نامه‌ای خوب مخاطب را دعوت می‌کند تا با نگاهی از درون به بیرون درک کند که سوژه فیلم واقعا چه کسی بوده است. فیلم «بلوند» اندرو دومینیک درباره مریلین مونرو طی زمان بیشتر از ۲ ساعت و ۴۶ دقیقه‌ای خود در چنین سطحی عمل می‌کند. این فیلم که بر اساس رمان سال ۲۰۰۰ جویس کارول اوتس ساخته شده، یک درام روانشناختی آرام و شناور است که به صورت رنگی و سیاه و سفید فیلمبرداری شده و تلفیقی از واقعیت و تخیل را ارائه می دهد. اما می‌توان گفت سهم بخش بیشتر فیلم، از مسیر واقعیت جدا شده است.
در فیلم «بلوند»، نگاهی کوتاه به دوران کودکی فاجعه‌بار مونرو می‌اندازیم، صحنه‌های کلیدی فیلم‌هایش را تماشا می‌کنیم یا از چشم تماشاگران اولین نمایش این آثار در هالیوود بهشان خیره می‌شویم (وقتی فلش‌های دوربین فرش قرمز صدایی مانند شلیک اسلحه داشتند). او را در حال چرخش و تکان‌های معروف و پراحساس مرلینی‌اش می‌بینیم، او را در گردابی از مواد مخدر، شایعات، نفرت از خود، و قراردادهای استودیویی ناعادلانه گرفتار می‌بینیم و تماشا می‌کنیم که چطور بارداری و افتادن بچه‌ها یکی پس از دیگری او را آب می‌کند. بیشتر از این‌ها، روابط مرلین را با مردانی (جو دی‌ماجیو، آرتور میلر، جی‌اف‌کی) را دزدکی تماشا می‌کنیم که برای او زنجیره ناکارآمدی از ماه عسل‌هایی بودند که به کابوس تبدیل شدند.
هالیوود ریپورتر – دیوید رونی
امتیاز: ۶۰ از ۱۰۰
اندرو دامینیک در اولین فیلم داستانی خود پس از یک دهه، سبک بصری سکرآور و نگاهی چشم‌چرانانه را به رمان داستانی زندگی‌نامه‌ای ۷۰۰ صفحه‌ای جویس کارول اوتس پیوند زده است. یک داستان افسانه‌ای درباره مریلین مونرو به عنوان کودکی ناخواسته که میلیون‌ها نفر خواهانش شدند، زنی که میان مردان در مسیر خودویرانگری به دنبال یک چهره‌ی پدرمانند می‌گشت، شرحی درباره یک سلبریتی و یک نماد جنسی که نه تنها واقعیت را با فانتزی می‌آمیزد بلکه همدلی را هم با سودجویی تلفیق می‌کند. با وجود این‌ها یا شاید اصلا به دلیل وجود این‌ها، دیدن این اثر سینمایی ضروری است.
گاردین – لزلی فلپرین
امتیاز: ۶۰ از ۱۰۰
این برداشت خیالی از زندگی ستاره سینما مریلین مونرو، با نشاندن تقریبا ۳ ساعتی مخاطبان روی صندلی، همان بلایی را که رمان ۷۳۸ صفحه‌ای جویس کارول اوتس سر مچ خوانندگان آورد، سر کمر مخاطبان می‌آورد. این فیلم که به ترتیب جذاب، تکان‌دهنده و آزاردهنده است در تحلیل نهایی تا حدی از هر نظر زیاده‌روی دارد.
اندرو دامینیک، نویسنده و کارگردان (که بیشتر بابت داستان‌های خشن مردانه مانند «چاپر» و «قتل جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل» شهرت دارد) داستان مونرو را به اپرایی در مقیاس واگنری تبدیل کرده است با این تفاوت که آوازخواندنی در کار نیست.
فیلم پرتره‌ای از مونرو است که رنج و اندوه او را برجسته می‌کند و به یک قدیس فمینیست بدلش می‌سازد که بخاطر گناهان چشم‌چرانانه‌ی ما مرده است تا بتوانیم از زیبایی و استعدادش لذت ببریم. شاید چنین چیزی یک اپرا هم نیست، بلکه شبیه نوعی آیین مذهبی برای عصر مدرن است. بازدید از نقاطی که مونرو آنجا صلیب به دوش کشیده است؛ مصائب مرلین.
اسکرین‌دیلی – فیونوالا هالیگان
امتیاز: ۴۰ از ۱۰۰
در فیلم «بلوند» اندرو دامینیک که مخاطبان مدت‌ها انتظارش را می‌کشیدند، زندگی دشوار منجر به کاری دشوار شده است. جویس کارول اوتس که فیلم براساس اثر داستانی‌اش اقتباس شده کمترین تلاش را برای پوشاندن نقاط تاریک زندگی مونرو به خرج داده است و آثار این بازیگر را اطراف این وقایع پیچ و تاب داده است تا داستان و واقعیت در هم آمیخته شوند.
فیلم از نظر فنی ماهرانه ساخته شده، بازی‌های خوبی دارد و به شکل مرگباری هم طولانی است. سخت است که بلوند را همچون یک وقایع‌نگاری از سودجویی و سواستفاده ]از یک بازیگر[ در نظر نگیریم که خودش هم به شکلی سرخوشانه و با بی‌خیالی به همین سنت ادامه می‌دهد؛ حسی که با بازی تند و تلخ آنا د آرماس در نقش مرلین تقویت می‌شود.
بیشتر روی رفتار ها و حرکات جنسی و چیزهای نامتعارف فکوس شده بود و از زن به عنوان وسیله ای برای لذت استفاده شده بود. اگه سلامت روانتون براتون مهمه این فیلمو نبینین 👎🏻
کلی منتظر موندم که این فیلم بیاد
و واقعا فاجعه بار و مسخره بود و فقط و فقط رو مسائل جنسی زوم داشت که حالا هم معلوم نبود چقدر با واقعیت مغایرت داره
بهتر بود داستان زندگیش رو از کتابی که خودش نوشته بود میساختن نه یک داستان خیالی و مسخره .
«این برداشت خیالی از زندگی ستاره سینما مریلین مونرو، با نشاندن تقریبا ۳ ساعتی مخاطبان روی صندلی، همان بلایی را که رمان ۷۳۸ صفحه‌ای جویس کارول اوتس سر مچ خوانندگان آورد، سر کمر مخاطبان می‌آورد.»
واقعا منظورش چی بوده؟